Tips tegen hospitalisatie

Wanneer je langdurig bent opgenomen in een instelling, (psychiatrische) kliniek of ziekenhuis, verandert je leven enorm. Door deze opname kan ook je gedrag en leefwijze gaan veranderen. Wanneer dit gebeurt als gevolg van de opname noem je dit hospitalisatie. De definitie van hospitalisatie luidt als volgt: “Het is het proces van gedragsveranderingen die ontstaan in plaatsen waarin mensen (noodgedwongen) samen zijn en een geïsoleerd bestaan leiden.” Kenmerken van hospitalisatie zijn onder andere afname van interesse voor zichzelf en anderen, nergens meer zin in hebben, verdwijnen van persoonlijke gewoonten en minder sociale contacten. Dit zijn maar een paar van de vele symptomen die kunnen optreden.

Of hospitalisatie optreedt is afhankelijk van het ziekenbeeld, de instelling, de omgeving en de persoon zelf. De kans op hospitalisatie is groter wanneer het leven zich vrijwel op één plek afspeelt, mensen samen moeten wonen met mensen waar ze niet voor gekozen hebben, er activiteiten moeten worden ondernomen waar niet voor gekozen is, er voortdurend personeel (in uniform) aanwezig is en dat men zich aan de regels en de leefwijze van de instelling moet aanpassen.

Bron

Sommige mensen zijn ook vatbaarder voor hospitalisatie dan anderen. Meer vatbaar zijn alleenstaanden, weduwen, mensen die altijd al afhankelijk zijn geweest van hun omgeving en mensen die verwachten heel afhankelijk te worden in de instelling waar ze worden opgenomen. Eigenlijk kun je stellen, hoe afhankelijker je bent, hoe groter de kans.

Hoewel het ontstaan van hospitalisatie van veel meer factoren afhankelijk is dan van de persoon zelf kun je zelf wel dingen doen om hospitalisatie te voorkomen.

♥ Blijf in contact met je omgeving
Door de (sociale) media is dit een stuk eenvoudiger dan vroeger. Nu kun je door in contact te blijven niet alleen brieven sturen maar ook bellen, whatsappen, Facebook en ga zo maar door. Naast contact houden op afstand kun je zorgen dat je in de weekenden veel dingen gaan ondernemen. Als laatste is het belangrijk om interesse te blijven tonen in de ander. Door te weten waar je vrienden en familie op dit moment mee bezig zijn blijf je meer in het hier en nu.

♥ Blijf in contact met de wereld
Dit klinkt misschien wat zweverig maar het kan heel helpend zijn om niet te verdwijnen in de wereld van de kliniek/ het ziekenhuis/ de eetstoornis. Dit kun je doen door het nieuws te kijken, andere televisieprogramma’s maar ook door gewoon goed rond te kijken. Als je weer even thuis bent, kijk wat er is veranderd, zijn er nieuwe gebouwen gebouwd? Appels aan de bomen? Wegen opgebroken?

♥ Ga erop uit
Wanneer je behandeling het toelaat kun je kijken of je er af en toe tussenuit kan. Dit hoeft niet lang te zijn, het gaat maar om een middagje even de stad in. Van het terrein van de instelling af of uit je vaste woonkamer weg.

♥ Eigen spullen
In een instelling zijn de kamers meestal al vooraf ingericht en er staat in het begin niks van jezelf. Door het je eigen te maken blijf je automatisch ook meer in contact met de wereld en je omgeving. Je kan fotolijstjes van je vrienden ophangen, je eigen dekbed meenemen of alle kaarten die je hebt gekregen ophangen.

Bron

 Eigen invloed
Dit geldt ook voor wanneer je behandeling het toelaat. Probeer zelf mee te blijven denken over je behandeling. Dit maakt dat je minder afhankelijk wordt en de touwtjes in eigen handen blijft houden. Wanneer er bijvoorbeeld besprekingen zijn die over jou gaan, vraag of je erbij mag zijn en mag meedenken. Ook wanneer je behandelaar je voor een keuze stelt, kijk of je die zelf kan maken en zo niet, kijk of je het samen met iemand te maken.

♥ Ben bewust en bespreek
Tenslotte is het er bewust van zijn dat het kan gebeuren een heel belangrijk gegeven. Dit gebeurt vanzelf en heb je al gedaan door het lezen van dit blog. Weet wat de term inhoudt en welke symptomen erbij komen kijken zodat je die, wanneer het voorkomt, kunt herkennen. Wanneer je het gevoel hebt dat je hospitalisatiesymptomen krijgt trek dan op tijd aan de bel.

De bovenstaande tips kun je ook toepassen wanneer je niet opgenomen bent. Het is namelijk bekend dat niet alleen bij klinische opnames hospitalisatie kan optreden maar ook bij dagbehandelingen.

Heb je zelf weleens te maken gehad met hospitalisatie of ken je iemand?

Ginger

Geschreven door Ginger

Reacties

16 reacties op “Tips tegen hospitalisatie”

  1. Toevallig, wij hebben het hier net over gehad met mijn opleiding

  2. Erg herkenbaar. Tijdens mijn opname durfde ik niet meer goed uit de ‘vertrouwde’ sfeer te komen. Ik wilde niet meer weg.
    Contact met de buitenwereld, er op uit gaan etc. vond ik eigenlijk steeds zwaarder worden. Ergens was het gewoon fijn in de kliniek, en ik schaam me daar ook een beetje voor..

  3. Zo herkenbaar! Zelf heb ik het nooit echt gehad. Maar ik ken tig meiden die zowat in hun ziekenhuiswereldje leven. Sneu, want ze kunnen zoveel meer zijn dan hun eetstoornis, en nu zijn ze enkel dat.

  4. Ik vind het fenomeen in dit artikel wat luchtig overkomen, maar het is best heftig en vervelend. Voor mij wel heel herkenbaar en ik heb er zelf ook mee te maken (gehad). De ziekte en mijn lichamelijk herstel speelt ook mee met het feit dat ik moeilijk met ‘andere prikkels’ om kan gaan, waardoor ik me afzonder. Het gaat om de reden die erachter zit.

  5. Ik heb het helaas zelf meegemaakt, meerdere keren en het is voor mij heel heftig geweest. Elke keer weer. Nadat het was gebeurd was ik er toch de volgende opname allert op, maar ondanks dat is het bij mij bij elke opname opnieuw een probleem. Ik voelde me zo veilig dat ik niet meer wilde, zelfs de weekenden naar huis waren heel lastig. Na een opname is het sowieso zwaar om weer het ‘normale’ leven op te pakken en dan is heel veel last hebben van de hospitalisatie nog een extra hindernis, het voelde voor mij als enorme heimwee terwijl ik heel goed wist dat ik weer de ‘gewone, gezonde’ wereld in moest en ook wilde. Ik schaam me er voor dat het steeds weer opnieuw gebeurt terwijl ik echt probeer om het te voorkomen. Maar mijn tip is toch praat erover met iemand in de nabehandeling en geef heel duidelijk aan wat je voelt. Het is heel moeilijk maar ik weet ook dat je je weer thuis kunt gaan voelen in je eigen omgeving en er een moment komt dat je niet meer terug wilt naar de kliniek of afdeling waar je verbleef.

  6. Bij veel stoornissen/ziektebeelden is dit ook juist een reden om niet op te nemen.
    Het is een heftig iets, zeker goed dat daar aandacht voor is en open over gesproken kan worden!

  7. Ik herken wat Ann zegt. De kliniekomgeving kan zo veilig aanvoelen en soms was ik zelfs beschaamd om eens een weekendje naar huis te gaan. Zagen mijn ouders mij nu als een buitenstaander? Iemand die zo ziek was in haar hoofd dat ze niet meer wilde eten? Ik voelde me echt ongemakkelijk in het bijzijn van familie… In het ziekenhuis was ik zelfs meer op m’n gemak, ik wilde niet naar huis 🙁

  8. Ik heb hier gelukkig nooit last van gehad, maar ik heb wel veel meiden gezien in klinieken die er last van hadden. Dat lijkt mij echt super vervelend als je in de kliniek je meer thuis voelt dan in je eigen omgeving. Voor mij was het juist altijd omgekeerd. Ik wilde altijd zo snel mogelijk naar huis omdat ik mijn eigen omgeving en de mensen om mij heen heel erg miste. Ik vond ook het hele ‘klinische’ gedoe dag en nacht heel vermoeiend en verlangde ook in die periodes vaak naar het ‘normale’ leven.

  9. In mijn opname was het ondanks het een open afdeling was en vrijwillige behandeling verboden om telefoons te hebben, die moesten we verplicht inleveren. In het begin houdt je je er nog aan zeker als je niet snel problemen opzoekt, maar na een tijdje ga je vaak toch een oude telefoon inleveren of zeggen dat je telefoon thuis ligt. Daarnaast mocht bij ons de TV maar beperkt aan, na de dagreflectie om 19.00 en om 19.30 moest ie weer uit voor een avondactiviteit tot 20.30.

    Dit allemaal om je optimaal op de behandeling te richten, maar je wereld wordt wel een stuk kleiner en de veiligheid en rust van de kliniek een stuk aantrekkelijker.

  10. Ik merk dat ik nu ik weer studeer en mijn drukke leven terug heb, ik opeens soms terugverlang naar de rust van de kliniek…. Ik verlang echt niet naar hoe ik me toen voelde en weer zo ziek zijn, maar ergens wel naar de veiligheid en de simpele dingen als ‘hoe doe je vlokken op je boterham’ ipv de moeilijke dingen waar ik nu soms tegenaan loop…. Ook een vorm van hospitalisatie denk ik

  11. Ik herken het ook. Ik voelde me altijd superveilig binnen de dagbehandeling en dat was mijn veilige wereld. Het was niet zo dat ik minder graag naar familie of vrienden ging, maar je wereld is wel heel klein. En ook nu verlang ik weleens terug, gewoon voor de veiligheid en de rust.

  12. Heel herkenbaar.. Welke behandeling op opname dan ook, ik vond het er heerlijk.
    Nu met de donkere dagen, denk ik weer veel terug aan een jaar geleden toen ik werd opgenomen op de PAAZ.
    Eerste dagen waren moeilijk, daarna vond ik het er fijn en ik merk nu dat ik er vreselijk naar verlang.. Stom, maar gelukkig dus niet per definitie vreemd..

  13. Ik ben opgelucht dat er meer mensen zijn die hetzelfde ervaren!
    Ik verlang ook nog steeds ontzettend terug naar een opname. Het even het niet meer alleen hoeven te doen, de veiligheid en structuur van een kliniek/paaz en altijd mensen die voor je klaar staan.
    Ik vind de ‘echte’ wereld maar lastig en eng. Ik doe het allemaal wel: op mezelf wonen en weer studeren en afspreken met vriendinnen.
    Maar de verleiding om weer terug te vallen en dan opgenomen te worden is heel groot. En zit dagelijks wel in mijn hoofd.

  14. Jeetje wat herkenbaar allemaal… Ben nu al 8 maanden opgenomen (open) en ze willen me weg hebben. Verstandelijk gezien weet ik dat het het beste is maar het is zo eng en ik ben zo gehecht aan een aantal begeleiders. Het voelt gewoon zo veilig hier ik wil niet weg, ik kan niet zonder deze mensen…

  15. Het valt me op dat hier veel eetstoornis gerelateerde reacties staan. Mijn vriendin kreeg een psychose en werd gedwongen opgenomen. Daar zit ze al 1.5 jaar. Omdat ze zo weinig prikkels krijgt en zich verveelt komt ze in gedachtenloops die vaak over het verleden (wat heb ik gedaan?) en de toekomst (hoe gaat het straks?). Allerlei angsten steken de kop op. Ze wil wel weg maar het is zó onzeker dat ze toch blijft.

  16. ik ben vrijwiliger die werkt met personen die zijn gehospitaliseerd.De meesten zijn zo ver gehospitaliseerd dat ze zich in de maatschappij en in het gewone dagelijkse leven maar moeilijk kunnen handhaven

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *