Als je op het punt staat om hulp te zoeken of aan een behandeling te beginnen, vind je het misschien wel fijn om te weten hoe het eraan toegaat tijdens zo’n behandeling. Hoe heeft dat traject eruitgezien voor iemand die je al voor is gegaan? Wat waren eerdere ervaringen bij die specifieke instelling? Om je daarin een klein inkijkje te geven, starten wij vandaag de interviewserie Therapy Talk. Elke week lees je een persoonlijk verhaal van iemand die het afgelopen jaar een behandeling heeft afgerond. We beginnen de serie met de ervaringen van Silvia die in behandeling is geweest bij Balanz.
Silvia is 32 jaar en werkt in de gehandicaptenzorg, op een woongroep voor mensen met een ernstig verstandelijke beperking. In haar vrije tijd vindt ze het heerlijk om te wandelen, te puzzelen of een serie te kijken. Zestien jaar worstelde ze met boulimia nervosa en inmiddels kan ze met trots zeggen dat ze volledig hersteld is!
Waar ben je in behandeling geweest?
“Ik ben in behandeling geweest bij Balanz in Twente. Ik ben daar gestart in april 2017 en heb uiteindelijk in februari 2020 mijn traject volledig afgesloten.”
Wat voor soort behandeling heb je gehad?
“Puur gekeken naar de casus op papier zou ik eigenlijk in aanmerking zijn gekomen voor een 2-daagse dagbehandeling. Echter hebben ze echt naar mij gekeken en door verschillende redenen besloten dat individuele therapie meer passend zou zijn, met in het achterhoofd houdend dat – mocht het niet genoeg zijn – ik alsnog in zou kunnen stromen in de dagbehandeling. Achteraf gezien bleek dit een goede keuze te zijn geweest en heb ik alleen individuele therapie gevolgd. Ik ben gestart met gesprekken bij de psycholoog en na 4 maanden ben ik daarnaast gestart met PMT. Ik heb een jaar lang individueel PMT gehad. Vervolgens ben ik gesprekken gaan voeren met de ervaringsdeskundige en vanuit die gesprekken zijn we langzaam naar de afronding van de behandeling gaan werken.”
Hoe zagen je dagen eruit?
“Ik werkte gewoon naast mijn therapie en dit ben ik ook blijven doen de gehele behandeling door. Hoewel ik wel tijdens mijn behandeling een tijdlang in de ziektewet heb gezeten met een burn out. In het begin van de behandeling had ik meerdere afspraken per week staan bij verschillende behandelaars. Bij mijn psycholoog, de psychiater, de SPV-er, de diëtist. Dit om mijn problematiek goed in kaart te brengen en ik in ieder geval iedereen kende en zij mij andersom ook. Na een maand bleven alleen de wekelijkse gesprekken bij de psycholoog over en naast mijn gesprekken hadden wij een e-behandeling lopen. Hoewel ze beide door mijn psycholoog begeleid werden, stonden ze eigenlijk wel los van elkaar.
Al snel merkte ik wel dat ik naast de therapie teveel werkte, gezien de therapie ook heel veel energie kostte. Zes dagen werken, therapie op mijn vrije dag – want na werk was ik gesloopt – en daardoor geen enkele dag vrij begon mij op te breken. In overleg met mijn werk heb ik toen besloten niet boven mijn contracturen te werken, zodat ik minimaal 2 dagen rust per week had. Dit vond ik zo’n moeilijke beslissing omdat het echt voelde als falen. In mijn eentje had ik deze beslissing ook echt niet genomen, maar het was wel echt de beste beslissing. Rustdagen hebben is zo belangrijk als je in therapie bent, hoe moeilijk die dagen ook zijn.”
Hoe heeft deze behandeling jou geholpen bij herstel?
“Ik heb heel veel geluk gehad dat ik meteen een klik voelde bij mijn psycholoog en dat die klik er wederzijds ook was. Ik weet dat dit voor veel mensen niet het geval is, wat het extra lastig maakt. Maar doordat ik die klik wel had, durfde ik wel op haar en haar expertise te vertrouwen. Ook al zei ze soms dingen waarvan ik dacht: meen je dit nu serieus? Maar ik kon niet meer op mezelf vertrouwen na al die jaren van een eetstoornis dus – hoe eng ook – heb ik al mijn vertrouwen bij haar gelegd. Zij heeft mij geleerd dat ik echt wel op mezelf kan vertrouwen. Ze kwam er ook al snel achter dat ik op papier mij sterk kon verwoorden en daar heeft ze dan ook gebruik van gemaakt door mij dingen veel op te laten schrijven en dat dan voor te laten lezen.
Eén opdracht kan ik mij nog goed herinneren die heel waardevol voor mij is geweest in het begin van mijn herstel. Ik moest twee brieven schrijven; ééntje aan boulimia als mijn vriend en daarna aan boulimia als mijn vijand. Het was voor mij heel emotioneel om te doen, maar het gaf mij zoveel inzicht in de functie van mijn eetstoornis. Dat het heel destructief was, maar dat het mij ergens ook op de been heeft gehouden.
Ik heb hetzelfde ervaren bij met PMT therapeute; bij haar voelde ik mij ook meteen op mijn gemak. Hoewel de dynamiek wel heel anders was tussen ons, maar dat is ook wel logisch gezien de therapie heel anders is. Ik kwam er daar ook achter dat ik al heel veel dingen niet meer deed, die voor anderen heel normaal waren om te doen. Zoals jezelf met je handen inzepen onder de douche, voor mij was dat gewoon geen optie. Ik vond de PMT soms heel confronterend omdat het visueel werd dat mijn werkelijkheid niet de werkelijkheid bleek. Ik heb veel momenten gehad dat er daardoor tijdens de therapie storing in mijn hoofd kwam. Ik kon die twee dingen niet met elkaar rijmen.
Daarnaast was een belangrijk onderdeel van de PMT het gaan voelen en vooral voelen waar míjn behoeftes lagen, in plaats van altijd maar leven voor de behoeftes van anderen. Dit vond ik ook erg lastig. Dan kwam de vraag: “Wat wil je doen vandaag?” En dan dacht ik: wat wil jíj dat ik ga doen? Door de veiligheid die er gecreëerd was, lukte mij dat ook steeds beter om anders te doen. Er was vertrouwen en veiligheid. Er werd gekeken naar mij als de persoon Silvia, in plaats van de vrouw met de eetstoornis.”
Heb je iets gemist?
“Nee, ik kan oprecht zeggen dat ik niks heb gemist. Ik ben erg blij met hoe mijn behandeling is vormgegeven en hoe het verlopen is.”
Zou je met de kennis van nu, iets tijdens je behandeling anders gedaan hebben?
“Eigenlijk niet. Het enige wat nu in mij opkomt, is dat ik niet zo bang had moeten zijn voor andere therapeuten. Ik had mijn intake met een psycholoog en ik had dacht: zij moet het worden. Ook al gaf ze al aan dat het goed mogelijk was dat ik bij iemand anders in behandeling zou komen. Ik kwam uiteindelijk dus ook bij iemand anders in behandeling, zoveel stress heb ik daarvoor gehad. Wat uiteindelijk super goed heeft uitgepakt. Hetzelfde ervoer ik toen ik naar mijn PMT therapeute moest en later weer toen ik naar de ervaringsdeskundige moest. Wat achteraf allemaal heel erg onnodig was om zoveel stress over te hebben. Zij zijn er om mij te helpen, ze willen allemaal het beste en de beste behandeling voor mij. Als dat niet bij hen was geweest, hadden ze er allemaal wel voor open gestaan om daar het gesprek over aan te gaan en een oplossing te zoeken.”
Zou je anderen deze behandeling aanraden?
“Zeker. Ik heb mijn behandeling en de manier waarop als heel erg prettig ervaren. Zeker zijn er verbeterpunten, maar dat is meer in de diensten eromheen dan in de behandeling en de werkwijze van de therapeuten.”
Hoe gaat het nu met je?
“Het gaat goed met mij. Ik ben inmiddels druk bezig om te kijken hoe ik zelf als ervaringsdeskundige aan de slag kan gaan. Ik heb nu ervaren hoe prettig ik het vond om ook met een ervaringsdeskundige in gesprek te kunnen gaan en ik zou het heel mooi vinden dat in de toekomst ook voor andere mensen met een eetstoornis te kunnen betekenen. Ik hoor van mensen om mij heen dat ze een hele andere Silvia zien. Ik vind mezelf nu ook een leuker mens, vooral ook omdat ik nu voor mezelf durf te kiezen en dus ook gewoon soms ‘nee’ zeg. Waar ik voorheen echt bang was dat mensen mij dan zouden afwijzen, blijkt het dat ook de mensen die soms een ‘nee’ te horen krijgen dat best wel waarderen. Ik zit goed in mijn vel en kan echt genieten van de kleine dingen. Ook deze rare tijd met COVID gaat mij goed af; de introvert die ik ben geniet er stiekem wel heel erg van dat er nu weinig sociale dingen van mij verwacht worden en ik daardoor veel dingen kan doen die mij goed doen voelen.”
Wil je verder nog iets meegeven?
“Ik ging niet in therapie met de gedachte om te herstellen, want ik had de hoop daarop al opgegeven. Ik wilde leren hoe ik ermee kon gaan leven, mijn eetstoornis was eigenlijk al mijn identiteit geworden. Een identiteit waar niemand iets van afwist. Voordat ik in therapie ging, wist niemand dat ik een eetstoornis had en al helemaal niet zo lang. Maar door erop te vertrouwen dat ze echt het beste voor mij wilden en er voor 100% voor te gaan, is het mij toch gelukt om te herstellen. De angsten zijn enorm en het is loodzwaar, maar het is het zo waard om te herstellen. Het leven is zoveel mooier zonder eetstoornis. Ik gun het jullie allemaal oprecht om dat ook te mogen gaan ervaren.”
Geef een reactie