Canan Yorulmaz (26) haar leven draait om vechtsport: karate & thaiboksen. Ze is in haar weg naar de top bereid tot het uiterste te gaan. Dat ging soms erg ver. Canan kreeg anorexia, wilde haar lichaam perfect hebben voor de sport. Het eetprobleem heeft ze nu onder controle, maar dit heeft haar grote moeite gekost.
Canan is Turkse. Haar ouders hadden veel moeite met haar keuze voor de sport.
Vorig jaar zomer werd Canan tweede op de open World Cup in Japan, ze is 3-voudig Europees kampioene en 5-voudig Nederlands kampioene. In 2008 waardeerde de gemeente Tilburg haar met de prijs sportvrouw van het jaar.
Als sportambassadeur geeft Canan nu clinics op scholen en ontwikkelt ze zich steeds meer als rolmodel voor de jeugd.
“Volgens haar trainer Bart heeft Canan geen supertalent, maar is haar doorzettingsvermogen en haar wil om te winnen niet te evenaren. Haar eindeloze trainingsarbeid is onvoorstelbaar. Met een dag ervoor gebroken vinger ging ze doodleuk elke dag weer trainen. De pijn verbijten. Omdat ze haar droom wil waarmaken. Ze wil winnen”
De Nps heeft een indrukwekkende documentaire over Canan gemaakt, welke HIER te zien is.
Proud2Bme mocht haar interviewen:
Kan je ons wat meer vertellen over wat naar jouw idee de oorzaken zijn geweest voor het ontstaan van jouw eetstoornis?
Anorexia is een mentale ziekte die zich fysiek uit! Dat is eigenlijk mijn boodschap! En met mentaal bedoel ik dat je met je zelf zo in de knoop zit dat je eigenlijk weer grip op jezelf probeert te krijgen door je lichaam te straffen en aan jezelf wilt bewijzen dat je de baas bent! En ja, daarom denk ik zeker dat anorexia een vlucht is, weg van jezelf en je gevoelens. Bij mij was het probleem dat ik niet durfde te zijn wie ik ben. Er werd altijd van alles opgelegd, een perfect rolmodel waar ik aan moest voldoen zodat mijn ouders, en dan bedoel ik vooral mijn moeder, trots op me konden zijn!
Goede opleiding, goede baan, veel geld verdienen, trouwen en kinderen krijgen. Dat is de droom van mijn moeder voor al haar kinderen! We zijn met 5 meiden thuis en het liefst wil ze dat we allemaal getrouwd het huis uit gaan. Dat is haar droom, met de nadruk op HAAR DROOM! Ik wilde dat niet! Nooit gewild, maar ik probeerde te voldoen aan haar verwachtingen. Op ieder vlak! Ik ben de oudste en was een voorbeeld voor de rest en eigenlijk ook voor de rest van de Turkse community. Deed alles volgens de regels omdat ik zo bang was om fouten te maken en mijn ouders teleur te stellen! Tot aan mijn 14e ging het redelijk totdat ik het niet meer trok.
Ik kreeg steeds meer de drang om mijn eigen ding te doen. Had geen eigen mening en durfde mijn eigen dromen niet op te zeggen, omdat ik bang was dat ik het toch niet mocht. Steeds meer werd ik geleefd en werd er steeds meer van me verwacht. Hoe meer er verwacht werd, hoe meer ik van mijn eigen weg af ging staan en anorexia om de hoek kwam kijken. Op deze manier had ik toch een ding waar ik wel controle over had. En dat gaf me macht, macht over mezelf!
Hoe werd er bij jouw thuis omgegaan met psychische problemen en hoe wordt hier doorgaans in Turkse gezinnen mee omgegaan?
Ik denk dat het net als in ieder gezin ontkent wordt. Mijn dochter overkomt dat niet! Dat is het eerste wat er gezegd wordt. Ik denk dat het onder Turkse gezinnen iets meer onwetendheid is over anorexia dan in een Nederlands gezin. Voor de rest ligt het natuurlijk aan het gezin zelf. Dat heeft denk ik niets met afkomst te maken. Ik ben heel Westers opgevoed alleen wel met in de achterhoofd de culturele regeltjes waar ze aan vast blijven houden. Mijn ouders hebben met onmacht moeten toekijken hoe ik mezelf kapot aan het maken was, en de onmacht die mijn ouders hadden zal niet anders zijn dan een Nederlandse ouders.
Je ouders zijn het niet eens met de keuzes die jij gemaakt hebt. Kan je ons hier wat meer over vertellen?
Mijn ouders, vooral mijn moeder, had net als ieder ouder een bepaald plaatje in haar hoofd zitten waar ik aan moest voldoen. Zoals ik al zij, een goede opleiding, goede baan, trouwen en kinderen krijgen. En dan het liefst zo snel mogelijk rond mijn 21ste . Ik wilde dat helemaal niet. Ik ben kei zelfstandig en eigenwijs en heb een sterke eigen wil, alleen durfde ik mijn levensrichting nooit hardop te zeggen. Ik wilde zelfstandig zijn! Op mijn eigen benen staan en zelf keuzes maken op mijn eigen manier! Zonder dat ik rekening moest houden met wat mijn ouders ervan vinden en nog belachelijker wat de omgeving ervan vindt. Dat is wel een ding wat belangrijk is onder Turken. Sociale controle is heel erg groot. Tenminste dat was in mijn tijd en dan hebben we het over 10 jaar terug toen ik nog 16 was. Vriendjes hebben was taboe, dat kon en mocht niet.
Op jezelf wonen was al helemaal geen discussie onderwerp! Je kan alleen het huis uit als je trouwt! Maar dat wilde ik niet! Ik heb tot mijn 21ste gedaan wat mijn moeder wilde. Van mavo naar havo en dan HBO opleiding en zelfs verloofd geweest! Maar ik leefde serieus als een zombie. Ik voelde niets, gaf niets om mezelf, laat staan om anderen. Ik had schijt aan alles en iedereen. Totdat er een knop in mij om ging. Ik wilde het niet meer! Niets meer! Had al zoveel in mijn leven gedaan dat ik niet wilde en ik kon niet meer! Ik woog op dat moment xx kg en was kapot aan het gaan! Ik verbrak mijn verloving, wat toen een heel issue was want het was schande!!! Ik had er schijt aan! Ik wilde weg en mijn eigen weg gaan. Ik heb het ook letterlijk zo tegen mijn moeder gezegd. Vanaf nu neem ik mijn leven weer onder controle en ga mijn eigen pad. En het is met of zonder jou!
Het verbreken van mijn verloving was de eerste stap. Daarna kwam het op mezelf wonen wat mijn 2de mijlpaal in mijn leven was. Op mijn 21ste ben ik mijn huidige trainer ook tegen gekomen die mij op ieder vlak heeft geholpen en mij mentaal heeft begeleid en nog steeds doet! Topsport is een mentale spel waarbij je op ieder moment in de spiegel moet kijken en eerlijk naar jezelf moet zijn. Dat is was ik iedere dag een paar keer per dag moet doen! Zijn eerste 2 vragen bij onze kennismaking hebben mijn leven op z´n kop gezet: Wie ben je? En wat wil je in je leven? Toen is mijn topsportcarrière begonnen! En nu, bijna 6 jaar later sta ik aan de wereldtop, heb 2 keer in Japan gevochten, ongekende starterslijst waar ik geschiedenis mee schrijf, woon op mezelf en doe mijn ding!
Is slank zijn ook in Turkije het schoonheidsideaal?
Eerlijk gezegd weet ik dat niet! Als je kijkt naar het Turkse media is het hetzelfde als van de rest van de wereld hoe dunner, hoe beter, hoe afschuwelijker! Ik ben zelf niet zo into the Turkish environment, dus kan daar niet veel over zeggen.
Ik denk dat het niets te maken heeft met je afkomst maar met jezelf! Anorexia staat gelijk aan onzekerheid. En dat kan op ieder vlak zijn. Hoe onzekerder je bent hoe dieper je in het anorexia spiraal zit. Het begint bij een mentale issue, jouw onzekerheid over het leven waar jezelf geen antwoord op weet of jezelf niet in spiegel durft aan te kijken en eerlijk tegen jezelf durft te zijn! Wat anderen over je zeggen, denken en zelfs bepalen hoe je moet leven is belangrijker. Je echte gevoel naar jezelf toe heb je verloren omdat je niet durft te voelen wat je echt wilt omdat je denkt dat je het niet kan!!!
Hoe komt het volgens jou dat veel meisjes met Turkse achtergrond de hulpverlening niet bereiken? Ik denk dat de ontkenningsfase veel groter en langer is dan een bij Nederlands meisje. Een Turks meisje zal minder snel toegeven dat ze anorexia heeft. Ik denk dat het op dat vlak wel cultureel bepaald is.
Heeft eten, volgens jou, binnen de Turkse cultuur een andere betekenis als binnen de Nederlandse? Eten is samenzijn en bij elkaar komen. Het is een ontspanningsmoment en een sociale bijeenkomst, ik denk niet dat er een verschil in zit.
Hoe is de relatie met jouw ouders en cultuur nu?
Nadat ik de confrontaties ben aangegaan met mezelf en daarna met mijn ouders en voor mezelf heb gekozen heb ik een veel beter band dan ooit van tevoren. Mijn ouders zijn trots op wie ik ben en wat ik doe…
Wat zou jij Turkse of Marokkaanse meiden met traditionele ouders aanraden indien zij kampen met eetproblemen?
Denk aan jezelf! Ga altijd je eigen dromen en keuzes achterna! Niemand kan weten, voelen of bepalen waar jij gelukkig van wordt! Alleen jij weet dat en alleen jij kan dat waar maken! Je moet het willen. Ik wilde ook altijd topsporter zijn en bij de top horen en daar zit ik nu! Omdat ik dat wil en ervoor kies! Het hangt van jouw af en van jouw doorzettingsvermogen. Hoe graag wil je het?
Hoe gaat het nu met je?
Geweldig. Ik ben super gelukkig met wat ik doe en wie ik ben! Ik blijf mezelf tegenkomen en ontwikkelen. Ik ben blij met mijn achtergrond en problemen die ik heb gehad want het heeft me gemaakt wie ik ben!
Wil je zelf nog iets kwijt aan de lezeressen van Proud2Bme?
Denk nooit dat je iets niet kan! Mensen met Anorexia zijn de sterkste mensen ever!! Zij hebben de sterkste doorzettingsvermogen en wilskracht! Als je dat nou eens inzet in iets wat je echt wilt en dat achterna gaat in plaats van jezelf kapot te maken! Alle energie die je in je anorexia steekt kun je ook in je droom steken en geloof me het komt uit!!! Bij mij wel…. En als ik het kan, kan ieder ander het ook…Hoe graag wil je het!?!
Wil je meer lezen over Canan, bekijk haar eigen website
Geef een reactie