Het was 2010 toen ik mijn verhaal mailde naar Proud2Bme. Op dat moment was ik nog flink in gevecht met mijn eetstoornis, al was ik er wel van overtuigd dat ik beter zou gaan worden en dat er een moment zou komen dat ik oprecht kon gaan zeggen: I’m Proud2Bme!
Inmiddels ben ik al ruim een jaar écht van mijn eetstoornis af. Het jaar daarvoor ging het ook erg goed met me, maar ik had toen erg veel mindere momenten. Met die momenten heb ik ontzettend gevochten. Ik vocht met mezelf, tegen mezelf, tegen mijn eetstoornis. Het was een chaos en een onwijze tweestrijd in mijn hoofd. Ik heb mezelf er doorheen getrokken en ik heb bereikt wat ik wilde bereiken: een leven zonder eetstoornis!
De tijd die ik had op de basisschool was verschrikkelijk. Ik werd gepest, het werd gezien en besproken. Maar niemand greep in toen het nodig was. Ik wilde niet meer naar school, ik was bang en erg onzeker. Ik was heel blij toen ik eindelijk naar de middelbare school mocht. Ik hoopte zo dat het pesten daarover zou zijn, maar helaas. In de eerste ging het gewoon door. Ik voelde me verschrikkelijk.
Ik was een heel lief meisje, maar in de 2e klas veranderde ik, door het pestgedrag, in een verschrikkelijke puber. Ik werd heel vaak de klas uitgestuurd, ik spijbelde veel en ik kwam vaak te laat. Kortom, ik was mijn middelbare school aan het verpesten. En op dat moment boeide me dat helemaal niets, het enige wat ik wilde was dat dat pesten zou ophouden. Het lukte, want het pesten hield op. Ik veranderde van gepest meisje in een pestend meisje, iets wat ik mezelf nooit zal vergeven. Het was op dat moment mijn muur, mijn harde uitstraling. Ik gaf mensen op die manier het idee dat ze mij niets konden maken..
In de 3e vroeg een van mijn docenten zich af waarom ik me zo achterlijk gedroeg. Hij kreeg van mij altijd het idee dat ik wel een lief meisje was. Op een gegeven moment sprak hij me daarover aan. Hij had het idee al dat het niet goed ging met mij en mijn gedrag paste erg goed in dat plaatje. Ik heb hem uiteindelijk alles verteld. Alles over het pesten, mijn zelfbeschadiging, mijn gestoorde eetgedrag en de situatie thuis. Hij stuurde mij naar een counselor. Ik heb vele uren doorgebracht in dat kantoortje, maar het hielp natuurlijk niet. Liegen was voor mij absoluut niet moeilijk, ik deed de hele dag namelijk niets anders dan dat. Hij stuurde mij naar een psycholoog. Vele gesprekken later, vele psychologen verder en vele maanden verder waren we al, maar mijn leven stond nog altijd stil. Ik loog en bedroog. Ik hield iedereen voor dat het goed ging, maar ondertussen rolde ik alleen maar verder van die berg af. Ik ging keihard achteruit maar ik bleef het maar verbergen. Tot dat mijn docent in greep. Hij zag mij achteruit gaan en heeft via een andere counselor een andere psycholoog voor mij geregeld. Inmiddels was dat psycholoog nummer 5. Maar eindelijk, eindelijk had ik iemand waar ik echt iets aan had! Ik hoefde bijna niets te zeggen, ze begreep me direct. Dat maakte de band sterk, waardoor ik meer durfde los te laten. Ik durfde open te zijn en eerlijk te zijn. Langzamerhand brokkelde mijn muurtje af.
Een jaar later ging het eindelijk een beetje beter. Ik begon mijn leven weer onder controle te krijgen. Ik kreeg de touwtjes weer in handen en ik durfde langzamerhand mijn eetstoornis een beetje los te gaan laten. Ik vond het doodeng! Ik vond het doodeng om die controle terug te nemen, om weer echt te gaan voelen en om weer echt te gaan leven. Ik vond het verschrikkelijk moeilijk dat ik me niet meer kon verstoppen achter mijn eetstoornis, dat ik die niet meer als excuus kon gebruiken. Want tja, het was altijd mijn uitvlucht. Maar, iets wat moeilijk is is niet onmogelijk. Ik wist dat ik dit zou kunnen. Ik hoefde alleen maar door te zetten. En ondanks dat ik niet continu ondergewicht heb gehad was het een zware en moeilijke strijd. Juist mede daardoor, want het beeld wat mensen hebben van iemand met een eetstoornis is toch echt dat daar ondergewicht bij hoort. Maar ook dat gaf mij extra kracht. Ik wilde laten zien dat ik er echt wel vanaf kon komen, ook al dachten mensen daar anders over. Er werd veel geroepen dat ik eerst echt een lange periode veel ondergewicht moest hebben voordat ik er vanaf zou komen, nou mooi niet dus!
Uiteindelijk heb ik mijn hele strijd zonder mijn ouders moeten voeren. Ik vind het jammer dat ik hun steun niet heb mogen krijgen. Ik weet wel dat ik daardoor veel onafhankelijker ben geworden en veel meer verantwoordelijkheid aankan dan iemand anders van mijn leeftijd. Ik heb geleerd hoe ik negatieve dingen een positieve draai kan geven. Juist door die eetstoornis, want daar heb ik zo ontzettend veel van geleerd!
Pas na die eetstoornis zie je wat het leven je kan geven, hoe fijn het is om gelukkig te kunnen zijn. Dan pas leer je echt om te dealen met de problemen die je tegenkomt. Je leert vechten mét je probleem, in plaats van tegen je probleem. Ik heb leren praten, ik heb geleerd open en eerlijk te zijn. Ik heb geleerd wie mijn echte vrienden zijn en ik heb geleerd van me af te bijten. Natuurlijk is het leven niet één groot feest, maar ik kan inmiddels wel uit het leven halen wat ik er uit wil halen: geluk en liefde!
Blijf volhouden, blijf vechten en blijf doorzetten. Het leven zonder eetstoornis is zoveel mooier en beter dan het leven met een eetstoornis!♥
Geef een reactie