The Ana files: Rianne Meijer

Rianne Meijer (30) hield op de website dejaap.nl onder het pseudoniem Anna achttien maanden lang een blog bij onder de naam ‘The Ana-files’ over haar worsteling met anorexia. In de zomer van 2008 meldde ze zich voor het eerst aan bij een centrum voor eetstoornissen. In 67 krachtige, humorvolle en gevoelige blogs beschreef ze haar weg richting genezing.

dejaap.nl

Meerdere malen hing haar behandeling aan een zijden draadje, maar uiteindelijk wist ze deze in december toch “met succes” te voltooien. Voor haar gevecht is veel kracht een doorzettings-vermogen nodig geweest én nog steeds nodig. Haar laatste blog in the Ana-files sluit ze af met de bekendmaking van haar ware identiteit. ###

Proud2Bme is benieuwd naar Rianne en mocht haar interviewen: 

Hoe kwam je op het idee om de blog bij te gaan doen? Wat is het meest bijzondere wat je hiervan is bijgebleven?
Ik ben journalist, dus toen ik begon met mijn eerste eetstoornistherapie, was het voor mijzelf eigenlijk heel logisch om daarover te gaan schrijven. Toevalligerwijs viel mijn aanmelding bij de kliniek bovendien min of meer samen met het begin van DeJaap.nl, een opinieweblog waarvan ik de oprichter (Bert Brussen) al kende via Twitter. Zo is het balletje gaan rollen.

Toen ik begon met mijn files, dacht ik zelf alleen dat ik met een paar maanden wel beter zou zijn. Dat bleek iets te optimistisch gedacht, waardoor het feuilleton uiteindelijk veel langer heeft gelopen en ook heftiger was dan ik van te voren had ingecalculeerd. Het meest bijzondere uit die periode? Pffff, eigenlijk alles wel. Maar wat me het meest heeft verbaasd is het feit dat alle vrienden zijn gebleven toen ze de complete waarheid kenden. Daar had ik niet op gerekend.

Gaat dit in de publiciteit gooien van jouw verhaal samen met een stille wens om beroemd te worden; een vorm van de ultieme bevestiging goed genoeg te zijn?
Nee, in het begin was ik ook helemaal niet van plan om in de laatste aflevering te vertellen dat ik degene was die achter het pseudoniem zat. En zelfs een paar dagen van te voren twijfelde ik nog, vooral omdat ik niet zo goed kon inschatten wat de reacties zouden zijn. Ik wilde vooral alle mensen zonder eetstoornis uitleggen wat er nou precies aan de hand is met iemand die anorexia heeft. Omdat ik me er aan stoor dat anorexia heel vaak in één adem wordt genoemd met ‘het schoonheidsideaal’. Ik deed geen dieet, ik probeerde te overleven.

Als je The Ana-files start vertel je de lezer dat je lijdt aan anorexia, gecomineerd met een sociale fobie en angststoornis. In het dagelijks leven ben je echter actief in de mediawereld. Dit lijkt me een beroep waar je best sociaal moet zijn. Hoe wist je je hierbinnen staande te houden?
Met die sociale fobie bleek het nogal mee te vallen, maar ik was wel voor een heleboel dingen bang. Alleen merkte ik dat zelf eigenlijk nauwelijks, omdat ik altijd zoveel van mezelf ‘moest’. Pas toen ik in therapie ging, merkte ik hoeveel energie dat me altijd kostte. Wat dat betreft is het maar goed dat ik veel doorzettingsvermogen heb: als ik alleen nog maar dingen had gedaan die ik niet eng vond, was ik vermoedelijk gewoon de hele dag in bed blijven liggen.

Je begint jouw blog erg mooi met het volgende waardevolle stuk: “Om een goede anorekt te zijn, heb je maar een paar dingen nodig: een flinke dosis doorzettingsvermogen, een perfectionistische persoonlijkheid aangevuld met een hoge pijngrens en zo weinig mogelijk zelfvertrouwen. Een slechte band met je ouders is een pre, net als een verkrachting of anderszins slechte ervaringen met mannen. Tot het moment waarop ik me aanmeldde bij de eetstoornissenkliniek heb ik altijd gedacht dat mijn gekte en ik bijzonder waren, maar niets blijkt minder waar: elke anorekt worstelt met hetzelfde.”

Hoe bijzonder vind jij jezelf nu?
‘Dun’ is altijd mijn unique selling point geweest, daarmee onderscheidde ik me van de rest van de wereld. Dus was beter worden eng, omdat ik niet meer zo goed wist wie ik was als ik niet meer ‘dat magere lange meisje’ zou zijn. Maar dat bleek gelukkig mee te vallen, hoewel ik natuurlijk van Rianne-met-anorexia ben veranderd in Rianne-die-anorexia-had-en-daar-nu-over-schrijft en daarmee nog steeds probeer te voorkomen al te “doorsnee” te zijn. En omdat ik wil presteren. Niet omdat ik uniek wil zijn, maar omdat ik het zonde van mijn tijd vind om half of slecht werk af te leveren.

“Elke anorekt worstelt met hetzelfde” waar worstel(de) jij dan mee?
Perfectionisme, behoefte aan controle, verlatingsangst, een slecht zelfbeeld. Als gevolg daarvan sliep ik bijna niet, was ik altijd gestressed en bang en kon ik me eigenlijk alleen goed staande houden door niet te eten. Dat was het bewijs dat ik toch ergens goed is was. Bovendien zorgde het ervoor dat ik me ergens anders mee bezig kon houden. Een lege maag is een goeie afleiding van alles. Daarnaast betekent ernstig ondergewicht dat je niets meer voelt, wat een prettige bonus is wanneer je gewend bent om je altijd heel veel na te denken. Het is vrij vermoeiend als je hoofd nooit stil is.

Watvoor behandeling heb je gehad? Kliniek? Dagbehandeling? Ambulant?
Ik heb gekozen voor een deeltijdbehandeling van twee dagen per week. Aanvankelijk begon ik, na een overbruggingsperiode van individuele therapie, met de ANBN-groep (Anorexia Nervosa en Boulimia Nervosa). Er bleek echter al snel dat twee uur per week therapie lang niet voldoende was, dus toen kreeg ik twee opties: fulltime opname of de deeltijd.

Achteraf gezien was het misschien beter geweest om helemaal intern te gaan – het was niet bepaald makkelijk om werk, een priveleven en therapie te combineren en het heeft er bovendien een tijd naar uitgezien dat ik het in de deeltijd niet zou gaan redden – maar destijds was een voltijdopname voor mij onbespreekbaar.

Dat ik ben blijven werken en mijn vrienden gewoon kon zien naast de therapie heeft me ook veel opgeleverd. Al was het alleen maar het gevoel dat ik toch nog gewoon meedeed.

Hoe heb je jouw periode in therapie ervaren? Hoe is de stap terug de maatschappij in?
Elke maandag- en donderdagochtend hoopte ik als ik opstond dat ik misschien ziek was en niet naar de kliniek zou hoeven. Om vervolgens toch maar gewoon te gaan en te ontdekken dat het eigenlijk best meeviel. Maar ik vond het best heftig, een half jaar zo intensief in therapie zijn. Er waren weken dat ik ‘s ochtend huilend op de fiets naar mijn werk stapte, daar ophield en ‘s avonds wanneer ik weer naar huis ging gewoon verder ging waar ik die ochtend was gebleven.

In deze deeltijd moest je, als je ondergewicht hebt, 7 ons per week aankomen. Dat bleek bij mij minder voorspoedig te gaan dan van te voren bedacht (eerlijk gezegd had ik daar totaal geen rekening mee gehouden), waardoor mijn therapie steeds aan een zijden draadje kwam te hangen. Niet aankomen betekent namelijk uiteindelijk weggestuurd worden. Maar uiteindelijk heb ik het gered en mocht ik begin december afscheid nemen, wat een opluchting was, maar ook best spannend. Gelukkig heb ik een uitgebreid vangnet en wordt ik voorlopig nog door de kliniek begeleid.

Binnen de politiek en in documentaires gaat het veel over de slechte hulpverlening voor eetstoornissen in Nederland. Hoe sta jij hier tegenover?
De hulp die er is, is goed, maar er is te weinig. Ik vind het vrij treurig dat je, als je eindelijk hebt besloten iets aan je eetstoornis te willen doen, eerst een aantal maanden op een wachtlijst moet. Mensen met heel veel ondergewicht kunnen zich niet altijd de luxe permitteren om rustig te gaan zitten wachten totdat er een plek beschikbaar is. Dan zijn ze gewoon overleden.

De volgende uitspraak van jou vond ik heel sterk: “De manier waarop anorexia zowel door de politiek als journalisten steevast in één adem wordt genoemd met modellen en het vrouwelijk schoonheidsideaal, is een belediging voor mijn intelligentie”

Hoe denk jij dat anorexia in verband staat met modellen en het vrouwelijk schoonheidsideaal?
Uit ongeveer elk onderzoek blijkt dat het vrouwelijk schoonheidsideaal wel een rol speelt bij een slecht zelf- en lichaamsbeeld, maar dat de manier waarop familie en vrienden over hun eigen lichaam en dat van anderen praten en denken een veel belangrijkere voorspeller is van een verstoord zelfbeeld en lijngedrag. Toch word de ‘schuld’ meestal bij de media gelegd; ik vrees vooral omdat dat wel lekker makkelijk is. De stelling dat het vrouwelijks schoonheidsideaal de nummer 1 oorzaak is van anorexia is net zo stupide als beweren dat je een depressie oploopt van teveel afleveringen Greys Anatomy achter elkaar kijken.

dejaap.nl

Hoe speelde bij jou de wens om klein, onverantwoordelijk te blijven binnen jouw eetstoornis? Hoe is het nu met die wens?
Wat betreft volwassenheid ben ik een beetje schizofreen: aan de ene kant heb ik al jaren een vaste baan en een koophuis, aan de andere kant heb ik nog steeds geen rijbewijs en zit ik gewoon een paar keer per week ‘s avonds in de kroeg. En waar ik aan de ene kant zo dun mogelijk werd in de hoop dat iemand het op zou merken en voor me zou willen zorgen, ben ik aan de andere kant extreem verantwoordelijk. Ik wil ten alle tijden voor mezelf kunnen zorgen.

In hoeverre denk je dat een eetstoornis gelijk staat aan een verslaving?
Honger is een verslaving, net als pijn en het gevoel van macht omdat je jezelf iets hebt ontzegd. In vrij verre dus.

Denk jij dat je volledig kan genezen van een eetstoornis?
Nee. Ik denk wel dat het mogelijk is om beter te worden, maar ik denk niet dat het ooit helemaal overgaat. Zolang het leefbaar is, vind ik dat goed genoeg.

Hoe ver ben jij nu in jouw genezingsproces?
Minder ver dan ik zou willen, maar verder dan ik had gehoopt. Ik eet voldoende, al heb ik nog steeds een paar kilo ondergewicht. Ik pieker een stuk minder, al slaap ik nog steeds beroerd. En er zijn soms ook dagen dat er helemaal niets pijn doet.

Wat zou je tegen meiden willen zeggen die op het kruispunt staan van “eerst nog meer afvallen” of “hulp zoeken”?
Wacht niet te lang, je hebt soms minder tijd dan je zelf misschien denkt.

 “Als je maar echt wil, kan je bijna alles, heb ik ontdekt. Ook bijna drie kilo aankomen in een week, wanneer dat nodig is om te voorkomen dat je uit de therapie wordt gegooid.”

Bestel het boek Ana Files hier bij BOL.COM