Veda beslist zelf: Jong en euthanasie

Proud2Bme > In de media > Veda beslist zelf: Jong en euthanasie

In de 3Doc documentaire: Veda beslist zélf – Jong en een euthanasiewens, volgt documentairemaker Jessica Villerius veertien maanden lang de op dat moment 18-jarige Veda. Veda is pas elf jaar als ze zeker weet dat ze niet meer wil leven. Ze lijdt van jongs af aan aan vele psychische aandoeningen die het leven voor haar ondragelijk maken. Op haar 17de meldt ze zich aan bij de Levenseindekliniek in de hoop dat zij haar kunnen helpen met haar ultieme wens: euthanasie.

Door de vele diagnoses die Veda door de jaren kreeg, lijkt de vervulling van die ultieme wens, juist moeilijker te worden. Want in hoeverre kan iemand met zo veel psychische problemen over haar eigen leven beslissen? En is iemand van 17 jaar met psychisch lijden niet veel te jong om ‘uitbehandeld’ te zijn? Voor Veda beheerst de dood haar dagelijks leven. Ze vraagt zich iedere dag af of ze wel wil wachten op de toestemming om op deze legale manier te sterven.

euthanasie

Jessica Villerius legt de struggles van Veda vast in de documentaire. Van de hoge pieken tot de diepe dalen en alles daar tussenin. Als Veda 18 is stuurt ze documentairemaker Jessica Villerius een aangrijpende brief: 

‘Ik wil graag iets nalaten, ik wil dat het minder een taboe wordt als een jong persoon met psychische problemen een doodswens heeft.’ 

Na veel overwegingen en uitgebreide gesprekken met Veda, haar familie en professionele betrokkenen besluit de programmamaker de struggles van de jonge vrouw vast te leggen. Jessica: 

‘Dagelijks krijgen wij mooie, ontroerende, urgente verhalen van kijkers binnen. Deze brief, van een 18-jarige met een missie, straalde zo veel urgentie uit dat ik er wel iets mee móest. Het resulteerde in een lang traject met veel verdriet en wanhoop maar ik zou het morgen weer doen. De groep jonge mensen met een psychiatrische achtergrond en een doodswens verdient een stem.’

Na afloop van de docu is er live een speciale aftertalk waarin Sophie Hilbrand met jongeren en (ervarings)deskundigen praat. Moeten jongeren die psychisch lijden de mogelijkheid krijgen om euthanasie te kunnen krijgen? Hoe ga je als docent, ouder, vriendin, hulpverlener om met iemand in je omgeving met een doodswens? Hoe merk je: dit is meer dan een dipje, dit is serieus?

De 3Doc met aftertalk van Veda beslist zélf – Jong en een euthanasiewens is 24 april om 20.25 uur te zien op NPO 3.

Bron: Pers BNN

Meer lezen over dit thema? Lees dan ook eens: Als je het leven niet kunt leven.

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Meer over Scarlet

Meer artikelen per onderwerp

afscheid
dood
euthanasie
hoop
In de media
zelfdoding
zelfmoord

Reacties

30 reacties op “Veda beslist zelf: Jong en euthanasie”

  1. Dragonfly1991

    Tranen in m’n ogen.. Wat indrukwekkend. Ben benieuwd naar de documentaire. Maar die ga ik wel samen kjjken

    Beantwoorden
    1. Tine

      Ben ook erg benieuwd naar deze documentaire, maar ga net als jij niet alleen kijken. Hij komt voor mij erg dichtbij.

      Beantwoorden
  2. Veda

    Wat bijzonder dat jullie aandacht vragen voor deze documentaire! Ik volg Proud al een hele tijd en het is erg speciaal om iets van jezelf te zien.
    En zoals de twee eerdere reacties: ik raad aan om samen met iemand die je goed kent te kijken, want de docu is naast mooi en eerlijk, ook erg heftig geworden.

    Liefs Veda

    Beantwoorden
    1. Dragonfly1991

      Wat leuk dat je zelf even reageert. Ik geloof je meteen! M’n man wil gelukkig erbij zitten, voor als ik behoefte heb even te praten. Loop zelf niet met gedachtes rond, maar sinds m’n beste vriend overleden is en ook z’n ouders.. Blijft het een pittig onderwerp.

      Beantwoorden
    2. Tine

      Dank je voor je reactie lieve Veda! Ik ga nog even kijken met wie ik het kan kijken en anders neem ik het op tot ik het met iemand kan kijken.

      Beantwoorden
    3. Saskia

      Hierbij een berichtje voor Veda; ik heb net de aangrijpende documentaire gezien. Ik ben diep onder de indruk van je openheid over je worsteling met het leven. Het tonen van je kwetsbaarheid zet je zo in je kracht. Het is enorm helpend dat je dit naar buiten brengt. Het wordt tijd dat we het taboe op deze onderwerpen met elkaar doorbreken. Het hoort gewoon bij ons menszijn. Je hebt een prachtige bijdrage geleverd en ik hoop van harte dat dit je verder brengt in je herstel. Je mag in jezelf geloven. Je bent van grote waarde voor de wereld.

      Beantwoorden
  3. Rob

    Ben erg benieuwd naar de docu en de aftertalk. Fijn dat wij in een land leven waar euthanasie een mogelijkheid is om op een nette manier afscheid te nemen van het leven.

    Beantwoorden
    1. Tine

      Daar ben ik ook erg dankbaar voor!

      Beantwoorden
  4. I

    Dapper mens ♡

    Beantwoorden
  5. Tara

    Lieve Veda,

    Ik weet niet of je mijn blog gelezen hebt die vorige week geplaatst is, maar ik wil je heel veel sterkte wensen met jouw weg, jouw traject.

    Ik hoop dat je de rust mag vinden en krijgen die je zo hard zoekt, zo intens verlangd.

    Ik ga absoluut de documentaire kijken! Vind het supertof dat hier meer bekendheid over wordt geboden. Ook op Proud!

    Sterkte Veda,
    En mocht je het fijn vinden om contact te hebben, dan vinden we vast wel een weg om dit te bereiken.

    Liefs
    ♥

    Beantwoorden
  6. Black Pearl

    Wat onwijs mooi dat jullie (Jessica & Veda) hier samen een documentaire van hebben gemaakt, ik ben heel erg benieuwd en ga zeker weten kijken.

    Beantwoorden
  7. M.L.

    Ben benieuwd naar de documentaire echt heel goed dat hier aandacht aan besteed wordt!

    Veda alle kracht die je nodig hebt gewenst voor welk pad je ook nog gaat ♥

    Beantwoorden
  8. mandy

    Heel goed dat hier een documentaire over komt. Het bewijst toch maar weer wat voor open land Nederland is. Terwijl je in sommige landen nooit bent uitbehandeld en woord einde al een taboe is (zelfs als je oud en lichamelijk een compleet wrak bent en continue pijn lijdt en smeekt om verlossing) kunnen we in dit land de zaken gewoon bespreekbaar maken, althans we doen ons best.

    Beantwoorden
  9. G.

    Oef. Mijn hoofd lijkt even kortsluiting te maken bij het lezen van dit stuk. Omdat het lastig (voor mij) te begrijpen is.

    Onderstaande is geschreven vanuit mijn eigen onbegrip, niet kunnen invoelen van iets wat ik niet gevoeld heb. Daarmee zeg ik niet dat er een goed of fout is. Ik geloof helaas niet in een hiernamaals -en- ik zeg niet dat een ander dit ook zou moeten doen, maar, vanuit dat perspectief is mijn response geschreven.
    ——————————————————————
    Heel heel verdrietig, dat er situaties zijn waarop je vanuit het levende bestaan verlangt naar werkelijk niets. Want niet leven – daar is niets. Er is geen rust, er is niets. Rust is iets wat iemand kan ervaren, een niet levend mens ervaart niets, ook geen rust. In niets zijn geen situaties, geen pijnvrij of pijnlijk. Je, "jij" bent niet.

    Wat nu als je lichamelijk zo erg lijdt dat je alleen maar lichamelijke pijn voelt, is dat beter dan eeuwig niets? En wat als er geen lichamelijke pijn en wel ondragelijke geestelijke pijn is? Is dat anders of niet? Het leven met lichamelijke en/of geestelijke pijn is niet vergelijkbaar met niet leven, omdat iets niet te vergelijken is met niets.

    Ik vind het verschrikkelijk dat er mensen zijn die deze gevoelens en wens ervaren. Ik kan dit niet begrijpen omdat ik het zelf niet voel. Dat is "gelukkig" voor mij (voor de jaren dat ik mag bestaan, om erna eeuwig dood zijn), maar, dat is onbeschrijfelijk verdrietig voor mensen die het anders voelen, die de wens wel hebben.

    Ik gun jullie een wonder.

    Liefs,X

    Beantwoorden
    1. Veda

      Ik weet niet of je dit na zo’n lange tijd nog zult lezen, maar ik wilde toch graag nog even reageren.
      Ik persoonlijk geloof ook niet in een hiernamaals & ik hoop van harte dat dat er ook niet is.
      Voor mij is juist dat "niks" het doel. Ik hoef geen rust of vrede, ik wil gewoon helemaal niks meer.

      Ik vind dat wat je hebt geschreven helemaal niet onbegripvol trouwens! Maar ik ben in ieder geval ‘blij’ voor jou dat je dit gevoel niet kent. Gelukkig maar! Al zijn er nog een hele hoop andere gevoelens die ook niet prettig zijn…

      Beantwoorden
  10. ann1331

    Waarschijnlijk komt er veel tegenreactie om deze reactie, maar ik plaats hem toch… om een tegengeluid te geven.

    Dát er de mogelijkheid is tot legale euthanasie vind ik goed. Liever dat dan allerlei nare praktijken, zoals vroeger toe; het strafbaar was.
    Alleen, dan heb ik het over euthanasie bij ondraaglijk lichamelijk lijden, bij ziektes waarvan we weten dat je er dood aan gaat (zoals kanker).
    Bovendien, in Nederland hebben we ook de mogelijkheden tot palliatieve zorg – iets anders dan euthanasie, maar deze zorg heeft ook tot gevolg dat de dood wordt versneld.
    Euthanasie bij geestelijk lijden roept bij mij in ieder geval een andere reactie op dan euthanasie bij lichamelijk lijden, en waarom? Omdat, en dat schreef ik ook bij de blog die eerder geplaatst is- je hebt geen glazen bol. Daar waar bij een ziekte als kanker het vaststaat dat bij bepaalde vormen je er dood aan gaat, daar weten we het gewoonweg niet bij psychiatrische/psychische aandoeningen. Het is niet bekend.

    Maar het lijden dan? Ja, dat is er. Ik ga het niet minder maken dan het is. Maar nogmaals – die glazen bol, he… Zelfbeschikking is een prachtig iets – ik vraag me alleen af of we hierin niet doorschieten?

    Als ik deze blog lees, dan voel ik eigenlijk vooral verdriet en boosheid. Hoe kan het – dat jij , Veda, maar ook Tara die laatst een blog schreef, en Tine, niet kan worden behandeld, geholpen, om het leven draaglijk te maken? Dat is toch een onvermogen. En niet van jullie hoor! Maar… Zou het daar niet over moeten gaan – in plaats van jou, of anderen, de optie te geven om ertussen uit te piepen?

    Veda, Tara, Tine, ik wens jullie sterkte!

    Beantwoorden
    1. Tine

      En tóch waardeer ik je berichtje! Ik lees de liefde waarmee je het schrijft! Ik zou óók willen dat het anders kon. En wat ik bij de vorige blog óók al schreef ik ben nog niet helemaal klaar met vechten, maar ik weet dat ik deze optie nu achter de hand heb. Ik heb alles geprobeerd en alles wat ik nu nog doe is extra, waarbij behandelaren zeggen dat er een kleine kans is dat het werkt.
      Ik ken andere situaties niet, ik weet dat er bij mij fouten zijn gemaakt, maar ook dat de menen die nu met mij werken wél alles uit de kast hebben gehaald. Falen zij? Dat denk ik niet. Faalt het systeem in Nederland? Op veel vlakken zéker, maar of dat de oorzaak is dat euthanasie bij psychisch ondragelijk lijden soms ook nodig is is denk ik een héél ander vraagstuk. Als iemand (los van of ik dat ben) er zó van overtuigd is dat hij/zij het leven niet waard is om te leven vanuit de kern van zijn of haar bestaan, dan is dat heel moeilijk om om te keren. Ik heb veel mensen ontmoet die die overtuiging over zichzelf hadden, terwijl het hele leuke, gave mensen waren. Ik ben ook veel van die mensen op gruwelijke wijze verloren. Als ze in de kern zó kapot zijn, dan is dat ook moeilijk te herstellen. Ik hoop écht dat ik nog mee mag maken dat er een behandeling gaat komen waarin die kern weer hersteld kan worden, maar zoals men in Nederland nu omgaat met de GGZ vrees ik het ergste.
      @ann1331 nogmaals dank voor je lieve woorden en nogmaals ik begrijp écht de moeite die mensen ermee hebben. Dat mág, iedereen heeft ook gewoon recht op zijn/ haat eigen mening!

      Beantwoorden
      1. ann1331

        Ha Tine,,

        Ik herken wel een aantal dingen in je verhaal… ik ben ook een tijd actief geweest op het forum, volgensmij reageerde ik toen ook op jouw posts.
        Dank je wel voor je reactie in ieder geval!

        Beantwoorden
    2. L:)

      En wat vind je bijvoorbeeld van een lichamelijke ziekte waar je misschien niet direct dood aan gaat, maar wel nog jarenlang met puur lijden moet doorgaan? Soms is een ziekte waaraan je zeker dood gaat nog wel makkelijker, dan een ziekte waaraan je niet zo snel doodgaat, maar wel ernstige klachten hebt, die onbehandelbaar zijn.
      En dan door naar deze situatie maar dan psychiatrisch…

      Vergeet niet dat er veel psychiatrische aandoeningen niet zo zeer “geestelijk” zijn en in sommige gevallen net zo goed lichamelijk zijn door de veranderingen in de chemische stofjes en/of hersenen. Als je dan allerlei behandelingen hebt geprobeerd, wat moet je dan?

      Wachten op de dood, terwijl je elk uur hoopt dat je lijden eindelijk stopt, lijkt me verschrikkelijk. Juist als het komt door iets waar je “in theorie” niet snel vanzelf komt door te overlijden.

      Soms heb je alle behandelingen al geprobeerd… soms kan het niet meer. Is het op…

      Beantwoorden
      1. ann1331

        Ha L,

        Dank voor je reactie. Ik heb eens even gekeken wat er bijvoorbeeld op de website van de nvve staat. Daar staat onder andere

        “ Het lijden van de patiënt wordt als uitzichtloos beschouwd als de ziekte of aandoening die het lijden veroorzaakt niet te genezen is en het ook niet mogelijk is om de symptomen zodanig te verzachten dat daardoor de ondraaglijkheid verdwijnt. In medisch opzicht is de uitzichtloosheid redelijk objectief vast te stellen. De uitzichtloosheid wordt door de arts vastgesteld op basis van de gestelde diagnose en prognose. Of er nog reële curatieve of palliatieve behandelopties zijn, hangt enerzijds af van de verbetering die hiermee kan worden bereikt en anderzijds van de belasting die dit voor de patiënt meebrengt.”

        Met name dit zinnetje: “In medisch opzicht is de uitzichtloosheid redelijk objectief vast te stellen. De uitzichtloosheid wordt door de arts vastgesteld op basis van de gestelde diagnose en prognose. Of er nog reële curatieve of palliatieve behandelopties zijn, hangt enerzijds af van de verbetering die hiermee kan worden bereikt en anderzijds van de belasting die dit voor de patiënt meebrengt.”

        Nogmaals: voor psychiatrische ziektes zijn “we” nog niet zover dat daar vastomlijnde prognoses kunnen worden gegeven. Zeker niet bij dubbele problematiek. Dat zegt men in de GGZ zelf ook.

        Wat je schrijft over ondraaglijk en dat je in een situatie kan zitten die voor jou ondraaglijk is – ik ben het helemaal met je eens dat dat vreselijk is.
        Ik vind het alleen eigenlijk een brevet van onvermogen van ons als maatschappij dat je dan voor de dood mag kiezen, in plaats van te kijken hoe “ondraaglijk” naar “draaglijk” kan worden. In welke situatie dan ook – welke ziekte je ook hebt die niet per lijdt tot de dood op (korte) termijn.

        Beantwoorden
  11. 🙂

    Moet je een ECT ondergaan voor je het traject in mag?
    Ik ken een meisje zij heeft dit gedaan en kon vanaf 0 beginnen met het opnieuw leren van haar eigen naam, haar problematiek was weg, zij heeft een heftig verleden gehad en kon weer blanco in het leven staan, was heel fijn voor haar.

    Beantwoorden
    1. Tine

      Nee dat hoeft niet.

      Beantwoorden
  12. Anoniem

    Zelf zit ik ook in een euthanasietraject, echter je mag als je toestemming krijgt voor euthanasie, dit toch nooit `achter de hand` houden?

    Een `ja` van de allerlaatste SCEN Arts, is namelijk maar 1 maand `houdbaar` , wat betekent dat je binnen die maand moet overlijden….

    Dus dat begrijp ik niet helemaal, verder respect voor je openheid!

    Beantwoorden
    1. Tine

      Ja mag waar in je traject je ook zit je traject "on hold" zetten, dat is een soort pauze stand. Natuurlijk wordt er altijd weer gekeken hoe je staat in je euthanasie wens, maar je kunt altijd weer opnieuw je "on hold" eraf halen.

      Beantwoorden
  13. Luuk

    ik snap dat dit niet zo gepland is dat die documamtaire nu komt, maar 2 blogs hierover zo kort na elkaar vind ik nogal naar. moet niet te genormaliseerd worden hè

    Beantwoorden
    1. Vlinder

      Ik kan snappen wat je bedoeld. Zit nog geen week tussen.

      Beantwoorden
  14. britneyangel

    ik ga het niet kijken , ik vind het te heftig

    Beantwoorden
  15. John van Hamersveld

    Pfffffff….vreemd genoeg een mooi verhaal….vooral de zin : omdat ik misschien wel vaker jarig wil zijn…..😊
    Voorspoed meissie en een dikke kus X

    Beantwoorden
  16. Tara

    Veda, wat een prachtige documentaire is het geworden.
    Onwijs krachtig, invoelbaar en kwetsbaar.
    Ik bewonder je kracht en je moed. Vooral de keuze die je voor nu hebt gemaakt.
    het is nog heel fragiel, maar het sprankje hoop wat leeft, ik hoop dat hij mag uitgroeien tot een vuurzee. En natuurlijk meisje, natuurlijk is het niet ineens nu allemaal goed of over, was het maar zo simpel allemaal!

    Heel veel respect voor jou.
    Veel kracht, knuffels en liefs gestuurd! xx

    Beantwoorden
  17. Veda

    Ik wil iedereen bedanken die gekeken heeft! Het gaat nu redelijk goed met mij. Elke dag is een nieuw gevecht. Ik volg een intensieve traumabehandeling, wat ontzettend zwaar is, maar ik ga ervoor!

    Jullie zijn voorlopig nog niet van me af!
    Kus!

    Beantwoorden

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Verder lezen

Meer hulp

firsteetkit.nl
featback.nl
zorgkaart

Populaire pagina’s

Veel gezochte termen

Boulimia Nervosa
Eetstoornis
Anorexia Nervosa
Eetbuien
OSFED/NAO
ARFID
PICA
Orthorexia
Drunkorexia
NES