En toen stond ik er ineens weer alleen voor. Na een relatie van 8 jaar kwam ik op hele nare manier in een hele eenzame periode terecht. Ik voelde me verscheurd door verdriet en ziek van ellende. In de steek gelaten, bedrogen en gebroken. Ik was een hele tijd kapot van binnen. De eenzaamheid die ik in die tijd daarna heb ervaren was de ergste die ik tot nu toe heb gekend. Ik heb een hele zware tijd gehad toen dit allemaal gebeurde. Ik moest leren om mijn leven zonder mijn vertrouwde partner en dat was in die tijd een hele uitdaging en iets waarvan ik geloofde dat ik het nooit zou kunnen. Hoe kwam ik hier ooit overheen?
Liefdesverdriet is een van de meest pijnlijke gevoelens. Verbreekt iemand de relatie met jou, terwijl je dit niet ziet aankomen, niet kunt geloven of op een hele pijnlijke manier, dan maakt dit veel indruk op je. Je leven staat op zijn kop. Het lijkt misschien wel alsof je afscheid moet nemen van iemand, terwijl je daar nog helemaal niet aan toe bent. Je wordt alleen gelaten, ook al heb je nog zoveel vrienden om je heen. De persoon waar je van hield, op vertrouwde en alles mee deelde gaat weg en dat doet verschrikkelijk veel pijn.
Na een relatiebreuk kun je je enorm alleen voelen. Alleen voelen op een heel pijnlijke manier. Diep, zwaar en donkere eenzaamheid. Hopeloze en hele verdrietige eenzaamheid. Misschien voel je je zelf wel een tijd depressief door de breuk. Je hebt zoveel verdriet van de situatie dat je heel somber denkt. Na een tijd van vooral verdriet gaat het leven in je eentje verder. Degene die er altijd was, is er niet meer op dezelfde manier of je hebt misschien wel helemaal geen contact meer.
De pijn die ik gevoeld heb toen ik het huis waarin we samenwoonde leeg maakte en mijn spullen ophaalde voelde ontzettend naar als ik er aan terug denk. De maanden daarna ging ik op zoek naar een eigen huisje, na een tijd terug bij mijn ouders te wonen. Ik vond een nieuwe plek. Een nieuwe start en dat heeft me heel erg goed gedaan. Ik heb daar jarenlang met veel plezier alleen gewoond. Maar ik heb me in dat huis ook ontzettend eenzaam gevoeld. Juist daar, op mijn eigen fijne plek waar ik mijn leven na de lange relatie weer heb opgebouwd. Alleen. Zelf.
Die eenzaamheid bestond soms uit in bed liggen en geen zin hebben om voor mezelf te koken. Het bestond uit huilen onder de douche, wat ontzettend nutteloos voelde met zoveel water om je heen. Soms voelde ik mij vergeten, vooral in weekenden waarin niemand contact met me opnam, omdat iedereen op vakantie was of andere vrienden bezocht. Ik voelde me dan vergeten, terwijl ik normaal op die dagen in ieder geval altijd samen was met hem. Ik was nooit echt alleen, want ik wist dat hij er was. Of hij nu thuis was of niet.
De eenzaamheid die ik voelde bestond ook wel eens uit een avond stappen, tot veel te laat en met teveel drankjes. Uit dronken praatjes met leuke mannen, daten of flirten. Kijken of ik nog ‘in de markt lag’. Even een mannen arm om me heen, want die warmte en veiligheid miste ik heel erg. De eenzaamheid stak ook de kop op als ik met een kater na een avond stappen met vriendinnen wakker werd in mijn bed, alleen. Of als ik na een lange, gezellige werkdag thuis kwam, waar enkel Knor op mij zat te wachten en verder niemand. Weer een avond alleen.
