Begin 2012, Ik was al ruim zeven maanden opgenomen op een gesloten afdeling van een PAAZ. Ik zat hier met een rechterlijke machtiging. Wanhopig was ik. Het liefst wilde ik niet meer leven. Ik heb op die afdeling gedwongen ECT behandelingen gehad. Het hielp om m´n stemming wat minder donker te maken maar de kern, waarom wilde ik niet meer leven, had het niet veranderd.
In de 10 jaar hiervoor heb ik talloze eetstoornis gerelateerde behandelingen gedaan. Veel opnames en elke keer ging het even goed, maar viel ik daarna ontzettend hard weer terug. Ik had de moed een beetje opgegeven. Zoals ik in die klinieken vaak terug kreeg: ik was blijkbaar niet gemotiveerd genoeg. Maar voor mezelf voelde dit heel anders: er was iets dat me zo in de weg zat waardoor ik die eetstoornis niet los kon laten.
Uiteindelijk in maart 2012 kwam mijn psychiater met het voorstel om een intake te doen bij Centrum Persoonlijkheidsstoornissen Jelgersma te Oegstgeest. Eerlijk is eerlijk: ik had weinig hoop dat dit wat op zou leveren maar ik wilde de intake wel aan gaan. Ik kon al na twee weken op intake komen. Een intake die heel anders was dan ik gewend was. Naast twee enorm uitgebreide gesprekken met de psychiater en een psychologe werd er ook een uitgebreid persoonlijkheidsonderzoek gedaan. Ik moest allerlei testen maken. Na twee weken mocht ik terug komen voor advies. Ik hoorde de ´sorry maar we kunnen je niet helpen´ al in m´n achterhoofd maar wonder boven wonder bleek het tegenovergestelde waarheid: Als ik het aan durfde wilden zij het ook proberen om met mij een behandelovereenkomst aan te gaan! Uit het onderzoek bleek dat ik naast m´n eetstoornis een PTSS had, een dysthyme stoornis en een vermijdende persoonlijkheidsstoornis met borderline kenmerken. Deze informatie was nieuw voor mij, nooit eerder was er zo uitgebreid gekeken naar wat er speelde.
Ik was welkom op afdeling West van het CPJ. En als ik wilde, kon ik 2 weken later al komen voor opname. Een behandeling van 9 maanden zou het worden. Hier moest ik wel even van slikken: ´Houd ik dat wel vol 9(!) volle maanden intern?’ Na zoveel opnames was ik het hele klinische gebeuren een beetje moe. Maar ik wilde het een kans geven. Echter omdat ik al 7 maanden intern op de PAAZ zat moest ik, vanwege de verzekering, eerst een maand opname vrij zijn. Uiteindelijk kon ik begin mei 2012 starten in de kliniek. Dood eng!
Ik werd heel warm ontvangen in de kliniek. Aanvankelijk was het een groep met 18 vrouwen. Anders dan in eetstoornis klinieken zaten er mensen van allerlei leeftijdscategorieen en allerlei verschillende problematiek. Ik voelde me er in het begin wat onwennig bij, beschaamd voor mijn eigen gedrag. Al gauw ontdekte ik dat de alcohol verslaving van de één, het automutileren van de ander en mijn eetstoornis heel veel dezelfde achterliggende redenen bleken te hebben.
Ergens was het ook bevrijdend voor me dat de focus hier niet op de eetstoornis lag. Die weg kende ik al, de eetlijsten kon ik dromen en de focus op aankomen maakte dat er zo weinig ruimte was voor dat waar dit destructieve gedrag nou eigenlijk echt voor staat. Iets wat in deze behandeling enorm aan bod kwam.
Er zijn allerlei therapieën: natuurlijk de psychotherapie 2x per week, 1x per week Psycho Motorische Therapie (PMT), creatieve therapie, sociotherapie, weekend voor en nabespreking, commissies (over het reilen en zeilen in huis, corvee etc). Daarnaast heeft iedereen corvee taken: 5 per week. Er moet boodschappen gehaald worden, tafels dekken, koken (voor 20 mensen!) en afgewassen worden. Er zijn 3 gemeenschappelijke eetmomenten: ontbijt, lunch en avondeten. Daarnaast ´s avonds nog een koffie momentje.
Ik had me in het begin wel vergist wat betreft de heftigheid van de therapie en de druk van alle taken eromheen. Van mezelf ben ik best teruggetrokken maar daar is hier in de kliniek weinig ruimte voor: je leeft met 18 mensen samen en daarin kom je jezelf hard tegen. Van de andere kant zijn al die momenten ook weer hele goede leermomenten. Het is mogelijk om hier in de therapie op terug te komen waar je tegenaan loopt.
Naast het hele groepsgebeuren heb je ook 1x per week een gesprek met je BehandelCoordinator (BC) en met je consulent (een sociotherapeut). Met je BC bekijk je je eigen proces en houd je in de gaten of je nog steeds bezig bent met het werken aan je behandeldoelen. Met je consulent kijk je naar meer praktische dingen. Hoe je bijvoorbeeld een bepaald doel kan gaan oefenen die week, je signaleringsplan bespreken.
Buiten dit stuk om is er ook een systeemtherapeut. Daarmee kan je gesprekken voeren met bijv je ouders, je partner maar eventueel ook een collega of goede vriend. Belangrijk is om te beseffen dat jij verandert gedurende de behandeling maar dat het ook belangrijk is dat je omgeving mee verandert. Anders is de kans op terugval vele malen groter. Binnen die systeem gesprekken is het ook mogelijk om dingen van vroeger te bespreken, bepaalde gedragspatronen waar je je samen in bevind maar die niet helpend voor je zijn. Zelf heb ik enorm veel aan deze gesprekken gehad. Mijn ouders leefden in grote angst dat ik weer terug zou vallen en vanuit die angst bleven ze me benaderen. Begrijpelijk gezien het diepe dal waar ik uit kwam maar frustrerend voor mij. Vertrouw er nou eens op dat deze grond onder m´n voeten wel stevig is! Dit hebben we in die gesprekken goed kunnen bespreken.
Al met al een onwijs goede behandeling. Ik heb wel een enorme dip gehad na drie maanden. Door de behandeldruk en mijn eigen angsten en nog onvoldoende grip op destructief gedrag maakte ik daarin een grote misser. Een tijdje terug naar de gesloten afdeling. Maar, in plaats van dat de deur nu dicht zat bij het CPJ hebben ze vooral heel erg met mij mee gekeken naar ´hoe kunnen we de behandeling zo inrichten dat je er toch aan deel kunt nemen maar dat het je niet teveel overspoelt.´ We vonden daarin een goed compromis en dat heeft me enorm geholpen. Ik mocht weer terug komen en de behandeling oppakken ging goed. Dit was voor mij heel nieuw, in een eetstoornis kliniek heb ik ook weleens zo´n uitschieter gemaakt en daar ging voor mij meteen de deur dicht, ze durfden het niet meer aan en ik was te instabiel. Dat ik hier niet veroordeeld werd maar er juist met me mee werd gekeken deed ook m´n zelfvertrouwen weer groeien.
Een tijdje later ging het weer mis op het gebied van eten. Ik zat te laag in gewicht waardoor behandeling even niet meer mogelijk was. Ik kreeg een time out en het team hielp me het eetpatroon weer op te pakken. Ik werd niet weggestuurd maar mocht blijven, alleen al het vertrouwen dat zij in mij hadden maakte dat ik ook het vertrouwen in mezelf behield. Ik werd er niet om veroordeeld, ik kreeg juist wat extra hulp en we gingen kijken wat de redenen waren waarom het zo ver was gekomen. Gelukkig krabbelde ik weer op en draai ik het programma weer mee.
Inmiddels zijn we ruim een jaar verder. Waar ik de kliniek inging als een wanhopig levenloos vogeltje begin ik nu de lichtpuntjes in het leven weer meer te zien. Het is allemaal nog niet makkelijk maar ik ben zoveel verder dan dat ik ooit was! Ik woon nu ruim een half jaar op mezelf, weliswaar begeleid wonen, maar die tussenstap is waarschijnlijk even nodig geweest. Ik ben inmiddels op het punt dat ik over 2 maanden echt met ontslag zal gaan bij het CPJ. Ontzettend spannend maar anderzijds voel ik me zoveel sterker. Ik heb in het afgelopen jaar geleerd om m´n verwachtingen bij te stellen, om mijn zwakke plekken te herkennen en hoe ik op tijd maatregelen kan nemen om te voorkomen dat ik weer in oude valkuilen stap. Ik heb geleerd waar mijn angstige en destructieve gedrag voor staat, wat de functie van mijn eetstoornis is. En vooral, hoe dit op tijd te signaleren zodat ik kan voorkomen dat ik daarna ga handelen. Daarnaast is de band met m´n familie een stuk hechter geworden.
Ik ben het team van het CPJ dankbaar dat zij mij zoveel kansen hebben willen geven, dat zij steeds toekomst zagen waar ik hem allang niet meer zag. Een jaar geleden had ik niet durven dromen dat ik nu op dit punt zou staan. Klaar om verder te gaan. Weer vechtend vóór in plaats van tegen het leven!
Hierna ga ik de Step Down groep doen. Dit is een nabehandeling die het CPJ biedt. Dit is 1 dag in de week waar je nog therapieen volgt en bespreekt waar je in het dagelijks leven tegenaan loopt. Het is fijn dat je op deze manier van 5 dagen in de week therapie niet in een keer naar 1 gesprek in de week hoeft af te bouwen.
Al met al ben ik enorm blij dat ik de kans heb gekregen deze behandeling bij het CPJ aan te gaan. Wat mij betreft een absolute aanrader.
Heb jij ook ervaring met een instantie die je (anoniem) wilt delen,
mail dan naar redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie