Therapeuten zijn eigenlijk ook maar gewone mensen, al wilde ik dat eerst niet accepteren. Ik wilde niet erkennen dat therapeuten ook gevoel (kunnen) hebben in het contact met cliënten, want daarmee zouden ze veel te dichtbij komen. Veel mensen hebben wel eens moeite in het contact met hun therapeut, je kunt bijvoorbeeld een man hebben terwijl je een vrouw wilt (of andersom) of helemaal geen klik ervaren. Ook kun je het moeilijk vinden dat je therapeut heel afstandelijk of professioneel is, of juist dat je therapeut te dichtbij komt. Zelf heb ik naar mijn mening de meeste soorten zelf meegemaakt, dus ik wilde wel een blog schrijven over hoe je daar mee om zou kunnen gaan.
♥ De therapeut van het ‘verkeerde’ geslacht
Misschien heb je nare ervaringen gehad met mannen of vrouwen, misschien wil je geen vrouw omdat je niet aan je moeder wilt denken of misschien vind je mannen veel te praktisch. Het kan allemaal. Helaas heb je het lang niet altijd zelf voor het zeggen als je een therapeut krijgt toegewezen. Wat kun je nou doen om toch iets uit het contact te halen? Eigenlijk is het heel simpel: maak het bespreekbaar. Het is niet fijn en ik ben wekenlang boos geweest toen ik een mannelijke therapeut kreeg, maar uiteindelijk heeft het me geholpen. Ik heb kunnen ervaren dat het eigenlijk helemaal geen probleem is. Uiteindelijk kan het je dus ook helpen om over je (onterechte) overtuigingen heen te komen. Niet alle mannen of vrouwen zijn immers hetzelfde.
♥ De afstandelijke en professionele therapeut
Ik zie hierbij een therapeut voor me die weinig zegt, iemand die vrijwel alle input voor het gesprek van jouw kant laat komen. Iemand die vaak vraagt ‘wat zou je daarmee kunnen doen?’. Toen ik zo’n therapeut kreeg, ben ik eerst maandenlang boos geweest. Wat moest ik nou met zo’n mens?! Ze kon wel leuk aan mij vragen wat ik kon doen, maar ik zat daar toch omdat ik het niet meer wist? Zij moest me helpen, dat is haar werk! Maar dat deed ze niet, vond ik toen. Ze zat daar maar, een beetje te luisteren. Als ik uiteindelijk begon te huilen, zei ze nog steeds niets. Ik vond het vreselijk, kreeg het gevoel dat ze daar alleen maar zat om geld te verdienen en dat het haar niets interesseerde wat ik vertelde of hoe het met mij ging.
Uiteindelijk ben ik 2 jaar bij die therapeute gebleven, want wat bleek? De manier waarop zij mijbenaderde, werkte. Ik ‘moest’ de stiltes vullen, dus ik bleef maar praten. Praten, associëren, nadenken en – uiteindelijk – voelen. Er kwamen woorden uit mijn mond en tranen uit mijn ogen waar ik nog nooit de ruimte voor had gevoeld. Ik bleef het moeilijk vinden dat ze afstandelijk was, maar juist daardoor had ik er veel aan. Ik hoefde me niet bezwaard te voelen dat ik haar lastig viel, ik hoefde me niet aan haar te hechten. Ze was er gewoon precies drie kwartier per week en in die tijd mocht ik alles vertellen wat me dwarszat, zonder na te denken over wat dat met de ander zou doen.
Dus heb jij ook zo’n therapeut? Probeer het tijd te geven en natuurlijk: bespreek het. Maar mijn tip is vooral om te proberen je open te stellen. Dan is de therapeut maar stil en (schijnbaar) nutteloos: dat neemt niet weg dat jij heel ver kunt komen. Uiteindelijk is die therapeut ervoor opgeleid en kun je er op vertrouwen dat de therapeut op de juiste momenten juist handelt.
♥ De persoonlijke therapeut (die soms een beetje uit de rol van therapeut valt)
De subtiele arm om je schouder als je verdrietig bent, de tranen in de ogen van de therapeut als het niet goed met je gaat. Woorden als “ik zou meer voor je willen zijn, maar ik ben je therapeut” of een therapeut die je wekelijks een knuffel geeft als je weggaat. De therapeut die niet weet hoe ze met je om moet gaan omdat jouw verhaal haar persoonlijk raakt en/of beïnvloedt.
Natuurlijk kan het heel fijn zijn om steun te krijgen, echte steun. Een keer een hand op je schouder of echt medeleven. Daar is echt niet per se iets mis mee! Maar uiteindelijk kan het wel tussen de relatie therapeut-cliënt in komen te staan. Zo had ik ooit een therapeute waarbij ik vanaf het begin het gevoel had dat er iets niet klopte; na een half jaar bleek dat ze vanaf het begin haar best had gedaan om zich niet aan mij te hechten omdat ze wist dat dat soort dingen in mijn verleden vaak mis zijn gegaan. Tsja, dan krijg je nooit een open contact, wat juist nodig is voor therapie.
Ik heb hier zelf veel moeite mee gehad: soms wilde ik niets liever dan dat die therapeut een arm om me heen zou leggen en er écht voor me zou zijn. Als ik heel eerlijk was, wilde ik haar gewoon dagelijks zien. Dit kwam zeker in de buurt bij overdrachtsgevoelens. Maar wat dan als een therapeut daar in meegaat? Dan wordt het een heel rare situatie, want dan kun jij niet meer zonder zorgen in de rol van cliënt zitten, omdat je dan weet dat de therapeut zich op een andere manier aan jou heeft gehecht.
Kortom, er zijn heel veel verschillende relaties tussen jou en je therapeut, zowel heel fijne als minder fijne. Zoals blijkt uit de drie voorbeelden die ik hierboven heb genoemd, is er niet één grens van wat wel en wat niet fijn is. Dit hangt altijd af van de therapeut, van jou en van het proces waar je op dat moment in zit.
Het is niets nieuws, maar het is altijd belangrijk om in contact met je therapeut te bespreken hoe het voor jou voelt. Zeker als iets in het contact niet fijn voelt, maar het kan ook goed zijn om te benoemen als je juist wel blij bent met het contact.
Hoe is het contact met jouw therapeut?
Geef een reactie