Vandaag voel ik me rot, naar, somber en moe. Onbewust ga ik op zoek naar een oplossing om mij niet zo te voelen. Er helpt toch wel iets?! Misschien moet ik even bewegen want ik zit al de hele ochtend op de bank voor mij uit te staren. Ja zeg, ik moet bewegen zoals wandelen, sporten of fietsen. Pfff, ik voel mij vervolgens nog rotter. Moet ik ook nog eens bewegen van mezelf. Lekker dan. Ik kan natuurlijk gaan bewegen omdat ik me daarna beter kan voelen, even van de bank af en een paar sprongen in de lucht maken. Ja, dat kan prima. Maar altijd als ik mij rot voel MOET ik ineens heel veel van mezelf. Het gevoel mag er niet zijn, moet zo snel mogelijk weg, opgelost, verdwijnen. Heerlijk als dat lukt toch?
Maar….. het lukt niet. Sterker nog, hoe meer ik vecht tegen dit rot gevoel hoe erger ze wordt. Hoe meer ik denk:”ga maar even bewegen, ga even van die bank af, ga iets doen, ga afwassen, ga naar buiten, ga, ga, ga”.. hoe naarder ik mij voel. Ik mag er niet zijn van mezelf! Het gevoel mag er niet zijn. Ik moet van alles. Terwijl ik juist even een arm nodig heb, een warme glimlach van mezelf in de spiegel.
En jawel, vandaag is weer zo’n dag. Er zijn al honderd dingen door mij heen gegaan die ik allemaal kan doen, moet doen, zodat ik me beter voel, minder nutteloos. Er is ook een andere stem, de wat nieuwere stem. Deze stem heb ik leren kennen afgelopen jaren tijdens een depressieve periode. Deze stem werd mij aangeleerd door mijn hulpverlener, en vanuit de boeken over filosofie en het boeddhisme. Deze stem doet juist wat ik niet vanuit mijn natuur zou doen. Deze stem zegt:
”Je mag je rot voelen, sterker nog, ga door dat gevoel heen, doorleef het, voel je maar rot, naar, lamlendig en somber. Wees lief voor jezelf, blijf wel eten en drinken, tanden poetsen, plassen en doe ze met aandacht. Want dat heb je nodig: in het hier en nu zijn. En in het hier en nu je rot voelen. Wees mild als dingen niet lukken. Deze hel die je nu voelt, voelt erg. Helaas is ze er wel. Laat ze er maar zijn. Je hoeft het niet op te lossen. Natuurlijk mag je doen wat jij denkt dat jij nodig hebt, maar probeer vooral NU, nu je het al moeilijk genoeg hebt, jezelf niet te veroordelen. Als het niet lukt om lief voor jezelf te zijn, laat ook dat er zijn. En als het wederom niet lukt om te aanvaarden dat het niet lukt om lief te zijn voor jezelf, laat ook dat er zijn. Constateer het en geef ook dat de ruimte. En weet: alles gaat voorbij en als je er doorheen gaat (in plaats van het te omzeilen) kom je er sterker en echter uit!”
Daar zit ik dan, achter de laptop. De twee stemmen gonzen in mijn hoofd. De strenge, bestraffende stem en de milde stem die in het hier en nu leeft. Wat is er eigenlijk zo erg dat ik me rot voel bedenk ik mezelf. Tja het voelt heel naar, het doet wat met mijn lichaam en met mijn functioneren. Dat is heel frustrerend. Maar ik doe dit niet voor mijn lol toch? Mij rot voelen. Nee, ik weet niet precies de aanleiding, ik voel mij gewoon zo. Ik neig te denken dat allemaal externe dingen het kunnen oplossen. Het helpt ook vaak wel even; afleiding zoeken zoals een serie kijken. Het is in mijn ogen ook niet verkeerd om afleiding te zoeken. Wat wel belangrijk is, is om te beseffen dat dit niet altijd de kern van je somberheid oplost.
Als mijn serie afgelopen is voel ik dat rottige gevoel weer. Als ik die zak chips leeg heb gegeten, voel ik me des te rotter. En dat heeft niet met die heerlijke chips te maken maar met het besef dat ik mezelf verloochen en niet erken dat ik me rot voel en mag voelen. Wat nou als ik tegen mezelf zeg:”Ok!! Even to the point: Ik voel mij rot, somber, en super klote en ik moet van alles van mezelf om dit op te lossen en daardoor voel ik me nog rotter, afleiding helpt maar eventjes helaas en ik haat mezelf nu echt en ik wil dit gevoel niet voelen maar ik voel het. PUNT!” Dit kan opluchten, het mag er gewoon zijn van jezelf. Nee liever niet natuurlijk, dat begrijp ik maar het is er en het gaat niet weg als ik er tegen vecht dus ik geef mijn somberheid de hand en kijk haar aan. Ik zeg:”Heel rot dat je er bent, maar je bent er nu eenmaal”.
Vervolgens probeer ik de rest van vandaag niet meer te vechten. Niet als een kip zonder kop de pijn ontlopen. Ik smeer een boterham, ik eet het op. Ik poets mijn tanden. Ik zeg mijn afspraak af of juist niet, ik doe een dutje omdat mijn lichaam daarom vraagt. De somberheid wandelt met me mee, het is zwaar, maar dat mag ook. Ik houd er wat meer rekening mee, ik stel mijn eisen bij en ik ben wat liever voor mij en mijn somberheid. Helpt het? Ja eigenlijk wel. Ik heb besloten dit nare gevoel niet proberen op te lossen en niet meer met haar te vechten en dat helpt wel! En stiekem voel ik me daardoor iets minder rot.
Ben jij ook zo streng voor jezelf als je je rot voelt?
Geef jezelf een dikke knuffel, dat verdien je dubbel en dwars!
Geef een reactie