Van mijn ouders moet ik afvallen

”Misschien moet je eens wat minder snoepen” hoor ik de moeder tegen één van mijn beste vriendinnen zeggen. We zitten inmiddels op de middelbare school en zij is de afgelopen tijd best wel wat aangekomen. Ik zie haar met haar ogen rollen terwijl we allebei nog wat chips eten. Kinderen kunnen door allerlei redenen wat te zwaar zijn of worden. De één is nu eenmaal wat steviger gebouwd en de ander groeit wellicht op in een gezin waar wat minder gezond geleefd wordt of het kind eet zelf vaak ongezond en beweegt niet voldoende. Natuurlijk kunnen er ook allerlei psychische klachten aan ten grondslag liggen.

Als een kind te zwaar is en/of te weinig beweegt, kan het goed zijn om als ouder het kind te stimuleren om juist wel gezond te eten en wat meer te bewegen. Wat echter niet werkt, is het kind onder druk zetten om af te vallen en te gaan sporten. Dit blijkt uit een recent onderzoek van de Curtin University.

Bron

Tijdens dit onderzoek werden honderd tieners tussen de dertien en negentien jaar dertien maanden lang gevolgd. Om een kind op een gezonde wijze af te laten vallen en te bewegen, is het met name belangrijk dat ouders eerst het goede voorbeeld geven door hun eigen gedrag aan te passen. Door jongeren onder druk te zetten zouden zij zelfs een verkeerd beeld over zichzelf en hun lichaam kunnen krijgen.

Door de druk van ouders blijft het gewicht van de tieners over het algemeen hetzelfde of neemt deze zelfs toe. Dit is ook het geval als de ouders zelf niets veranderen in hun eet- en beweegpatroon, terwijl er wel verschil te merken is als ouders gezonder gaan leven. Tijdens het onderzoek was namelijk te zien dat de meeste tieners van die ouders uiteindelijk een lager BMI hadden.

Onderzoeker Mullan geeft aan dat jongeren in de puberteit vooral bezig zijn met het zoeken naar zelfstandigheid. Het uitoefenen van druk door ouders is daardoor niet effectief en kans zelfs averechts werken. Wel nemen tieners nog steeds gemakkelijk het gedrag van ouders over, wat maakt dat ze sneller gezonder gaan leven als de ouders dat ook doen. Dit kan bovendien een boost geven aan het zelfvertrouwen omdat het tieners het gevoel kan geven dat zij zelf de controle hebben over hun leven.

De druk van ouders werkt dus niet bepaald positief en kan in sommige gevallen zelfs leiden tot problemen met eten en of eetstoornissen. Sommige tieners voelen zoveel druk om af te vallen en/of krijgen zo’n vertekend zelfbeeld dat zij hierin doorslaan en een psychische stoornis ontwikkelen. Veelal spelen hier natuurlijk ook andere factoren mee zoals onzekerheid en problemen op school en werk of in sociale contacten. Al met al is het van belang dat ouders hun kinderen op positieve wijze stimuleren en het goede voorbeeld geven. 

Bron

Hebben jouw ouders een rol gespeeld rondom problemen met eten en gewicht?

Bron

Sandra

Geschreven door Sandra

Reacties

19 reacties op “Van mijn ouders moet ik afvallen”

  1. Mijn ouders hebben hier zeker een rol in gespeeld. Ze zeiden bijvoorbeeld als ik een koekje pakte: ‘Pas op hoor’ ‘daar krijg je een dikke kont van’.

  2. Oh, wat een waarheid in dit verhaal. Mijn moeder heeft me altijd onder druk gezet. Hoe vaak heb ik wel niet gehoord dat ik zoveel mooier was toen ik nog dun was…

  3. Mijn moeder lette altijd erg op wat ik at. ‘Niet zo snoepen!’ hoorde ik vaak ‘Nu is het wel genoeg.’ ‘Nu mag je de hele middag niks meer eten.’ Dit was als ik in plaats van 1 koekje 2 koekjes nam.

  4. oh begun me er niet over.. niet alleen mn ouders overigens, maar ook andere familieleden.
    je hebt wel een bolle kop gekregen, zeg wanneer ga je eens iets aan dat buikje doen… terwijl ze zelf allemaal eigenlijk te zwaar zijn/waren. Het ergste wat ik zelf ooit te goren heb gekregen was van een vriend die zei dat als ik wat zou afvallen mensen of vooral jongen me aantrekkelijker zouden vinden.

  5. Yepp.. Hier ook.. Me mam en stief mama zeiden altijd/vaak wanneer k een cracker af om 4 uur en we om 6/7 zouden warm eten ‘oeh! Moet je niet doen hoor, we gaan straks ook al eten’ of wanneer ik n de avond een zakje chips wil pakken ‘nee niet doen word je dik van’ als k een sausje pak bij m’n friet m’n zussen en mama ‘pas op dat zijn allemaal dikmakers’ oh die toon ook he 🙁 me vader zei vroeger altijd dikzak en m’n stiefmoeder was zelf aan de lijn en die vond het even leuk om op vakantie ge zeggen dat we samen moeten gaan afvallen. Haha . Me zus heeft boulimia bij mij is het nog niet bekend. (Definief) (gewoon een verkeerd ‘eetpatroon’ 🙂

  6. Ik heb anorexia ontwikkeld, maar daarin speelden mijn ouders niet zo’n grote rol. Maar nu heb ik BED en hierdoor overgewicht heb gekregen, krijg ik constant te horen dat ik ‘normaal’ moet doen, niet zo’n grote hoeveelheden moet eten en moet stoppen met ‘rommel’ naar binnen te werken. Ze willen dat ik afval, maar omdat ik in slechts enkele maanden tijd (ongeveer 3!! maanden) van ondergewicht naar overgewicht ben gegaan, lijkt het mij nu zo moeilijk om direct weer te gaan afvallen (ook al moet ik wel, want ik heb redelijk wat overgewicht). Ik voel me zo wanhopig 🙁 En van mijn ouders krijg ik geen steun, want ze pushen me alleen maar de hele dag door om gewicht te verliezen, terwijl ze voorbij gaan aan het mentale aspect 🙁

    Ik vind het super dat hier aandacht aan besteed wordt, want ouders hebben echt een gigantische invloed op het (eet)gedrag van hun kind.

  7. ^en hoe meer ik wil afvallen en gepusht word door m’n ouders, hoe heftiger mijn eetbuien worden 🙁

  8. Ik ben het totaal eens met het feit dat ouders eerst ZELF een voorbeeld moeten aannemen en dan pas een opmerking kunnen maken als het kind geen gezonde eetstijl heeft. Ik heb wel zelf meegemaakt dat mijn nicht haar kinderen op een benauwende manier pushte om af te vallen en dat het kind daardoor juist meer was aangekomen. Dat terwijl mijn nicht zelf ontzettend ongezond eet.

    Ook hoorde ik mijn nichtje toen ze nog een jaar of 6 was tijdens het avondeten zeggen dat ze niet mee eet omdat ze ‘op dieet was’. Daar schrok ik echt van. Ik dacht je bent nog een kind! Je kan dus hieruit afleiden dat kinderen snel dingen meenemen van ouders.

  9. Ik vind het ook slecht als ouders hun kinderen pushen om af te vallen. Ze hebben zelf ook wel door dat ze ongezond eten en misschien vinden ze dat wel heel moeilijk. Nog erger is het als het kind dan gewoon een normaal gewicht heeft. Sinds mijn moeder weet van mijn eetstoornis zegt ze steeds dat ik moet afvallen en gaat ze me alles verbieden en dat helpt dus totaal niet.

  10. Die opmerkingen zijn naar mijn mening één van de grootste factoren van het ontwikkelen van een eetstoornis. De woorden “Jij bent ook best gegroeid, hè?” en “Zo wat ben jij dik geworden”, door één en dezelfde persoon (niet eens een heel goede bekende) hebben respectievelijk mij en mijn zus de afgrond in gegooid.
    Kun je nagaan wat het doet als je zoiets van een geliefde hoort..

  11. Mijn zusje heeft nu zelf kinderen en ze heeft zoveel geleerd van mijn anorexia,dat ze er op gespitst is. Geen opmerkingen over dik worden etc. Mijn nichtje is nu 7 en ik zie het als mijn plicht om ‘normaal”mee te doen mbt eten etc.

  12. Ik ben opgevoed met het fenomeen troosteten. Als ik verdrietig was, omdat ze me hadden uitgescholden op school, mocht ik wat lekkers uitzoeken om het even heel simpel te zeggen. Daar naast ben ik altijd zo geobsedeerd geweest met eten dat ik mijn hele leven al te zwaar ben. Vooral ruzies met mijn vader uit bezorgdheid van zijn kant, dat ik echt moest afvallen. Dit zette mij alleen nog maar meer aan tot eten. Nu is het thuis geen probleem meer. We hebben elkaars lichaamsvormen geaccepteerd, zeg maar. En moeten allemaal afvallen maar vinden eten veel te lekker (bij mij draait het dan vooral om mijn eetstoornis). Blijft een eeuwige strijd.

  13. mijn moeder deed vroeger vaak sapkuren. Toen ik anorexia kreeg was ik jaloers als zij dat weer ging doen want ik mocht het niet doen.

  14. M’n vader schold met vroeger uit voor Jan Vreet als ik eens vroeg om een koekje of een snoepje, waardoor ik alleen maar meer ging eten, want ik ging er ook echt in geloven dat ik een vreetzak was. Toen de dokter overwicht constateerde, vroeg m’n vader wat ik er aan ging doen. Ik was tien. Dat was niet mijn verantwoordelijkheid. En nu ben ik 23 en nog steeds hetzelfde gezeur altijd. Als ik iets lekkers pak komen gelijk de opmerkingen: Oh kijk, ze is weer van god los. Wat eet je veel. Kijk je wel uit? Ik krijg alleen maar complimenten als ik in een periode zit als ik afval.

  15. Toen ik klein was, was ik nogal mollig. Niet super dik, maar gewoon wat dikker dan leeftijdsgenoten. Mij viel dat nooit op, want ik lette er niet op. Totdat mijn moeder mij erop aansprak toen ik ongeveer 9 was. Ze liet mij minder eten, maar ik viel niet af. Toen 11 was ging besloot ik uit eigen beweging al het lekkers te laten staan. Geen toetjes, snoep etc. Ik had weinig kennis over voeding, maar ik viel af. Ik bleef dun en lette op mijn eten, maar in mindere mate vanaf mijn 13e. Ik kwam aan en ging meer sporten. Ik lette meer op mijn eten, maar viel niet af ondanks dat ik gezond at. Toen ging ik verder, minder eten enzo omdat niets werkte. Ik viel nu wel af, maar ging voor mijn gevoel te ver. Toen ik stopte (vorig jaar maart), kreeg ik eetbuien en kwam veel aan. Ik ben nu 17 en mijn vader heeft op het moment een grote rol in het ontbreken van vrijheid rondom eten. Ik drink vaak een smoothie als ontbijt. Met een banaan, amandelmelk en spinazie bijvoorbeeld. Hij zegt dan altijd heel minachtend: Zo, jij hebt je kcal voor de dag al wel binnen. Zelf ontbijt hij met 2 boterhammen met kaas. Volgens mij zijn dat meer kcal en minder voedingsstoffen, maar dat snapt hij niet. Als ik zeg dat ik ga hardlopen zegt ie: Ja doe maar, veel cardio is goed voor je. (vertaling: je moet afvallen). Als ik ontbijt en 2 uur later al weer honger heb en ga lunchen zegt ie: ga je alweer eten? Het is zoooo vervelend. Ik weet zelf ook wel dat ik ben aangekomen, dat hoeft hij niet elke dag te zeggen, al zegt hij het niet concreet. Al met al hebben mijn ouders dus wel een aandeel gehad in afvallen/aankomen. Sorry voor het lange verhaal.

  16. Ik ben vrij zeker dat de opmerkingen van mijn pa over dat ik mollig zou zijn in behoorlijke mate aan mijn anorexia bijgedragen hebben.
    Sadsad.

  17. Mijn vader zei me eens dat het wel leek alsof ik zwanger was, dat ik beter iets aan mijn buik zou doen, terwijl ik een gezond gewicht had voor mijn leeftijd en lengte…

  18. heey, mijn ouders hebben hier ook een rol in, ik word vergeleken met anderen. en sinds mijn broertjje veel sport word er meer naar mij gekeken. momenteel doe ik geen sport. ik deed wel 3 keer in de week wedstrijd zwemmen en zelfs toen kreeg in commentaar om mijn postuur. het voelt of ik niet goed genoeg ben voor hun, niet perfect.

  19. Hier herken ik mezelf ook echt in! Ik kom eerst alles eten wat ik wilde zonder aan te komen, toen zeiden ze altijd al pas wel op met wat je eet, nou heb ik een eetstoornis en heb ik licht ondergewicht en nogsteeds als ik ooit een koekje pak wordt er gezegd “pas op daar wordt je dik van” om gek van te worden!!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *