Toen mijn vader uit huis ging

Steeds vaker lees ik verhalen over huiselijk geweld op ons forum. Verhalen die jullie schrijven, die me elke keer opnieuw raken. Hoe jullie je verstrikt kunnen voelen, machteloos. Ik leef met jullie mee en ik bewonder iedereen die hiermee te maken heeft (gehad) en hier, op ons forum, over durft te vertellen. Dat lijkt me een enorme drempel en ik ben dankbaar dat ik deel van jullie verhaal uit mag maken. 

Meerdere blogs heb ik inmiddels geschreven over huiselijk geweld. En toch voelt deze ineens ‘menens’. Over veel onderwerpen schrijf ik voluit op Proud2Bme, maar huiselijk geweld voelt toch soms heel dichtbij. Dat is ook niet gek natuurlijk, het is ook heel kwetsbaar. Iets waar ik me soms zelf nog wel eens voor schaam, ook al weet ik rationeel heel goed dat dat niet hoeft. Dat alles wat er is gebeurd, niet mijn fout is geweest. En toch kan het zo voelen.

Ik ben een huiselijk geweld overlever. Ik heb het overleefd, maar vooral ook doorleefd. Er waren dagen die ‘goed’ gingen, waarbij er niets aan de hand leek, maar deze werden vooral overschaduwd door de dagen waarop het flink misging. De avonden dat ik en mijn zusje angstig 112 belden, waarbij één avond in het bijzonder; de avond dat mijn vader gedwongen het huis verliet. Nadat wij die avond het alarmnummer hadden gebeld, belde mijn vader met de boodschap dat het helemaal niet nodig was. Dat het een ‘kwajongensstreek’ van ons was en dat de politie hun tijd echt zou verdoen als ze zouden komen. Hoe mijn moeder hierna weer belde dat het wél echt nodig was, terwijl mijn vader koppen koffie dronk om de alcoholgeur te verbloemen. Hoe mijn zusje en ik, terwijl hij zichzelf verzoop in koffie, ons verstopten achter de bank die boven op de overloop stond, wachtend tot eindelijk de deurbel zou gaan.

Het voelde alsof er uren verstreken. We hadden geen klok op de overloop, dus ik weet niet hoelang het echt heeft geduurd voordat de politie arriveerde. Mijn zusje en ik hoorden de sirenes al van een afstand en ook al was ik niet meer gelovig, ik bad dat het voor ons was. Toen de deurbel ging, deed mijn vader open. Heel gewoon, alsof het ook de buurman aan de deur kon zijn die een schroevendraaier wilde lenen. Hij had een talent om zich nuchter voor te doen. Ook al rook het huis naar vers gezette koffie, de dubbele tong viel niet te verbloemen. Wanneer ik mijn vader dronken zag met het nuchtere masker op, voelde ik me vaak nog bozer. Het voelde zo manipulatief en vaak ben ik ook voor gek verklaard. Mijn vader leek voor de buitenwereld zo normaal, zo vaderlijk. Zo verraderlijk. 

Nog steeds zat ik achter de bank, samen met mijn zusje. Het duurde niet lang voordat er een vrouw de trap op kwam. Ze werkte bij de politie en het uniform schrok me in eerste instantie af. Ze knielde naast de bank en stelde zichzelf voor. Haar stem was warm en zacht. Zo’n stem waarbij ik direct snap dat deze met versgebakken koekjes wordt vergeleken. Ze nam ons mee naar de kamer van mijn zusje, waar ze ons wat vragen stelde en voor het eerst die avond, voelde ik een beetje geborgenheid.

Ze vertelde ons dat mijn vader die avond uit huis zou gaan. Hij had, op dat moment, nog 10 minuten om wat spullen te pakken. Dan zou hij voorgoed weggaan. De opluchting was groot voor mij, maar ik vond dit ook heel spannend. Waar zou hij dan heen gaan? Zou hij niet om het huis blijven zwerven? Het laatste beeld dat ik me herinner van die avond, is hoe hij, met veel weerstand, door 3 agenten buiten is gezet. De deur ging op slot. Hij zwierf nog even om het huis heen en kwam via de tuin het erf weer op. Nadat diezelfde agenten hem weer weg stuurde, heb ik die avond niets meer van hem gezien. Hij was echt uit huis gegaan.

Dit bleek echter niet het einde. Niet alleen heb ik hem hierna nog een aantal keer gezien (toevallig zelfs terwijl ik een dagje mee-eten filmde), ook begon voor mij hier pas het stukje verwerking. Zelfs de scheiding liet nog jaren op zich wachten. Ik nam mezelf veel kwalijk en hiernaast ervoer ik een ontzettende boosheid die ik alleen op mezelf durfde te uiten. Middels automutilatie, maar ook middels een eetstoornis. Hoe ik jarenlang therapie heb gehad om mezelf weer terug te vinden, mezelf een plekje op deze wereld te gunnen. Om onbevreesd op straat te mogen lopen, zonder bang te zijn om hem tegen te komen. Om jaren later eindelijk aangifte te doen van deze specifieke avond

Huiselijk geweld is slopend. Niet alleen op het moment zelf, maar ook de klap erna is zeker voelbaar. Het kan iets fundamenteels beschadigen, verwoesten. Het gebrek aan veiligheid, vertrouwen. Iets dat je soms heel je leven bij je draagt. Net als het meisje achter de bank, voel ik die angst nog steeds. Ook al heb ik hier therapie voor gehad, ook al heb ik het afgesloten. Die angst zit zo diep, die valt er misschien niet uit te praten. 

Het voelt haast als een ver verleden en op een manier is dat ook zo. Dat meisje achter de bank ben ik niet meer. Mijn zusje is dat ook niet meer, maar nog steeds dragen wij deze meisjes met ons mee. Huiselijk geweld vergeet je niet. 

Voor de overlevers en de doorlevers. Ik voel jullie pijn, jullie angst en verdriet. Jullie oh zo terechte boosheid en het onbegrip. Ik hoop met heel mijn hart en meer, dat het beter wordt voor jullie, dat er snel iets verandert. Voor de agenten die het geweld daadwerkelijk doorzien. Die verder kijken dan de koffie. De centrale van 112, die tóch een melding doorgeven. Iedereen van VeiligThuis, Slachtofferwijzer en MIND korrelatie die altijd voor ons klaarstaan; we kunnen niet zonder jullie. Voor jou, weet dat je daar terecht kunt. We kunnen niet zonder je


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

7 reacties op “Toen mijn vader uit huis ging”

  1. wat heftig lonneke! erg dapper dat je er veel over schrijft!

  2. Het is zo fijn als er dan mensen komen van buitenaf die zeggen." Zo kan het niet doorgaan, dit is niet normaal, zo hoeft het niet te zijn."
    Want je wet niet beter dan dat het zo hoort te zijn. Of dat het anders kan zijn.
    En als het dan anders wordt, dan komt de klap inderdaad pas echt. En niemand die begrijpt waarom je zo andes bent, waarom je niet vrolijk en vrij door het leven kan gaan net als anderen. Ik begreep het zelf eigenlijk ook niet.

  3. Met tranen in mijn ogen lees ik dit. Het was dan misschien niet mijn vader, maar mijn broer. Cocaïneverslaafd, psychotisch en gewelddadig.

    Mijn ouders die er alles aan probeerden te doen om mijn broer de juiste hulp te geven die die nodig had, wat niet werkte. Het hele gezin leefde naar hoe hij zich voelde en wat hij nodig had. De deuren niet te hard dichtslaan, geen deodorant opspuiten, op onze tenen lopen, letterlijk.. Oppassen op de manier waarop je kijkt. Het kon allemaal aanleiding zijn voor een (on)verwachte uitbarsting. Mijn vader die het op een gegeven moment zat was en géén rekening meer hield met mijn broer (het andere uiterste), wat zorgde voor meer explosieve(re) geweldsuitlatingen en uiteindelijk vechtpartijen tussen mijn vader en broer.

    En de dag dat mijn broer uit huis geplaatst werd naar een psychiatrische inrichting. Ik voel het verdriet, maar ook de opluchting. Het moeten wennen aan dat op de tenen lopen niet meer hoeft, dat stil zijn niet meer hoeft, dat geluid maken weer mag en kan.

    Het lijkt me nog lastiger als het je vader betreft. De persoon die voor veiligheid hoort te zorgen, een persoon die veiligheid moet bieden.

    Het komt zo binnen. Lieve Lonneke; ik heb bewondering voor hoe je schrijft. Het raakt, dank je wel voor het cadeau dat (h)erkenning heet.

  4. Wat mij hierbij treft is wel de overeenkomst met het hebben van een eetstoornispatient in het gezin. Ook daar moeten de familieleden op hun tenen lopen om de" patient"tevreden te houden zodat de rituelen en dwanghandelingen die van levensbelang lijken gedaan kunnen worden. Zo niet
    ontstaan er dramas… En zo veel meer dingen.
    Ook de eigen ziekte veroorzaakt veel pijn en verdriet.

  5. Eerst en vooral: een warme knuffel voor jou, Lonneke! Tranen in mijn ogen bij het lezen van deze blog. Het is echt dapper van jou dat je hierover schrijft. En ontzettend helpend! Want door jouw verhaal te lezen, lukt het me beter om naar mijn eigen verhaal te kijken, dit niet langer te minimaliseren en mijn eigen gevoel toe te laten ipv te denken dat ik me aanstel.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *