Theo Ingenhoven: de persoonlijkheidsstoornis

Theo Ingenhoven is psychiater en hoofd behandeling van het programma persoonlijkheidsstoornissen bij Symfora groep in Amersfoort. In 2009 promoveerde hij met zijn onderzoek waar hij 13 jaar geleden in De Zwaluw mee begon. Hij schreef een reeks wetenschappelijke artikelen over de betrouwbaarheid, betekenis en bruikbaarheid van psychodynamische diagnostiek bij persoonlijkheidsstoornissen. Ook werkte hij mee aan een website over persoonlijkheids-stoornissen: moeilijkemensen.nl

Wat maakt persoonlijkheidsstoornissen zo interessant én tegelijkertijd ook zo ingewikkeld?
De diagnose “persoonlijkheidsstoornis” heeft sinds de introductie in de DSM-III (1980) veel kennis en ervaring opgeleverd. Bij een persoonlijkheidsstoornis zijn een aantal klachten en problemen terug te voeren tot de wijze waarop een individu zich als persoon ontwikkeld heeft op basis van aanleg en levensomstandigheden. Symptomen kunnen dus in meerdere of mindere mate verankerd zijn in de persoonlijkheid, of dat nou komt door erfelijke eigenschappen, emotionele verwaarlozing in de kindertijd of trauma’s in de vorm van fysiek geweld of seksueel grensoverschreidend gedrag.

Als bepaalde klachten van een eetstoornis op de voorgrond staan, zoals boulimia, anorexia of overgewicht, blijkt de persoonlijkheidsontwikkeling een belangrijke factor voor de prognose, de haalbaarheid van bepaalde therapieën en de keuze van de volgorde van behandeling.

Dat is inderdaad ingewikkeld omdat de aard en ernst van de persoonlijkheidsproblematiek nogal uiteen kan lopen: wat voor de één een passend behandeling lijkt is voor de ander juist (nog) niet zinvol. Wat interessant is dat er steeds meer kennis komt over de oorzaken en behandeling van zowel eetstoornissen als persoonlijkheidsstoornissen, maar het zijn ook twee aandachtsvelden die zich deels los van elkaar ontwikkelen.

Als een patiënt voldoet aan beide stoornissen is het niet altijd eenduidig wat er eerst moet gebeuren en wat later. Zowel bij persoonlijkheidsstoornissen als eetstoornissen zie je patiënten die met relatief weinig therapie opknappen, maar ook mensen met wie het eigenlijk nooit echt helemaal goed zal komen ondanks allerlei behandelingen. Die prognostische factoren en psychologische randvoorwaarden voor een bepaalde vorm van therapie moeten eerst goed in kaart worden gebracht. Niet elke vorm van therapie is voor iedereen aangewezen en geschikt, in tegendeel.

De naam persoonlijkheidsstoornis heeft in de media veelal een negatieve weerslag. De stoornis wordt meestal in verband gebracht met ontsnapte tbs-ers en andere mannelijke criminelen. Hoe komt dit?

Wat vindt u hiervan?
Is dat zo? Nou, ik denk van niet. Ik denk dat de term “persoonlijkheidsstoornis” veel vaker in verband wordt gebracht met vrouwelijke patiënten met een borderline persoonlijkheidsstoornis die getraumatiseerd zijn en waarbij in het contact met hulpverleners nogal wat mis kan gaan. Niet zozeer met daders, maar met slachtoffers. Het merendeel van de patiënten in de GGZ zijn vrouwen. Mannelijke patiënten, ook vaak slachtoffers, zie je veel in de forensische psychiatrie inderdaad, en in de verslavingszorg. Het klopt dus wel dat een belangrijk deel van de TBSers en criminelen een persoonlijkheidsstoornis heeft

In het boek “borderline van binnen” wordt gezegd dat een groepje zeer extreme borderliners het “verpesten voor de rest”. Hierdoor ontstaat bij hulpverleners een vooroordeel t.a.v. borderliners. Er zijn namelijk zat verstandige, leuke, betrouwbare vrouwen met borderline die prima kunnen functioneren in de maatschappij.

Hoe ziet u dit?
Dat boek ken ik niet, er zijn inmiddels ook zoveel boeken over verschenen, en ‘s avonds wil ik ook wel eens wat anders doen dan nog meer boeken lezen over borderline of TV-programma’s zien over eetstoornissen, ik hoop dat je dat niet erg vindt. Prima dat al die informatie beschikbaar is.

Vooroordelen zijn er inderdaad zat. De meeste patiënten zijn juist leuke temperamentvolle mensen die het niet altijd even rooskleurig getroffen hebben in hun leven. Voor de meeste patiënten met borderline blijkt de prognose goed, met of zonder therapie. Met therapie gaat dat wel gemiddeld zeven maal sneller blijkt uit wetenschappelijk onderzoek.

Ik ken veel therapeuten die het juist leuk vinden om met mensen met een persoonlijkheidsstoornis te werken. Het is een hele uitdaging en geeft ook veel voldoening, zeker als de therapie er toe leidt dat mensen zelfstandiger worden en de regie over hun eigen leven terugvinden, en als het hen lukt hun leven zo vorm te gaan geven als ze zelf graag willen.

Er zijn ook therapeuten die daar helemaal niet tegen kunnen of niet goed mee om kunnen gaan, die kunnen dat dan ook maar beter met andersoortige patiënten gaan werken. Je moet wel tegen een stootje kunnen en een beetje van judo houden als je met mensen met persoonlijkheidsstoornissen wilt werken. Of van zeilen met een beetje veel wind. Saai is het in ieder geval niet.

Mijn “ervaring” is dat mensen met co-morbiditeit veelal tussen de wal en het schip vallen op het gebied van de hulpverlening. Als het bijvoorbeeld gaat om een eetstoornis en persoonlijkheidsproblematiek, wordt de persoon niet “toegelaten” bij een instantie voor persoonlijkheidsstoornissen omdat zijn/ haar gewicht te laag is (onder een bmi van ca 18,5), maar ook niet aangenomen bij een kliniek omdat het gewicht te hoog licht óf omdat de andere problematiek te sterk aanwezig is. Wanneer deze persoon wel hulp wordt geboden bij een eetstoornisinstantie wordt weer te veel geconcentreerd op het eten en aankomen.

Hoe ziet u dit en wat moet hier volgens u aan gedaan worden?
We zijn nu bezig met het schrijven van een landelijk Handboek Bordeline Persoonlijkheidsstoornis dat de komende jaren zal verschijnen bij de Tijdstroom. Daarin komt dit onderwerp ook ter sprake. Mensen met een fors ondergewicht zullen zich eerst moeten richten op gewichtstoename e.d. binnen de programma’s van eetstoornissen, daarna kan worden bezien of ze door kunnen stromen naar een behandelprogramma voor persoonlijkheidsproblematiek.

Dag-klinische en klinische psychotherapie, ontregelend en in groepen, is niet voor iedereen aangewezen en geschikt, en soms zelfs gecontra-indiceerd. Mensen met mildere eetproblemen kunnen inderdaad soms juist voluit profiteren van die programma’s zonder specifiek focus op de eetproblematiek en hebben dan veel baat van de contacten met medepatiënten die geen problemen hebben met eten. Maar er zijn inderdaad ook lastige grenzen als beide benaderingen eigenlijk gelijktijdig nodig zijn.

De praktijk leert dat het niet zo veel zin heeft om met een ernstig ondergewicht in inzicht gevende groepstherapie te gaan zitten, vooral als het ondergewicht de functie heeft om niet te hoeven voelen wat er te voelen valt. Als je niet bij je gevoelens kunt komen heeft het niet zoveel zin om in inzichtgevende psychotherapie te zijn. Wat hieraan gedaan moet worden? Goed samenwerken tussen de programma’s voor eetstoornissen en persoonlijkheidsstoornissen. Goede diagnostiek met betrekking tot de persoonlijkheid en haalbaarheid voor verandering, en waar dat kan continuïteit van zorg proberen te bieden.

U gaf eerder aan dat u denkt dat er in eetstoornisklinieken te veel de nadruk ligt op het eten en aankomen en dat een kliniek of deeltijdbehandeling als de Enk of de Zwaluw veel beter zou kunnen werken.

Kunt u dit uitleggen?
Dat is wel erg kort door de bocht! Een deel van de patiënten is aangewezen op een specialistische behandeling in een eetkliniek. Het samen moeten leven en therapieën met andere patiënten met een soortgelijke eetstoornis heeft natuurlijk voordelen.

Maar elke vorm van behandeling, niet alleen met pillen, kent ook mogelijke bijwerkingen en kent gevaren. Groepsdynamisch kunnen patiënten elkaar ook juist onbedoeld gaan bekrachtigen in hun calorieën tellen, hongeren, eetbuien, braken, laxeren et cetera. Maar dat geldt ook voor suïcidaliteit en automutilatie bij borderline patiënten, of bij middelenmisbruik bij verslaafden…..

De kunst is dan om een behandelmilieu te creëren waarin de patiënten juist voordeel hebben van de lotgenotencontacten en gezonde feedback krijgen, bijvoorbeeld op hun eetpatroon, en elkaar kunnen steunen. Dat ze elkaar op de rails houden en elkaar verder helpen. Een patiënt met een persoonlijkheidsstoornis en een eetstoornis in de Zwaluw (klinische psychotherapie) of in de Enk (dag-klinische psychotherapie), wat veel voorkomt, zit aan tafel te eten met medepatiënten die het heel vanzelfsprekend vinden om hun bord leeg te eten, en dan nog eens lekker opscheppen. Dat kan heel confronterend zijn, maar ook heel normaliserend.

Maar dat is niet voor iedereen de beste strategie, integendeel. Die BMI is niet het belangrijkste, een puntje meer of minder wat maakt het uit, het gaat om de geschiktheid voor specifieke vormen van psychotherapie. Uiteraard worden er wel ferme grenzen gesteld en consequent nageleefd, anders is het einde zoek, maar dat geldt ook ten aanzien van middelenmisbruik, suïcidaliteit en ernstige zelfverwonding. Je kunt niet beter worden zonder je symptomen op te geven, ook al waren die eerder een geschikte overlevingsstrategie in moeilijke tijden.

Bij borderline, maar ook bij eetstoornissen, is automutilatie een veel voorkomend verschijnsel. Wil je bij de Enk of de Zwaluw in behandeling gaan, dan moet je hier direct mee stoppen.In hoeverre ziet u automutilatie als een keuze waar je zelf mee kan stoppen wanneer je dit echt wilt?
Lastige vraag. Je kunt niet stoppen zonder te stoppen. En daar heb je steun en hulp bij nodig, veel hulp. Dat kun je geleidelijk doen, bijvoorbeeld in individuele therapie. In groepen ligt dat ingewikkelder, daar zul je vrij radicaal moeten stoppen met zelfbeschadiging, en dat kan ook leert de ervaring. Ik denk dat een deel van de patiënten met automutilatie kan stoppen indien ze dat echt willen, maar dan wel met veel steun.

Er zijn ook patiënten die dat niet kunnen en bij wie het inmiddels een blijvende handicap is geworden waardoor psychotherapie eigenlijk niet goed mogelijk is. Ik weet dat de patiëntenbeweging mij dat standpunt niet altijd in dank afneemt, maar zo denk ik wel over stoppen met snijden. Patiënten en hulpverleners moeten alles in het werk stellen om zelfbeschadiging te stoppen waar dat mogelijk is, het bekrachtigt immers een copingstijl die niet leidt tot lange termijn doelen in iemands leven, en het is niet goed voor je identiteit, zelfbeeld, gevoel van eigenwaarde en voor je sociale contacten.

Er is trouwens niemand die je verplicht te stoppen met automutilatie, we leven gelukkig in een vrij land. De vraag is echter wel of behandeling en echte verandering dan eigenlijk wel mogelijk is. De meningen zijn daarover verdeeld, ik ben benieuwd hoe we daar over tien jaar naar kijken als er meer onderzoek naar is gedaan.

In hoeverre is borderline een persoonlijkheidsstoornis die vooral ontstaat vanuit een gebrek aan aandacht en affectie?
Wat we daar nu van weten uit wetenschappelijk onderzoek is dat globaal ongeveer 50% wordt veroorzaakt door erfelijke aanleg, en de andere helft dus door allerlei factoren in iemands persoonlijke ontwikkeling zoals verwaarlozing en traumatisatie. Maar dat zijn groepsgemiddelden! bij sommige patiënten dus veel aanleg, bij anderen juist veel omgevingsfactoren, individueel dus erg uiteenlopend.

In de Zwaluw en de Enk zijn mensen bij elkaar in groepstherapie met uiteenlopende problematiek. Denkt u dat ze er baat bij hebben om met mensen te zitten die niet dezelfde klachten hebben?
Ja, zeer zeker, dat leert de ervaring. Maar dat gaat niet voor iedereen op. Daar is overigens weinig onderzoek naar gedaan. Mits de patiënten goed zijn geselecteerd op die vorm van (dag)klinische behandeling kan dat juist een voordeel zijn, dat je om leert gaan met jezelf in contact met andere mensen om je heen, en dat die mensen heel verschillend kunnen zijn, maar dat je leert daartussen juist jezelf te blijven als het moeilijk wordt.

De diagnose borderline wordt mijns inziens wel erg snel gegeven. Kan de hulpverlening iemand niet aan, snijdt iemand zichzelf en is deze depressief: borderline!

Hoe denkt u over dit snel etiketteren en/ of diagnosticeren?
Inderdaad niet verstandig. Goede inventarisatie van de klachten en problemen is nodig alvorens een dergelijke diagnose te mogen stellen. Dat spreekt voor zich. Automutilatie is niet een symptoom dat alleen maar specifiek is voor de diagnose borderline persoonlijkheidsstoornis, eetbuien zijn ook niet synoniem met boulimia nervosa et cetera.

Ik hoor vaak dat de bejegening binnen de psychiatrie (met name klinieken) naar de cliënt veel te wensen overlaat. De cliënt wordt al snel aangesproken als zijnde de stoornis, als minderwaardig. Kritische feedback op de instantie/ hulpverlener wordt niet geaccepteerd en toegeschreven aan de stoornis. ZIE OOK.

Hoe ziet u dit?
Tja, dat probleem is bij vlagen wel herkenbaar in de praktijk. De onmacht is niet alleen bij patiënten en verwanten, maar soms ook bij hulpverleners vrij groot, en dat kan zich dan uiten in een slechte bejegening. Ook de middelen in de hulpverlening zijn soms heel beperkt of er is een tekort aan goed opgeleid personeel. En dan moeten de aangekondigde bezuinigingen nog beginnen. De werkdruk is vaak erg hoog. Maar over het algemeen ben ik niet ontevreden over de kwaliteit van zorg en een passende bejegening. Er valt natuurlijk altijd weer wat te verbeteren.

In hoeverre kan je van een persoonlijkheidsstoornis genezen?
“Genezen” is een groot woord, een persoonlijkheidsstoornis is ook geen “ziekte”. De prognose van persoonlijkheidsstoornissen loopt sterk uiteen van individu tot individu. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt wel dat voor het grootste deel van de “patiënten” de vooruitzichten vrij goed zijn. Veel mensen groeien over de stoornis heen of leren leven met hun mogelijkheden en beperkingen. Bij velen is tien jaar na het stellen van de diagnose de stoornis niet meer van toepassing. Dat geldt zeker ook voor de diagnose borderline persoonlijkheidsstoornis.

