Het is weer gebeurd: Abel is afgewezen voor behandeling. Het is me inmiddels al meerdere keren overkomen maar ik blijf het lastig vinden. Woede, verdriet, machteloosheid, van alles gaat er door me heen. Gedachten en gevoelens vliegen alle kanten op. In deze blog probeer ik te vertellen wat het met me doet en hoe ik ermee om ga.
Afgelopen donderdag had ik een intake bij een GGZ-instelling. Hier stond ik bijna een jaar voor op de wachtlijst. Ik was hier door mijn vorige psychiater naartoe verwezen vanwege de onderliggende problematiek van onder andere mijn eetstoornis. Hier zou dan ook een stukje diagnostiek bij komen kijken, onder andere voor autisme. Het intakegesprek ging voor mijn gevoel heel goed. Het was een fijn gesprek, er werd naar me geluisterd en ik voelde me gehoord en gezien. De psychologe die de intake deed, was ook erg aardig. Het gaf me hoop en vertrouwen en ik zag het echt zitten…
Abel is sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Hij blogt onder andere over de LHBTQ+ community, zijn transitie, mantelzorger zijn en zijn eetstoornis. Wil je meer lezen van Abel? Dat kan via de tag ‘Abel blogt‘. Wil je zijn voorstelblog (nogmaals) lezen? Die vind je hier.
De psychologe zei dat ze me de volgende dag gelijk in het team ging bespreken en me nadien zou bellen voor de uitslag.
Uitslag:
afwijzing.
Even voelde ik de grond onder mijn voeten wegzakken. Ik was boos, verdrietig, van alles tegelijk. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen of moest doen. De reden van afwijzing was ‘complexiteit‘. Dit vind ik moeilijk om te horen. Ik heb dan misschien meerdere labels, maar ik ben ook gewoon mens. Ik kan net als ieder ander praten, horen en voelen; alleen bij mij komt het misschien iets intenser binnen en gaat het in het leven wat minder vanzelfsprekend.
De wanhoop die ik voelde kwam vooral vanuit onmacht en onbegrip: ik wil mezelf en de wereld graag beter leren begrijpen. Stapje voor stapje. Ik ben er de laatste tijd zelf al achter gekomen dat ik de wereld en het leven heel ingewikkeld en overweldigend vind, dat ik diep (soms te diep) over dingen nadenk, dat ik daardoor angstig word, wat vervolgens tot uiting komt in destructief gedrag.
Nu ik dit weet, wil ik ook weten waar het vandaan komt, wat ik ermee kan doen, hoe het anders kan. Dat ik weer leer om stapjes richting de toekomst te zetten, wat me alleen bijna niet lukt omdat ik het zo eng vind. Nu ik dit opschrijf, frustreert het me weer: waarom wijzen ze me af terwijl ik zo graag hulp wil? Dat ik meerdere diagnoses heb, betekent niet automatisch dat ik wilsonbekwaam ben. Ik weet dat dit mijn leven is, dat ik het zelf moet leven en aan moet gaan, maar zelf is niet alleen.
Het is nu de dag na de afwijzing. Ik ben nog steeds verdrietig, maar niet meer boos. Ik voel me vooral in de steek gelaten, onbegrepen, eenzaam. Gelukkig weet ik inmiddels dat terugvallen in oude patronen me nu niet gaat helpen en dat doe ik dus ook niet. Minder eten is voor mij geen optie meer; dat zou de situatie alleen maar verergeren.
Verder probeer ik mezelf af te leiden. Bijvoorbeeld door tv-programma’s of filmpjes te kijken. Of door contact te zoeken, bijvoorbeeld met mijn kat te knuffelen of een van mijn ouders een knuffel te geven. Ook ben ik vanochtend even gaan sporten, zodat ik even met iets anders bezig was. Even met gewichten gooien om mijn frustratie kwijt te kunnen: dat was fijn en precies wat ik even nodig had.
Hoe verder? Dat weet ik nog niet.
Ik ben momenteel aan het nadenken wat de volgende stap gaat zijn. Ga ik me weer aanmelden bij een andere instantie of niet? Ik ben er nog niet helemaal uit, maar ik zal jullie op de hoogte houden van mijn zoektocht.
Geef een reactie