Verbinding en veiligheid voor eetstoornisherstel

De kracht van verbinding en emotionele veiligheid 

Het delen van mijn herstelverhaal voelt uitdagend, maar ik hoop dat ik er iemand mee kan helpen. Mijn eetstoornisherstel was een lange, ingewikkelde reis waaruit ik veel verschillende inzichten heb opgedaan. Toen ik begon met therapie, begreep ik echt niet waarom ik weer was teruggevallen en gaf ik vooral mijzelf de schuld. Door mijn eigen onwetendheid, of uiteindelijk meer ontkenning, was ik er ook van overtuigd dat mijn kernprobleem echt te maken had met controle over mijn lichaam en eetgedrag. Maar naarmate mijn herstelproces vorderde, ontdekte ik dat het veel dieper lag. De echte doorbraak kwam toen ik in contact kwam met een systeemtherapeut die precies de juiste snaar wist te raken, en die me hielp begrijpen dat mijn eetstoornis eigenlijk een manier was om te overleven in een wereld waarin ik mij fundamenteel onveilig voelde. Verbinding en emotionele veiligheid bleken de sleutels in mijn herstel. 

De Werkelijke Grondslag Van Een Eetstoornis 

In het begin van mijn herstel, probeerde ik mijzelf constant te dwingen beter te eten, maar ik bleef terugvallen in dezelfde destructieve patronen. Wat mijn systeemtherapeut mij al snel liet inzien, is dat een eetstoornis een reactie is op een diepgeworteld gevoel van onveiligheid, een manier om om te gaan met emotionele pijn die ik niet wilde voelen. Deze onveiligheid wordt vaak gerelateerd aan trauma, en bij veel mensen met een eetstoornis is er sprake van relationeel trauma, oftewel onveiligheid in relaties. Veel mensen met een eetstoornis hebben een gebrek aan erkenning en emotionele afstemming in hun jeugd ervaren. Mensen die een eetstoornis ontwikkelen, hebben vaak niet het gevoel dat ze echt gezien, gehoord en begrepen werden door de mensen om hen heen. Deze basisbehoeften zijn essentieel voor het ontwikkelen van een gevoel van veiligheid en eigenwaarde, en als die niet worden vervuld, kan dat leiden tot een diep gevoel van onveiligheid dat zich later uit in eetproblematiek. 

In therapie ging ik samen met mijn ouders mijn hele levensgeschiedenis door, zelfs tot aan voor mijn geboorte. Dit bracht patronen en dynamieken aan het licht die mij lieten inzien dat mijn eetstoornis nauw verbonden was met hoe ik relaties aanging. Voor mij betekende dat dat ik altijd op zoek was naar iets of iemand die mij die veiligheid kon geven waardoor ik mij ging vastklampen aan de weinige mensen die mij die veiligheid wél konden verschaffen. Dit leidde tot overmatige hechting en afhankelijkheid van die paar mensen. Toen die paar veilige mensen op een gegeven moment uit mijn leven verdwenen, raakte ik die houvast kwijt. In plaats van mij opnieuw aan iemand te hechten, klampte ik mij onbedoeld weer vast aan mijn laatste strohalm, mijn eetstoornis. Waar ik voorheen veiligheid zocht bij anderen, werd mijn eetstoornis een vervanging daarvan, wat mijn terugval in 2020 heeft uitgelokt. Het werd mij duidelijk dat dit niet alleen in mijn jeugd, maar ook in mijn volwassen leven een terugkerend patroon was. Die angst voor verlating en afwijzing beïnvloedde hoe ik me tot anderen verhoud. Wat logisch is: een kind dat zich niet veilig voelt, gaat dat ergens proberen zoeken. Door terug te blikken op de relatie met mijn ouders en de dynamiek die daar bestond, begon ik te begrijpen waar mijn gevoel van onveiligheid vandaag kwam, en kon ik ook met een mildere blik naar mijn gedrag kijken. 

Verbinding

Wat ik hiervan heb geleerd, is dat echte verbinding cruciaal is voor herstel. Dit betekent niet alleen gezonde relaties met anderen, waarin ik me veilig en gezien voel, maar ook een met mijn eigen emoties en behoeften. Ik heb moeten inzien dat deze veiligheid niet alleen vanuit anderen moet komen, maar ook van binnenuit opgebouwd moet worden. Dit hield in dat ik niet langer mijn emoties moest onderdrukken of verbergen uit angst voor afwijzing. Ik moest leren om mijn ware zelf te laten zien, om mijzelf te accepteren met al mijn kwetsbaarheden, en te geloven dat ik niet afgewezen zou worden als ik die kwetsbaarheid zou tonen. Dit is een proces waar ik nog steeds inzit. Juist die openheid en kwetsbaarheid die ik altijd vermeed, hebben uiteindelijk geleid tot veiligere en waardevollere relaties. Hierdoor leerde ik hoe ik me uiteindelijk beter kon afstemmen op mijn omgeving waardoor ik een gezonde balans tussen autonomie en verbondenheid heb kunnen ontwikkelen. Het was door deze diepgang en veiligheid in mijn relaties dat ik echt begon te herstellen en mijn eetstoornis minder nodig begon te hebben. 

Zelfliefde en Relaties: De Balans Vinden 

Tegenwoordig wordt zelfliefde heel erg geprezen, soms zelfs boven alles. Natuurlijk is zelfliefde belangrijk, maar wat ik heb geleerd tijdens mijn herstel is dat zelfliefde niet alles is. Verbinding met anderen is net zo belangrijk, al dan niet belangrijker. We zijn sociale wezens en we hebben gezonde, veilige relaties nodig om te groeien en te herstellen. Hoewel het belangrijk is om aan je eigen emotionele en mentale welzijn te werken, is het net zo belangrijk om mensen om je heen te hebben die je ondersteunen. 

Het hebben van een netwerk van mensen om je heen die je begrijpen, steunen en een veilige ruimte bieden, is heel belangrijk in het herstel van een eetstoornis. Specifiek omdat een eetstoornis je isoleert en op termijn als je enige vriend kan gaan voelen, waardoor het nog moeilijker wordt om deze los te laten. 

Tips Voor naasten 

1. Durf kwetsbaar te zijn. Kwetsbaarheid helpt om authentieke verbindingen te creëren. Het loslaten van de angst voor afwijzing maakt ruimte voor diepere en veiligere relaties die je herstel ondersteunen. 

2. Wees open over je emoties. Leer je gevoelens te delen, hoe moeilijk dat ook is. Therapie is een goede start om dit te leren. Openheid zorgt voor echte verbinding, en dat helpt om niet meer afhankelijk te zijn van je eetstoornis voor een gevoel van controle. 

3. Vind een goede systeemtherapeut. Eetstoornissen zijn vaak verbonden met onveilige relatiepatronen die vrijwel altijd geworteld zijn in je jeugd. Het kan helpen om hiernaar te kijken samen met je ouders en een systeemtherapeut, omdat je ouders zich vaak meer herinneren uit je vroege jeugd dan je zelf doet. Een systeemtherapeut kan je helpen om de relatie met je eetstoornis te onderzoeken en stappen hierin te zetten. 

4. Creëren een voor mij veilig netwerk. Omring je met mensen waarbij je je gezien en gehoord voelt, en waarbij je het gevoel hebt dat je belangrijk bent. Dit kan ook helpen met het verbeteren van je zelfbeeld, waar eetstoornissen vaak ook weer aan gelinkt zijn. 

Herstellen van een eetstoornis is een reis die niet alleen draait om het leren omgaan met eten, maar vooral om het herstellen van de relaties die je hebt met jezelf en met de mensen om je heen. Het vinden van veiligheid in deze relaties en de relatie met jezelf is essentieel voor herstel. Onthoud dat je deze weg niet alleen hoeft te bewandelen. 

Liefs, Anna 

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.