Het is al een lange tijd geleden dat ik voor het laatst een blog heb geschreven. Hier baal ik van, maar tegelijkertijd was er ontzettend veel gaande en had ik er de (mentale) ruimte niet voor. Veel onderzoeken, (ziekenhuis)afspraken, doorverwijzingen en ga zo maar door. Nu dit allemaal achter de rug is en er duidelijkheid is verschaft, wil ik een poging doen om mijn blog hier weer op te pakken. Beginnende met het thema dat de laatste tijd de grootste rol speelt in mijn leven: mijn hart. Een tikkende tijdbom.
Bron: Designecologist CC
Abel is sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Hij blogt onder andere over zijn eetstoornis, transitie en chronisch ziek zijn. Wil je meer lezen van Abel? Dat kan via de tag ‘Abel blogt‘. Wil je zijn voorstelblog (nogmaals) lezen? Die vind je hier.
Oorzaak: eetstoornis
Na veel overleggen tussen artsen en ziekenhuizen, werd ik doorgestuurd naar de afdeling cardiologie met de vraag: wat is er mis? Kunnen deze klachten vanuit het hart komen? Het antwoord was ja; mijn hart is kapot. Even plat gezegd. Uit een eerste bloedonderzoek kwam al een verhoogde score voor hartfalen en later bij een hartecho werd duidelijk wat er aan de hand is; een verdikte hartkamer, weefselverandering en een aantal kleppen die niet goed functioneren. Conclusie: hartritmestoornis. Oorzaak: eetstoornis.
Door langdurige ondervoeding, een hoge bloeddruk in combinatie met een lage hartslag, en over het algemeen niet goed voor mezelf zorgen, resulteerde in permanente schade. Een eetstoornis is een sluipmoordenaar. Ik had nooit gedacht dat dit mij zou gebeuren, maar toch is het gebeurd. Laat dit een teken zijn dat eetstoornissen gevaarlijk zijn en langdurige en permanente lichamelijke gevolgen kunnen hebben. Het valt niet mee. Het is erg. Je hoeft jezelf niet te ‘bewijzen’. Je bent ziek genoeg.
Het is allemaal nog heel vers en ik kan er nog moeilijk woorden aan vasthangen, maar ik merk wel dat het me, hoe naar het ook is, een drive geeft om nu wél goed voor mezelf te zorgen. Om wél voldoende te eten en om te voorkomen dat de schade erger wordt. Mijn hart wordt niet meer beter, maar de rest van mij wel. Dat is het doel. Daar gaan we voor. Stap voor stap. Hap voor hap.
Zelfzorg is prioriteit
De eerste dagen nadat ik dit nieuws te horen kreeg, kwam het niet echt binnen. Het voelde als een waas, maar een nachtmerrie tegelijkertijd. Ik werd geleefd; medicatie, huilen, schreeuwen, wanhoop maar ook een sterk gevoel van strijdvaardigheid en kracht.
Alhoewel ik alles ‘mag’, omdat ik regelmatig op controle moet komen en medicatie heb, ben ik me wel bewust van het gevaar. Het kan misgaan en ik besef me dat voldoende eten nu prioriteit is. Goed voor mezelf zorgen, voldoende rust nemen maar ook praten en in contact blijven met anderen. Het leven is kwetsbaar maar kan ook zo verdomde mooi zijn.
Je eetstoornis heeft niet het beste met je voor
Dat dit nu bij mij gebeurt, betekent niet dat het ‘erger’ is als bij een ander; dit kan iedereen overkomen. Ik heb gewoon dikke pech gehad, maar die pech kan jij ook krijgen. Een eetstoornis draait niet om het lichamelijke aspect. Misschien is er überhaupt geen lichamelijk aspect aanwezig; dat maakt niet dat het minder erg is. Het gaat om de gedachten, gedragingen en gevoelens die je hebt.
En guess what? Iets in me zegt nog steeds dat het niet ‘erg’ is, maar ik heb er vrede mee gevonden dat het voor mijn eetstoornis sowieso nooit erg genoeg zal zijn. Misschien als ik tussen vier plankjes zou liggen. Hard gezegd, maar waar: je eetstoornis wil je dood.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie