Eigenlijk is alles pas echt begonnen toen ik overging van de basisschool naar de middelbare school. Gelukkig kwam ik wel met een paar meiden uit groep acht in de brugklas. Tenminste, in eerst instantie was ik daar heel blij mee. Toen het schooljaar eenmaal begonnen was, hoorde ik er al snel niet meer bij. Ik merkte aan veel dingen dat de meiden liever niet met mij omgingen. De meiden met wie ik het op de basisschool goed kon vinden, waren in mijn ogen niet meer zoals ze toen waren. Daar kreeg ik een ontzettend eenzaam gevoel van, alsof ik in de steek gelaten werd.
Gelukkig zat ik wel met een meisje in de klas, waarmee ik het wel goed kon vinden. We zaten vaak naast elkaar in de klas, we fietsten samen naar school en we spraken wel eens af. Maar naarmate de eerste maanden voorbij gingen, werd het steeds moeilijker in de klas en op school. Ik hoorde er totaal niet bij en de klas ging zich steeds meer tegen mij keren. Ik kreeg vaak pijnlijke opmerkingen naar me toe en ik werd niet geaccepteerd zoals ik was.
In de nacht lag ik vaak huilend in bed. Ik wilde niet meer naar school, echt niet! Alleen bij de gedachten dat ik weer heen moest, kreeg ik buikpijn. Zelfs als ik alleen maar in de buurt van de school kwam, werd ik al misselijk. Met mijn ouders durfde ik er eerst niet echt over te praten maar op een gegeven moment moest ik wel, want ik had er zoveel verdriet van. Ik kropte het eerst alleen maar op, maar in de nacht kwam het er vaak uit, ik kon alleen maar huilen. Ik vond het heel moeilijk om er met mijn ouders over te praten omdat ik me schaamde en dacht dat ze me toch niet konden helpen. Gelukkig deelde ik wel steeds wat meer met ze zodat ze me wel een beetje konden steunen. ###
Halverwege het jaar is er besloten dat ik naar een andere school zou gaan. Een nieuwe start, een nieuwe klas, nieuwe leraren… gewoon een nieuwe school. Ik hoopte dat ik met een schone lei kon beginnen. Wel kwam ik bij 2 goede vriendinnen van de basisschool in de klas. Het was wel zo dat ik in die klas kon komen omdat er een plek vrij kwam, doordat er een meisje naar het buitenland verhuisde. Ik hoorde toen van een paar meiden dat er werd gezegd dat ze mij als een ”vervanger” zagen en dat niet leuk vonden. Heel pijnlijk vond ik dat, want ik voelde me daardoor ook niet echt welkom en was doodsbang dat ik weer niet geaccepteerd zou worden. Al met al ging dat laatste half jaar in de brugklas van die school best wel redelijk.
De ellende ging weer verder in het tweede jaar. De goede vriendinnen met wie ik dat jaar daarvoor in de klas zat, gingen Havo doen en ik had een lager advies. Ik vond het vreselijk, want ik was zo bang dat ik er weer niet bij zou horen, dat alles weer verder zou gaan. Uiteindelijk kwam ik nog wel met een vriendin van het vorige jaar in de klas, dat vond ik wel erg fijn. Toen het jaar begon hoopte ik dat ik het met de klas kon vinden, dat ik er ook gewoon bij zou horen en dat iedereen me zou accepteren zoals ik was. Helaas gebeurde dat niet. Ik hoorde er weer totaal niet bij en er werden vaak dingen gezegd en geroepen waar ik erg verdrietig van werd. Alles begon weer opnieuw….
Het waren weer vreselijke dagen/weken/maanden. Halverwege dat jaar kreeg ik een zware depressie. Ik wilde niet meer, ik wilde de pijn niet meer voelen, ik wilde niet meer leven. Ik begon toen ook met automutileren wat een grote fout is geweest. Nu moet ik er nog steeds tegen vechten, maar ik zag toen geen andere uitlaatklep. Ik was alles zo zat en kon er niet mee omgaan. Ik kwam thuis te zitten, want naar school gaan kon ik echt niet meer opbrengen. Ik ontwikkelde ook een hele grote angst voor alles wat ook maar met school te maken had. Als ik alleen al een schooltas zag, kreeg ik al buikpijn. Maar niet alleen kreeg ik angst om school, ook kreeg ik een sociale angst. Als de buurvrouw mij alleen maar aansprak, werd ik al benauwd.
Door mijn depressie werd ik doorverwezen naar een psychiater. Na dat gesprek werd er besloten dat ik opgenomen zou worden op een gesloten afdeling omdat ik erg suïcidaal was. Ik moest de volgende dag al met mijn spulletjes naar de kliniek, maar in dat gesprek is er besloten om mij toch maar thuis te laten omdat ze dachten dat het mij niet goed zou doen. Ik was toen 13 jaar en ik zou anders tussen allemaal oudere jongeren komen met o.a. drugsproblemen etc. Na het gesprek mocht ik dus naar huis, wel op voorwaarde dat ik geen gekke dingen zou gaan doen en ik de eerste tijd 3 keer per week naar de psycholoog zou gaan. Ik kreeg wel medicatie waar ik in het begin niks van merkte want ik bleef suïcidaal, maar na ongeveer 2/3 maanden begon het toch langzaam aan te slaan. Zelf merkte ik dat doordat ik soms een soort van ‘lichtflits’ zag. Dat voelde fijn, eindelijk kreeg ik weer een beetje hoop. De rest van het jaar zat ik nog thuis en volgde ik de therapieën en kreeg ik thuis begeleiding om mijn sociale angsten te overwinnen.
Het volgende schooljaar kwam ik weer terug op school. De tweede klas moest ik over doen dus ik kwam weer in een nieuwe klas. Heel fijn vond ik dat, want het voelde weer als een nieuwe kans. Helaas begon het weer helemaal opnieuw. Zelfs als ik door de school liep werd er door oud klasgenoten geroepen: ‘Hahaha, zij was depressief!!!’ Ontzettend pijnlijk vond ik dat. Ik kreeg wel een begeleider op school maar er werd verder niet veel aan gedaan. Ik moest mezelf maar voor een groot deel zien te redden. Dat jaar voelde ook echt weer als overleven. Gelukkig kon ik wel beter omgaan met mijn depressie dus dat scheelde wel, maar dat maakte de pijn er niet minder op. Wel had ik een paar lieve meiden in de klas met wie ik het goed kon vinden. Toch vroeg ik elke dag weer af hoelang het nog zou gaan duren en wanneer het op zou houden. Er werd dagelijks naar me geroepen dat ze me zo ongelofelijk lelijk vonden. Ik kreeg het al jarenlang te horen, dus ik liet het maar over me heen komen, maar van binnen deed het nog steeds zoveel pijn en ging ik alles wat ze zeiden geloven. In dat jaar begon ook mijn dwangstoornis zich te ontwikkelen. Wat begon met wat enkele dingen dat ik niet meer aan durfde te raakte, eindigde in dat bijna ALLES ”besmet” was.
Het nieuwe school jaar ging ik eerst weer naar een andere school. Een school voor jongeren met een ‘rugzakje’. Daar ben ik 2 weken naartoe geweest en uiteindelijk moest ik worden opgenomen in de kliniek. Het ging thuis niet meer, alles was ”besmet” en ik durfde niks meer. Niet meer naar school, niet meer naar buiten. Ik lag vaak hele dagen in bed en stond uren lang onder de douche. Mijn ouders moesten bijna alles voor me doen, want ik durfde bijna niks zelf meer. Voor mijn ouders was het dus ook loodzwaar en niet meer te doen. In de kliniek heb ik wel heel erg veel geleerd en overwonnen. Ik heb bijna 2 jaar op die afdeling gezeten, dus ik kon met alles aan de slag en ben nu zelfs zo ver dat als ik iets van dwang voel opkomen, dat ik het zelf weer weet te herpakken.
Helaas is de dwangstoornis aan het eind van mijn opname op de ‘dwang afdeling’ overgegaan in een eetstoornis. Waarschijnlijk heeft dat er ook mee te maken gehad dat ik in het begin van mijn opname voor de dwang, samen heb gezeten met jongeren met een eetstoornis. Dit hebben ze later wel gesplitst omdat het al vaker voor was gekomen dat iemand met een dwangstoornis over ging in een eetstoornis. Ik heb lang met hun samen gezeten en omdat ik in een periode best veel was aangekomen en dus wat te zwaar was, werd ik jaloers op meiden die slank/dun waren. Eerst was ik nog niet eens jaloers op meiden die dun waren, ik wilde gewoon een normaal figuur. Maar toen ik begon met afvallen, kon ik niet meer stoppen en kreeg ik een obsessie van dun willen zijn. Ik was ervan overtuigd dat als ik dun zou zijn, ik mezelf zou kunnen accepteren, dat anderen mij dan zullen accepteren, dat ik dan pas gelukkig zou worden. Uiteindelijk belandde ik in het ziekenhuis en kreeg ik sondevoeding. Mijn lichaam was op, kon niet meer.. Iets wat ik zelf veroorzaakt had.
Daarna kwam ik in de kliniek op de afdeling voor eetstoornissen. Ik heb daar heel wat stappen gezet wat betreft het eten etc. Ook kreeg ik weer motivatie. Ik wilde niet nog een keer in het ziekenhuis komen en al helemaal geen sondevoeding meer! Dan ben je pas echt de controle kwijt. Vreselijk vond ik dat en dus begon ik te beseffen dat er iets moest veranderen. Na een paar maanden ging ik over naar een andere kliniek, omdat ik 18 jaar was geworden. Het ging op dat moment eindelijk goed dus na een paar dagen heb ik zelf de intensieve behandeling daar gestopt en ging ik poliklinisch verder. Ik zat vol motivatie en het leek even alsof ik de eetstoornis niet meer nodig had. Helaas kon ik het niet lang vol houden en kreeg ik weer een terugval, daardoor moest ik naar de dagbehandeling. De dagbehandeling heb ik uiteindelijk zelf gestopt omdat ik mijn motivatie weer even kwijt was en daardoor werkte de behandeling niet.
Ik kwam thuis te zitten dus mijn ouders en de behandelaren waren heel bang dat het niet goed zou gaan, aangezien de intensievere behandeling was gestopt. Het ging de eerste weken ook niet goed. Ik had een terugval met automutileren en het braken en eten ging slecht. Gelukkig heb ik sinds anderhalve maand een motivatie boost gekregen en ga ik er weer voor! Natuurlijk gaat het nog met ups en downs, maar mijn motivatie is er in ieder geval wel weer. Ik ben zelfs al 4 weken braak-vrij! En ja, daar ben ik best een beetje proud op! 🙂 Het eten gaat nog met ups en downs, maar ik doe wel mijn best. Ik zit nu wel weer op een gezond gewicht en nu is het natuurlijk de bedoeling om daar op te blijven. Ik vind het wel heel moeilijk om mijn gewicht te accepteren. Vaak verlang ik weer terug naar mijn laagste gewicht, maar dan probeer ik te bedenken dat ik toen ook niet tevreden was en het nooit goed genoeg is voor de eetstoornis. Het is nog een heel gevecht maar ik moet door blijven zetten! Ik heb nu nog veel thuisbegeleiding en poliklinische gesprekken en in juni/juli verhuis ik naar een zorgboerderij in Friesland, dus dat is erg spannend. Ik hoop dat ik daar de weg naar boven vast kan houden. Natuurlijk zal het met ups en downs gaan, maar ik vecht nu wel weer om beter te worden!
Always keep the faith & never give up!
Door: Lisanne
Geef een reactie