Ik ben een drieëndertig jarige vrouw waarvan ⅔ van mijn leven gedomineerd is door een eetstoornis. Ik heb een behoorlijk traumatische jeugd gehad en op mijn negende ontwikkelde ik de eetstoornis Binge Eating Disorder.
Ik gebruikte mijn eetstoornis om emoties uit te schakelen, een soort van ontsnappen aan de situatie waarin ik zat, dat ik me ergens anders op kon focussen. Ik gebruikte het ook als een strafmaatregel, net zolang dooreten dat ik misselijk was en buikpijn had, dat verdiende ik.
Ik ben misbruikt door buurtkinderen en geestelijk en fysiek mishandeld door mijn ouders en oudste zus maar ook erg emotioneel verwaarloosd. Hoe slecht ik het in mijn jeugd heb gehad, zo fijn en hecht is mijn gezin nu. ###
We zijn zo gegroeid als gezin maar de sporen van alles wat er is gebeurt, daarmee worstel ik nog dagelijks.
Als negenjarig meisje ontdekte ik dat eetbuien al mijn emoties dempten. Eten kost natuurlijk geld en ik heb veel geld van mijn ouders gestolen om mijn eetbuien te financieren. Ik weet nog dat ik een keer vijftig gulden had gejat met de gedachte dat ik daarmee heel lang kon doen. Ik zei tegen mijn ouders dat ik vijftig gulden had gevonden maar natuurlijk wisten ze meteen dat de vijftig gulden die hun miste in hun portemonnee ik had weggenomen. Gek genoeg vroegen ze niet echt de reden waarom ik dat had gedaan, kreeg straf en klaar. Zo is het mijn hele jeugd gegaan. Vanaf mijn negende was ik ook erg depressief maar niemand die dat heeft opgemerkt en ernaar vroeg. Dat vind ik nog steeds zo apart dat het zo is gegaan want als ik terug kijk was het zo overduidelijk dat ik behoorlijk veel problemen had.
Mijn gezin liep ook bij een psycholoog van het RIAGG maar dat was meer voor mijn oudste zus, die had aanpassingsproblemen. Ze is een keer weggelopen en naar een vriendin gegaan. Daar heeft ze de ouders van die vriendin verteld over de mishandeling door mijn ouders. Er kwam een gesprek met de psycholoog waar we bij liepen (die wist van de mishandeling) en de school. Op de vraag wat er aan de hand was in mijn gezin had de psycholoog gezegd dat mijn zus zat te liegen en dat er niets aan de hand was. Mijn zus en ik dachten werkelijk dat we nu geholpen zouden worden maar alles bleef bij hetzelfde. Mijn vertrouwen in de hulpverlening was daarmee behoorlijk beschadigd.
Zo is er nog van alles gebeurd maar ik wil vooral het volgende vertellen. Door mijn eetbuien kwam ik in mijn tienerjaren vooral heel snel aan. Op een gegeven moment kreeg ik diepe rode striae strepen, mijn huid scheurde aan alle kanten, buik, armen, benen, schouders etc. Ik met mijn moeder naar de huisarts. Die deed vervolgens niets! Weer om hulp gevraagd maar kwam met lege handen thuis. Ik was zo depressief dat het me ook niets meer deed. Ik was zo murf geslagen van de jaren lange mishandeling. Ik ging pas op mijn achttiende weer een poging doen om hulp te vragen.
Ik werd doorverwezen naar een diëtiste. Ik ben er denk ik vijf keer geweest maar dat heeft ook geen goed gedaan. Ik beschreef aan haar mijn eetbuien en die had zoiets van ‘als je geen motivatie heb om af te vallen dan kan ik je ook niet helpen, dus kom maar terug als je er klaar voor bent’. Mijn depressie was toen ook heel heftig op de voorgrond en ik had genoeg van hulp vragen, ik keerde heel erg naar binnen en ik accepteerde mijn situatie. Nu ik het zo vertel word ik er best emotioneel van, ik heb zo vaak om hulp gevraagd maar niemand zag me werkelijk. Ik wist trouwens ook niet dat wat ik had een eetstoornis was.
Mijn moeder zei vaak tegen mij ‘je zou zo mooi zijn als je wat slanker was’. Dat maakte me nog somberder waardoor ik nog meer at en ja, toen ik ongeveer achttien was had ik morbide overgewicht. Ik probeerde zelf wel gezond te eten en te lijnen maar dat liep steeds op niets uit. Ik snap nu ook wel de reden. Ik had al een aantal psychische stoornissen ontwikkeld en daar alleen mee aan de slag, dat is onmogelijk. Ik had op mijn zeventiende wel een kans om hulp te krijgen maar daar wou ik niets van weten.
Mijn oudste zus was opgenomen en vroeg mij om ook eens daar mijn verhaal te doen. Ik was totaal in de ontkenning. Nee, ik ben niet mishandeld, alles is prima thuis, ik heb geen problemen etc. Dat was ook een van mijn overlevingsstrategieën.
Er gebeurde iets, kreeg bijvoorbeeld weer klappen van mijn vader en werd met de dood bedreigd, stapte daar over heen en ging door met leven als of er niets was gebeurd.
Op mijn vijfentwintigste kreeg ik mijn eerste crisis. Mijn vriendje had het uitgemaakt en dat was de druppel. De jaren lange vermijding van wat er allemaal gebeurd was in mijn leven kwamen er in één keer uit. Ik was suïcidaal en besloot naar de huisarts te gaan. Die heeft mij doorverwezen naar het RIAGG, ja het RIAGG die mij en mijn familie zo in de steek had gelaten toen ik tien jaar oud was. Ik kwam bij een lieve Sociaal Psychiatrische Verpleegkundige. Ze had een behoorlijk kluif aan mij haha.
Het eerste half jaar kende ik nog geen eens haar voornaam, ik wou met niets en niemand meer binden, ik wou alleen maar dood. Ik begon met automutilatie en vulde al dissociërend mijn dagen liggende op mijn bed. Verbazend genoeg werkte ik wel en mijn collega’s hebben mij ook door de zwaarste periode heen geholpen. Ik kreeg na een jaar ook mijn diagnoses: Borderline Persoonlijkheidsstoornis, Complexe Posttraumatische Stress stoornis en Dysthyme Stoornis met depressieve episodes ernstig. Hebben jullie in de gaten dat er geen eetstoornis bijstaat? Ja, die heb ik in zes jaar therapie niet benoemd. In de intake zei ik dat ik mijn BED overwonnen had, wat een bullshit. Maar ja, ik wou er niets mee en er werd niet naar gevraagd.
Ik slikte van af mijn vijfentwintigste ook al een antipsychoticum. Ik deed het daar heel goed op. Ik had geen last meer van veel racende gedachten en sliep ook weer. Toen ik dertig was wou mijn psychiater dat ik ging afbouwen met mijn medicatie. Ik dacht, waarom niet, ik ben stabiel en ik wil ook wel eens zien of ik zonder kon. Het afbouwen is heel erg mis gegaan. Ik werd randpsychotisch. Ik dacht dat mijn mede studenten complotten aan het smeden waren tegen mij en dat mijn psychiater mij dood wou hebben. Ik kan niet met woorden beschrijven hoe beangstigend het is om alle realiteitsbesef te verliezen, dat je dat wel door hebt maar je niets anders kan denken en handelen. In deze periode ervoer ik veel controle verlies en door een heftige depressieve periode viel ik veel af omdat ik amper at. Ik had dit door en had zoiets van WOW wat is afvallen makkelijk! Je kan het al raden mijn BED veranderde in Boulimia/Anorexia.
Ik ging van morbide overgewicht naar ondergewicht in negen maanden. Mijn therapeute had zoiets van ‘okay Aine dit eindigt in een gedwongen opname of je gaat nu naar een Eetstoornis kliniek’. Elke week probeerde ze mij te motiveren om aan mijn eetstoornis te werken maar dat wilde ik niet, ik wou alleen maar afvallen. En ja, toen ik voor die keuze werd gesteld werd het de Ursula kliniek. Ik heb daar eerst een half jaar de in de 4-daagse deeltijd gezeten, daarna twee en een half maand in de 1-daagse en ga volgende week met de Langdurige Eetstoornis Groep beginnen. Ik ben niet van mijn eetstoornis af maar heb het nu wel meer onder controle.
Ik wil vooral met mijn verhaal duidelijk maken dat ik heel veel jaren door gesukkeld heb met al mijn problemen. Daarom ben ik zo blij met Proud to be me. Als ik zo’n internet site had gehad toen ik een tiener was, had het allemaal misschien anders gelopen. Niemand had nog gehoord van BED, diëtiste en huisartsen wisten er zelfs niets van en hier kun je zoveel informatie krijgen van professionele hulp. Van alle lotgenoten kun je zoveel steun krijgen en van de ervaringsdeskundige, het haalt je uit dat vervloekte isolement.
Ook tijdens de Prouddag/ Eating Disorder Awareness Day werd ik zo gelukkig van binnen toen ik al die jonge meiden zag.
Zij hebben een kans om op jonge leeftijd hulp te krijgen en hun problemen aan te pakken. Hopelijk kunnen ze zo voorkomen dat ze in hun volwassen jaren minder problemen hebben met hun zelfbeeld, eetstoornis e.a. problemen die gekoppeld zijn aan een eetstoornis. Het is zo moeilijk om op juist die leeftijd hulp te vragen.
Je schaamt je en in mijn geval was ik zo depressief dat ik nergens fut voor had, zeker niet voor mezelf opkomen. Ik hoop dat Proud nog lang in de lucht mag blijven!
Aine
Geef een reactie