Tips om terug te keren naar de maatschappij

Al eerder kwam de blog Thuis door een Wajong online. Hier schreef ik over mijn thuiszit problemen, over hoe ongewenst en niet nuttig ik me voelde. Hoe graag ik wilde bijdragen aan de maatschappij en hoe waardeloos ik mij voelde.  Hoe ik naast de fysieke pijn, ook de mentale pijn voelde.

Deze pijnen wilde ik niet voelen. Ik wilde ook meedoen met het leven. Ik had geen therapie meer en ineens was ik op mijzelf aangewezen. Dat vond ik erg lastig, maar hierdoor heb ik wel een aantal dingen geleerd. Dingen die mij hebben geholpen om weer stappen vooruit te zetten. 

Vaste structuur

Wat mij in die tijd het meest geholpen heeft is een vaste structuur aanhouden. Het was voor mij heel makkelijk om terug te vallen in een verkeerd patroon. Elke avond tot laat gamen, uitslapen tot midden op de dag en weer tot laat opblijven. Ik had niks om voor op te staan, dus waarom zou ik hier moeite voor doen?

Toch lag hier de eerste stap. Zonder die structuur kwam ik helemaal nergens. Op dat moment  had ik geen therapie. Ik had geen sport, ik deed niet aan hobby’s. Ik was even niks. Ik kwam uit een lang traject voor mijn eetstoornis en ik had echt behoefte aan rust. Niet alleen mijn hoofd, maar ook mijn lichaam. Mijn vrienden hadden echter wel banen en opleidingen. Iedereen om mij heen zette stappen, elke dag weer. Ik had op dat moment al best veel stappen gezet maar dat zag ik zelf niet. Ik wilde verder. Ook groeien. Nog meer groeien.

Ik was gewend geraakt aan een eetlijst. Die had ik maanden hiervoor elke dag in mijn gezicht geduwd gekregen. Na mijn laatste afspraak heb ik deze meteen de prullenbak in gemieterd. Ik had genoeg tools om het zelf te kunnen. Maar was dat echt waar? Wat betreft het eten, ja. Wat betreft mijn dagelijkse ritme kon ik echter nog wel wat handvatten gebruiken. Ik besloot om mijn eetlijst opnieuw uit te printen en hing deze op de koelkast. Op deze lijst stonden ook tijden die ik probeerde aan te houden. In het begin vond ik dit heel lastig. Ik stond nog steeds niet eerder op. Hierdoor miste ik mijn halve eetlijst al voordat mijn dag überhaupt was begonnen.

Dagelijkse doelen

Ik kwam tot de conclusie dat ik een reden nodig had om mijn wekker te zetten. Ik had ondertussen een aantal gesprekken bij het UWV gehad en in overleg met mijn job coach besloot ik om vrijwilligerswerk te doen.  Dit leek mij een goeie manier om rustig aan weer dingen te gaan doen. Op deze manier kon ik minder snel terugvallen in mijn oude ritme. Ik had nu een verantwoordelijkheid. Ineens lukte het mij ook beter om de tijden van mijn eetlijst vast te houden. Ik merkte dat het mij hielp als ik overdag een afspraak had staan. Dan kon ik het wel. Ik begon mijzelf opdrachten te geven voor dagen die ik vrij had. Kleine opdrachten zoals bij een andere supermarkt boodschappen doen of naar de brievenbus lopen hielpen mij al heel erg. Mijn dagen voelde hierdoor minder leeg en nutteloos aan. De doelen die ik voor mijzelf verzon waren niet de doelen die ik wilde halen, maar ergens wist ik dat ik deze tussenstap nodig had. Het was voor mij onrealistisch om van een heftige tijd in een opname naar een fulltime baan te gaan. Dat was voor mij gewoon niet haalbaar. Ik had tijd nodig om aan het idee te wennen. Ik had tijd nodig om te helen.

Toen mijn contact bij het eerste vrijwilligerswerk ophield viel ik even terug in mijn radeloosheid. Ook al liep mijn leven verre van vlekkeloos, voor het eerst in tijden had ik het idee dat ik ergens naar toe bouwde. Ook al was dat contact maar 1 dag in de week, die ene dag zorgde ervoor dat ik gemotiveerd was om het nu echt goed te doen. Samen met mijn job coach heb ik gezocht naar andere manieren om mijzelf nuttig te maken, of vooral, nuttig te voelen. Maar zonder echt succes. Tot ik een vrijwilligersvacature van Proud voorbij zag komen.

Ook al had ik op dat moment geen eetstoornis meer, ik was de blogs blijven lezen. Lang heb ik niet nagedacht. Diezelfde middag heb ik nog een mailtje gestuurd. Ongeveer een maand later chatte ik voor het eerst als vrijwilliger.

Job coach

De eerste stap had ik (weer) gezet. Ondertussen had ik nog regelmatig gesprekken met mijn job coach. Samen zochten we naar mogelijke banen en opleidingen. Ik had mijn opleiding Fotografie gestaakt en hoe graag ik dit ook weer wilde oppakken, ik voelde dat dit geen goed idee was. Ik was bang dat ik te snel weer terug zou vallen in mijn oude gedrag. Op de kunstacademie heb ik een burn-out en een depressie ontwikkeld. Nachtenlang was ik bezig, ik sliep amper en mijn eetstoornis werd getriggerd. Ik kreeg een terugval. Ik wilde mijzelf voortaan beschermen, niet weer onder die druk staan. 

Al vrij snel kwam ik tot de conclusie dat ik geen nieuwe opleiding wilde gaan doen, althans, niet op dat moment. Alleen het idee al gaf me teveel spanning. Voor mijn gevoel moest ik weer opnieuw beginnen. Ook al voelde ik dit al een tijd, ik vond het moeilijk om dit uit te spreken. Ik wilde eigenlijk helemaal geen keuze maken, ik wilde niks definitief afstrepen. Ik wilde alle opties open houden. 

Samen met mijn coach heb ik een aantal testen gedaan. Vooral het kwaliteiten-spel is mij bijgebleven. Hier kon ik echt inzien dat ik wel degelijk talenten en kwaliteiten heb. Vanaf hier kon ik verder kijken hoe ik deze het beste kon en wilde inzetten. Zelfs tijdens het re-integratietraject was ik te ongeduldig. Ik wilde geen meeloopdag of sollicitatietraining. Ik wilde geen meekijkgesprek, ik wilde gewoon een baan.

Had ik het anders willen doen? Ja. Ik denk dat de stappen goed waren, maar ik bleef ontzettend veel van mijzelf vragen. Ik wilde meegroeien op het tempo van mijn omgeving. Ik wilde niet opnieuw beginnen, maar begon ik daadwerkelijk opnieuw? Ik denk wat ik ook had gekozen ik door bouwde op waar ik stond. De tips die ik hierboven beschreef hebben mij echt geholpen en hebben mij gebracht waar ik nu ben. Ik heb echt geleerd dat ik mij bezig moet houden met mijn progressie, mijn stappen. Het is, in ieder geval voor mij, verstandiger om met kleine stappen vooruit te gaan. Zo is de kans kleiner dat ik weer een grote stap terug zal zetten.

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

8 reacties op “Tips om terug te keren naar de maatschappij”

  1. Mooie blog!

    Het weer gaan werken en studeren is echt iets dat vaak onderbelicht is – ook binnen een behandeling.
    Misschien ook goed om een keer een blog te doen over de keuring bij UWV?

    1. Helemaal mee eens. Het zou een deel van de behandeling moeten zijn en als vereiste gezien moeten worden bij het als hersteld verklaard worden dat je mee kunt doen (passend bij de persoon) in de maatschappij. Ik vind het van essentieel belang bij het herstel en het genezen zijn en blijven dat je mee kan doen en erbij hoort.
      In andere landen heb ik dit wel gezien, maar in NL( natuurlijk!!!) niet.
      .

      1. Goed punt. Ik heb zelf een korte periode rust genomen na een intensieve behandeling, ik heb nog een paar gesprekken en dan rond ik deze waarschijnlijk af. Ik heb tijdens mijn behandeling part time gewerkt en wil nu weer full time aan de slag. Ik vond het best zwaar om therapie met werk te combineren en ben bang voor een terugval bij meer druk, die nu straks weer gaat komen. Ik heb nu zelf de keuze gemaakt om in ieder geval te gaan voor een vakgebied met kantoortijden want wisseldiensten durf ik nog niet aan (ik werk in de zorg). Ik modder een beetje door in mijn keuzes heb ik het idee, ik merk inderdaad dat hier geen enkele begeleiding in is. Tijdens mijn vorige (klinische)) behandeling, jaren geleden), was dit nog erger, toen was ik gestopt met mijn studie en viel daarna in een gat. Voor de nazorg groep had ik een te laag BMI (?!) terwijl ik volgens schema was aangekomen. Zelf een jobcoach kiezen vind ik ook geen fantastisch idee, want ik heb slechte ervaringen met hulp die niet per se gespecialiseerd zijn in eetstoornissen. Ik ben bang voor te algemene adviezen.. Ook in het terug val preventieplan dat ik nu maak komt het stukje werk en wat na therapie niet per se terug.

        1. Ja, dit is precies wat ik bedoel !

  2. Ik ben via via mee gaan lopen op een afdeling, dat werd mij gelukkig aangeboden. Moest echt duidelijk met hun en mijzelf afspreken dat ik met 1 dag per week ging beginnen, dat werden er langzaam meer. UWV stond er gelukkig achter en het heeft mij erg geholpen. Zo heb ik een jaar gewerkt zonder dat het de werkgever iets kostte. Daarna kreeg ik een jaarcontract en was er een soort garantie voor de werkgever dat als ik binnen 5 jaar zou terugvallen, het de werkgever niets kost. Dat haalde bij mij de druk weg. Nu die garantie weg is voel ik die druk soms wel, maar heb me ook inmiddels 6 jaar bewezen ondanks dat ik nog steeds mijn problemen heb. Ik hoop dat anderen ook zo’n kans krijgen!

    1. Wauw wat fijn dat je die kans gekregen hebt en wat super knap dat je je al 6 jaar bewezen hebt! Ik zou willen dat ik ook zo’n kans als jou kreeg. Het is bij mij moeilijk om het UWV achter mij te krijgen.

      1. UWV is inderdaad niet makkelijk en dat is zo zonde! Ik heb dit eerst geregeld en toen voorgelegd als een vorm van vrijwilligerswerk. Maar omdat het wel in mijn vakgebied was, was er een reëele kans op een baan. Vooral voor dat laatste zijn ze gevoelig 😉 Zo heb ik het verkocht. Als ik werkgever zou zijn zou ik anderen proberen zo’n kans te geven. Ik hoop dat er voor jou ook zoiets op je pad komt!

  3. Mooie blog, ik wil heel graag weer een studie oppakken, maar vind het ontzettend lastig hoe en waar te beginnen? Verder gaan met mijn oude opleiding gaat niet. Nieuwe opleiding welke regels zijn daarvoor hoe combineer je dat met een WAJONG zonder die kwijt te raken, ik moet iets hebben om alles te betalen… niemand lijkt de antwoorden te weten. Wat een doolhof:(

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *