Vakantie en angst voor aanslagen

Onderweg naar het vliegveld is het erg druk in de trein. ‘’Er moet maar één gek tussen zitten.” gaat er door mijn hoofd. ‘’Eén gek en onze hele huwelijksreis gaat niet door. Mijn hele toekomst weg en die van alle mensen om mij heen. Eén terrorist en ik op de verkeerde tijd op de verkeerde plek.” Tegelijkertijd spreek ik mezelf toe. “Kom op, dit is precies wat ‘ze’ willen. Je bang maken, zodat je niets meer durft. Maar als we niet op vakantie gaan om deze reden, zou dat ook zonde zijn. Er stijgen achter elkaar vliegtuigen op die ook gewoon weer veilig landen.” En toch ben ik alert. Meer dan normaal sinds alle aanslagen zo dichtbij Nederland.

Het nieuws wat ik op televisie en internet tegenkom gaat over dood, geweld, onrecht en pijn. Over het niet respecteren van elkaars leven, zo zeer dat daarvoor levens worden opgeofferd. In tranen bekeek ik dan ook de beelden uit Nice. Onschuldige mensen worden vermoord omdat er iemand die boos is op de wereld, op een geloof of op de politiek. Mensen die anderen niet in hun waarde kunnen laten en hier zelfs niet zonder geweld een oplossing voor willen zoeken. Die zelf handelen, omdat ze te laf zijn om een gesprek aan te gaan en te slap zijn om anderen in hun waarde te laten.

En terwijl ik mij zorgen maak ik een trein die mij veilig afzet bij het vliegveld en een koffie bestel bij Starbucks, verhongeren een kwart miljoen Nigeriaanse kinderen. Terwijl ik rustig met mijn rugtas naar de gate loop en me toch wel een beetje opgefokt voel door angst, merk ik op dat de lol er bijna af is.Dit wil ik niet. Ik besluit het uit te spreken naar mijn kersverse man, die me gerust stelt, maar ook zegt dat ik daarom maar goed moet genieten van de reis en dankbaar mag zijn dat ik veilig ben. Nu. 

Alhoewel ik vooral schrik van de gebeurtenissen zo dicht bij ons in de buurt, zoals in Brussel, Parijs en Nice, krijg ik evengoed tranen in mijn ogen of voel ik verdriet bij de afschuwelijke aanslagen in Ankara, Jemen, Syrie, de gezonken schepen met verdronken vluchtelingen uit Ethiopië, Eritrea, Bangladesh, Sudan, Somalië, Mali, Gambia, Senegal, Ivoorkust en Guinea en de onrust door de politieke situatie rondom de mislukte coup in Turkije. Er is overal geweld, agressie, dreiging en verdriet.

Soms vraag ik me af of dit niet altijd al zo is geweest. Heeft dit allemaal met IS te maken en dat er tegenwoordig zoveel media is waar ik mijn nieuws via krijg? Of was het vroeger ook al zo verschrikkelijk in de tijden van natuurrampen zoals de tsunami en orkaan Kathrina, de aanslag inde metro in Londen, 9/11, de doden tijdens Koninginnedag in Apeldoorn, de ramp in de fabriek in Bangladesh, Osama Bin Laden, de problemen in Syrië, Irak en aanhoudende hongersnood in Afrika. En toch voelen we nu meer dreiging, waarschijnlijk omdat het nu zo dichtbij komt.

“Na een periode van veel aanslagen en onrust in de wereld merk ik dat dit ook veel met mij doet. Na de aanslagen in Parijs ben ik dagen van slag geweest. Enerzijds omdat ik het vreselijk vind voor de slachtoffers, nabestaanden en de mensen die dit mee hebben moeten maken en misschien wel voor altijd een trauma hebben, maar ook omdat ik me zorgen maak om de wereld, om alles wat misschien nog gaat komen. Ik denk direct aan de momenten dat ik vakanties gepland heb staan, ik ben extra alert op stations en in de trein en ben me er bewust van dat het ook mij kan overkomen.

Direct na de aanslagen in Parijs zag ik dat mijn medereizigers in de trein hier ook last van hadden. Er werd veel over gepraat, ik zag angstige blikken en er lagen kranten met grote advertenties op de voorpagina die veel gelezen werden. Na een aantal weken leek de onrust weer een beetje verminderd te zijn. Toch denk ik dat dit soort momenten juist de momenten zijn dat terreur terug komt. Het gaat om angst zaaien, het gevoel niet meer veilig te zijn en dit verwacht ik dan juist op de momenten dat je dat veilige gevoel net weer een beetje terug krijgt. Voordat ik afgelopen zomer naar Thailand vloog, was ik wel heel gespannen. Ik vond het dood eng en zag bij ons precies hetzelfde gebeuren. Het vervelende is dat ik vaak alles voor me zie en dat is niet altijd helpend. Ik probeer geen dingen uit de weg te gaan want ik weet dat het altijd en overal kan gebeuren en dat gaat goed, maar toch komt elke keer dat nieuws weer hard binnen.” – Laura

Ga jij op vakantie deze zomer, dan ben je vast niet de enige die zich een beetje ongemakkelijk voelt bij het idee. Maar of thuisblijven dan een goede oplossing is? Ik denk het niet. Er kan altijd iets gebeuren. Mocht ik zelf over 2 jaar door een aanslag worden getroffen, dan heb ik ten minste in de tussentijd nog genoten. In ieder geval, dat is wat ik zeg tegen mezelf. Ik wil met niet teveel laten pakken door de onrustzaaiers en moordenaars in deze wereld. Want er is ook zoveel moois in het leven, daar tussendoor. Laten we daar alsjeblieft van genieten zo lang als dat kan!

Ondertussen kun je ook bedenken dat het nog veilig genoeg is om op vakantie te gaan en een festival te bezoeken. Als de kans echt groot was dat er iets zou gebeuren, lieten ze het vliegtuig niet eens de lucht in gaan en gingen festivals of grote evenementen niet door. De kans is aanwezig en dat is heel erg naar, maar dat betekent niet dat zoiets echt ieder moment kan gebeuren. Je weet het nooit, maar dat is met meer dingen in het leven. Probeer jezelf niet te laten tegenhouden door de angst voor aanslagen, maar geniet van wat nu nog kan. Laten we koesteren wat we nog wel hebben. De momenten waarin je wel vrijheid kunt ervaren, ook echt ervaren.

Vliegangst is niet gek en kan groter worden door het nieuws wat je de laatste jaren op tv voorbij ziet komen. Toch zie ik om mij heen mensen op vakantie gaan en ook weer veilig landen. Achter elkaar. Het gaat eigenlijk altijd gewoon goed. Onthoud dat en laat je niet gek maken door uren te gaan piekeren hierover. Beperk jezelf daarin een beetje en spreek het ook geregeld tegen.

Ik zou zeggen, blijf gewoon met de trein rijzen, bezoek gewoon grote evenementen en ga op vliegvakantie of naar een grote stad, zoals Londen. Dat doe ik ook. Toch snap ik dat je dat misschien te makkelijk vindt van mij om te zeggen. Want als je bang bent, is dat allemaal helemaal niet zo chill. Je mag ook best oplettend zijn, maar let wel op dat dit de pret niet bederft. Alertheid is iets anders dan je vakantie te laten verpesten door een obsessie met het nieuws of je laten leiden door angst.

Gezonde alertheid kan gaan over luisteren naar je gevoel. Heb jij écht een naar gevoel bij een vreemde groep mannen op straat, loop dan om. Ben je ergens met veel mensen binnen, bekijk dan even waar de nooduitgangen eigenlijk zijn. Zie je een politieagent en heb je zelf het gevoel dat er iets vreemds aan de gang is, meld het die agent dan gewoon even. Maar laat het daarna los en richt je op het moment of het doel van wat je aan het doen was. Op een festival genieten van muziek bijvoorbeeld of lekker winkelen in de romantische stad Parijs of naar het strand gaan in Turkije of Tel Aviv.

Die angst voor terreur is niet vreemd. We zien eigenlijk alleen maar ellende op het nieuws en het lijkt letterlijk steeds minder ver van ons vandaan te zijn. Ben je Turks of kom je uit Syrië, dan komt het misschien niet letterlijk dichtbij, maar wel bij jouw familie of oude woonplaats. Het nieuws laat je beelden zien van steden waar je van houdt en mensen waar je om geeft. Dat is enorm verdrietig en dat mag je ook zeker de ruimte geven. Misschien kun je iets doen zelfs, door vluchtigelingen jou oude kleding te geven, vrijwilligerswerk te doen of familie te troosten. Liefde te geven. 

Maar beperk jezelf in het eindeloze piekeren over ‘’Wat als het bij mij gebeurt?”. Want nu is nu, en nu kunnen we genieten van de zon, het strand, vrije dagen van werk of school, terrasjes, de uitverkoop, lieve mensen om je heen, het leven in levende lijve. Geniet ervan. Nu.

Op Facebook zag ik een mooi berichtje voorbij komen over wat er was gezegd op het Jeugdjournaal: ”Onthoud dat dingen die in het nieuws komen, vaak dingen zijn die zelden of nooit gebeuren. Daarom is het nieuws”, aldus het Jeugdjournaal.”

Want er is ook nog steeds liefde. Meer dan haat. Onthoud dat, verspreid dat en ga daarin staan. ”What the world needs now, is love, sweet love.”. Oorlog is niets, liefde is alles!

Redactie

Geschreven door Redactie

Reacties

11 reacties op “Vakantie en angst voor aanslagen”

  1. Mooi artikel, al vind ik mij hierin niet zozeer. Zelf ben ik niet bang dat zoiets mij zal overkomen en als dat zo is dan is het maar zo. Waar ik wel bang voor ben is om mensen hierbij mee te betrekken. Dus als ik met een vriend(in) of mijn familie op vakantie ga. Als er dan zoiets zal gebeuren zal ik alleen maar spijt hebben dat ik mijn naasten aan zo’n lot heb weten te brengen. Klinkt een beetje vreemd omdat het in principe niemands schuld is (behalve van de daders dan), maar als dit gebeurt en ik overleef zoiets dan zal ik echt voor de rest van mijn leven spijt hebben dat ik op vakantie ben gegaan. Ook als ik alleen op vakantie zou gaan terwijl mijn vader vantevoren al heeft gezegd dat het thuis het veiligst is en dat het nu geen goed idee is, dan zal ik ook spijt hebben dat ik mijn ouders hierdoor laat schrikken of verdriet doe. Ik weet hoe moeilijk het is voor de nabestaanden en zo’n situatie wil ik dan het liefst voorkomen, ook al offer ik mijn vakantie op. Hiermee zeg ik natuurlijk niet dat het iemands schuld is, maar dit is hoe ik me op dit moment over dit onderwerp voel.

  2. heel fijn, dankjewel ♥
    “wie goed doet, goed ontmoet”, daar leef ik naar en geloof ik in, dat verlicht mijn angsten ook een beetje

  3. Dit dus. In de metro in Londen, had ik dat soort gevoelens ook.

  4. Opzich begrijp k je blog en vind k het ook één fijne blog. Maar als je zelfs al niet eens meer kunt shoppen (zoals afgelopen in München) Hoe kun je dan zonder angst de trein/tram/vliegtuig in komen? En hoe zit het dan met grote evenementen? Aankomende week ga k op vakantie, daar het eerste bedoeling was dat k met de trein ging, mocht k dat van mn ouders niet meer, nu brengen ze me weg….
    Ik vind het lastig om dan toch dingen te ondernemen…en hoe k hiermee moet omgaan? Geen flauw idee…..

  5. Ik woon in Nijmegen en de Vierdaagsefeesten zijn net voorbij. Mensen om mij heen gingen uit angst niet naar de vierdaagsefeesten, vooral niet op roze woensdag. Als de mensen om mij heen niks hadden gezegd, had ik er niet eens over nagedacht. Ik trek me er niks van aan en heb een geweldige feest-week achter de rug, terwijl die anderen bang thuis zaten. Zo zonde!
    In plaats van terreur en angst heerste er alleen maar heel veel plezier. Op een bepaald plekje zijn veel pokestops (als je Pokemon go speelt) waar ik ook even bij heb gestaan. Er waren mensen van een winkel die een grote accu neer zetten zodat je gratis je telefoon op kon laden, er waren mensen met muziek, en iedereen was geïnteresseerd in elkaar spel – en verder in de gesprekken ook naar andere interesses. Dit voelde zo fijn!

    Moraal van mijn lap tekst is eigenlijk dat ik dit allemaal mis had gelopen als ik ook bang thuis had gezeten. Geniet! De kans dat je van de trap af dondert is nog groter dan dat een IS-lid je bombardeerd. Er zijn zoveel landen, met zoveel provincies, met zoveel gemeentes, met zoveel mensen. Let it gooooo

  6. Ik begrijp je blog helemaal.
    Zelf werd ik ook bang en verdrietig toen het zo dichtbij gebeurde.
    Het komt nog dichterbij, wanneer je mensen kent die in die omgeving zijn.

    Maar ook de verre landen weten mij te raken, niemand hoeft dit mee te maken.

    Voor mezelf heb ik beslist er niet naar te leven, want het kan sowieso elke dag de laatste zijn. Dus, kunnen we maar beter genieten.

    Ook die controle, hebben we toch niet.

  7. Ik vind het een beetje dubbel. Natuurlijk kun je je leven niet laten leiden door een stelletje randdebielen, maar tegelijkertijd: mensen gaan al tientallen jaren niet meer naar Irak of Iran vanwege de dictatuur en het geweld daar. Dus in zekere zin begrijp ik wel dat mensen grote evenementen liever vermijden: als ik in de trein zit (en dat is vrijwel elke dag 4 uur) dan ben ik toch een stuk meer alert dan ik vroeger was. Maar inderdaad: ik vraag mezelf wel af waar dan de grens ligt: want je kunt niet je hele leven opgesloten in je huis zitten.

    Ik vind het vooral frustrerend eigenlijk: waarom moet alles altijd toch met geweld, en aanslagen, en doden..

  8. Mooie blog! Ik betrapte mezelf dit jaar er voor het eerst op, dat ik dacht ‘oh shit ik ga vliegen op en naar twee hele bekende grote vliegvelden, wat als er iets gebeurt?’. Ik denk dat bijna iedereen wel deze angst meedraagt, wat jij ook schreeft in je blog het komt zo dichtbij en het zou iedereen op elk moment kunnen gebeuren. En tegelijkertijd probeer ik inderdaad maar te bedenken, dat een auto ongeluk of aangereden op de fiets (terwijl je pokemon go speelt) net zo goed kan gebeuren. Die kans is waarschijnlijk ook veel groter. Net als bij oversteken, of wanneer ik in het donker zonder licht ga rijden ben ik extra op mijn hoede. Maar ik wil zeker niet de angst mijn pret laten verpesten. Ik zou niet zo snel naar turkijen of een ander ‘gevaarlijk’ land op vakantie gaan, maar deze landen trokken mij al niet voor dat al deze ellende begon.
    Het is jammer dat de angst er is, maar door er realistisch naar proberen te kijken wil ik niet te verlamd raken.

  9. Uit liefde voor de wereld ga je uiteraard niet meer vliegen. Mensen begrijpen niet dat we geprogrammeerd worden om naar de ‘wetten’ van de elite te leven en dat DAT onze levens en de wereld kapot maakt. Van minder naar meer is altijd makkelijk, van meer naar minder is moeilijk. Het best kun je geen kinderen nemen, want wij mensen leven niet meer in de realiteit die nodig is om de wereld werkelijk in liefde te kunnen laten draaien en dat is zoals in een moestuin. Het afval vormt de vruchtbare compost voor een nieuw vruchtbaar jaar. Daarvan zijn we heel ver verwijderd. We zijn te ver heen en dat weten wij en dat weet de elite. Daarom willen ze ook van ons af, want ze hebben genoeg aan ons verdiend en wij eisen teveel. Daarom creëeren ze bewust chaos en je hebt mensen die naar gaan leven, die erin trappen; dat wat in beweging is gezet, zij draaiende houden. Je moet het zien, maar als je het niet ziet.. kun je heel veel liefde voor de wereld willen, maar weet je niet wat je moet kiezen.. om het (nog) weer voor elkaar te krijgen. Het is een hopeloze zaak. Zij hebben de techniek om hun plannen met de mensheid uit te voeren. Beter is geen kinderen meer nemen. Uit liefde voor je kinderen neem je ze niet. Ze zullen in de toekomst gechipt worden en hun ziel ontnomen. Dat zou je niet voor ze moeten willen, uit echte liefde en leef je leven, zoals je het nog wenst en geniet.

  10. Hmm, ik vind de blog dubbel. Natuurlijk is het nu belangrijk, maar het opzoeken van dit soort aangekondigde (!) gebeurtenissen is naar mijn mening niet verstandig. Een blog vol zinnen die neerkomen op ‘gewoon gaan doen’ schiet toch verkeerd. Volgens mij is het in Nederland helaas wachten op de eerste aanslag maar de kans zal minder dan nihil zijn dat het mij zal treffen, dat zal me ook niet tegenhouden om bijv. met de trein te reizen.

    Maar er zijn meerdere plaatsen met een verhoogd risico zoals bijvoorbeeld Turkije. Aangekondigde aanslagen op toeristen, resorts en natuurlijk de tragische gebeurtenissen op het vliegveld en in de hoofdstad. Er sterven hier helaas veel mensen door aanslagen en de locale bevolking voelt zich steeds minder veilig. Volgens mij is de afweging om daardoor vakantieplannen te wijzigen realistisch en een afweging die een ieder voor zich moet maken, geen eenzijdige blog. Tuurlijk, het nu is ook belangrijk maar blijf wel met twee benen op de grond en erken dat het bijv. onveiliger wordt in Turkije en het hierdoor verstandig kan zijn om bepaalde activiteiten of plaatsen wél te vermijden.

    We hebben er geen controle over, maar het opzoeken van aangekondigd gevaar lijkt me ook niet de bedoeling. 😉

  11. Ben ik bang voor aanslagen? hmm nee….
    Maar ik heb het wel 2 keer van ´dichtbij’ meegemaakt. Vorig jaar zijn wij in Tunesië geweest, iedereen verklaarde ons voor gek maar ik dacht: Dit overkomt mij toch niet. Toen we na een heerlijke vakantie terug kwamen in Nederland hoorden we dat er op die dag een paar hotels verder op een aanslag gepleegd was. Ik voelde me schuldig tegenover mijn vriend dat ik hem naar zo’n gevaarlijke plek had meegenomen, als we een dag langer waren gebleven hadden we in angst en verdriet gezeten.

    Afgelopen Juni zijn we naar Amerika gegaan, Orlando. Mijn vriend heeft ‘s nachts de schoten gehoord en de volgende ochtend bleken er mensen in de nachtclub vermoord te zijn..

    Ik ben altijd sceptisch over dit soort blogs/berichten. Je weet van tevoren gewoon echt niet waar je goed aan doet….

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *