Twaalf jaar en anorexia

Ailin is 13 jaar en heeft sinds een jaar de diagnose anorexia. Ze heeft het hier erg moeilijk mee, maar heeft inmiddels wel hulp én nog beter, vecht tegen de eetstoornis.

Ailin wil er echt voor gaan en wil dolgraag beter worden, hoe moeilijk dit gevecht ook gaat worden. Ze hoopt met dit interview andere meiden ook te motiveren om te vechten en beter te willen worden.

Jij hebt al op een vrij jonge leeftijd anorexia gekregen. Hoe is het ontstaan?
In de zomer van 2009 ging het totaal fout. M’n ouders waren al sinds m’n 4e jaar gescheiden, en m’n vader woont nog steeds in Duitsland waardoor ik weinig contact heb met hem. Ik werd vroeger veel gepest en voor mij was dat eigenlijk een reden geweest om te beginnen met lijnen.

Watvoor mij ook een reden was, is dat mijn vader veel bezig was met eten, sporten en gezondheid. Ik had altijd het idee dat ik perfect voor hem moest zijn, dat ik ook op die manier bezig moest zijn, en dat als ik dun was, perfect voor hem zou zijn.

Ik dacht dat als ik meer op hem zou lijken, meer aandacht van hem zou krijgen en onze band beter zou worden. uiteindelijk bleek dit allemaal niet waar te zijn. Juist omdat ik die aandacht niet kreeg, ging ik steeds meer op pro-ana sites kijken, om zoveel mogelijk tips te vinden om nog dunner te worden. ###

Hoe merkte jij dat het meer was dan zomaar een eetprobleem?
Toen ik hulp kreeg zat ik nog totaal in de ontkenningsfase en deed op dat moment niks met de hulp die ik aangeboden kreeg. Ik had wel elke week gesprek met een psycholoog, maar dat hielp niet, mijn gewicht daalde nog steeds. Tot op een gegeven moment mijn psycholoog het genoeg vond. Ik werd voor de keuze gesteld: ziekenhuisopname of klinische opname. Ik kreeg toen ook de diagnose Anorexia Nervosa. Pas toen zag ik in hoe fout ik bezig was.

Maar toch voelde het alsof ik niet diep genoeg gegaan was, ik ging ondertussen verder met afvallen en mijn psycholoog had dat door en had rond gevraagd bij klinieken of ik daar met m’n leeftijd terecht zou kunnen. Uiteindelijk kreeg ik een kennismakingsgesprek bij Emergis. Later die week werd ik gebeld dat ik op de wachtlijst stond en dat ze iets van zich zouden laten horen wanneer ik terecht kon. Pas toen zag ik pas echt in, hoe slecht met me ging. Ik zag het wel, maar ik wou nog verder. De anorexia had gewonnen…

Veel meiden vinden het moeilijk om het tegen hun ouders te zeggen dat zij met een eetprobleem zitten. Wat zou je hen adviseren?
Ik zou een brief schrijven, met daarin wat je dwars zit, en waarom het volgens jou slecht gaat met eten. En dat je hoopt dat ze dit serieus gaan nemen. want een eetprobleem, kan uiteindelijk een eetstoornis worden. Schrijf/Laat het dus op tijd weten aan je ouders!

Hoe heb jij het uiteindelijk verteld? Of zijn jouw ouders daar zelf achter gekomen?
Mijn ouders zijn er zelf achtergekomen. Ik was vroeger een lekkere eter, en snoepte wanneer ik kon. Ik genoot van eten, maar opeens was dat weg. Ik at steeds gezonder en minder. Ik liet snoep liggen en gooide m’n middageten weg, ontbeet niet meer en leefde op een aangepaste portie avondeten, die ik er later toch weer uitbraakte. M’n ouders vonden dat het zo niet langer meer kon, maar wisten niet wat ze ermee moesten doen….

Hoe reageerden jouw vriend(inn)en op jouw eetstoornis?
Ik heb als eerste aan m’n beste vriendin verteld en die schrok heel erg. Ze had het nooit verwacht, maar had wel al door dat er iets niet goed was. 3 maanden later heb ik het mijn klas verteld, die schrokken ook heel erg en wisten niet wat ze ermee moesten doen. Ze probeerden me weer aan het eten te krijgen, maar ik bleef weigeren. Sommige vrienden hebben me laten vallen omdat ze dachten dat ik me aanstelde en dat het wel weer over zou gaan. Nu weet ik wel beter, dat waren geen echte vrienden.

Hoe zijn jij en jouw ouders op zoek gegaan naar hulp?
Ik werd eerst naar de verpleegkundige van de ggd gestuurd, die stuurde me door naar de ggd kinderarts, en die stuurde me weer door naar Emergis. Terwijl ik bij Emergis zat, stuurde hun me ook naar een kinderarts die mijn lichamlijke conditie in de gaten moest houden. Ik bleef achteruit gaan. Een paar weken later werd ik gebeld dat ik 26 juli opgenomen kon worden bij emergis. Voor m’n ouders was het een echte verlossing, ze wisten dat ik nu echt hulp zou krijgen en dat ik nu echt beter zou kunnen worden.

Je bent nu opgenomen bij de Emergis. Welke behandeling heb je en hoe is dat voor je?
Ik heb een behandeling met onbepaalde tijd, en ben aan het werk met mijn negatieve zelfbeeld, mijn lichaamsbeleving en met de achterliggende problemen. We hebben m’n behandelaanpak al eens gewijzigd omdat het op die manier niet werkte, met de nieuwe aanpak ben ik nu begonnen. Het is nu nog even afwachten of het zo wel werkt.

Je schreef ons dat je vorige week een dieptepunt hebt bereikt. Wat gebeurde er toen precies?
Ik had genoeg van die eetstoornis. Ik had genoeg van steeds in de twijfel zitten of ik er nou wel voor ging, of dat ik toch voor de eetstoornis koos. Ik wilde nu echt de knoop doorhakken. Ik wilde echt een beslissing maken. Vorige week koos ik ervoor om toch echt beter te worden. Deze week twijfel ik weer enorm, maar ik geef nog steeds niet op. Uiteindelijk verliest de anorexia, dat weet ik zeker. maar ik moet het z’n tijd gunnen. Het kost tijd om beter te worden, dus die tijd wil ik het ook geven.

Wat gebeurde er waardoor je toch een lichtpuntje zag? Hoe kwam het dat je dit eerder niet zag?
Ik weet niet wat er gebeurde. Het gevoel dat ik zo niet verder kan leven, en dat ik de eetstoornis écht zat ben, was er al een tijdje, maar kwam vorige week echt pas naar boven.

Ik denk dat ik het nooit wilde geloven dat ik ook kon leven zonder eetstoornis, omdat ik de eetstoornis vertrouwde. De eetstoornis belooft me dingen, die uiteindelijk toch niet waar kunnen worden. Maar de eetstoornis heeft op dat moment zoveel macht over je, dat je het gewoon gelooft.

Wat zou jij als eerste weer willen oppakken wanneer je weg bent bij Emergis?
Terug naar school gaan. Dat mis ik nu zo ontzettend. Ik mis de klas, het irriteren van de leraren. Gewoon het jong zijn. Het leven dat je hoort te leven als een puber, dat mis ik gewoon zo hard..

Waar heb jij meeste hulp aan gehad?
Aan m’n beste vriend en m’n beste vriendin. Ze hebben beiden de hele periode achter me gestaan, zijn er altijd voor me geweest en hebben me nooit laten vallen. Het zijn gewoon schatten. (:

Is er iets wat jij zou willen veranderen aan de hulpverlening?
Nee ik zou het zo houden zoals het was. Ze doen heel erg hun best, en dat waardeer ik heel erg.

Als er iets is wat jij over kon doen, wat zou dat dan zijn?
Dan was ik niet begonnen met afvallen. Als ik van te voren zou weten dat dit allemaal zou gebeuren, had ik het niet gedaan. Ik heb natuurlijk wel hele lieve mensen leren kennen, maar zou liever terug willen naar geen eetstoornis.

Hoe zie jij jouw toekomst nu?
Nog wel met eetstoornis, maar dat ík de overhand heb. Dat ik de baas kan zijn over m’n eetstoornis en dat deze weinig invloed meer heeft op mijn leven.