Met therapie gaat dit proces van “genezen” veel sneller, vermoedelijk ongeveer zeven maal zo snel, maar ook dat is maar een globaal gemiddelde. Er zijn ook patiënten bij wie de klachten en symptomen helemaal niet over gaan, zelfs niet met adequate behandeling. Maar vaak is er dan meer aan de hand en is er gelijktijdig ook sprake van een andere psychiatrische stoornis.

Er zijn momenteel tal van goede behandelmethoden waaronder mentalization based treatment (MBT), dialectische gedragstherapie (DGT) en schema-focussed therapie (SFT). Nederland heeft bovendien een rijke traditie met betrekking tot (dag)klinische psychotherapie.

Wat zou u de bezoekers van Proud2Bme willen meegeven?
Ook al heb je je eigen problemen niet veroorzaakt, je zult ze wel zelf op moeten lossen, maar dat hoef je niet in je eentje te doen. Dat je inderdaad trots op jezelf te mag zijn als je je eetstoornis of je automutilatie onder controle krijgt en houdt, want het vergt veel moed om oude overlevingsstrategieën op te geven.

Proud2Bme, mooie naam eigenlijk!

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

14 reacties op “Theo Ingenhoven: de persoonlijkheidsstoornis”

  1. Hij was mijn psychiater tijdens mijn behandeling bij de Enk.. Ik ga dit zo lezen, moet even bijkomen van de shock zeg maar!
    Hij was echt goed, prikte dwars door mijn muur heen en kon heel goed verbanden leggen met het verleden!

  2. Mijne ook!! Heel ardige man. Leuk om hem zo weer even te zien…

  3. Ik vond hem in het begin (vooral bij m’n intake) intimiderend en eng! Omdat hij zo erg to the point was.

  4. goed interview…
    ik heb de stempel borderline gekregen zonder dat daar een PO voor gedaan is…en zweef nu al ruim een jaar tussen instanties en heb het daar echt heel moeilijk mee…
    vind het fijn om te lezen dat er wel echt mogelijkheden zijn, alleen 1 van die mogelijkheden (MBT) duurt bij mij al zo verrotee lang…

  5. Interessant om te lezen! Ik bijna afgestudeerd (klinische psychologie) en ben voornamelijk op deze site vanuit interesse en om een beeld te krijgen vanuit oogpunten van clienten. Daar hoop ik van te leren zodat ik dat kan meenemen als therapeut (in de toekomst)

  6. Ik heb op de Zwaluw gezeten, en bah, wat heb ik een hekel aan die man. Maar ik heb ook een hekel aan de Zwaluw in het algemeen, ik zou het iedereen afraden. Er is veel kapot gemaakt daar, bij mij in elk geval.

  7. Ook ik heb erg nare ervaringen met De Zwaluw, in het bijzonder met de benadering rondom zelfbeschadiging. Je moet stoppen, er word geen enkele moeite gedaan om naar de persoon in kwestie te kijken en aan de hand daarvan te beoordelen of dit realistisch is. Het simpelweg verbieden heeft mijn isolement ernstig vergroot en ik heb meer ellende ervaren dan dat ik profijt heb gehad van het kortzichtige beeld van deze nare man.

  8. Grappig dat ik dit lees. Goede psych is hij, erg vriendelijk en betrokken. Ik vond het juist erg goed dat de regel niet snijden er is. Dat werkt zeker & zorgt dat geen kopieergedrag ontstaat zoals in vele andere klinieken. Als je wil kan je stoppen met zelfbeschadiging, of het moet tijdens een psychose zijn.

    Ik vond de enk een zeer goede instelling, zeker een aanrader voor mensen. Eigen verantwoordelijkheid is wel belangrijk.

    Jammer dat jij geen prettige ervaring hebt Roos.

    Sterkte allemaal!

  9. Ik vondt Teo en de Enk allbei verschrikkelijk. Mischien dat het voor sommigen mensen wel helpen kan maar mij hebbe ze daar hleemaal kapotgemakt!!!

    En TINE, die contracten werken juis aaverechts!! Doen ze tegwoordig onderxoek naar en veel pgiaters zijn het mee eens. Kijk maar es hier bijvb: http://metmijallesgoed.nl/reageer/read.php?5,36

  10. Dit artikel is best een tijd geleden geplaatst, geen idee of iemand het nog leest. Hoop het wel, want ik vind het een goed artikel. Maar goed, ik heb hier ook op gereageerd, maar toen zonder naam. Nu durf ik wel met naam. Het maakt me ook niet echt meer uit.

    Ik heb een aantal jaar geleden alweer op de Enk gezeten en bij mij heeft het wonderen gedaan. Theo was heel goed in het doorvragen en verbanden leggen tussen dingen uit het verleden en nu, dat vond ik heel fijn. In het begin vond ik hem bijna ‘eng’ en vond ik die therapie van hem verschrikkelijk, maar in de loop van tijd opende ik steeds meer en vertelde ik steeds meer. Psychotherapie van hem was misschien, naast Creatieve therapie, de beste therapie voor mij.

    Die zogenaamde ‘non-contract’ vond ik alleen maar goed. Als dat er niet was, had ik mezelf in het geheim wel beschadigd en was de therapie zinloos geweest, omdat ik mijn ‘uitlaat’ voor mijn emoties nog had. Door het niet te doen, wat overigens niet makkelijk was, leerde ik mezelf kennen, ECHT kennen. Leerde ik hoe ellendig ik me kon voelen en WAT die gevoelens dan waren precies. Als ik die non-contract niet had gehad, had ik dit toen allemaal nooit geleerd. De non-contract was voor mij een aangrijppunt voor als het slecht met me ging, zo deed ik mezelf herinneren dat ik wil veranderen en niet weer terug naar het oude. Ik weet nog dat Theo een keer aan me vroeg ‘Je zegt wel steeds dat je je rot voelt, maar wat is dat dan, dat rot gevoel?’ dat is me altijd bijgebleven. Dat ik me altijd afvraag wat ik dan precies voel als ik me rot voel. Zo sta ik veel meer stil bij mezelf.

    Ik ben écht heel veel veranderd door de Enk. Ook de tweedaagse, wat eigenlijk nog intensiever was, heeft me veel geleerd.

    Ja, natuurlijk heb ik het soms nog zwaar, maar daar maak ik ook geen illusies van. Ik weet dat ik altijd momenten zal hebben waarin het leven me gestolen kan worden, maar ik ga er zo anders mee om. 1. ik doe mezelf geen pijn oid. 2. ik onderneem actie ipv dat ik in een slachtofferrol ga zitten en mezelf maar zielig vinden (wat ik eerst wel deed). Afgelopen jaar heb ik het erg zwaar gehad door een aantal grote veranderingen en tegenslagen, maar ik ga door en sta niet stil!

    Ik denk niet dat je kan zeggen ‘ik zou het afraden’ of generaliseren dat contracten niet werken. Als ik daar niet terecht was gekomen, durf ik niet te denken aan wat anders..

    Ik denk dat het voor iedereen verschilt. Elk mens heeft een ander soort behandeling nodig. Uiteindelijk ligt de verantwoordelijkheid voor verandering bij jezelf. therapeuten zijn er om te ondersteunen, inzichten te geven in gedrag en patronen etc. maar de uiteindelijke verandering ligt bij jezelf.. Niemand anders kan jou of bepaald gedrag dat je hebt veranderen, behalve jezelf.

  11. Zonder Theo had ik mijzelf allang van kant gemaakt.

  12. Theo, misschien is de behandeling niet altijd zo naar wens gelopen.
    Maar bedankt voor alle hulp en steun die je hebt gegeven tijdens de behandeling en na de behandeling.
    Ik vind het af en toe leuk om iets van je te vernemen op internet!

  13. Beste Theo, als ik niet wil, kan niemand mij helpen. U, jullie zijn slechts de tools. Het is wil, het is iets wat vanuit mij moet komen. Mijn puzzelstukjes zal ik jullie moeten toevertrouwen. En pure logica dat als ik zover ben en bij jullie terecht kom omdat ik me aanmeld, waar misschien behandeling op volgt. Dat ik dus naar jullie toe kom met een constructieve vraag; de vraag voor hulp, dat daar vanzelfsprekend overeenkomsten of leerwegen in opbouwende, functionele maar ook zo nodig met ondersteuning tijdens behandeling bij hoort. En verder wou ik zeggen en kwijt… Ik ben héél veel gewend hoor, dus ik ga graag een gevecht met je aan! Want ik weet dat jij dat doet vanuit een rots met ervaring van inmiddels 24 jaar. En ik ken je niet, maar volgens mij wist je al wel dat het leven hard was. Maar medelijden, traantjes drogen, pappen en nat houden, trekken aan een dood paard of je energie verspillen aan aanstellerij of aandacht of mensen die zelf eigenlijk niet echt willen vechten voor ontwikkeling of groei of verbeteren en slechts zich willen laten pamperen… Daar heeft u en uw medewerkers in uw klinieken denk ik geen tijd, zin en motivatie voor. Gewoon simpel, toch! En van een confrontatie kun je leren, en je kunt altijd feedback geven of een gesprek mits tijd is erover aangaan. Vechten en werken aan jezelf noem ik zoiets, en ik zou het ‘jullie tools aangrijpen/ benutten en inzetten en er z.n.een beroep op doen’- het willen noemen. Ik zeg alvast. Makkelijk is en wordt t niet. Alles met vallen en op staan en is heel eng. Maar ja, da’s t leven nu toch ook zo als je nu écht niet meer zo verder kan?… DUS, WAAR EEN WIL IS, IS EEN WEG! KOM MAAR OP THEO! Ik hoop alleen wel dat je ook tegen humor en cynische grappen kan, want dat geeft levendigheid en vechtlust. Theo, ik ben wel ‘n zware hoor! Dus, wanna fight? B MY GAST! I’ve just 1 question; can/ will you help my,2 let me try 2 fix the
    "unbelieveble mess"…?

    Ach, andere lezers lezen het misschien ook… Dan wens ik jullie er iets moois uit te halen en wijsheid en kracht. Reageren mag altijd natuurlijk, maar ik heb altijd maar één stelregel… Altijd in alle eerlijkheid en met respect, dat doe ik ook altijd. Welke reactie er nu ook komen gaat. Maar ik wil alvast aangeven bij deze, dat dit zeer waarschijnlijk mijn enige bericht was, tenzij de situatie zich wijzigt.
    Lieve iedereen, ik leef namelijk in het moment.
    En lieve lezers, ik raad het jullie ook aan; Leef in élk kleinste, zeldzaamste moment en geniet volop van de mooiste, warmste en bijzonderste hoe kort ze ook zijn. En in ieder jullie zware, moeilijke leven, kan je dan elke keer die momenten weer terug halen in jouwzelf. Want dan zitten ze in jouw beleving en neemt niemand ze je meer af. En vlak voordat je het aardse leven verlaat dan gooi je al die momenten bij een kaarsje op een hoop en draai je het af als een prachtige film. En dan kun je jezelf tóch nog zeggen: Een prachtig en waardevol of rijk leven te hebben gehad met jouw eigen slingers van elke dag!

    En mensen, dat is nou als je kunt zeggen kwalitatief uitermate teleurstellend te zittend en wilskracht of zoeken naar kracht of overleven op constructieve manier…

    Liefs, hopelijk hebben jullie er wat aan,
    Sterkte en veel kracht en wijsheid toegewenst iedereen,*I.DiJeeh

  14. Sorry 4 mn lange bericht.

    Sla het anders maar over, voor wie het te lang vind. Het bovenstaande (vorige bericht) is ook in principe eigenlijk in eerste instantie bedoeld voor Theo Ingen hoven.

    Voor nu, ja, idd…
    Welterusten en sweet dreams😴💤💫

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *