Vanaf mijn 13e rotzooide ik af en toe met eten. Ik wist niet precies waarom ik af wilde vallen of minder wilde eten, maar het gaf me een fijn gevoel. Ik voelde me onzeker, gespannen, angstig en zag de wereld niet als een fijne plek. Ik vond het leven overweldigend en lastig. Mijn eetstoornis sloop er met de jaren in totdat ik in de knoop zat en mijn ouders niet anders konden dan mij naar een hulpverleningsinstantie sturen.
Ik zat in de knoop met mezelf en uitte dat in mijn eetgedrag en gewicht. Ik wilde controle, afvallen, ‘sterk’ zijn. Aan de andere kant strafte ik mezelf er ook mee door zo slecht met mijn lichaam om te gaan. Ik vond mezelf stom en niet de moeite waard. Dat negatieve zelfbeeld zat zo muurvast dat het jaren heeft geduurd voordat ik mezelf weer leuk en mooi heb leren vinden.
Pas rond mijn 17e trok ik bij mijn ouders aan de bel. Ik liet hen merken dat ik een probleem had met eten en hulp nodig had. Ik was op. Ik heb nog altijd spijt dat ik het niet eerder aan hen heb verteld. Toch werkte niet de eerste de beste behandeling voldoende om mij van mijn, inmiddels anorexia, af te helpen. Ik ging opnieuw achteruit en zo was ik pas na 4 jaar behandeling zo goed als van mijn eetstoornis af.
Zo goed als, want het jaar daarna is denk ik ook nog wel een jaar geweest waarin ik herstelde. Steeds meer kleine gewoontes sleten uit mijn systeem, tot ik eetstoornisvrij kon leven en denken. Een hele verademing, kan ik je vertellen. Maar ook een enorm gevecht en een overwinning die ik heb moeten bolwerken.
Ik ben inmiddels 26 jaar oud, woon op mezelf, ben gezond, leef vrij van problemen met eten, heb een lieve en grappige kat en werk nu drie jaar bij Proud2Bme. Ik ben trots op waar ik nu sta in mijn leven en voel me goed. Ik heb heel wat afgeblogd over mijn eetstoornis, trends, lifestyle, muziek, eten en zelfs youtubefilmpjes gemaakt. Ik heb in een paar tijdschriften mijn werk kunnen promoten en verhaal mogen doen, geef soms gastlessen en ben aanwezig bij Proud2Meets waar ik al een aantal van jullie in het echt heb mogen ontmoeten. Ik ben nog altijd blij dat ik iets positiefs kan doen met de ontzettend nare tijd uit mijn leven die ik tijdens mijn eetstoornis heb doorgemaakt. Het is fijn om te merken dat mensen er ook daadwerkelijk iets aan hebben, eerder over hun problemen gaan praten of de verhalen van ons hoop geven.
Als ik berichtjes lees waarin meiden vertellen hoeveel ze aan de website hebben, ben ik trots dat ik hieraan mee mag werken. Ik haal er enorm veel voldoening uit om iemand zoals jij, die dit nu leest, te kunnen vertellen dat je kunt herstellen, hoop te geven of tips. Het is goed om te merken dat anderen herkenning halen uit mijn verhalen en zich daardoor gesterkt voelen in hun strijd. Ik ben dankbaar dat ik dat nu voor anderen mag en kan doen.
Omdat ik zelf vaak druk ben met andere dingen voor de website en de chats heel goed worden gerund door andere ervaringsdeskundigen, onze psychologen en moderatoren, chat ik zelf eigenlijk nooit meer. Vanavond echter wel. Heb je vragen aan mij of wil je gewoon praten over je eetstoornis met iemand die dit zelf ook heeft gehad, dan nodig ik je van harte uit om vanavond met mij te komen kletsen.
Wie weet tot vanavond in de chat!
Geef een reactie