Het is 1 minuut over 12 ‘snachts en mijn lichaam heeft mijn bed nog steeds niet warm gestookt. Vandaag ga ik het vertellen. Ik moet wel, want ik heb het met mezelf afgesproken. En niet alleen met mezelf, Liza heeft me eigenlijk gedwongen. ”Als jij het niet vertelt, doe ik het.” zei ze zaterdag. We hadden een gesprek waarover ik me nog steeds heel bezwaard voel. Ik moest enorm huilen en Liza heeft me heel lief getroost. Wellicht omdat ze niet anders kon, want wat doe je als iemand in huilen uitbarst? Volgens mij troots Liza zelfs nog een zwerver, gewoon omdat ze hem zielig vindt.
Tegelijkertijd weet ik dat ik haar te kort doe door zo over haar te denken. Mijn beste vriendin is er altijd voor mij en waarschijnlijk vindt ze het dus echt belangrijk dat ik gelukkig ben. Waarom vinden mensen het belangrijk dat ik gelukkig ben? Waarom mag ik dat niet gewoon zelf bepalen? Soms wens ik dat ik aan de andere kant van de wereld verder kon gaan leven. Daar zou ik aan niemand hoeven twijfelen over wat ze voor mij voelen. Ik weet gewoon dat niemand mij daar kent, niemand om mij geeft. Dat zou mij zoveel rust geven, gewoon omdat ik dan een piekeronderwerp minder zou hebben.
Een paar minuten geleden was het nog ”Morgen ga ik het vertellen.” Nog een hele dag, dacht ik vijf minuten geleden. En een dag maakte me al zo bang. Wat zullen ze gaan zeggen? En wat wil ik wel en vooral niet vertellen? Ineens schiet me te binnen wat Liza gisteren zei;”Misschien gaat het er nu even niet om wat jij wilt.” Als ik de zin voorbij hoor komen in mijn hoofd, trekken mijn buikspieren weer samen.
De laatste tijd bepaal ik juist alles zelf. Nouja, wat eten betreft dan. Ik heb de controle en het maakt me zo bang dat mijn ouders die controle misschien wel af zullen pakken als we weten van mijn… ja, wat is het eigenlijk? In ieder geval; het maakt me bang om het ze te vertellen. Ik vraag me af of ze iets zouden vermoeden en of ze erg boos worden. Misschien sturen ze me wel meteen naar boven of naar de huisarts toe. Ik wil het niet vertellen. Mijn ouders gaan het toch niet begrijpen. Waarom zouden ze? Wat ik doe maakt hun dochter kapot en ongelukkig! ###
Is dat zo, maak ik mijzelf ongelukkig en kapot? Misschien valt het wel mee. Ik bedoel, ik eet wel, ik ben niet ziek ofzo en al helemaal niet zielig. Dat ik weinig eet hoeft niet te betekenen dat ik er ziek van word of al ben. Ik bedoel, sommige mensen zijn hun hele leven net zo dun als ik en die hebben toch ook geen eetstoornis… Misschien heb ik wel geen eetstoornis en stel ik me gewoon heel erg aan. Ik wil natuurlijk aandacht, omdat mijn zusje die vroeger altijd opgeëisd heeft met haar problemen. Dit kunnen mijn ouders er echt niet bij hebben, nu het eindelijk weer goed met haar gaat. Het is beter om het nog een tijdje aan te kijken en pas als ik zeker weet dat het een eetstoornis is, vertel ik het aan mijn ouders. Ja, dat is beter.
Shit, Liza. Waarom heb ik het haar dan ook verteld? Stom, maar ik kon gewoon echt niet meer, ik kon niet meer liegen en vrolijk doen. Ze wordt vast boos als ik het niet aan mijn ouders heb verteld en dan zal zij het aan m’n ouders vertellen. Dat is nog veel erger! Oke, ik ga het doen. Ik wil het ook. Ik wil niet meer zo bezig zijn met eten. Ik wil niet meer lachen terwijl ik eigenlijk wil huilen. Ik wil die tranen eruit hebben, maar ik kan het niet. Ze zitten muurvast en als ze er nu ooit nog eens uitkomen mag ik wel een dijk aanleggen om mijn verdriet in bedwang te houden.
Waar ik eigenlijk zo verdrietig om ben weet ik echt niet meer. Het zal wel weer vanalles zijn. Echt weer iets voor mij hoor. Alles ophopen en dan uiteindelijk niet eens meer weten wat er onderop die hoop verstopt ligt. Ik kan zo kwaad worden als ik denk aan hoe ik hier heb kunnen komen, zo kwaad! Ik bedoel, waarom kan ik niet gewoon zijn als Liza of Moniek? Ah, shit Moniek. Die weet er ook van. Moniek lijkt het altijd een soort prettig te vinden als ik zwak ben. Heerlijk vindt ze dat.
Morgen ga ik het vertellen. Maar morgen is al vandaag, al een heel uur zelfs. Ik vind het zo spannend. De twijfels en wisselende meningen gieren door m’n kop. En eigenlijk niet alleen door m’n kop, volgens mij hebben ze zo langzamerhand zelfs mijn verkrampte buik en gekromde tenen bereikt. Deze spanning, zal die ook verdwijnen als ik straks eenmaal in behandeling ga? Zal ik dan eindelijk om kunnen gaan met al die streshormonen en negatieve gedachten?
Soms raak ik het vertrouwen in een beter leven helemaal kwijt. Dan denk ik dat ik een geval ben wat toch niet te helpen valt en ben ik bang dat ik het allemaal toch niet aan kan.
Echter schiet het me nu ook te binnen dat ik zonet nog dacht dat ik helemaal geen eetstoornis heb en niet ziek ben. Ik wil niet meer de hele tijd switchen tussen realiteit en waarheid!
Het zal er echt niet gezelliger op worden thuis, zeker de komende tijd niet, maar als ik hier uit wil dan moet ik deze stap gaan nemen. Ik moet het gaan vertellen, ik moet gaan delen. De haat die ik voor mijn ouders voel is niet mijn haat. Ik hou van mijn ouders, maar mijn eetstoornis laat mij mijn ouders als bedreiging ervaren. Mijn eetstoornis? Lig ik hier in bed gewoon te denken dat ik een eetstoornis heb? Ach, wat maakt het ook uit, er is in ieder geval iets met me en als ik nu niets doe, raak ik alleen maar verder afgedwaald. Dat weet ik, dat voel ik. Maar soms ook helemaal niet.
Vandaag ga ik het vertellen, wat die gedachtencocktail in mijn hoofd ook tegen me zegt. Alles door elkaar, ondersteboven en achterstevoren. Het kan me niet schelen, ik ga er voor.
Ik ga het ze vertellen, punt uit! Ik moet en het is goed!
Als je HIER klikt, vind je advies en voorbeeldbrieven om je ouders op de hoogte te stellen van jouw problemen met eten.
Geef een reactie