Een lange tijd geleden, toen ik net een aantal weken oud was, werd ik gedoopt en behoorde ik ‘officieel’ tot het katholieke geloof. Op mijn vierde ging ik voor het eerst naar de basisschool en ook dit was een school met een christelijke grondslag. Toen ik vervolgens zeven jaar oud was, heb ik mijn communie gedaan en dit was echt een hele mooie dag. De jaren die daarop volgden, is mijn moeder twee keer ernstig ziek geweest en ikzelf werd ook nog eens behoorlijk ziek. Dit was een tijd waarin ik moest vechten en een tijd om eigenlijk God om steun te vragen. Helaas, zocht ik geen steun bij God, maar steun in mijn anorexia…
Doordat zowel mijn moeder als ik een periode van ziek zijn hadden meegemaakt en ikzelf niet meer wist hoe ik alles onder controle kon houden, vond ik mijn uitweg in anorexia. Ik begon met een paar kilootjes afvallen, maar al snel volgden vele kilo’s. Mijn omgeving gaf aan dat ik er niet goed uitzag en ook mijn kinderarts maakte zich ernstig zorgen. Zelf vond ik het allemaal wel meevallen en vond nog steeds dat ik ‘goed’ bezig was. Tot dat het moment kwam dat ik opgenomen moest worden.
Ik werd opgenomen in een kliniek en mocht mijn ouders maar heel weinig zien. Daarbij moest ik natuurlijk aankomen in gewicht en opnieuw een normaal eetpatroon ontwikkelen. De eerste weken heb ik bijna alleen maar kunnen huilen en begon toen mezelf ook schuldig te voelen naar God. Ik heb toen om vergeving gevraagd over hoe ik mezelf heb behandeld en gevraagd of ik ooit nog beter mag worden.
Ik leerde opnieuw steun te vinden in het Geloof en heb de weken die volgden in de kliniek iedere avond gebeden. Dit voelde goed en als ik mezelf alleen voelde, kon ik toch bij iemand terecht. Mijn ouders begrepen mij in die tijd niet heel goed en op school snapten ze het ook niet helemaal waarom ik nu zo lang weg was, maar op die momenten kon ik altijd teruggrijpen naar God. In de kliniek knapte ik ook steeds meer op en hiervoor was ik ook erg dankbaar. Natuurlijk moet je het uiteindelijk zelf doen, maar je kan wel kracht halen uit zowel je vrienden, familie, professionals als het Geloof.
Gelukkig kan ik op dit moment zeggen dat het goed met mij gaat en ik mijn leven weer terug heb. Hiervoor ben ik nog altijd God dankbaar en ik zorg nu ook beter voor mijn lichaam dan vóór die periode. Ik denk dat het voor iedereen wel anders is hoe je met het Geloof omgaat, maar ik denk ook dat God er voor iedereen wil zijn! Iedereen verdient een mooie toekomst en daar is soms een helpende hand voor nodig.
Geloof jij ook of wil je hierover meer weten? Herken jij jezelf in dit verhaal en wil je hier graag met anderen over praten? Kom dan vanavond tussen 19:00 en 21:00 uur naar de themachat: Geloven en een eetstoornis. Je bent van harte welkom en hopelijk tot dan!
Geef een reactie