Ik droomde vroeger vaak over de perfecte ouders en het perfecte gezin. Over een zusje waar ik gezellig mee kon gaan winkelen of sporten en een broertje die me zou vertellen over het meisje waar hij verliefd op was. Een moeder waar ik bij op de bank kon kruipen als ik verdrietig was en een vader die gewoon een vader was. Mijn gezin was helaas niet zo perfect.
Mijn zusje had woede-uitbarstingen waarin ze borden, stoelen en spiegels door de kamer smeet en mijn moeder lag soms hele dagdelen in bed. Mijn vader vluchtte weg in zijn werk, totdat hij niet meer kon vluchten, dan ontplofte hij en schreeuwde en gooide hij terug. Mijn broertje sloot zich op op zijn kamer met zijn playstation. Ik wilde hulp, ik wilde een einde aan ‘dit’, maar mijn ouders zaten zo vol schaamte dat ze alle hulp afwezen. Hulp kwam er pas toen het echt uit de hand liep.
Het perfecte gezin, ik denk niet dat het bestaat. Gelukkig hoeft een gezin ook niet perfect te zijn – maar een thuis zou wel een thuis moeten zijn. Wanneer ik verhalen lees op het forum, zie ik dat dit helaas niet altijd het geval is. Ik lees veel over ruzies, onbegrip en verdriet. Jouw problemen kunnen er misschien voor zorgen dat er spanningen thuis zijn, maar andersom kan een moeilijke thuissituatie jou ook nog slechter doen voelen. Het kan invloed hebben op jouw eetpatroon of ander destructief gedrag uitlokken. Soms is de thuissituatie op zich zelfs onveilig en leef je dagelijks in angst.
Toen de hulpverlening eindelijk in gang werd gezet, werden eigenlijk alleen mijn ouders en zusje in de therapie betrokken. Moeilijk vond ik dat, want ik wilde ook doelen opstellen voor ons samen. Hoewel ik er weinig vertrouwen in had dat we die doelen zouden behalen, wilde ik niet streven naar een betere situatie, ik wilde streven naar dat perfecte gezin. Ik vond het erg lastig om mijn verwachtingen bij te stellen. Zonde, leerde ik al snel, want in mijn moeilijke gezin waren er ook leuke dingen. Hoewel ik toen niet met mijn moeder kon knuffelen kon ik wel lekker met haar wandelen of ergens een ijsje eten. Sommige dingen waarnaar ik verlangde kon ik nog steeds niet bij mijn moeder vinden, maar wel bij een tante of vriendin. Mijn gezin is niet perfect en er zijn nog steeds wel ruzies en moeilijkheden, maar mijn gezin is nu eindelijk wel een thuis.
Soms is het lastig om voor jezelf toe te geven dat het niet normaal en niet fijn is, hoe het bij jou thuis gaat. Nog lastiger kan het zijn om dit met iemand anders te delen. Misschien geef je jezelf de schuld, of misschien geloof je gewoon dat jullie gezin niet normaal kan zijn. Misschien probeer je jezelf te vertellen dat het vast wél normaal is. Misschien wil je wel graag hulp, of misschien juist helemaal niet. Misschien schaam je je, of misschien ben je vooral heel boos. Misschien denk je dat het nog goed kan komen, als jullie als gezin maar als team samenwerken. Of misschien denk je dat het niet meer goed kan komen, misschien weet je het wel zeker. Wie weet ben je vanwege je gezinssituatie uit huis gegaan, of heb je plannen om dat te doen. Het kan ook zijn dat je het, net als ik, heel lastig vond of vindt om je verwachtingen rondom je thuissituatie bij te stellen.
Problemen thuis zijn vaak lastig en er is meestal geen hapklare oplossing. Wel kan het soms fijn zijn om in gesprek te gaan met mensen die het ook niet makkelijk hebben thuis. Dat kan herkenning en erkenning geven, of soms juist een andere kijk op de situatie bieden. Daarom is er vanavond een thema chat over dit onderwerp.
Vanavond om 19:00 uur chat Problemen Thuis @ Proud2Bme.
Geef een reactie