Bijna elke dag kom je ze tegen: je ouders, je broertjes en zusjes, je vrienden en vriendinnen en de leraren op school. Ook ga je misschien iedere week een keertje langs bij je opa en oma en zie je je collega’s op het werk. Eigenlijk is dit allemaal vanzelfsprekend en is het heel normaal om met deze personen gezellig te kletsen en andere dingen met hun te delen. Je omgeving is belangrijk, maar soms heb je dit niet altijd in de gaten.
Op het moment dat ik mijn eetstoornis ontwikkelde, veranderde er op sociaal gebied eigenlijk ongemerkt ontzettend veel. Doordat ik bang was om bij mijn vrienden en vriendinnen iets te moeten eten, sprak ik nog nauwelijks met hun af en op school durfde ik doordat ik er steeds slechter uit begon te zien bijna niets tegen mijn leraren te zeggen. Daarnaast had ik in deze periode niet echt een goede band met mijn ouders en voelde ik mij op sociaal gebied enorm eenzaam. Hoewel ik eigenlijk op dat moment alle steun van mijn omgeving had kunnen gebruiken, creëerde ik een soort muur om mij heen waar niemand doorheen kon. Alleen mijn anorexia was mijn vriendin.
In het begin van mijn eetstoornis sloot ik dus alle mensen buiten, totdat ik op een punt kwam dat ik het niet meer zelf kon en ik de hulp van mijn omgeving wel gaan moest accepteren. Ik werd opgenomen in een kliniek, waardoor mijn sociale contacten gelukkig wel weer beter werden. Ik heb gemerkt dat je tijdens zo’n zware strijd jezelf niet moet afzonderen, maar juist open moet zijn naar je omgeving en moet aangeven dat je echt hulp nodig hebt. Gedurende mijn herstel heb ik van verschillende kanten hulp en steun mogen ervaren en om jullie te stimuleren, heb ik hiervan vijf voorbeelden gegeven.
Steun
Tijdens mijn opname heb ik veel steun gehad van mijn groepsgenootjes en een aantal begeleiders op de groep. Op momenten dat ik bijvoorbeeld, achteraf heel simpel, twee boterhammen bij het ontbijt moest opeten in plaats van één boterham, werd ik aangespoord om meer te eten en toch nog net die laatste happen naar binnen te krijgen. Daarnaast kon ik op verdrietige momenten ook bij hun terecht en kon ik mijn verhaal en emoties even kwijt. Dit lucht gewoon op en geeft je weer nieuwe moed om door te gaan.
Hulp
Of je nu aan het begin van een eetstoornis staat of je zit er al middenin, ik ben ervan overtuigd dat je altijd hulp mag vragen en moet krijgen. In mijn geval was dit dan van een psycholoog en een kinderarts, maar het kan natuurlijk ook hulp zijn van een vertrouwenspersoon op school of van bijvoorbeeld een diëtiste. Als je een eetstoornis hebt, heb je problemen met eten en negen van de tien keer zitten er ook problemen achter. Deze problemen moet je onder ogen zien te krijgen en te overwinnen. Dit gaat en hoeft absoluut niet alleen en er zijn altijd genoeg mensen die jou daarbij willen helpen.
Kracht
Wat mij ook ontzettend hielp om tegen mijn eetstoornis te vechten, was de kracht die ik kreeg van voor mij een heel bijzonder persoon. Zij heeft eindeloze gesprekken met mij en mijn ouders gevoerd, waardoor ik uiteindelijk weer doelen in mijn leven kreeg en ervoor begon te knokken. Ik wilde net zo’n mooi leven krijgen als zij en ook net zo gezond en energiek worden. Dit ging natuurlijk niet in één keer, maar doordat ik open stond voor haar coachende rol en adviezen van haar aannam, kreeg ik beetje voor beetje de controle over mijn eigen leven weer terug.
Liefde
Een ander belangrijk punt, wat naar mijn idee voor elk persoon belangrijk is, is liefde. Toen ik diep in mijn eetstoornis zat, had ik het gevoel dat mijn ouders niet meer om mij gaven, omdat er bijna altijd een strijd was thuis over het eten en omdat er bijna geen leuke gesprekken meer met elkaar werden gevoerd. Constant was er ruzie en verdriet thuis en dit zorgde ervoor dat ik nog dieper in de ellende zakte. Toen ik eenmaal opgenomen was in de kliniek zagen mijn ouders in dat ik niet alleen niet meer wilde eten, maar ook echt niet meer kon eten. Ze hebben het nooit met woorden gezegd, maar als ik diep in hun ogen kijk, hebben zij volgens mij best spijt dat ze tijdens mijn ziekte zo hebben gehandeld. Natuurlijk is het voor ouders verschrikkelijk als ze zien dat hun dochter/zoon niet meer eet en constant afvalt, maar dan nog blijft het belangrijk om met je kind te praten en liefde te blijven geven. In de kliniek hebben zij dit zeker gegeven en wanneer het bezoekuur begon, stonden ze al voor de deur te wachten. Dit gaf mij natuurlijk wel een fijn gevoel.
Afleiding
Als laatste is het ook belangrijk om afleiding bij je omgeving te zoeken. Toen ik herstellende was van mijn eetstoornis was ik absoluut niet meer bang om af te spreken met mijn vriendinnen en wanneer ik mezelf bijvoorbeeld een beetje verdrietig voelde of een dipje kreeg, belde ik vaak een vriendin op om te vragen of ze even zin had om met mij een rondje te gaan fietsen of even wat te gaan drinken. Ik merk zelf altijd wanneer ik (leuke) afleiding heb, ik nooit zo veel pieker en gewoon kan genieten van de gezelligheid rondom mij heen.
Ik weet als geen ander hoe moeilijk het is om mensen toe te laten in je eigen, veilige eetstoorniswereldje, maar ik hoop dat ik met deze blog jullie in ieder geval een beetje kan duidelijk maken dat je omgeving ontzettend belangrijk is in de weg naar herstel en dat je altijd om hulp mag vragen! Vind jij het ook moeilijk om je omgeving om hulp te vragen en herken jij jezelf in dit verhaal of wil je graag met anderen over dit thema praten? Kom dan vanavond tussen 19:00 en 21:00 uur naar de themachat. Je bent van harte welkom en hopelijk tot dan!
Geef een reactie