Ik zie een meisje van 4 jaar, met haar vriendin en zus buiten aan het spelen. Ze is vrolijk, eigenwijs, druk, en lacht veel. Ze houdt van gek doen, lol maken, en van avontuur. Hoe gekker, hoe beter, dat is hoe ik dit meisje leer kennen. Maar op 6-jarige leeftijd begint ze enorm te veranderen. Een ingrijpende gebeurtenis zorgt ervoor dat ze heel erg gesloten wordt, en enorm prestatiegericht wordt. Dit jonge meisje van 6 jaar vindt nu al dat ze de beste moet zijn, dat ze sterk moet zijn, en niet mag huilen.
Als ze 12 jaar is begint ze onzeker te worden. Het perfectionistische slaat nu ook op haar uiterlijk en ze constateert dat ze dik en lelijk is. Het is lastig om haar te begrijpen, want ik zie een meisje dat al ondergewicht heeft, en ondanks dat zichzelf te dik vindt en begint met afvallen. In het begin zijn het periodes van wel/niet eten die elkaar afwisselen. Maar na een tijdje beginnen de periodes van niet-eten steeds langer te worden en haar gewicht daalt snel. Maar ze is nooit tevreden, ze wil verder. Haar omgeving maakt zich zorgen, maar niemand snapt wat er met haar aan de hand is.
Ik zie nu een meisje van krap 13 jaar, zittend op haar bed. Ze huilt en heeft haar handen voor haar buik geslagen. Ze verafschuwt haar lichaam, ze haat wie ze is. Ze heeft het koud, ze is moe, en ze heeft hele erge honger. Ze is boos op zichzelf, boos dat ze zo dik is, boos dat ze niks kan en totaal mislukt is. Ze voelt zich eenzaam, niemand heeft door hoe ze zich écht voelt. Ze is haar levenslust verloren, ze is moe, heeft geen energie meer voor school, dansen en vriendinnen. Ze is bang, verdrietig, wanhopig en moedeloos. Ik zie een meisje met een brede lach, maar achter die lach gaat een wereld van verdriet schuil.
Twee jaar later zie ik een meisje van 15 jaar, zittend op haar ziekenhuisbed. Ze huilt en heeft haar handen voor haar buik. Ze is een hoopje ellende geworden met ernstig ondergewicht. Ze ligt op het randje van de dood, al heeft ze dat zelf niet in de gaten. Ze heeft een slangetje in haar neus, omdat ze weigert te eten. Ik zie geen energie meer in haar ogen, geen levenslust, en geen sprankje hoop. Het vrolijke, eigenwijze en spontane meisje van een jaar of 4 is in geen velden of wegen meer te bekennen. Ze is overgenomen, compleet overgenomen door haar eetstoornis.
Dat meisje, dat ben, of beter gezegd, wás ik. Inmiddels zijn we 2 jaar verder en ben ik 17 jaar. Ik zit in 5 Havo, ik dans weer, ik ga uit, en ik geniet weer van het leven. Ik zit nu in de herstelbehoud groep van de deeltijd, en hoop over een tijdje te zeggen dat ik écht beter ben. Ik ben weer dat gekke, vrolijke, eigenwijze meisje geworden, die haar levenslust weer terug heeft. Ik begin weer te voelen wie ik diep van binnen écht ben.
Een echte knop is er bij mij nooit omgegaan, maar door heel veel therapie (o.a. MFT en deeltijd), en steun van de mensen om me heen, ben ik gaan beseffen dat ik m’n eetstoornis niet meer nodig heb om uniek te zijn. Ik ben op andere vlakken uniek, kan op andere gebieden m’n controle halen, en weet nu dat afvallen een schijncontrole is. Want in wezen verlies je met afvallen de controle over jezelf, de eetstoornis neemt de controle over.
Ik kan de leugens van de eetstoornis nu herkennen, en ookal is hij nog sterk aanwezig, ik kan me nu tegen deze gedachtes verzetten. Ik ben er nog niet, maar ik vertrouw erin dat het goed komt.
Ik leef eindelijk weer en word niet meer geleefd door m’n eetstoornis.
Geef een reactie