Er is eindelijk perspectief en het leven kan weer doorgaan. Ik weet nog goed hoe opgelucht ik was toen ik eindelijk een einddatum had op de groep. Hier heb ik jaren voor gewerkt, mijn best gedaan, stappen gezet, soms gepauzeerd, maar mezelf weer herpakt. Er is zo ontzettend veel veranderd en ik herken de wereld niet meer. Er kwam een pandemie tussendoor fietsen en ik heb geen biologische familie meer. Ik ging naar een pleeggezin en eigenlijk riep dat enorm veel angst op. Niet omdat ik hen niet mocht, maar omdat het concept van een familie mij angst aanjoeg. Dit is waar ik zo hard voor heb gewerkt, maar gedurende de laatste dagen hield ik toch het liefst vast aan mijn oude vertrouwde bed, omgeving en zorg. Wil ik wel terug de maatschappij in?
Farah is sinds 2021 gastblogger bij Proud2Bme. Ze blogt onder andere over haar ervaringen met eergerelateerd geweld, trauma’s, opgroeien in een instelling als minderjarige en hoe ze contact heeft verbroken met haar familie. Je vindt al haar blogs via de tag ‘Farah blogt‘.
Alles stond even op pauze, maar dat was voor het eerst in mijn leven niet erg. Het werd geaccepteerd en de zorg stond bovenaan. School viel weg op de achtergrond, de druk was eraf. Er werd ineens niks meer van mij verwacht en uit mijn bed komen werd gecomplimenteerd. Opeens waren er mensen die trots waren op dingen die voor mij normaal leken: voor mezelf zorgen, voor anderen zorgen en mijn hoofd boven water houden. Voor het eerst in mijn leven ervoer ik geen continue druk en competitie om hoge cijfers, want de maatstaf was compleet veranderd. Ik zat nu in een klas met meiden uit allemaal verschillende jaarlagen en niveaus en met verschillende behoeften. Op de groep woonde ik met meiden die Nederlands op een latere leeftijd hadden geleerd. De basisvaardigheden die op de groep geleerd werden had ik al eerder geleerd. Ik had een soort rust die ik nooit eerder had ervaren.
Eerder schreef ik over mijn behoefte om beschermd te worden en ik ervoer meer bescherming op de groep. Mensen waren bezig met mij, ontfermden zich over mijn behoeften en ik werd gezien op een manier die ik nooit eerder ervaren had. Er waren ook echt wel regelmatig discussies over de aanpak van mijn behandeling, maar ik ervaarde ook voor het eerst dat dit kon. Een hedendaagse discussie staat compleet los van alle onheil in het verleden. Ik voelde mijn hart kloppen in mijn keel terwijl mijn mentor met woorden spuwde die ik niet kon rijmen met mijn behoeften, maar ik kwam erachter dat ik de regie had. Ik kies, maar jij beschermt mij. Ik kies, maar de beveiliger blijft in dit gebouw rondlopen. Ik kies, maar het hek blijft dicht. Ik kies en hoe erg je het er ook niet mee eens bent; ik kies nog steeds. Soms maak ik fouten, maar jij vangt mij weer op. Terwijl je mij nog had gewaarschuwd, maar jij mag niet boos zijn, want ik leer.
In mijn tijd op de groep ben ik wegens veiligheid meer dan een jaar niet buiten de hekken van de instelling geweest en dit heeft echt een aanslag gedaan op mij. Inmiddels ben ik bijna een jaar weg bij de instelling en ik merk nog steeds dat buiten zijn ongelooflijk veel energie kost. Ik had al een beperkte sociale batterij, maar dat is echt veel erger geworden. Ik probeer er elke dag stappen in te maken, mezelf niet te isoleren en mensen toe te laten, maar dat is moeilijk. Er komt veel angst bij kijken, want ik mis de bescherming. Het is soms enorm eenzaam, want mensen zorgden voor mij en nu moet ik dat voor mezelf doen. Voor mezelf leven, terwijl ik dat nog nooit heb gedaan. Een eigen persoonlijkheid ontwikkelen en voor mezelf opkomen, want niemand anders gaat dat nu voor mij doen. Soms verlang ik weer naar het leven op de groep, want dat is wat ik ken.
Vriendschappen maken is ineens ook een keuze buiten de hekken van een instelling. Op groepen kan je vaak niet kiezen met wie je tijd spendeert en zodoende sluit je vriendschappen met mensen die je anders nooit sprak. Daarbij hebben jullie een raakvlak; iedereen zit in de zorg om een reden. De redenen beginnen normaal te klinken, alsof de hele wereld ermee te maken heeft. Zodra je van de groep af bent, heb je ineens alle vrijheid om te kiezen met wie je omgaat en ook dit kan ingewikkeld zijn. Je hebt geen automatische raakvlakken meer. Dat wat jij hebt meegemaakt is niet normaal en je wordt met de neus op de feiten gedrukt: je valt soms buiten de boot. Niet iedereen zal je aardig vinden en je kan niet met iedereen vrienden zijn. Je mag kieskeurig zijn, net zo kieskeurig als de wereld om je heen is. Sommige oude vriendschappen gaan verwateren en mensen gaan door met hun leven en nu is het jouw beurt. Dit is waar je voor gewerkt hebt, maar dwing jezelf niet om het alleen maar fijn te vinden. Je mag er moeite mee hebben.
Jij hebt recht op vrijheid. Hoe mooi en euforisch het ook klinkt; het is ook oké om (nog) niet te kunnen genieten van je vrijheid. Het is onbekend en ik begrijp heel goed dat het eng is. Je zal af en toe fouten maken, maar ervaar ook dat je ervan leert. Geef jezelf de tijd en ruimte om te groeien. Heb vertrouwen in je eigen capaciteiten, want er is een reden dat dit traject ten einde is gekomen. Er zullen dagen zijn dat je je alleen voelt en dat je niet weet welk pad je moet inslaan, maar ook op die momenten zijn er mensen die je willen helpen. Het enige verschil is dat je er nu om moet vragen. Jij staat aan het roer en dat vertrouwen de zorgmedewerkers je toe, nu jij nog.
Geef een reactie