Opeens stonden er mensen voor mijn deur: “Je moet mee! Er is een pretpark geopend en daar moet je geweest zijn en moet je ervaren. We gaan vandaag, neem je spullen mee en stap in!. Voor iemand met angst voor hoogte, mensen, snelheid en controleverlies niet de boodschap die je onverwachts wilt horen. Met enige weerstand, knikkende knieën en klotsende oksels besluit ik mee te gaan. Ik verdraag dat ik mijn taken en verantwoordelijkheden even moet uitstellen tot een later moment.
In de auto onderweg naar het pretpark heerst er een moeilijk te omschrijven sfeer. Er is joligheid en enthousiasme. Tegelijkertijd is er ook een bepaalde spanning waar te nemen. Het is misschien nog wel het beste te vergelijken met een schoolreisje dat je vroeger maakte op de basisschool. De rit ernaar toe duurt lang en bijna aangekomen is het nog enige tijd in de file staan en zoeken naar een parkeerplaats. Er wordt geklaagd en gemopperd en dit neemt alleen maar toe wanneer de rijen voor de toegangspoorten in beeld komen. Het enthousiasme om naar binnen te gaan blijft doordat we al een glimp opvangen van hetgeen zich binnen de muren bevindt. Hierdoor kunnen we het wachten verdragen en het geduld opbrengen. Sterker nog: We maken er maar het beste van en hebben plezier met elkaar en met de andere bezoekers in de rij.
De kaartjes zijn betaald en daar sta ik met mijn vrienden in een inmens groot pretpark. Mensen om ons heen lachen, praten, zoeken en kijken rond. Kinderen schreeuwen, rennen, zeuren en huilen. Ik laat het allemaal op me afkomen en kijk in het rond naar alle achtbanen …de één nog groter, hoger en sneller dan de ander. Mijn voorstel is om te beginnen met een kinderlijk eenvoudig ritje in een achtbaan. Even wennen, even het gevoel ervaren en gewoon even lachen. Zo vervolgen we de weg van de ene attractie naar de ander; van een waterbaan naar zweefmolen en dan weer een achtbaan … vanuit het reuzenrad kijken we enkele minuten uit over het gehele park en zien welke enorm spectaculaire achtbaan ons deze dag nog te wachten staat, daar helemaal achterop het terrein. Ondertussen nemen we ook een pauze om even bij te komen en weer energie te verzamelen om de weg te vervolgen. Na de break worden de achtbanen steeds iets spannender; over de kop, achteruit, in het donker …
Bij mij neemt de spanning steeds iets meer toe. De achtbanen worden enger, ze worden onvoorspelbaarder en gaan met een hogere snelheid. Ik moet mezelf blijven herinneren dat het ook een prettig gevoel is en dat de kick na afloop heerlijk is. Het is immers nooit zo eng als ik vooraf had bedacht; ik kom er steeds weer heelhuids uit en met mijn vrienden loop ik dan trots en met een glimlach door naar de volgende attractie … en toch blijft de spanning ook daar weer hetzelfde. Het ongemakkelijke gevoel, de zenuwachtige trekjes en de drang om even een attractie over te slaan of naar huis te vertrekken neemt steeds sterker toe naarmate de ritjes er dreigender uit beginnen te zien van afstand. Ik ben dan ook degene die regelmatig voorstelt om plaats te nemen bij een theatershowtje, een drankje te doen op het terras of te schuilen voor de regen … even stiekem de tijd nemen om moed te verzamelen om door te lopen naar dé attractie van dit park.
Na een lange en vermoeiende dag, waarbij ik al veel angsten heb overwonnen, staan we dan eindelijk bij dat wat het hoogtepunt moet zijn van dit bezoek aan het pretpark. Van dichtbij wordt opeens duidelijk hoe hoog hij daadwerkelijk is. Ik laat me echter niet kennen en sluit aan in de rij die ons al slingerend moet gaan leiden naar het punt waarop we kunnen instappen. Het is duidelijk dat we nog lang niet aan de beurt zijn. Stapvoets en slenterend, met toenemende lichamelijke klachten en lichtelijke irritaties, lopen we over het hobbelige en kronkelende pad. Tijdens de wandeling horen we de karretjes met hoge snelheid over de baan denderen. De mensen in de karretjes gieren, brullen, steken de armen in de lucht … hebben ze plezier of staan ze doodangsten uit? Ik denk het eerste, maar vrees het laatste. Keer op keer hetzelfde geluid en hetzelfde beeld terwijl we staan te wachten. Ik ben in gedachten op zoek naar excuses om alsnog terug te gaan. Ik gedraag me wat opstandig.
Ik maak flauwe en sarcastische grappen en opmerkingen. Ik vertoon wat nerveuze lichamelijke tikken. Ik verstop me in mijn telefoon. Alles om maar niet aan mijn omgeving te laten zien dat ik doodsbang ben. En tegelijkertijd kan ik niet ontkennen dat er inmiddels ook plaats is voor nieuwsgierigheid en het verlangen om het te gaan doen. Ik wil nu ook die achtbaan in en het zelf ervaren! Bijna is daar het moment om in te stappen … we horen de remmen en het langzaam rollen van de wielen op de rails bij binnenkomst. Een groep enthousiaste en lachende mensen stapt vol energie uit en maakt plaats voor ons. Voor ik instap krijg ik de boodschap dat mijn rugtas niet mee kan en achter moet blijven. Ik kijk om me heen en zie dat dit inderdaad gebruikelijk is.
Met gefronste wenkbrauwen geef ik mijn rugtas af en kan dan daadwerkelijk instappen, de veiligheidsbeugels over me heen trekken en samen met mijn vrienden en alle anderen aan het ritje beginnen …een klik, het getik van de wielen en tergend langzaam zetten de karretjes zich in beweging. Het daglicht komt tevoorschijn, het hoogste punt van de achtbaan is in beeld en het lijkt vele uren te duren voor we op dat punt aankomen. Tik tik tik … “Waar ben ik aan begonnen?” … tik tik tik … halverwege de weg naar boven en opeens wordt het zicht op de volledige baan erg goed zichtbaar … tik tik tik … “Wat staat me daar allemaal nog te wachten?” … tik tik tik … de voorste karretjes zijn op het hoogste punt en starten aan de enorme verticale afdeling én alles wat daarna gaat komen ….
Het lijkt een omschrijving van ongeveer vier uur in een mensenleven. Voor mij waren het vier jaren en dit is het punt waarop ik mij nu bevind tijdens mijn pretparkbezoek. In de afgelopen jaren heb ik regelmatig gedacht dit punt bereikt te hebben, maar het park was vele malen groter dan ik had verwacht. Gedurende mijn bezoek waren alle bezochte en overwonnen attracties slechts ter voorbereiding op het ‘spektakel’stuk. Dankzij die ritten heb ik het vertrouwen gekregen, heb ik inzichten opgedaan en waardevolle veranderingen teweeggebracht die het dragelijker maken om de route in het park te blijven volgen in voorwaartse beweging. Langzaamaan kwam er meer plezier, maar daarnaast ook meer angst en boosheid. Gelukkig realiseerde en ervoer ik, dat ik niet alleen in het pretpark was, maar met veel fijne mensen.
In de achtbaan word je vervolgens ook nog eens veilig en comfortabel bevestigd en word ik dus niet zomaar uit een karretje gelanceerd. Alleen die rugzak afdoen met alles wat ik doorgaans denk nodig te hebben, dat is en was een zware stap. In het karretje, daar bijna bovenaan, kijk ik af en toe nog even om met de neiging om uit te stappen en terug te gaan … het gaat niet, maar gelukkig heb ik nog wat in mijn zakken zitten. In de tocht naar boven kon ik nog graaien in mijn zakken, maar eenmaal naar beneden gaat dat niet meer besef ik me. Dan is het vasthouden, rondkijken, schreeuwen, misselijk worden, lachen naar de camera halverwege, op de kop hangen, genieten van de enigszins rustigere momenten en misschien wel een prachtig uitzicht, de knallen tegen het karretje verdragen, gieren en brullen … maar vroeg of laat zit de tocht erop. Vol adrenaline en enthousiasme stap ik uit, vergeet mijn rugtas en met een trots en tevreden gevoel kan ik de uitgang opzoeken, in de auto stappen en huiswaarts keren!
Sinds het jaar 2012 ben ik de strijd aangegaan met mijn eetstoornis en dit heb ik metaforisch kunnen beschrijven als een bezoek aan een pretpark. Door anderen ben ik gaan inzien dat hulp noodzakelijk was, waarvoor ik hen nog steeds erg dankbaar ben. Sindsdien heb ik vele intensieve therapieën doorlopen. Met vallen en opstaan doorliep ik de groepsbehandelingen. Allereerst specifiek gericht op de eetstoornis (Human Concern & Amarum), vervolgens op het achterliggende om daarna weer terug te keren naar de kliniek van Amarum. Door het aanpakken van de achterliggende problematiek (Mediant), middels schematherapie, kreeg mijn hardnekkige eetstoornis weer meer de ruimte. Ondertussen had ik echter wel veel kennis, inzichten en ervaring opgedaan.
Op dit moment ben ik volop bezig om alles wat ik in de afgelopen jaren heb opgebouwd samen te brengen en te werken aan een volledig en compleet herstel; ofwel een manier waarop ik kan omgaan met mijn eetstoornis op een gezonde en verantwoorde wijze. De achterliggende problematiek en mijn eetstoornis kunnen nu tegelijkertijd onderzocht worden en dat leidt tot mooie en waardevolle gedragsveranderingen. In de kliniek van Scelta begin ik langzaam mijn emoties te herkennen, erkennen en uiten. Leer ik te herkennen wanneer de eetstoornis daadwerkelijk aan de deur klopt en wat hiervan de reden is. Het ‘hier en nu’ leer ik beter te onderscheiden van het verleden. Er is ruimte voor het stilstaan bij mijn verlies, verlangen, behoeften en wensen.
Langzaamaan word ik gezonder, heb ik meer compassie en neemt het vertrouwen in mezelf en de toekomst stap voor stap toe. Ik ben mezelf aan het herontdekken en mijn eigen identiteit aan het onderzoeken én op basis daarvan mijn leven te gaan leiden. Hierbij is het voor mij erg waardevol geweest om in te zien dat ik het zelf moet doen, maar niet alleen. De steun, advies en hulp van anderen is belangrijk voor mij geweest en steeds meer leer ik hoe ik dit kan ontvangen, vragen en toelaten. Het is stiekem zoveel fijner om met anderen door een pretpark te lopen en om de momenten samen te kunnen beleven en ervaren!
Geef een reactie