Steeds vaker lees ik verhalen over huiselijk geweld op ons forum. Verhalen die jullie schrijven, die me elke keer opnieuw raken. Hoe jullie je verstrikt kunnen voelen, machteloos. Ik leef met jullie mee en ik bewonder iedereen die hiermee te maken heeft (gehad) en hier, op ons forum, over durft te vertellen. Dat lijkt me een enorme drempel en ik ben dankbaar dat ik deel van jullie verhaal uit mag maken.
Meerdere blogs heb ik inmiddels geschreven over huiselijk geweld. En toch voelt deze ineens ‘menens’. Over veel onderwerpen schrijf ik voluit op Proud2Bme, maar huiselijk geweld voelt toch soms heel dichtbij. Dat is ook niet gek natuurlijk, het is ook heel kwetsbaar. Iets waar ik me soms zelf nog wel eens voor schaam, ook al weet ik rationeel heel goed dat dat niet hoeft. Dat alles wat er is gebeurd, niet mijn fout is geweest. En toch kan het zo voelen.
Ik ben een huiselijk geweld overlever. Ik heb het overleefd, maar vooral ook doorleefd. Er waren dagen die ‘goed’ gingen, waarbij er niets aan de hand leek, maar deze werden vooral overschaduwd door de dagen waarop het flink misging. De avonden dat ik en mijn zusje angstig 112 belden, waarbij één avond in het bijzonder; de avond dat mijn vader gedwongen het huis verliet. Nadat wij die avond het alarmnummer hadden gebeld, belde mijn vader met de boodschap dat het helemaal niet nodig was. Dat het een ‘kwajongensstreek’ van ons was en dat de politie hun tijd echt zou verdoen als ze zouden komen. Hoe mijn moeder hierna weer belde dat het wél echt nodig was, terwijl mijn vader koppen koffie dronk om de alcoholgeur te verbloemen. Hoe mijn zusje en ik, terwijl hij zichzelf verzoop in koffie, ons verstopten achter de bank die boven op de overloop stond, wachtend tot eindelijk de deurbel zou gaan.
Het voelde alsof er uren verstreken. We hadden geen klok op de overloop, dus ik weet niet hoelang het echt heeft geduurd voordat de politie arriveerde. Mijn zusje en ik hoorden de sirenes al van een afstand en ook al was ik niet meer gelovig, ik bad dat het voor ons was. Toen de deurbel ging, deed mijn vader open. Heel gewoon, alsof het ook de buurman aan de deur kon zijn die een schroevendraaier wilde lenen. Hij had een talent om zich nuchter voor te doen. Ook al rook het huis naar vers gezette koffie, de dubbele tong viel niet te verbloemen. Wanneer ik mijn vader dronken zag met het nuchtere masker op, voelde ik me vaak nog bozer. Het voelde zo manipulatief en vaak ben ik ook voor gek verklaard. Mijn vader leek voor de buitenwereld zo normaal, zo vaderlijk. Zo verraderlijk.
Nog steeds zat ik achter de bank, samen met mijn zusje. Het duurde niet lang voordat er een vrouw de trap op kwam. Ze werkte bij de politie en het uniform schrok me in eerste instantie af. Ze knielde naast de bank en stelde zichzelf voor. Haar stem was warm en zacht. Zo’n stem waarbij ik direct snap dat deze met versgebakken koekjes wordt vergeleken. Ze nam ons mee naar de kamer van mijn zusje, waar ze ons wat vragen stelde en voor het eerst die avond, voelde ik een beetje geborgenheid.
Ze vertelde ons dat mijn vader die avond uit huis zou gaan. Hij had, op dat moment, nog 10 minuten om wat spullen te pakken. Dan zou hij voorgoed weggaan. De opluchting was groot voor mij, maar ik vond dit ook heel spannend. Waar zou hij dan heen gaan? Zou hij niet om het huis blijven zwerven? Het laatste beeld dat ik me herinner van die avond, is hoe hij, met veel weerstand, door 3 agenten buiten is gezet. De deur ging op slot. Hij zwierf nog even om het huis heen en kwam via de tuin het erf weer op. Nadat diezelfde agenten hem weer weg stuurde, heb ik die avond niets meer van hem gezien. Hij was echt uit huis gegaan.
Dit bleek echter niet het einde. Niet alleen heb ik hem hierna nog een aantal keer gezien (toevallig zelfs terwijl ik een dagje mee-eten filmde), ook begon voor mij hier pas het stukje verwerking. Zelfs de scheiding liet nog jaren op zich wachten. Ik nam mezelf veel kwalijk en hiernaast ervoer ik een ontzettende boosheid die ik alleen op mezelf durfde te uiten. Middels automutilatie, maar ook middels een eetstoornis. Hoe ik jarenlang therapie heb gehad om mezelf weer terug te vinden, mezelf een plekje op deze wereld te gunnen. Om onbevreesd op straat te mogen lopen, zonder bang te zijn om hem tegen te komen. Om jaren later eindelijk aangifte te doen van deze specifieke avond.
Huiselijk geweld is slopend. Niet alleen op het moment zelf, maar ook de klap erna is zeker voelbaar. Het kan iets fundamenteels beschadigen, verwoesten. Het gebrek aan veiligheid, vertrouwen. Iets dat je soms heel je leven bij je draagt. Net als het meisje achter de bank, voel ik die angst nog steeds. Ook al heb ik hier therapie voor gehad, ook al heb ik het afgesloten. Die angst zit zo diep, die valt er misschien niet uit te praten.
Het voelt haast als een ver verleden en op een manier is dat ook zo. Dat meisje achter de bank ben ik niet meer. Mijn zusje is dat ook niet meer, maar nog steeds dragen wij deze meisjes met ons mee. Huiselijk geweld vergeet je niet.
Voor de overlevers en de doorlevers. Ik voel jullie pijn, jullie angst en verdriet. Jullie oh zo terechte boosheid en het onbegrip. Ik hoop met heel mijn hart en meer, dat het beter wordt voor jullie, dat er snel iets verandert. Voor de agenten die het geweld daadwerkelijk doorzien. Die verder kijken dan de koffie. De centrale van 112, die tóch een melding doorgeven. Iedereen van VeiligThuis, Slachtofferwijzer en MIND korrelatie die altijd voor ons klaarstaan; we kunnen niet zonder jullie. Voor jou, weet dat je daar terecht kunt. We kunnen niet zonder je.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie