Als je op het punt staat om hulp te zoeken of aan een behandeling te beginnen, vind je het misschien wel fijn om te weten hoe het eraan toegaat tijdens zo’n behandeling. Hoe heeft dat traject eruitgezien voor iemand die je al voor is gegaan? Wat waren eerdere ervaringen bij die specifieke instelling? Om je daarin een klein inkijkje te geven, startten wij de interviewserie Therapy Talk. Elke week lees je een persoonlijk verhaal van iemand die het afgelopen jaar een behandeling heeft afgerond. Vorige week kon je het verhaal van Mariam lezen, die bij Novarum is geweest. We vervolgen de serie met de ervaringen van Gitte bij UZ Leuven.
Gitte is 25 jaar oud en woont samen met haar vriend in Turnhout. Ze werkt als opvoedster in een dagcentrum voor jongeren met een verstandelijke beperking. Daarnaast behaalde ze vorig jaar ook haar bachelor in de Gezinswetenschappen. In haar vrije tijd houdt ze van wandelen, skaten, yoga en lopen in de natuur. Ook is tijd doorbrengen met familie en vrienden erg belangrijk voor Gitte.
Waar ben je in behandeling geweest?
“Ik was in behandeling in Gasthuisberg, UZ Leuven op de afdeling eetstoornissen/MBU.”
Wat voor soort behandeling heb je gehad?
“Mijn behandeling was residentieel. Van september tot december – dus drie maanden – verbleef ik in groep 2. Hierbij waren alle therapieën in groepsvorm. Ik kon wel geregeld individueel een gesprek aanvragen bij mijn volgverpleegkundige.”
Hoe zagen je dagen/weken eruit?
“In de ochtend werden we gewekt door een verpleegkundige, waarna ik me aankleedde en naar het weeglokaal verplaatste. Hier was het telkens met veel spanning aanschuiven tot het mijn beurt was. Voor mij was de angst voor de bloedafname al bijna even erg als de angst voor mijn gewicht. In het begin was dit dagelijks, later tweemaal per week.
De eetmomenten vonden telkens op vaste uren plaats, waarbij ik meestal al netjes op voorhand mijn (dwangmatige, eetgestoorde) koffie of thee had gemaakt. ‘s Ochtends een half uur voor drie boterhammen en yoghurt. In de voormiddag een kwartier voor de shake, waar ik meestal nog een (dwangmatig, eetgestoord) stuk fruit bij at als extra. ‘s Middags een halfuur voor warme lunch met soep en fruit. In de middag was er een kwartier pauze. Deze was op maandag, de chips- en frisdrankdag, het ergst. Op andere dagen was dat een koek of ijsje. ‘s Avonds een halfuur voor mijn boterhammen. Om de dag af te sluiten was er nog een avondbreak met twee boterhammen.
Het therapieprogramma was ongeveer iedere week gelijk. Enkele sessies psychotherapie, waarbij we onder begeleiding van een psycholoog elk ons hart konden luchten – en tranen laten rollen. Tijdens die uurtjes vonden we heel veel erkenning bij elkaar. Gelijklopend met de gezinspsycho, waarbij telkens een groepsgenoot zijn netwerk voorstelde. Op dinsdag deden we de spiegel-oefening: een halfuur in ondergoed voor de spiegel staan en naar jezelf kijken. In vergelijking tot andere mensen in mijn groep, viel dit voor mij best mee. Al nam ik er soms mijn telefoon bij om via de camerafunctie toch te zoeken naar een realistisch zelfbeeld. Verder hadden we ook ergotherapie waarbij we via creatieve manieren onze gevoelens konden uiten. Tijdens de PMT (psychomotorische therapie) leerde ik weer tot rust te komen en mijn lichaam opnieuw op een andere manier te leren kennen.
Tweewekelijks op dinsdagavond was er een gezinsontmoeting. Op die momenten kwamen mijn familie en ik in contact met lotgenoten en hun familie. Tijdens zo’n avond werd er raad, maar vooral ook erkenning gegeven aan elkaar. De eerste week mocht ik niet naar huis, maar kreeg ik wel bezoek van mijn vriend en gezin en een vriendin. Op de eetmomenten na kon ik in het weekend wel heel de tijd bij hen zijn. Gelukkig was het heerlijk weer en konden we buiten gaan zitten. De weken daarna kon ik telkens van woensdagnamiddag tot donderdagvoormiddag naar huis. Dit was heel kort – aangezien ik voor een enkele rit 2 uur onderweg was – maar het was heel waardevol en leerrijk om af en toe terug naar huis te gaan. In het weekend ging ik soms van vrijdagavond tot zondagmiddag en anders van zaterdagmiddag tot zondagavond naar huis. De voorwaarde om naar huis te mogen, was dat je een bepaald gewicht moest aankomen per week. Dat lukte me gelukkig telkens.
Mijn eerste maand belandde ik in ‘code rood’, waardoor ik me enkel mocht verplaatsen in een rolstoel. Daardoor vulde ik lege momenten vooral met lezen of kruiswoordraadsels op het terras van de afdeling. Deze terrassen hadden tralies, waardoor ik me soms echt een ‘gestoorde’ voelde. Als een verpleegkundige vrij was om mijn rolstoel te duwen, bracht ik een bezoekje aan de ziekenhuisbibliotheek. Ik genoot ook enorm van het gigantische ligbad op de afdeling. Verder had ik heel veel aan mijn groepsgenoten. Zij waren altijd wel te vinden voor een babbel of een spelletje ‘UNO’ of ‘wie ben ik’. De volgende maanden, waarbij ik wel mocht wandelen, ging ik tijdens vrije momenten een wandeling maken of naar de stad met mijn groepsgenoten of alleen.
Eénmaal per week mocht ik op vrije avond. Later in de opname mocht dit ook in combinatie met een vrije maaltijd. Hier keek ik telkens naar uit, omdat ik mijn familie/vriend/vriendin zou terugzien. Maar deze momenten bezorgden me ook enorm veel stress doordat ik dan zelf van een menukaart moest gaan kiezen.”
Hoe heeft deze behandeling jou geholpen bij herstel?
“Mijn behandeling heeft me inzicht gegeven in mijn eetstoornis. Ik had zelf niet door hoe diep het zat en wat er eigenlijk met me aan de hand was. Dankzij het contact met lotgenoten voelde ik me eindelijk niet meer raar of anders maar begrepen. Zeker ook de controle van de verpleegkundigen tijdens eetmomenten hielp me om niet meer naar de stem van de eetstoornis te luisteren.”
Heb je iets gemist?
“Ik zou zo niet echt iets kunnen aangeven dat ik gemist heb in de behandeling. Af en toe vielen er door omstandigheden wat sessies weg, die ik liever wel had bijgewoond. Tijdens de eerste maand heb ik, doordat ik niet mocht lopen, naar mijn gevoel wel veel groepsmomenten buiten gemist. Dat vond ik wel jammer.”
Zou je met de kennis van nu, iets tijdens je behandeling anders gedaan hebben?
“Over het algemeen heb ik best een modeltraject afgelegd. Ik heb alle maaltijden volledig gegeten en ben iedere week netjes voldoende aangekomen. Ik zou nu alleen niet meer boos zijn op de arts die besloot dat ik in een rolstoel moest. Achteraf bekeken ben ik hem heel dankbaar, want hij heeft me beschermd tegen mijn eetstoornis. Op dat moment had ik totaal niet door hoe erg mijn bewegingsdrang was. Ook had ik misschien wat minder terughoudend kunnen zijn tijdens de gesprekken. De schaamte voor mijn gedachten hield me af en toe wat tegen. Ik heb gemerkt dat iedere keer dat ik iets zei, dit wel enorm opluchtte.”
Zou je anderen deze instantie aanraden?
“Zeker! Ik voelde me heel erg op mijn gemak bij al die lieve verpleegkundigen. Ik had ook heel veel geluk met onze goede, steunende groep. Ook al ben ik soms wat verlegen of introvert, toch vond ik het tijdens mijn opname wel heel fijn om in groep te zijn. Het contact met lotgenoten heeft veel voor me betekend.”
Hoe gaat het nu met je?
“Op dit moment gaat het vrij goed. Ik heb sinds deze maand weer een gezond BMI. Ik kan nu zoveel meer genieten van het leven dan vorig jaar. Dankzij de energie die ik heb, kan ik weer genieten van sport. Over het algemeen ben ik heel gelukkig, al heb ik soms nog wel last van ‘fat attacks’ als een kledingstuk bijvoorbeeld te klein is geworden.”
Wil je verder nog iets meegeven?
“Ik ben dankbaar dat mijn omgeving me zo erg gesteund heeft de afgelopen periode en ook nu nog. Mijn eetstoornis was een verschrikkelijk iets om mee samen te leven en daar voel ik me soms schuldig over, dan heb ik er zo’n spijt van. Zonder mijn omgeving zou ik nu niet staan waar ik nu sta! En aan iedereen: je bent de moeite waard!“
♥
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie