Uit eten met je eetstoornis

“Alleen al de gedachte dat iemand anders mijn boterham smeert, mijn aardappels bakt, mijn drinken inschenkt is onhoudbaar. Dan weet ik niet hoeveel boter er wordt gebruikt, dan kan het teveel zijn of te weinig, dan gebeurt het niet precies zoals ik het wil, dan weet ik niet wat er gebeurt, DAN HEB IK GEEN CONTROLE!”

Een eetstoornis kan je het gevoel geven dat je controle hebt, dat je de touwtjes in handen hebt. Je eten zelf klaar maken, eten en drinken afmeten en wegen, plannen, calorieën tellen: het zijn allemaal manieren om controle te hebben over wat er naar binnen gaat.

Het probleem is alleen dat het geen echte controle is. Na verloop van tijd kun je namelijk niet anders. Je wordt een soort slaaf van je eigen controle. Het voelt onmogelijk om op een ander tijdstip te eten, om te varieëren, om iets te eten wat je niet kent of waarvan je niet weet hoeveel calorieën erin zitten. Iemand anders je eten laten klaar maken? Eten bij een vriendin? Uit eten? No way! Het moment is daar: jij hebt geen controle meer, maar je eetstoornis heeft controle over jou, over jouw leven.

“De wereld is zo overweldigend. Er gebeurt zoveel waar ik geen controle over heb. Zoveel waar ik geen grip op hebt. Ik heb het overzicht gewoon niet. Eten is het enige waar ik wel controle over heb. Het enige wat duidelijk is: ik weet hoe laat, waar, wat en hoeveel ik eet. Dat heb ik in de hand. Denk ik…?”

Samen met andere mensen eten is een echte sociale aangelegenheid. We eten samen, want dat is gezellig. Tijdens het eten praat je met elkaar over je dag, je week, je leven. Je geniet samen van een lekkere maaltijd, van de leuke sfeer en elkaars aanwezigheid. Maar als je aan tafel zit met je eetstoornis is dat wel even anders. Als iemand anders heeft gekookt, zit je alleen maar te denken aan hoeveel olie die persoon heeft gebruikt, in plaats van te luisteren naar hoe zijn dag is geweest. Of als je uit eten bent, probeer je wanhopig te bedenken hoeveel calorieën er in hemelsnaam in dat kunstzinnige deegrolletje zitten, in plaats van te proeven hoe dat deegrolletje smaakt.

Bij iemand anders eten of uit eten gaan was voor mij echt ‘out of the question‘ tijdens mijn eetstoornis. Ik het idee van controleverlies zo eng, dat ik dat belangrijke, sociale aspect van mijn leven over boord gooide. Als vriendinnen samen uit eten gingen, zat ik thuis. Als ik werd uitgenodigd voor een etentje, zei ik af. Als mijn ouders eters op visite kregen, at ik alleen. Allemaal ‘ter ere’ van mijn eetstoornis: de prijs die ik betaalde voor mijn schijncontrole was eenzaamheid.

Tot dat ik het zat was. Ik was het zat om mijn leven te laten bepalen door die eetgestoorde toestanden. Ik was het zat om niet mee te kunnen doen. Om niet mee te kunnen genieten. Om niet ‘los te kunnen laten’. Ik wilde dat iemand anders voor mij zou kokkerellen en dat ik alleen maar achterover hoefde te zitten. Dat ik niet na hoefde te denken over grammen, calorieën, ingrediënten en gevolgen. Dat ik kon meepraten aan tafel, in plaats van opgesloten zat in mijn eetgestoorde wereldje.

Zoals bij elke moeilijke verandering, werd het lijden groter dan de angst. Ik was doodsbang, maar ik wilde dit geisoleerde leven niet voor mezelf. Ik wilde meer. Dus ik ging oefenen. Eerst alleen hele ‘veilige’ restaurants. Dat betekende voor mij veganistische eethuisjes, waar het menu van de dag het meest leek op mijn eigen ‘dieet’. Daarna ook vegetarische restaurantjes, maar dan had ik wel bij elke bestelling een hele rij met ‘voorwaarden’ die de serveerster allemaal braaf noteerde. Later durfde ik ook bij restaurants te eten waar vlees werd geserveerd. Ik zocht van te voren op internet of door te bellen op wat voor vegetarische gerechten ze op het menu hadden staan.

Ik ging naar deze ‘veilige restaurants’ met ‘veilige mensen’: mensen waarvan ik wist dat ze mij begrepen en accepteerden mét en zonder eetstoornis. Voor mij waren dit een goede vriendin die ook een eetstoornis had, mijn zus en mijn moeder. Later durfde ik ook met andere vriendinnen uit eten.

Ook het ‘eten bij andere mensen’ heb ik in stapjes geoefend. Eerst bij die vriendin: zij bereep mijn angsten, omdat ze zelf ervaring had met een eetstoornis. Als ik met mensen at die wel wisten van mijn eetstoornis, maar van wie ik wist dat ze er eigenlijk geen bal van begrepen, kon ik mij zó opgelaten voelen, dat ik niet meer durfde te eten. “Wat zouden ze wel niet denken?” ging er dan door mij heen.

Bij die vriendin had ik daar geen last van. Ze vond niks ‘gek’ of ‘vreemd’ en stelde geen ‘moeilijke vragen’. Dat zorgde voor een ontspannen sfeer. Ook bij mijn zus durfde ik de controle een beetje uit handen te geven en uiteindelijk durfde ik ook mijn ouders mijn maaltijden te laten klaarmaken.

In het begin was het vooral ‘een uitdaging’ en ‘spannend’: ik kon er nog niet echt van genieten. Het was meer ‘de wens om er op een dag weer te van kunnen genieten‘ die ervoor zorgde dat ik deze uitdagingen aan ging. Maar nu vind ik het weer zo héérlijk als er voor mij wordt gekookt!

Als ik naar een restaurant ga met vrienden, kan ik genieten van gesprekken en gerechten, zónder na te denken hoeveel vet er in mijn groentekroket zit. En als mijn geliefde voor mij kookt, vind ik het fijn dat ik de kookspatel uit handen kan geven, achterover kan gaan zitten en kan vertellen over mijn dag.

Karianne

Geschreven door Karianne

Reacties

18 reacties op “Uit eten met je eetstoornis”

  1. Ik vind uiteten gaan heel dubbel: aan de ene kant vind ik het heel leuk en gezellig en voelt het alsof ik toch een beetje controle heb; ik mag namelijk zelf kiezen wat ik eet. Maar ik vind het ook heel lastig als mensen om mij heen hun bord niet leegeten.
    Aan de andere kant vind ik het vreselijk; ik weet niet waaruit ik kan kiezen, het waarschijnlijk (denk ik dan) meer dan ik normaal zou eten, er zitten meer calorieën in etc…
    Bij vriendinnen eten (wat ik geregeld doe) vond ik in het begin heel erg eng! Nu vind het ik een stuk minder eng, maar liever kook ik. Vaak wil ik ook gewoon niet weten wat we eten en ga ik niet in de keuken hangen als er wordt gekookt. Ik wil niet weten hoeveel olie er in de pan gaat, hoeveel gram groente er in zit etc. Blegh.Ik wil gewoon kunnen genieten en eten.

  2. Het is misschien vreemd om te zeggen, maar ik vind het juist fijn als anderen voor mij koken. Dan hoef ik niet te piekeren en moet ik gewoon accepteren wat er op mijn bord ligt. Op het eetmoment geeft dat rust

  3. Ik krijg er tranen van in mijn ogen..Wat wil ik dat ook ontzettend graag, gewoon kunnen doen wat IK wil.. niet wat mijn eetstoornis wil..

  4. Zit op het in dubio, zeg ik af voor vanavond of ga ik mee. Ben vooral bang voor de hoeveelheid aangezien ik dat niet meer gewend ben en de angsten erna. Hoe ga ik daar mee dealen?? Dus nog even twijfelen. liefs

  5. die had ik net nodig..

  6. Prachtig gewoon,
    Ik kijk er naar uit om ooit zelf zo te kunnen genieten
    Mooi om te lezen dat dat weldegelijk kan!

