Turks eten is heerlijk. Ons keuken is zeer uitgebreid. Turken zijn dol op lekker eten. In Turkije staat eten bekend als gezelligheid en gastvrijheid. Overal waar je heen gaat, wordt je eten aangeboden. Als je dit weigert, wordt er heel raar naar je gekeken. De druk is hierdoor heel groot. Maar hoe is dit nou als je kampt met een eetstoornis? Ik heb zelf vier en een half jaar lang gestreden tegen anorexia. Twee jaar lang is dit niet opgemerkt door mijn gezin. Dit komt omdat anorexia niet heel bekend is in onze cultuur en dat terwijl er genoeg mensen zijn die ermee kampen. Het is dus niet zo dat er geen eetstoornissen voorkomen in de Turkse cultuur. Het wordt alleen niet zichtbaar gemaakt. Als je een keer niet eet, krijg je meteen de vraag: “Ben je op dieet?”
Ik vind dit zelf heel raar, omdat je niet altijd al het eten wat je krijgt aangeboden hoeft aan te nemen, toch? Misschien heb je de ene keer geen honger, de andere keer geen zin. Dan hoef je toch niet meteen op dieet te zijn? In Turkije werkt dat dus niet zo. Je wordt de hele tijd gepusht om te eten, waardoor er een hele grote druk op je staat. Je bent pas gezellig als je lekker meedoet.
Zoals ik net al heb verteld, heb ik mijn eetstoornis twee jaar lang verborgen weten te houden voor mijn gezin. Hier kun je mijn verhaal nog eens lezen en daar staat ook in dat mijn ouders niet door hadden dat ik ziek was. Alleen mijn familie had door dat het niet goed ging. Zij hebben aan de bel getrokken bij mijn ouders en op die manier ben ik terechtgekomen bij de huisarts. Vanaf dat moment ging alles eigenlijk al heel snel. Mijn huisarts merkte meteen al op dat het niet goed met mij ging. Hij heeft me doorverwezen naar de kinderarts en via daar ben ik terecht gekomen bij de psycholoog.
Nu had ik het ‘geluk’ dat ik ouders heb die gezondheid het allerbelangrijkste vinden in het leven, dus die deden daar ook helemaal niet moeilijk over. Het kan echter zijn dat dit in sommige Turkse gezinnen niet geaccepteerd of weggemaakt wordt. Daarom is het ook heel moeilijk om dit bespreekbaar te maken. Toch moet je het doen! Hoe langer je ermee loopt, hoe erger het allemaal wordt en hoe moeilijker het is om er vanaf te komen. Dus echt: wacht er niet te lang mee en trek zo snel mogelijk aan de bel! Als je denkt dat je ouders je niet zullen begrijpen, dan kun je zelf ook naar de huisarts gaan om het een en ander te delen.
De huisarts kan dan altijd contact opnemen met je ouders om de situatie uit te leggen. Meer dan voor autochtone ouders zijn bijvoorbeeld huisartsen en leerkrachten voor allochtone ouders een belangrijke steun bij de opvoeding. Daarom wordt het vaak eerder geaccepteerd als ze het van zo iemand horen. Mijn mentor heeft mijn vader ook een paar keer uitgenodigd om te praten over mijn situatie, omdat mijn mentor zich zorgen maakte om mij. Ik weet nog heel goed dat nadat mijn vader zijn eerste gesprek had met mijn mentor, hij naar huis kwam en mij meteen een knuffel gaf. Blijkbaar komt het op die manier beter naar binnen.
Voor mij was het allemaal wel heel lastig toen ik kampte tegen anorexia. Mijn ouders begrepen mij in eerste instantie maar niet en waren de hele tijd aan het zeuren dat ik moest eten. Volgens mijn broer had ik geen verstand van (lekker) eten, had ik geen smaak en was ik niet gezellig. Het deed me heel erg pijn om dat te horen. Ik wist zelf ook wel wat lekker eten was, maar tijdens het begin van mijn eetstoornisperiode lukte het me gewoon niet om dat soort dingen te eten. Waarom kreeg ik nou geen begrip? Ik heb het hier vaak over gehad met mijn psycholoog, omdat het me zo dwars zat allemaal. In overleg met haar hebben we ervoor gekozen om naast mijn individuele wekelijkse gesprekken met de psycholoog ook maandelijkse gezinsgesprekken in te plannen met een gezinstherapeut.
Dit was natuurlijk heel spannend, maar ook moeilijk. Ik moest ‘mijn’ probleem ineens gaan delen met mijn familie. Dat was ik helemaal niet gewend. Van jongs af aan heb ik een moeilijke tijd gehad in mijn gezin en met de gezinsgesprekken kwam alles op tafel. Het draaide dus niet alleen om mijn probleem, maar bijvoorbeeld ook om de problemen die mijn ouders met elkaar hadden. Dit heeft namelijk weer invloed op mij, maar natuurlijk ook op mijn broer en mijn zusje. Na een lange tijd gezinstherapie gevolgd te hebben, snapten mijn ouders mijn situatie steeds beter en kreeg ik meer begrip van ze. Dit was heel fijn. Mijn broer snapte het, ondanks alle gesprekken, nog steeds niet. Thuis had ik in ieder geval een minder zware druk op me.
Door het beeld dat eten ‘gezelligheid’ betekende, probeerde ik situaties te vermijden waarin dit centraal stond. Dit lukte echter niet altijd. Als ik op visite ging, bijvoorbeeld naar mijn opa en oma, kreeg ik de hele tijd gezeur. Dingen die ze zeiden waren bijvoorbeeld: ‘Waarom eet je nou niet? Eet dit. Alsjeblieft, eet het voor mij. Ben je op dieet of zo? Wat zal ik allemaal voor je klaarmaken? Heb je hier zin in? Heb je daar zin in? Wil je anders dit?’ Hoe vaak ik ook ‘nee, ik hoef echt niets’ zei, het hielp maar niet. Ze bleven maar doorzeuren. Mijn ouders hebben in die tijd aan mijn opa en oma duizend keer uitgelegd hoe het met mij ging en wat een eetstoornis inhield, maar het ging het ene oor in en het andere weer uit. Dit werkte voor mij heel frustrerend.
In de zomervakantie gaan wij altijd zes weken lang op vakantie naar Turkije om familie te bezoeken. In het jaar 2013 werd er besloten dat ik niet op vakantie mocht (waar ik natuurlijk heel erg van baalde). Eén van de redenen was dus ook dat niemand in Turkije mijn situatie zou snappen en mij de hele tijd zouden dwingen om veel te eten. Je kan je vast wel voorstellen dat ik, en anderen in dezelfde situatie, hier niet blij van werd. Integendeel, het kan averechts werken. Zo waren er nog veel meer andere risico’s aan verbonden waardoor ik helaas niet op vakantie naar Turkije mocht. Gelukkig heb ik het jaar erop het goed kunnen maken en heb ik volop genoten van mijn vakantie.
Turks zijn en een eetstoornis hebben kan dus heel moeilijk zijn. Daarom heb ik hieronder een aantal tips voor jullie beschreven om er mee om te gaan.
♥ Tip 1: Praat erover en zoek steun
Het is heel belangrijk om iemand in je omgeving te hebben waarbij je terecht kunt als het even wat minder met je gaat of als je gewoon de behoefte hebt om te praten. Praat erover en zoek steun op het moment dat je wordt gepusht om te eten. Vraag bijvoorbeeld aan je ouders of zij aan de familie willen uitleggen wat er op dit moment speelt en dat het geen zin heeft om hele tijd gedwongen te worden om te eten. Loop er niet alleen mee. Je kunt natuurlijk zelf ook aangeven dat je het niet fijn vindt als ze de hele tijd zitten te zeuren aan je hoofd.
♥ Tip 2: Negeren
Misschien is dit voor sommigen van jullie moeilijk, maar mij hielp het ook wel om het gewoon te negeren. Ik deed alsof ik het niet hoorde en reageerde er niet op. Ze stopten dan vanzelf wel met zeuren, want ze zagen aan me dat ik het niet leuk vond. Dit was dus voor mij ook een manier om te laten zien dat ik het niet fijn vond en dat ze echt moesten ophouden.
♥ Tip 3: Ga de uitdaging aan
Het klinkt makkelijker dan het is, maar je kunt ook ‘gewoon’ de uitdaging aangaan! Op het moment dat je op visite bent en je krijgt eten aangeboden, neem het aan. Doe het en ervaar dat er niets geks met je gebeurt. Het is doodeng, dat weet ik, maar uiteindelijk is DOEN wel de enige manier om je angsten te overwinnen. Als jij je angsten alleen maar uit de weg gaat, dan blijf je ze je hele leven tegenkomen. Dat is niet wat je wil, toch? Elke stap die je zet, is er één en brengt je een stukje dichterbij naar herstel. De eerste paar keer zal misschien wel vreselijk aanvoelen, maar hoe vaker je oefent hoe makkelijker het wordt.
Ik hoop dat jullie wat aan mijn tips hebben. In mijn verhaal had ik beschreven dat ik bezig was met het afbouwen van de therapiesessies en dat ik begonnen was met PMT. Nu kan ik EINDELIJK zeggen dat ik die rot anorexia heb overwonnen. Ik heb alle therapiesessies en PMT afgerond. Het was voor mij heel lastig om afscheid te nemen en om alles af te ronden, vooral omdat ik een goede band had met mijn psycholoog. Ik dacht echt: ”wow, ben ik na zoveel jaar nu echt klaar? Is het echt over?” Aan de andere kant was ik ontzettend trots op mezelf. ”Laat het echte leven maar beginnen” dacht ik. Ik voelde me klaar om op eigen benen verder te gaan.
Daarnaast heb ik natuurlijk ook geleerd om hulp te vragen aan mijn omgeving op de momenten dat ik het moeilijk heb. De eetstoornisperiode was een vreselijke tijd, maar alle moeite die je ervoor doet is het uiteindelijk zo waard. Natuurlijk had ik nooit een eetstoornis gewild, maar dankzij mijn eetstoornis heb ik wel veel geleerd in het leven en heb ik mezelf opnieuw leren kennen. Het heeft me ook veel positiefs opgeleverd. Ik kan jullie dus uit eigen ervaring vertellen dat alle moeite die je er nu voor doet het uiteindelijk zo hard waard is. Ik ben ontzettend blij dat ik al die tijd heb doorgezet en dat ik nooit heb opgegeven. Ik ben ontzettend blij dat ik de mooie dingen in het leven heb mogen ontdekken, dat ik heb mogen zien dat het leven zoveel meer is dan een eetstoornis.
Diep uit mijn hart hoop ik dat jullie dit ook allemaal mogen zien, mogen ervaren. Natuurlijk heb ik ook weleens momentjes dat het moeilijk is, maar ik heb geleerd om mezelf te redden in het leven. Ik heb geleerd om helpende gedachtes voor mezelf te verzinnen op het moment dat het even moeilijk is. Ik kan mezelf redden in het leven. Ik weet van mezelf dat ik nooit, maar dan ook nooit meer terug zal grijpen naar de eetstoornis. Nu ik de mooie dingen in het leven heb gezien, verlang ik nooit meer naar die periode. Echt nooit. Geloof in jezelf en geef de moed nooit op, dan ben je al een heel eind!
♥
Nog een verhaal lezen over Turks zijn en een eetstoornis? Klik dan hier
Geef een reactie