De eenzaamheid bestond ook wel eens uit schrijven in mijn dagboek. Enorme verhalen, boze brieven en gedichten heb ik eruit gespuugd in woordenkots. Pagina’s vol hopeloos liefdesverdriet, boosheid, pijn en eenzaamheid kan ik teruglezen. Ik kon me niet voorstellen dat dat gevoel minder zou worden. Ik kon me niet bedenken dat ik alleen in een eigen appartement zou zitten, na 8 jaar samen. Ik had daar nog nooit een voorstelling van gemaakt.
Misschien was het luxe, maar ik was al zo lang met mijn beste vriend in een liefdesrelatie, dat ik niet dacht dat ik dit ooit alleen zou kunnen. Zeker niet toen ik mij zo moe, opgebrand en emotioneel voelde na de verbreking van de relatie en al het gedoe dat daarbij ontstond. Ik was zo ‘op’ dat ik weinig vertrouwen had ik mezelf, in een toekomst alleen en in mijn eigen kunnen. Ik had geen energie meer over om te vechten, dacht ik. Ik was mijn beste vriend en geliefde kwijt en ik wist niet hoe het zonder moest…
Inmiddels ben ik jaren verder. Ik woon samen met de liefste man waarmee ik ben getrouwd in april 2016. Ik ben weer gelukkig, maar het punt waarop ik nu sta kon ik me niet meer indenken toen mijn vorige relatie net kapot ging. Toch kan het blijkbaar, al durfde ik er toen der tijd niet meer in te geloven dat ik ooit weer net zo, en zelfs nòg gelukkiger, zou kunnen worden. Dat ik iemand zou vinden waarvan ik zou denken: met jou wil ik verder, jou vertrouw ik. De droom om ooit nog te trouwen, kinderen te krijgen of überhaupt een langdurige relatie te hebben was voor mij zo onbereikbaar in de tijd dat ik mij eenzaam voelde. Ik geloofde niet dat ik daar weer opnieuw met iemand over zou durven dromen ooit.
Ik durfde er niet meer in te geloven, omdat de relatiebreuk die met mijn ex me zoveel pijn had gedaan, dat ik er niet weer opnieuw aan durfde te beginnen. Het gemis dat zo diep ging, omdat ik zo vertrouwd was geraak met hem en nu alleen gelaten werd, dat gevoel wilde ik nooit meer. Dat idee maakte me tegelijkertijd hopeloos over mijn toekomst. Ik kom me mijn leven niet zonder een partner voorstellen.
Uiteindelijk, ook al heb ik me enorm beroerd gevoeld maandenlang, ben ik in rustiger vaarwater gekomen. De emoties werden na verloop van tijd minder heftig en ik sliep weer beter. Ik zag weer wat hoop. Ik had veel om te verwerken, waaronder een relatie die eigenlijk al langere tijd helemaal niet meer gezond en fijn was achteraf gezien. De klap van de breuk, de manier waarop ik was bedrogen en vervolgens de enorme uitdaging om er in mijn eentje weer wat van te maken. Opnieuw leren vertrouwen.
In de tijd dat ik liefdesverdriet had, was ik al hersteld van mijn eetstoornis. Toen ik een avond enorm lag te huilen in bed en niet meer wist hoe ik verder moest, heb ik mezelf beloofd dat ik, wat er ook gebeurt, in ieder geval niet ook nog terug zou vallen in mijn eetstoornis. Want als ik ook dat zou doen, zou ik ook dat probleem er nog bij krijgen! Gelukkig is dat ook niet gebeurd. Ik wilde dat niet en ik vond ook niet dat ik dat ‘nodig’ had om met deze rotperiode om te gaan. Ik had betere manieren geleerd om met gevoelens te dealen, dan vluchten in weinig eten.
Ik wilde met mijn armen wijd open leven, zoals ik al eerder in blogs heb geschreven. Ik beloofde mezelf dat ik alles zou voelen, mocht huilen, schreeuwen en me ellendig mocht voelen. Dat hoorde bij deze periode in mijn leven. Het hoorde bij deze scheur in mijn hart die ik had opgelopen. Hoe beter ik de pijn zou toelaten, hoe meer ik mezelf de kans ook gaf om het allemaal te verwerken en hoe minder ik mijn eetstoornis nodig zou hebben.
Dus heb ik gehuild, ben ik iets te dronken geweest, heb ik me daarover rot gevoeld, heb ik mijn vriendinnen de oren van het hoofd gepraat over mijn ex en pagina’s volgeschreven in mijn dagboek. Ik heb de pijn heel diep gevoeld, omdat ik er doorheen wilde en niet omheen. Ik moest dit doen, anders zou het ‘one way or another’ alsnog komen of zou ik nooit verder komen dan dit, dan zou ik blijven hangen in mijn problemen. Ik wilde hier uit, ik wilde weer leven, zelfs ook al was dat alleen.
Het eenzame gevoel heb ik natuurlijk een stuk minder sinds ik met Sim ben, maar al een tijd voordat ik hem leerde kennen, ging het stukken beter met mij. Ik woonde een aantal jaren helemaal alleen, samen met Knor in een leuk appartement, daar heb ik veel van geleerd. Dat alleen wonen is heel goed voor mij geweest. Ik had wat vrienden en vriendinnen leren kennen in mijn buurt, had etentjes en ging uit logeren. Ik bedacht manieren waarop ik mij minder eenzaam voelde, troost kon vinden en had na verloop van tijd mijn liefdesverdriet steeds meer een plekje gegeven. Het had tijd nodig en die heb ik mezelf gegeven, ook al wilde ik er soms wel wat sneller doorheen en het liefst met minder tranen natuurlijk!
Het is natuurlijk heel persoonlijk als het gaat om wat jou door de eenzame tijd na je relatiebreuk heen gaat helpen. Ook verschilt de duur van het liefdesverdriet per persoon en situatie. Toch is het goed om dingen te doen of in te plannen die jou hier doorheen helpen om te voorkomen dat je in dit verdriet blijft hangen en bijvoorbeeld in een langdurig probleem, zoals een depressie belandt. Je kunt zelf verantwoordelijkheid nemen en jezelf tegelijkertijd de tijd geven die je nodig hebt. Ik zal hieronder beschrijven wat mij door de eenzame momenten heen heeft geholpen en wat ik bewust dacht of deed om hier niet aan ten onder te gaan, want je kunt dit aan.
♥ Gun jezelf leermomenten
In het begin vond ik dit hele alleen wonen verschrikkelijk, maar ik wilde ook weer een leuk leven krijgen. Ik denk dat het belangrijk is dat ik mezelf het heb gegund om te leren, om mezelf te ontwikkelen. Ik zou echt niet meteen helemaal gelukkig alleen wonen in mijn nieuwe appartement. Dat had tijd nodig. Ik hoefde dus niet meteen te staan springen. Het mocht lastig zijn en leuk tegelijk. Ik had mezelf voorgenomen dat ik het zou gaan leren de komende tijd, dat ik ging groeien en stapjes zou zetten.
♥ Bouw jezelf op
De tijd na een relatiebreuk is een tijd voor verwerking, maar naast ruimte voor emoties en gedachtes, moet er ook plek gemaakt worden voor de wederopbouw en plezier. Het is de bedoeling dat jij van dit leventje in je eentje iets gaat maken. Je kun bij de pakken neer gaan zitten, maar dan kom je niet verder. In bed series kijken, jezelf verstoppen, huilen onder de douche; het is allemaal fijn, maar begrens jezelf erin. Want je hebt ook constructieve activiteiten nodig. Dingen die jou helpen om jezelf op te bouwen, na deze break down. Dingen die jou niet nog eenzamer maken, maar die dit juist een beetje verminderen of wegnemen.
Ik ondernam steeds vaker dingen die mij goed deden en me in ieder geval hielpen me niet zo eenzaam te voelen. Bij vrienden eten, mensen uitnodigen, uitgaan, af en toe bij mensen logeren of koffietentjes bezoeken. Ik had mezelf voorgenomen iedere dag even eruit te gaan, de wereld op te zoeken, in plaats van enkel mijn eigen huis te blijven zitten. Natuurlijk had ik behoefte om alleen een potje te huilen, maar mensen opzoeken of juist samen huilen was ook heel goed. Zorg dat je genoeg sociale dingen in je agenda hebt staan, want je hoeft niet alles alleen te doen. En mensen komen niet altijd achter je aan als jij je terugtrekt in je eigen holletje. Step out of your own darkness.
♥ Wees emotioneel
Emoties zijn goed en het is belangrijk om die niet weg te stoppen, maar er juist uit te laten komen. Schrijf, praat, huil of luister droevige of boze muziek. Dit heb ik ook heel veel gedaan in die tijd. Het uiten van mijn emotie, heeft uiteindelijk rust gebracht. Ik bleef niet apathisch binnen zitten, maar kon weer helder denken. Het luchtte een beetje op. Probeer dus echt je gevoelens te uiten en niet allemaal op te kroppen. De eenzaamheid wordt heel groot als je jezelf afsluit en je emoties afvlakt. Juist emoties zijn belangrijk in echt contact met mensen. Het maakt vriendschappen beter, geeft je meer voldoening en brengt mensen dichter bij elkaar.
Af en toe zal de eenzaamheid of je liefdesverdriet weer de kop op steken. Ik heb nog lange tijd na de breuk hier en daar gehuild of gescholden op de situatie. Dat mag. Het zal echt moeten slijten. Dat betekent dat je nog best eens een dag of een week weer aan alles terug zal denken of het vertrouwde van een partner of je partner zelf mist. Maar verwerking betekent vooral dat het langzaam slijt. Je doet nieuwe ervaringen op, de emoties worden steeds wat minder heftig en ook al denk je misschien: Wanneer houdt dit op? Het houdt op! Echt waar. Geef het tijd en ruimte, het gaat over.
♥ Vervangende steun
Misschien was je gewend om heel veel emoties en gedachtes met die ene persoon te delen. Ik woonde samen met mijn beste vriend en geliefde in één. Ik deelde de dingen die mij bezig hielden eerst met hem. Toen hij er niet meer was als mijn partner moest ik echt even ontdekken met wie ik dan wel kon delen wat er in mij omging. Ik verplaatste veel gesprekken langzaam naar mijn moeder en twee goede vriendinnen. Die had ik echt nodig. Ze helpen je misschien op een andere manier, maar het is toch goed om die mensen te betrekken bij je rot gevoelens. Na een relatie sta je er alleen voor. Samen met de mensen om je heen, zoals familie, vrienden en kennissen. Deze contacten kun je uitbouwen door contact te zoeken en beetje bij beetje meer te delen met elkaar.
♥ Maak er wat van
Je kunt flink in de put zitten na een relatiebreuk of wanneer je je vaak eenzaam voelt. Toch is het ergens ook goed om jezelf een schop onder de kont te geven. Je bent niet verloren zonder die ander. Je bent veel meer dan dat. Je hebt zelf ook het vermogen om er weer een fijn leven van te maken. Probeer jezelf niet compleet afhankelijk op te stellen tegenover die ene liefde. Ook zonder een partner kun je een leuk leven opbouwen, ook al ben je daar nu nog niet. Dit is niet enkel en alleen afhankelijk van een vriendje of vriendin. Probeer ook te kijken naar meer in het leven dan het hebben van wel of geen relatie. Daarnaast is het ook heel belangrijk dat jij het leuk kunt hebben in je eentje, voordat je weer een nieuwe relatie krijgt. Want juist dat maakt een nieuwe relatie sterker en fijner, dan wanneer je erg van elkaar afhankelijk bent en niets bent zonder de ander.
♥ Alleen zijn
Wanneer je niet gewend bent om alleen dingen te doen, is dat best wel een uitdaging. Ik heb het met de tijd geleerd, maar het was echt niet altijd leuk. Toch kun je leren om alleen te zijn. Hoe meer ik merkte dat ik het toch kon, dat ik het leuk kon hebben met mezelf of dat ik mezelf op een fijne manier gezelschap kon houden of iets leuks deed alleen voor mezelf, hoe meer ik ook vertrouwen kreeg ik mijn toekomst. Ik kon dus best leuke momenten hebben in mijn eentje, daar had ik mijn ex echt niet voor nodig. In tegendeel. Na een tijd van verwerking en het leerproces van alleen zijn, voelde ik me veel gelukkiger dan in de relatie. Ik kon het alleen en dat heeft mij heel veel zelfvertrouwen gegeven. Ik vond het eigenlijk best wel stoer en leuk dat ik single kon zijn en me goed kon voelen alleen.
♥ Grijp je kans
Toen ik ineens alleen was zonder partner vond ik dat vooral heel naar. Tegelijkertijd was er ook iets in mij dat erop hoopte dat ik het leuk zou kunnen leren hebben in mijn eentje. Het is goed dat ik daar naar op ontdekkingsreis ben gegaan. De relatiebreuk is achteraf namelijk enorm goed voor mij geweest. Het deed pijn, maar wat heb ik er veel van geleerd. Ik ben er door gegroeid en echt volwassen geworden. Mezelf teruggevonden. Het alleen leven heeft me zoveel goeds opgeleverd, uiteindelijk. Geef jezelf die kans door open te staan voor groei en niet te blijven hangen in het verdriet, maar er iets mee te doen.
♥ Gezelligheid met jezelf
Het gaat om de kleine dingen, als je wilt opklimmen uit dit eenzame dal. Het gaat om het maken van een duidelijk anti-depressieplan, als je daar last van hebt en om kleine andere, fijne dingen. Die kun je in zo’n plan verwerken, maar je kunt ze ook los opschrijven op een lijstje en dit regelmatig bekijken. Bijvoorbeeld in je dagboek. Beschrijf daar bijvoorbeeld achterin op de pagina’s een gebruiksaanwijzing met dingen die fijn zijn om te doen en die jou helpen. Dat kan gaan om kaarsjes branden voor jezelf als je alleen thuis bent Maar het kan ook gaan om afspraken over een aantal keer per week voor jezelf koken, zodat je daar aan kunt wennen. Maak het bewust gezellig, voor jezelf.
♥ Hoopvol blijven
Een ding wat heel moeilijk is, maar wat mij uiteindelijk wel heeft geholpen is hoop houden. Dat is soms ver te zoeken als je erg in de emoties zit of je somber voelt, maar toch heb ik mezelf altijd ergens beloofd dat het goed zou komen. Dat ik hier uit zou komen en me weer goed zou leren voelen, ook al geloofde ik mezelf daarin soms niet eens volledig. Dat er weer kansen zouden komen en dat ik dit kon, heb ik altijd gehoopt. Ik had die eetstoornis overwonnen en ook dit zou ik overleven! Uiteindelijk weet ik het zeker; we kunnen veel meer dan we denken. Ik heb het zelf ervaren en denk dat het belangrijk is dat jij dat ook weet. Je kunt veel meer dan je nu denkt. Je kunt leren om minder eenzaam te zijn en op jezelf te wonen. Je kunt veel verder komen dan je denkt. Kijk waar ik nu sta!
Eenzaamheid is een rotgevoel en het leven doet soms pijn, maar toch kun je gelukkig zijn. Je kunt je beter leren voelen en opklimmen uit dit sombere dal of deze lastige situatie. What doesn’t kill you, makes you stronger, better en nog veel meer. Leg niet alle verantwoordelijkheid bij je ex of de mensen om je heen, maar onderneem zelf actie. Je kunt veel en veel verder komen dan waar je nu staat. Blijf constructief bezig met grote en kleine stapjes en geef jezelf ondertussen de tijd om het te verwerken. Dat gebeurt, stap voor stap.
Je kunt dit aan.
Geef een reactie