Van iets goeds iets minder goeds maken. Daar wil ik het vandaag over hebben. Dat klinkt misschien wat abstract, maar hopelijk kan ik je iets meegeven waar je iets mee kunt. Zelf ontdekte ik Proud2Bme toen ik al wat verder in mijn eetstoornisherstel zat. Hoe graag ik ook van mijn eetstoornis af wilde en hoe helpend ik helpende plekken zoals Proud2Bme ook ervoer, toch las ik nog veel vanuit mijn eetstoornis. Dat is helemaal niet gek, want ik was nu eenmaal ziek, maar daardoor kan iets wat gezond en helpend is, soms juist triggeren en een voedingsbodem voor de zieke vormen.
Van iets moois iets lelijks maken. Dat was niet mijn insteek, maar bleek wel mijn eetstoornis te zijn. Ik was goed, precies goed zoals ik was. Hoe ik eruit zag, hoe ik in het leven stond, het was goed, in ontwikkeling. Precies zoals het zou moeten. Totdat ik ziek werd. Toen veranderde dit. Ik. Ergens had ik het idee dat alle eetgestoorde gedragingen me zouden helpen. Niet wetende dat ik een serieuze en gevaarlijke stoornis aan het ontwikkelen was, ging ik volledig mee in het compenseren en de restrictie.
De eetstoornisfilter
Als je een eetstoornis hebt, gaat alle informatie eerst door een soort eetstoornisfilter heen. Zo las ik alles bijvoorbeeld heel zwart-wit: iets was goed of niet goed. Als het mijn eetgestoorde kant niet zou dienen, wilde ik er niets van weten. Ook alle ‘helpende’ artikelen over gezondheid, las ik heel anders. In artikelen over superfoods, bewegen en bepaalde vitamines las ik zonder nuance, waardoor ik het ‘goede’ begon te overdrijven en mezelf juist klem zette.
Ook al is iets goed bedoeld, het kan dus maar zo dat jouw eetstoornis er een heel andere boodschap uit haalt. Dat kan in de reguliere media, maar ook hier op Proud2Bme. Wij delen onze ervaringen met de juiste bedoelingen en ik begrijp dat iedereens ervaring anders kan zijn. Dat hoe ik een eetstoornis ervoer en de moeilijkheden die ik daarbij had, voor jou weer heel anders kunnen zijn. Dat doet niets af aan jouw situatie of mijn ervaringen: we zijn gewoon anders, we ervaren dingen anders. Het één is niet beter of slechter dan het andere, maar hierdoor kunnen wel minder gezonde situaties ontstaan.
Er is geen winnaar
Eetstoornissen gedijen op vergelijking lijkt het wel: ziektes tegenover elkaar zetten, waarbij de winaar het meeste verloren heeft. Ik geloof dat er weinig andere stoornissen zijn die door een competitie-element sterker lijken te worden, terwijl we juist precies het tegenovergestelde nodig hebben.
Ik weet hoe moeilijk het kan zijn om jezelf hier tegen te wapenen. Hoe makkelijk de eetstoornis een loopje met je neemt. Ik herinner me nog dat ik in een behandeling ineens de moeilijkheden van mijn groepsgenoten over ging nemen. Ik begon angsten te ontwikkelen die niet van mij waren. Producten die ik tot dat moment nooit lastig had gevonden, lieten me ineens twijfelen. Mijn eetstoornis was een soort spons die het allemaal feilloos leek te absorberen.
De eetstoornis-trechter
Ik ervoer mijn eetstoornis als een soort trechter: het begon als iets kleins en iets dat amper eetgestoord te noemen was, maar al snel gleed ik steeds verder die spiraal af, totdat alles wat altijd normaal had gevoeld, ineens gevaarlijk en dreigend was. Al mijn gedachtes weerkaatsen terug naar mij zonder gezonde feedback mee te nemen en ik begon een gezond en divers klankbord te missen. Hoe meer geheimen ik bij me hield, hoe meer ruimte de eetstoornis kreeg. ‘Verbinding is de sleutel tot genezing’, hoor ik weleens en daar kan ik me alleen maar achter scharen: hoe meer ik mezelf begon te isoleren, hoe slechter het met me ging.
Wat voor mij erg kenmerkend is als ik terugkijk naar deze periode, is dat hoe meer ik verdween in die trechter, hoe ‘gedempter’ deze ook leek te worden. Ik kreeg steeds minder mee van de ‘normale’ en gezonde wereld, terwijl ik juist die gezonde input zo hard nodig had. Mijn referentiekader werd klein en ik meette mezelf aan mensen die, net zoals ik, ziek waren, waardoor ik mezelf nog meer benauwde. Ik zette mezelf schaakmat.
Geef het spel uit handen
Nee, er is geen winnaar, maar het spel tegen de eetstoornis moet gespeeld worden. En dat hoeft niet altijd volgens de bestaande regels die de eetstoornis heeft bedacht. Vraag hulp van buitenaf, laat iemand anders eens de spelleider of scheidsrechter zijn, zodat het ook eerlijk gespeeld kan worden. Zonder achterdeurtjes of uitvluchten. Zonder eetstoornisfilter.
Ik wil je uitnodigen om hier zo nu en dan eens bij stil te staan en jezelf eens af te vragen: de informatie en content die ik tot me neem: hoe is het bedoeld? Hoe interperteer ik deze? En is dat helpend voor mij? Puur om je eetstoornis soms even schaakmat te zetten. Want van die minder gezonde situatie, kan je wel bewust weer iets goeds maken.
Geef een reactie