Vanaf het moment dat ik zelf in behandeling was voor mijn eetstoornis, kwam ik erachter in wat voor een bizarre wereld ik terecht was gekomen. Een wereld van verdriet en strijd, waarin jongens en meiden zich met elkaar vergelijken, concurrentie voelen, streven naar perfectie en zogenaamde controle en hun ‘echte ik’ aan het kwijtraken zijn..
Het kiezen voor therapie en hulp heeft mij een lange strijd gekost in mijn hoofd. Er zat namelijk een heel duidelijk stereotype plaatje in mijn hoofd van iemand die een eetstoornis heeft en wél hulp verdiend. Nu ik herstellende ben van mijn eetstoornis, kan ik weer helder nadenken en zien dat dit stereotype plaatje uiteindelijk een hoop ellende heeft veroorzaakt.
Sinds ik aan het herstellen ben van mijn eetstoornis, heb ik mijzelf erg vaak boos gemaakt over de vooroordelen en stereotype beelden die er zijn rondom mensen met een eetstoornis. Er heerst nog altijd een soort geïdealiseerd en stereotype beeld van jongens en meiden met een eetstoornis. Of moet ik zeggen meisjes? Want ook over jongens met een eetstoornis wordt maar weinig gesproken. In de media zien we nog vaak het beeld van ‘een graatmager meisje dat niks eet’. Ook als ik aan buitenstaanders in mijn omgeving vraag wat het eerste in hen opkomt bij iemand met een eetstoornis, kwamen er over het algemeen antwoorden als; ‘hele dunne meiden’, ‘meisjes die bijna niks eten’ en ‘meisjes die altijd overgeven na het eten’.
Ik schrok hier ontzettend van en kwam tot de conclusie dat dit een groter probleem is dan ik in eerste instantie dacht. Naar mijn idee zal het percentage jongens en meisjes met eetproblemen blijven toenemen wanneer dit stereotype beeld vol vooroordelen blijft bestaan. Tevens zal de eetstoornis steeds meer de macht overnemen, omdat jongens en meiden met een eetstoornis vaak pas hulp durven te vragen wanneer zij er zo erg aan toe zijn zoals in het stereotype beeld wordt benoemd. Wanneer we geen correcte weerspiegeling van de realiteit laten zien van de verschillende soorten eetproblemen, zullen jongens en meiden zich niet erkend voelen en veel te laat aan de bel trekken. En hoe later iemand hulp vraagt, hoe langer het herstel zal duren.
Zoals alle grote veranderingen in de maatschappij, begint ook het veranderen van dit stereotype met kleine stapjes. De eerste stap begint dan ook bij jezelf, namelijk door bewust en kritisch na te gaan hoe jij door je eigen bril kijkt naar iemand met een eetstoornis en jezelf af te vragen of dit een realistisch en correct beeld is. Als tweede stap is het, naar mijn idee, belangrijk om te gaan kijken, welk beeld je uitdraagt naar je omgeving. Is dit beeld realistisch, of ook een stereotype beeld? Wanneer we met z’n allen wat kritischer en bewuster nagaan welk beeld wij uitdragen van mensen met een eetstoornis, zal het stereotype uiteindelijk gaan veranderen of zelfs verdwijnen.
Na maanden therapie, is het soms confronterend maar goed om terug te kijken naar het begin en de oorzaak van je eetstoornis. Ik kwam erachter dat dit stereotype beeld over een ernstige eetstoornis, een grote oorzaak was van het uitstellen van goede en gepaste hulp. Door hulp van mijn omgeving heb ik toch besloten om aan de bel te trekken en in therapie te gaan. Door deze stap te maken heb ik uiteindelijk voor mijzelf het stereotype plaatje en de angst voor het vragen van hulp doorbroken in mijn hoofd. En angsten verdwijnen nou eenmaal door deze te doorbreken. Door dit geïdealiseerde plaatje langzaam los te laten, begin ik weer te zien en ervaren wat ‘echt leven’ is. Jezelf liefhebben en leven naar je eigen behoefte is denk ik één van de belangrijkste aspecten in je leven, daar hoort het stereotype plaatje van anderen niet in thuis.
♥
Laten we wat liever voor onszelf zijn, wanneer nodig tijdig om hulp vragen en samen ontdekken hoe mooi het leven kan zijn zonder eetstoornis!
Geef een reactie