Niet in die achtbaan durven, toch niet aan die opleiding beginnen, die ene jongen niet aan durven spreken… In het verleden heeft angst mij vaker dan eens tegengehouden van dingen die ik echt wilde ondernemen. Ik begon aan mezelf te twijfelen en voordat ik het wist durfde ik het helemaal niet meer. Ik bleef liever thuis, in mijn eigen veilige bubbel, met het eten dat ik als veilig ervoer. Toch zijn er momenten geweest dat ik door die angst heen ging. Om mezelf uit te dagen, omdat ik ergens wel wist dat er niks was om bang voor te zijn, of omdat ik geen andere keuze had.
Die achtbaan bleek toch wel heel leuk, die opleiding paste eigenlijk toch wel goed bij me en die jongen is nu mijn vriendje. Angst is er niet voor niets, maar soms is het mogelijk om uit die veilige bubbel te stappen om de stap te wagen. In deze blog vertellen wij hoe wij in het verleden uit onze comfortzone zijn gestapt en hoe wij dit hebben ervaren.
Hoe stapt Irene uit haar comfortzone?
Haha, heb je even? Nee, ik zal het kort houden. Ik ben best een beetje een controlfreak én een angsthaast. Tegelijkertijd vind ik mezelf ook wel avontuurlijk en kan een beetje angst en spanning ook wel lekker voelen, zoals in een achtbaan bijvoorbeeld. Het lekkerste is dan misschien nog wel de opluchting die je kan voelen als je die afdaling hebt genomen. Dan komt er zo’n bevrijdend gevoel in je los. Dat geldt eigenlijk voor heel veel dingen. Dat gevoel nadat je uit je comfortzone bent geweest; je voelt je echt even onoverwinnelijk. En daarvoor hoeft iets niet eens altijd te lukken. Soms is het al een overwinning dat je ergens aan bent begonnen. Dat moet je jezelf ook meegeven. Van grotere dingen zoals ‘ja’ zeggen op een huis of solliciteren bij een baan tot kleinere dingen zoals iemand aanspreken op een verjaardag waar je niemand kent. Ze tellen voor mij allemaal mee.
Hoe stapt Daphne uit haar comfortzone?
Ik moet eerlijk zeggen; als ik er zo over nadenk, ging ik vroeger veel vaker uit mijn comfortzone dan nu. Of nee niet waar, mijn hele comfortzone is een beetje verschoven. Vroeger deed ik veel vaker hele avontuurlijke dingen, ondernam ik makkelijk dingen die ik nog niet eerder had gedaan. Stapte op nieuwe mensen af, ging er spontaan op uit in mijn eentje. Dat was gek genoeg heel erg comfortabel. Deels vanwege de destructieve functie, denk ik nu. Ik had niet veel te verliezen voor mijn gevoel en voelde mij vaak niet goed. Dus weinig hield mij daarin tegen. Dat was mijn comfortzone, maar zelden iets dat helpend of constructief was.
Wat wel totaal uit mijn comfortzone lag was een avondje thuis blijven. Een boek lezen en dan gewoon rust voelen in mijn lichaam. Dus toen ik dat na jaren eens een kans ging geven, was dat één van de eerste keren dat ik mij hoogst oncomfortabel voelde. Wat een ongemak, wat een onrust; moet ik dit doorzetten? Daar gaat die comfortzone natuurlijk over, denk ik. Het is een plek waarbij je je veilig kunt voelen. Wat natuurlijk heel waardevol is en waar je zeker voor mag kiezen, maar de echte verandering begint natuurlijk buiten die comfortzone. Je leert jezelf het beste kennen als het ongemakkelijk en zelfs een beetje onhebbelijk is.
De laatste jaren probeer ik toch wel bewust regelmatig uit die comfortzone te stappen. Mensen laten helpen met verhuizen en inpakken bijvoorbeeld, terwijl ik het dus veel comfortabeler vind om alles zelf te doen en alle regie te hebben over mijn spullen. Nu pas merk ik hoe bevrijdend het kan zijn om andere mensen ook taken op zich te laten nemen en je te laten helpen en dat het dan ook goed komt. Daarnaast is het werken voor Proud in meerdere opzichten enorm uit mijn comfortzone gebleken. Voor de camera staan, foto’s maken en vlogs opnemen bijvoorbeeld. Daarin merk ik eigenlijk heel concreet hoe snel je ook aan iets went. Hoe goed je dus in staat bent om iets doodengs ook weer eigen te maken. Dat het voelt als een vrije val. Een vrije, naakte val, waarin je onwijs kwetsbaar bent. Maar dat dat na die eerste keer eigenlijk wel meevalt en je laat groeien. Vooral omdat er vaak niet gebeurt waar je al die tijd zo bang voor bent.
Hoe stapt Lonneke uit haar comfortzone?
Mooi hoe Irene zichzelf beschrijft als controlfreak én angsthaas én avontuurlijk; ik kan me hier ook wel in vinden. Ik ben niet iemand die snel buiten haar comfortzone zal stappen, maar ik houd wel van de nodige spanning. Misschien dat achtbanen eigenlijk in mijn comfortzone vallen waardoor ik het minder spannend vind, bedenk ik me nu. Echt snel nieuwe dingen doen vind ik namelijk een stuk spannender. Ik droom van bungee- en parachutespringen, maar snel actie ondernemen doe ik dan weer niet. Dit soort dingen zou ik eerder doen met iemand samen. Om zo toch de ervaring met iemand te delen en iemand naast me te hebben die me nét even wat moed inpraat als ik het toch te spannend vind worden.
Toch heb ik al verschillende dingen ondernomen die ik heel spannend vond. Ik ben meerdere keren een nieuwe opleiding begonnen, elke keer in een andere stad, heb een grote berg beklommen, ben gesprekken aangegaan die ik altijd uit de weg ging… Allemaal kleine voorbeelden van momenten dat ik iets wilde wat sterker was dan de drang naar veiligheid, waardoor ik het in me had om voorbij mijn veilige zone te kijken.
Hoe stapt Hannah uit haar comfortzone?
Grappig, ik vind dit best een lastige vraag om te beantwoorden. Ik ben hier in de loop der jaren ook heel erg in veranderd. Tijdens mijn pubertijd, toen ik ook mijn eetstoornis ontwikkelde, was ik vrij bang voor van alles. Ik durfde weinig nieuwe dingen te proberen. Ik weet bijvoorbeeld nog goed dat ik feestjes heel vaak op het laatste moment afzegde. Met de tijd ben ik wat dapperder geworden. Wat ik vooral heb geleerd, is dat ik dingen veel spannender en groter maak dan dat ze uiteindelijk zijn. Bijvoorbeeld in mijn eentje een cursus doen, naar een plek waar ik niemand ken, iets doen waarvan ik niet zeker weet of ik het kan… Vroeger was ik bang om buiten de boot te vallen of dat mensen mij gek zouden vinden. Inmiddels maakt dat mij minder uit. Ik voel me zekerder en vind het ook niet meer zo erg als ik ergens niet goed in ben of als iets anders loopt dan ik had verwacht of gehoopt. Ik kan mij beter aanpassen en heb niet meer zulke hoge verwachtingen van mezelf.
Een gedachte die mij altijd helpt wanneer ik iets wil doen wat ik spannend vind of waarvan ik niet zeker weet of ik het leuk vind, is dat ik er altijd weer mee kan stoppen. Als ik ergens ben en ik kom er achter dat ik eigenlijk graag weg wil, dan kan ik gewoon weg! Ik vond die realisatie zo bevrijdend. Daarbij maakt het dat ik dingen sneller probeer, omdat ik weet dat ik er toch niet perse helemaal aan vast zit. Misschien heeft het mij dan geld gekost, tijd, of een gênante ervaring, maar dan heb ik het in ieder geval een kans gegeven. Dat geeft uiteindelijk toch veel meer voldoening dan wanneer ik iets helemaal niet aan ga. Daarbij valt het 99 van de 100 keer enorm mee, heb ik het hartstikke naar mijn zin of heb ik er in ieder geval een leuke ervaring erbij.
Hannah werkt sinds kort niet meer bij Proud2Bme; lees haar afscheidsblog hier
Hoe stapt Phoi cai uit haar comfortzone?
Eerlijk gezegd ben ik wat dat betreft best een saaierd. Het liefst blijf ik in mijn comfort-zone en ben ik absoluut geen durfal. In een achtbaan zul je me nooit vinden en je zult me ook niet snel gek voorbij zien rennen. Calm and steady, zo zou ik mezelf omschrijven. Maar ik probeer mezelf wel regelmatig uit te dagen. Het zijn dan geen gekke dingen die ik zal doen, maar beetje bij beetje probeer ik mijn grenzen te verleggen waardoor ik meer ruimte zal winnen voor mezelf. Ik kan in veel dingen grote enge beren zien terwijl ze vaak nergens te bekennen zijn. Wat als… Soms is het een kwestie van doen en kijken hoe het zal gaan. Niet makkelijk, maar wel nodig om verder te komen. Het brengt niet alleen overwinning, maar ook vrijheid. Het belangrijkste is dat het ook vertrouwen kan geven. Soms valt het tegen en dat is oké. Dan weet ik dat voor de volgende keer. Maar als je altijd in je eigen comfort-zone blijft, zul je nooit merken dat het buiten die bubbel naast eng ook wel erg leuk kan zijn.
Hoe stapt Marina uit haar comfortzone?
Wanneer mijn vriendinnen me beschrijven dan komt negen van de tien keer wel ‘waaghals’ of ‘ondernemende vrouw’ naar boven. Toch verschuilt achter dit stoere en ondernemende karakter een angstig persoontje. Hoewel ik graag vooraan sta bij de groepslessen op de sportschool, ik geen enkele presentatie uit de weg ga en graag nieuwe uitdagingen in het leven aanpak, heb ik voor een aantal alledaagse dingen een grote angst gehad. Daarbij komen deze angsten nog steeds weleens om de hoek kijken. Zo had ik mijn rijbewijs gehaald, maar zodra ik mijn woonplaats uit was, sloeg de paniek toe. Niemand die me in deze auto zou kunnen redden. Ook ga ik nog altijd niet graag in een lift en zeker niet alleen! And last, but not least…. ik had tijdens mijn eetstoornisperiode ongekende angst voor vetten, calorieën en koolhydraten. Elk product werd tot op de bodem bestudeerd en bij een geringe mate van paniek werd dit product keurig op de ‘verboden lijst’ gezet.
Bron: Artem Beliaikin
Uiteindelijk zijn al mijn bovengenoemde angsten eigenlijk zinloos. Als ik met de auto pech krijg of ik voel me niet lekker, dan kan ik de wegenwacht of 112 bellen. Als ik in een lift vastzit, druk ik op de noodbel. En vetten, calorieën en koolhydraten heeft een mens gewoon nodig. Niet altijd lukt het me om deze angsten los te laten. Echter, de tools om een paniekaanval te reguleren, heb ik in elk geval gekregen en op deze manier mag ik telkens weer een stapje verder uit mijn comfortzone zetten. Vrijheid is blijheid!
Hoe stap jij uit jouw comfortzone?
Geef een reactie