  7. Voorheen ging ik nooit mee uit eten, nooit mee met familie uitjes en ook zeker niet met de klas. Was altijd toevallig ziek en thuis vonden ze het wel oke als ik niet mee zou gaan.. is inmiddels zonde van het geld als ik toch niet genoeg eet waarvoor zij betalen! Maar laatst voor het eerst sinds jaren mee gegaan! Wel stond mn es voorop tijdens mn keuzes maar dat terzijde, ben wel mee geweest en dat is al een stap
    opzich! Overigens was dit ook een Wok.. dus dat maakte het ook wel iets makkelijker..

    Heel soms kwam ik er niet onderuit, en kreeg dan de tip om onderzoek te doen
    naar het restaurant, wat eten ze daar.. hoe ziet het menu kaart eruit.. gewoon
    om mij mentaal voor bereiden.. Wat overigens ook weer dubbele uitkomsten heeft. Nja soms is het denk k ook wel beter om het gwn op je af te laten komen! Hoe moeilijk dat ook is

    xx

  8. mijn doel is om deze zomervakantie minimaal één keer uit eten te gaan. vind het nu al spannend, maar ik wil het. ik ben nu ook op het punt gekomen dat ik er klaar mee ben. ik wil weer normaal zijn.

  9. Herkenbaar maar gelukkig niet meer op mij van toepassing! Kan nu volop genieten van restaurants en etentjes met vriendinnen. En ik kijk er zelfs naar uit, vooral om naar een restaurant te gaan. Dan heb je namelijk nog altijd zelf in de hand wat voor gerecht je kiest! Meiden, laat je niet weerhouden door angst, en begin met kleine stapjes want uit eten gaan hoort bij het leven en is echt genieten!

    Xx

  10. Dat had ik net even nodig, ik ga vanavond uit eten en ik zie er heel erg tegenop, hoewel ik me heb voorgenomen om vooral te gaan genieten.

  11. Ja deze is fijn! Ik moet zaterdag uiteten voor mijn oma’s verjaardag en ik zie er al twee weken tegenop. Maar het is verdorie gewoon hartstikke lekker dus ik wil me niet altijd zo rot voelen daarna :S

  12. ook ik ging toen ik erg in mijn eetstoornis zat nooit uit eten of bij andere eten. Nu heb ik dat ook opgebouwd. En ja, in het begin is het lastig maar het brengt je ook zóveel meer om dat weer te kunnen! Anders blijf je maar gevangen zitten in je eetstoornis! En het is voor mij veeeel fijner nu ik het wel weer kan dan toen..

  13. Wat fijn om dit te lezen! Ikzelf heb geen eetstoornis maar mijn dochter wel. Het geeft mij hoop als ik dit stuk lees. Het kan dus ooit nog zover komen dat ze gewoon mee uit eten gaat.

  14. wat een goed stuk! Het motiveert me echt om het te doen!!

  15. Dit had ik vroeger ook. Dan zat ik in de auto te wenen omdat ik te laat zou zijn voor mij vieruurtje bv. Of dan wilde ik rond een bepaald eetmoment niets meer doen uit angst niet op tijd terug thuis te zijn. Of als er bezoek kwam zat ik dan in mijn eetje om 16u 2boterhammen te eten. Wat belachelijk eigenlijk als ik erop terugkijk.
    Wat ben ik blij dat alles nu weer normaal is! Ik kan eten wat en wanneer ik wil en dat voelt zo bevrijdend!

  16. Wauw wat een motiverend verhaal zeg. Vind het heel knap hoe je jezelf stapje voor stapje weer zo ver hebt gekregen om die controle los te kunnen laten! Moet ik ook eens gaan doen want ik heb ook zoveel leuke etentjes verspeeld hierdoor..

  17. Wow wat een goed verhaal! Jij schrijft hier nu precies wat ik denk. Ik zou het ook zo onzettend graag willen maar ik durf niet.. Het idee dat ik geen controle meer heb en inderdaad niet weet wat er allemaal in zit maakt me gek. Hoe jij het hebt gedaan is echt een goede manier! Gewoon heel langzaam. Ik ga binnenkort ook maar eens de stap nemen 🙂

  18. Uit eten met je eetstoornis, wat een feest! Not…

    Ben zo blij dat ik nu overal van kan genieten! (En denk maar liever niet meer aan alle keren dat mijn eetstoornis mee was en voor mij bepaalde)

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *