The Whale

Een film die de worsteling met eten en zwaarlijvigheid laat zien en aantoont dat dik zijn niet een kwestie is van ‘gewoon’ minder eten. We hebben het over de film ‘The Whale’, die tot voor kort in de bioscoop draaide. Hoewel de hoofdpersoon een Oscar ontving voor het vertolken van deze rol, riep de film de ook nodige vraagtekens op. Is het verhaal over deze obese man niet te stigmatiserend? En dus vonden wij het als redactie hoog tijd voor een bioscoopbezoek. 

‘The Whale’ vertelt het verhaal van de Engelse leraar Charlie die een teruggetrokken leven leeft uit schaamte voor zijn zwaarlijvigheid. Charlie lijkt langzaamaan alles in zijn leven te verliezen, waaronder zijn dochter Ellie. In de film zie je hoe hij toch hoopvol deze band probeert te herstellen. Hieronder bekijk je alvast de trailer van de film. Benieuwd naar de hele film? De film is te zien via Pathe Thuis of Picl.  

Met wat voor gevoel kwam je uit de bioscoop na het zien van deze film? 

Irene: “Het is geen feelgood film, poeh. Ik kwam de bioscoop weer uit met een raar, onbestemd gevoel, maar ik kan niet ontkennen dat het een film is die raakt, ik vond hem erg goed. Het is echt een filmhuis-film, dus van dat genre moet je houden. Ook speelt de film zich af in Amerika, waar het leven toch wat anders is dan hier in Nederland. Ook goed om in je achterhoofd te houden.” 

Anne: “Dat rare, onbestemde gevoel herken ik volledig. Ik keek de film in een filmhuis waarin een pauze van een half uur was. Hoewel ik meestal een hekel heb aan die onderbrekingen tijdens een film, was ik daar nu zowaar dankbaar om. Het was fijn en goed om direct met anderen hierover te kunnen praten.” 

 Hoe zou je de film omschrijven? En is het verhaal over deze obese man nu (te) stigmatiserend?

Peggy: “Ik vond het een prachtige en pijnlijke visualisatie van de impact die een eetprobleem heeft op alle levensgebieden. De fysieke pijn en onmacht, de sociale isolatie en eenzaamheid, maar bovenal de mentale strijd die zich achter gesloten deuren afspeelt.”

Irene: “In het begin kwamen er wel wat stukjes voorbij waarvan ik dacht: hmm, een beetje cliché misschien. Zoals de colafles van 2 liter, waar de hoofdpersoon nog even een paar slokken uit neemt voor het slapen gaan. Alsof dat voor zijn morbide obesitas heeft gezorgd. Maar niet veel later zag ik de voor mij zo bekende eetbuien. Je pakt die reep chocolade, denkt: nee, ik moet dit niet meer doen, maar er hoeft maar dít te gebeuren, die knop gaat om en een minuut later heb je er al drie gegeten. Gedachteloos, maar ja, dat is het doel, even gedachteloos zijn. Het is zo ellendig. De momenten waarop ik hem daadwerkelijk de eetbuien zag hebben, ook vele malen groter dan die paar repen, brachten me tot tranen. Het is zo vreselijk herkenbaar en zo vreselijk ellendig. Het gevoel van controleverlies van ‘f*** it, wat boeit het allemaal nog? Wat boei ik nog?’, van de intense ontlading, het verdriet en de enorme zelfhaat die het meebrengt. En toch… toch niet kunnen stoppen.”

Anne: “Ik was vooraf een beetje sceptisch, maar dat kwam ook vooral door de titel van de film. Dat was achteraf gezien niet nodig geweest, want ik denk dat de film juist die (h)erkenning kan bieden die zo onwijs hard nodig is. Je voelt als kijker die vreselijke, pijnlijke en bovenal eenzame strijd van een eetprobleem die niet met woorden uit te drukken is. Ik vond het ook zeer confronterend om te zien en het liefst had ik regelmatig mijn ogen dichtgedaan om het leed niet te hoeven zien, maar dat is nu wat we precies niet moeten doen.” 

Wat is je meest bijgebleven uit de film? 

Anne: “De fragment(en) waarin de hoofdpersoon online Engelse les geeft. Je ziet alle leerlingen op het beeldscherm met hun camera’s aan, maar de camera van de hoofdpersoon staat uit. Dat deed mij zo terugdenken aan mijn eigen eetstoornis. Toen was ik mezelf ook aan het verstoppen voor de ‘buitenwereld’. Ik weet nog goed dat ik vaak ook niet de camera tijdens online lessen durfde aan te zetten, uit angst over opmerkingen over mijn uiterlijk.”  

Irene: “Iets wat mij heel erg is bijgebleven, is dat een vriendin van de hoofdpersoon op gegeven moment tegen hem zegt dat ze dit niet nog een keer wil meemaken. Ze doelt hier op een naaste die ze is verloren, omdat het hem juist niet meer lukte om te eten. Ik vond het mooi dat ze dat als ‘weer dit’ benadrukte, waarin de eetstoornissen beide als eetstoornis werden gezien. Of dat zich nu uit in wel of niet eten. Het gaat om het trauma dat erachter zit. Het leven zoals het is niet aankunnen. Gelijk leed.” 

Zou je de film aanraden aan mensen die zelf met een eetstoornis worstelen? 

Irene: “Ik moet eerlijk zeggen: dat weet ik niet. De hoofdpersoon heeft een hele moeilijke relatie met zijn dochter, die zich in de steek gelaten voelt door haar vader. Haar woede reageert ze af door hem uit te schelden en er worden heel heftige en lelijke opmerkingen gemaakt over zijn gewicht. Helaas de realiteit voor veel mensen, maar wel heel heftig om te zien.”

Anne: “Ik zou vooral aanraden om de film samen met iemand te kijken. Met wat voor eetstoornis je worstelt, wees je ervan bewust dat het confronterend kan zijn. Omdat het – zoals Peggy het al eerder zo goed verwoordde – de mentale strijd van een eetstoornis laat zien die zich achter gesloten deuren afspeelt. Maar tegelijkertijd denk ik dat het juist daarom ook zo mooi en helpend kan zijn om de film met iemand te bekijken. Omdat het die gesloten deuren wellicht ook kan helpen openen.” 

Irene: “Ik denk ook dat voor mensen die zelf geen eetstoornis hebben en dit zien, het soms alsnog heel lastig te begrijpen is. Ik ben benieuwd of zij ook een beetje kunnen invoelen waarom hij die eetbuien heeft en wat het effect is. Waarom het hem ondanks alles niet lukt om beter voor zichzelf te zorgen. Maar ik denk dat de film wel veel inzicht kan geven en een sterk verhaal vertelt van een kant die je niet zo vaak hoort en zeker niet in films ziet. Het blijft wrang dat anorexia nog wel eens geromantiseert kan worden in films. Dat is hier zeker niet het geval.”

Heb jij de film gezien? ♥