De posters bij bushaltes, de reclames op TV van jonge moeders met platte buiken, de foto’s van bikini’s die ik toch nooit aan ging doen.. Tijdens mijn eetstoornis ervoer ik in veel dingen een trigger. Dingen die voor mensen om mij heen misschien niet eens opvielen of vanzelfsprekend waren. Dit maakte het voor mij lastig om dit elke keer weer opnieuw bespreekbaar te maken. Vanaf wanneer is het mijn eigen verantwoordelijkheid dat ik hier gevoelig voor ben…?
Afgelopen week las ik in een artikel dat een Amerikaanse winkelketen een serie eetborden uit hun assortiment heeft gehaald, omdat ze eetstoornissen zouden triggeren. Bij het lezen van de titel moest ik in eerste instantie even grinniken. Toen ik eenmaal de foto’s van de daadwerkelijke borden zag, voelde ik een soort woede opborrelen. Op de borden stonden diverse cirkels afgebeeld. Bij elk rondje stond een tekst, zoals ‘skinny jeans’, ‘favorite jeans’ en ‘mom jeans’. Volgens dit bord zou je dus niet meer dan dat rondje kunnen eten om in een bepaalde spijkerbroek te passen. Iets wat in mijn ogen echt een absurd idee is. Ik denk dat er in de wereld zoals wij deze nu kennen al genoeg manieren zijn om onrealistische schoonheidsidealen te promoten. Ik denk niet dat we daar meer van nodig hebben. Daarnaast gaat het schijnbaar dus puur om de hoeveelheid en niet om het product dat er gegeten wordt. Zo informatief is het nou ook weer niet, wat het bedrijf dus wel beweert.
Dat we in de huidige maatschappij steeds meer geconfronteerd worden met het streven naar het meest ‘ideale’ lichaam, laat ook een bekend kledingmerk zien. Dat wordt ervan beschuldigd dieetrepen mee te sturen naar bestellingen met plussize maten. Het kledingmerk is hierop teruggekomen en heeft in een statement aangegeven dat ze bij élke bestelling dieetrepen bijsturen. Ik denk dat dit als excuus zou moeten dienen, maar ik zit nog steeds met dezelfde brandende vragen: Waarom? Waarom zou het een goed idee zijn om anderen op het idee te brengen dat ze niet goed zijn zoals ze zijn? Dat ze moeten afvallen? En daarbij ook nog dat dieetrepen een gezond alternatief zijn. Heel eerlijk gezegd vind ik het niet eens zo gek dat wij op jonge leeftijd al zo onzeker kunnen zijn als dit de wereld is waarin wij ons omhoog moeten houden.
Zelfs nu ik geen eetstoornis meer heb, merk ik dat ik hier nog wel gevoelig voor ben. Ik denk dat als ik van zo’n bord zou moeten eten, ik misschien wel twee keer zou nadenken of ik nog een keer zou opscheppen. Aan de andere kant vraag ik me dan of ik representatief ben voor de gemiddelde mens, omdat ik ervaring heb met een eetstoornis en dit misschien nog een gevoelig punt is. Als ik dit bord tijdens mijn eetstoornis had gehad, was dit een gigantische trigger geweest. Inclusief paniekaanvallen en huilbuien.
Natuurlijk heeft het verhaal twee kanten. Ik denk zeker dat een bord als dit aanstootgevend kan zijn. Stel, ik had dat bord gekocht tijdens mijn eetstoornis, zegt dat misschien ook iets over mijn standpunt hierin. Ik hoef dat bord natuurlijk niet te kopen. Ik hoef die confrontatie niet aan te gaan. Ik kan het gewoon laten passeren en in principe is er dan niks aan de hand. Dat is echter bij het dieetreep-verhaal niet het geval. Daar kan je niet aan ontsnappen. Je hebt alleen in de hand in hoeverre je jezelf daardoor laat beïnvloeden.
Ik moet wel bekennen dat confrontaties uit de weg gaan iets is waar ik tijdens mijn eetstoornis ook geen een held in was. Ergens wilde ik mezelf opzettelijk kwetsen. Bewijs vinden dat ik wel degelijk onder deed voor anderen. Als ik een jonge moeder op TV zag die lachend bodylotion op haar afgetrainde lichaam smeerde, was dit voor mij hét bewijs dat ik het bij het rechte eind had. Een verlangen dat ook kwam uit mijn zieke geest. In hoeverre ben je hier dan zelf verantwoordelijk voor…?
Ik denk dat er zeker een mate van eigen verantwoordelijkheid zit in het creëren en in stand houden van triggers. Dit betekent niet dat het allemaal maar eenzijdig is. Ik denk dat bij het produceren van het eerdergenoemde bord je als maker echt wel rekening kan houden met wat het eventueel kan oproepen en teweeg kan brengen. Ook al is het natuurlijk onmogelijk om iedereen tegemoet te komen. Persoonlijk zag ik zelf de humor er ook niet van in, dus wat dan de meerwaarde is, is mij een raadsel.
Het is niet gezond om anderen bij te brengen dat het natuurlijk is om extra kleine porties te eten om in bepaalde broeken te passen of om een bepaalde waardering te krijgen. Het is niet gepast om dieetrepen weg te geven bij een webshop bestelling die, in mijn ogen, totaal niet relevant is. Laat mensen in hun waarde, welke maat ze ook mogen dragen. Het is niet andermans keuze om te maken of mensen daar oké mee zijn of niet. Het is niet gezond om zoveel waarde te hechten aan het uiterlijk, zeker als het niet die van jezelf betreft. Ik denk namelijk dat er veel meer aan iemand is dan of diegene in een skinny jeans past. Persoonlijk vind ik het meer een prestatie als je deze ongezonde stimulans kunt negeren en kunt aanvoelen wat écht bij jou past. Het gaat niet om die broek, het gaat om het mens in die broek.
Wat vind jij hiervan?
Benieuwd welke artikelen ik heb gebruikt? Hier zijn ze te vinden: Bron1 en Bron2
Geef een reactie