Het is nu bijna een jaar geleden dat ik met ontslag ben gegaan in de eetstoorniskliniek in Zeist: Rintveld. Al ruim 4 jaar strijd ik tegen anorexia, een ontzettend moeilijke, en vaak onbegrepen ziekte. Nadat ik ruim 3 jaar bij vele instellingen ben geweest, die me ”van het kastje naar de muur” stuurde ben ik na een lange ziekenhuisopname opgenomen in Zeist, het ging langzaam aan wat beter met me.
Ik heb erg lang in Fase 0 moeten blijven omdat mijn lichamelijke toestand maar niet wou verbeteren (in fase 0 is het belangrijk dat je lichamelijke toestand stabiel is en dat je het voedingsadvies volgt). Na een aantal weken mocht ik dan eindelijk naar fase 1, waar ik lang naar uit had gekeken: ik wilde genezen van anorexia; ik wilde ervoor gaan!
Natuurlijk waren er momenten dat ik even dacht; wat wil ik nu, wil ik echt van de anorexia af, is dit niet te eng; heb ik dan nog wel controle over iets, wat zou er gebeuren als ik weer gewoon zou eten wat ik wou; zou ik dan niet te dik worden enz. enz..? Allemaal vragen die vaak door m’n hoofd gingen, maar met de nodige begeleiding ben ik er toch doorheen gekomen en ging het langzaam aan beter met me.
Ik ging door naar volgende fase’s en ik zette grote stappen vooruit! Na 6,5 maand kliniek mocht ik in December 2009 met ontslag, ik was er echt klaar mee; de eetstoornis was er wel nog maar heel erg op de achtergrond, ik was weer ‘mezelf’, ik had m’n streefgewicht bereikt en kon weer genieten van dingen en van eten! Heerlijk was dat! Ik was er van overtuigd dat ik nooit meer in dat ene gat zou vallen, dat gat waar je zo moeilijk uit komt, dat gat waar alles draait om eten, niet eten en calorieen.
Ik ging weer lekker naar school, ging weer gezellig dingen doen met vrienden, begon weer mijn hobby’s op te pakken etc. Totdat het opeens steeds slechter ging met mijn opa, waar ik een erg goede band mee had. Ik zag hem gewoon achteruit gaan, en wist dat de kans erin zat, dat het niet meer goed kwam. De dokterer hadden ons verteld dat ze opa niet meer beter konden maken, dat we langzaam afscheid zouden moeten nemen van opa. Ik ging er iedere dag op bezoek en heb hem nog zoveel mogelijk liefde proberen te geven tot op zijn laatste uren.. Opa was er niet meer, en dit kwam bij mij aan als een ontzettend harde klap.. waarom moest dit gebeuren? waarom mijn opa, waar ik altijd zo goed mee kon praten, waar het altijd gezellig mee was, die ik alles kon vertellen? Waarom moest hij nu al gaan?
Ik had het er erg moeilijk mee en onbewust ging ik weer steeds minder eten.. het ging weer steeds slechter met me, ik werd depressief en viel weer steeds meer kilo’s af. zoveel dat ik uiteindelijk weer met spoed opgenomen ben in het ziekenhuis. Ik MOEST aankomen, ik MOEST meer gaan eten, m’n lichaam had het echt nodig, ik was erg zwak en m’n lichaam was er niet goed aan toe. Met veel pijn en moeite heb ik geprobeerd om weer wat meer te gaan eten, maar ondanks al mijn inzet was het niet genoeg, ik bleef nog afvallen. De dokteren besloten dat ik aan de sondevoeding moest, er was geen andere optie.
Dit was iets waar ik echt heel bang voor was, wat ik echt afschuwelijk vond, ik wou het niet, ik wou niet ‘volgepompt’ worden met calorieen. Toch heb ik uiteindelijk sondevoeding toegedient gekregen, omdat ik na lang praten en ‘denken’ heb ingezien dat het gewoon niet anders kon en dat m’n lichaam het écht heel hard nodig had. Langzaam kwam ik weer wat aan en ging het lichamelijk ook weer wat beter. Na ruim 2 maanden mocht ik uit het ziekenhuis en had ik ”lekker zomervakantie”. Het punt was alleen dat ik niet naar het buitenland mocht, omdat ik daar nog echt te zwak voor was, en dat ik niet veel leuke dingen kon doen i.v.m. mijn lichamelijke conditie.
Mijn vader en broer zijn daarom alleen op vakantie gegaan en ik ben met mama 2 daagjes naar zee geweest, waarna ik helemaal OP was.. het was heel gezellig maar wel vermoeiend.. Toch heb ik een superleuke ‘vakantie’ gehad met mama! Ik zou naar een andere school gaan omdat regulier onderwijs momenteel geen optie meer was, door het vele ziek zijn en afwezigheid kon ik de stof niet allemaal in halen en bleef ik telkens zitten.
De arts heeft daarom een aanvraag gedaan voor Rec.3 (dat is voor langdurig zieke kinderen).. maar jammer genoeg duurt het ontzettend lang voor dat je weet of dit ‘geaccepteerd’ is door de mensen die beslissen of jij ‘zo’n school nodig hebt’.. er kunnen soms wel maanden overheen gaan en dit was bij mij dus ook het geval.. er was voor mij dus veel onzekerheid wat me te wachten stond na de zomervakantie?!
Wat kon ik verwachten, hoe ging het verder met school enzovoort? Veel onzekerheid.. wat een erg moeilijk punt voor mij blijft. Ik ging wel steeds meer dingen ondernemen en steeds meer activiteiten doen, omdat ik me lichamelijk beter voelde, en dus ook meer energie had om uberhaubt iets te doen.
Het lukte me jammer genoeg niet om voor al deze activiteiten meer te gaan eten omdat ik dus eigenlijk ook meer verbrandde. En ik had het erg moeilijk met de onzekerheid die er nog was.. kan ik wel of niet naar die andere school? ….en ja hoor, je raadt het wel; ik viel weer meer kilo’s af.. en wéér belandde ik in het ziekenhuis. Nu, 5 weken later, is het me gelukt om weer wat aan te komen en m’n lichamelijke toestand weer een beetje omhoog te krijgen! Ik heb ook de uitslag gekregen van de school en ik ben toegelaten dus als ik uit het ziekenhuis ben kan ik starten op de nieuwe school, voor langdurig zieke kinderen.
Ik heb hier een goed gevoel bij, en weet zeker dat ik er doorheen ga komen! Er zullen altijd tegenslagen blijven komen, maar ooit komt er een tijd dat ik die hele eetstoornis helemaal achter me kan laten!
Geef een reactie