Mijn leven was nooit echt stabiel. Ik had dat huisje, boompje, beestje gevoel niet. Mijn ouders waren uit elkaar en ik verhuisde erg vaak. Elke keer als ik mijzelf ergens op mijn gemak voelde gingen wij weer weg. Dit was erg frustrerend. Hoewel mijn moeder ook in moeilijke tijden leefde, beschermde zij mij wel voor alles. Natuurlijk wil je dit je kind niet aandoen, maar ze moest wel.
Na een aantal jaren verhuisde wij weer naar een andere plek, van een grote stad naar een dorp in de Bollenstreek. Nou dit beloofde weer wat, gelukkig had ik al snel een aantal vrienden en voelde mijzelf op mijn gemak. Ik ging naar de middelbare school (Ik was geswitched naar een andere school). Alles ging eigenlijk goed. Ik had veel vriendinnen, had een vriendje, het ging goed op school. Tot die ene dag…
Na een aantal maanden ging het steeds een stuk slechter met mij. Het begon met onzekerheid die naar boven kwam. Ben ik wel mooi? Ben ik niet veel dikker dan dit meisje? Vinden mensen mij wel gezellig? En ga zo maar door. Die twijfels werden zo erg dat ik dingen ging doen, zoals niet genoeg eten, meer sporten en mijzelf afzonderen van de rest. Mijn vrienden wisten eerst van niks. Ik had altijd wel weer een goede smoes voorbereid. Mijn moeder, die ook aan een eetstoornis leidt, zag natuurlijk meteen deze signalen en greep in. Zij probeerde mij te overtuigen dat dit niet goed was wat ik aan het doen was. Dat ik gelukkig moet zijn, juist nu! En dat ik van het leven moest genieten. Maar ik dacht alleen: ja? Maar dat doe jij toch ook niet?
Omdat ik na een aantal maanden erg veel afviel en dus ook veel flauw viel en daarom niet op school kon zijn, had mijn moeder mij eindelijk zover om naar de Ursula kliniek te gaan. Ik ging in deeltijd behandeling. Maandag middag, Dinsdag middag en Donderdag middag, elke keer tot 8 uur in de avond. Ik had een fijne groep, lieve meiden om mij heen die mij begrepen, ik kon mijzelf zijn bij hun. Na een jaar was ik gelukkig voor een groot deel genezen en had ik mijn vmbo diploma gehaald, JOEPIE! Het was een zware periode, maar ik had het gered. Hoewel ik voor een groot deel genezen was, had ik het hier en daar nog steeds moeilijk.
In de tussentijd waren we weer verhuisd naar een andere plek. Ik merkte dat het weer niet goed ging, viel weer af, ging mijzelf weer niet lekker voelen, twijfelen aan mezelf, nou ja het hele ritueeltje dus. Hoewel ik niet veel at en veel bewoog etc, kwam ik toch aan en dat vond ik maar vreemd. Na een aantal weken kwam ik terug van een familie weekendje van mijn vriendje, ik lag op de bank en mijn moeder zei jeetje A. je buikje is wel wat bol hè? (heel voorzichtig zei ze dat natuurlijk want, ze wist wel hoe mijn reactie anders kon zijn) ze voelde met haar hand en na 1 seconde was het; POK! Ja, toen wisten we het eigenlijk al: Ik was zwanger… al bijna 5 maanden!
Mijn moeder raakte een beetje in paniek, omdat ik zo jong was, maar ook omdat ik nog steeds tegen die eetstoornis aan het vechten was. Ik was net begonnen met mijn studie spw-kinderopvang. Op school viel ik al snel op, eerst was ik mager en ineens liep ik met een grote buik. Ik was vaak het gesprek van de dag bij de anderen. Dat deed mij pijn, iedereen had altijd wel wat te zeggen over mij en dat maakte mij onzeker en bang. Door die angsten en onzekerheid ging ik twijfelen aan mijzelf of ik dit wel aankon allemaal. De signalen van mijn eetstoornis speelden weer op. Ik at wel, maar niet veel. Omdat ik een aantal keren was flauwgevallen op school bleef ik een tijdje thuis. Ik nam de tijd voor mijzelf en praatte veel met mijn moeder. Ik wilde graag een goede moeder zijn voor mijn kindje en het was natuurlijk erg gevaarlijk een eetstoornis én een babytje in je buik.
Het bijzondere aan alles is dat mijn eetstoornis verdween in een golf in de zee. Van de een op andere dag dacht ik: Oké ik wil dit niet meer, ik wil gezond zijn, ik moet een voorbeeld zijn voor mijn kind. Gelukkig herstelde ik toen langzaam en kon ik weer gaan genieten van het leven. Op mijn zestiende werd ik mama van een zoontje! Ik heb het nu hier en daar soms nog lastig, vooral als ik in een dip zit of iets werkt niet mee, dan twijfel ik nog steeds aan mijzelf. Ik praat nu veel meer met iedereen dan voorheen. Eerst was ik erg stil erover en uitte ik mijzelf niet.
Mijn lieve vriendinnen en familie staan altijd voor mij klaar en willen mij helpen waar nodig. Nu zit ik op een gezond gewicht. Ik eet goed en denk er niet meer over na. Natuurlijk blijft het lastig en heb ik zoals velen het soms nog moeilijk, maar,daar stap ik overheen. Ik vind het fijn hoe ik nu ben en ik geniet weer van al het moois in het leven.
Ik hoop dat iedereen die lijdt aan een eetstoornis, dat op een dag ook kan ♥
Geef een reactie