De angst om verlaten te worden. Alleen achter te blijven. De angst voor keiharde afwijzing en om uiteindelijk toch niet goed genoeg te zijn. De angst dat alle relaties die je hebt tijdelijk zullen zijn en dat anderen verder zullen gaan zonder jou. Deze angst is vreselijk. Het is slopend en het kan je gedrag op veel manieren beïnvloeden. Gedrag dat je helemaal niet wilt vertonen, want zo wil je helemaal niet zijn. De angst om verlaten te worden is zo groot, dat je alles aangrijpt om dit te voorkomen. De paniek kan zo groot worden dat je de behoefte voelt om het heft in eigen hand te nemen, hoe onrealistisch die paniek ook is. De acties die je onderneemt kunnen alles veel erger maken, maar niets doen is geen optie.
Niemand mocht mij raken. De angst om gekwetst te worden was te groot. Ik moest de rollen omdraaien. Altijd hield ik rekening met het feit dat ik verlaten kon worden. Nee, ik wist gewoon zeker dat dit vroeg of laat zou gebeuren. Voordat ik afgewezen kon worden wees ik de ander af. Voordat ik verlaten kon worden verliet ik zelf die persoon of verliet ik de situatie. Alles zodat ik de controle had over de pijn die ik zou kunnen voelen. Het was altijd minder erg om zelf te bepalen wanneer het gebeurde, dan dat ik zou moeten afwachten.
Ik ging uit van het ergste, dag in dag uit. Dat gevoel was zo slopend, dat het ervoor zorgde dat ik om mij heen begon te slaan. Figuurlijk dan, in mijn hoofd. Ik wilde mijzelf beschermen voor dit vreselijk gevoel, maar in plaats daarvan maakte ik het nog onveiliger voor mijzelf. Zodra ik dacht dat ik verlaten kon worden, dat ik gekwetst zou kunnen worden, ging ik weg. Ik ging niet alleen weg, ik kwetste zelfs de ander. Het was de ander of ik. Hoe irreëel dit ook was, zo voelde het voor mij. Eén van ons zou achter blijven en ik wist dat ik daar niet mee kon omgaan, dus deed ik alles om dit te voorkomen.
Wanhopig en roekeloos greep ik alles aan om dit voor te zijn. Hoewel het mijn enige manier was om mijzelf te beschermen, heb ik mijzelf en anderen zelden zoveel pijn gedaan. Ik sloot de pijn uit en hiermee sloot ik ook alle andere mogelijkheden uit. De mogelijkheid op geluk. De mogelijkheid op echt connecten met iemand en mij echt veilig bij iemand te kunnen voelen.
Het is een vreselijk gevoel, maar het is oké om verlatingsangst te hebben. Het is niet raar of gek en het hoeft ook niet erg te zijn. Het belangrijkste is uiteindelijk hoe je met die angst weet om te gaan, dat is het enige wat de pijn kan verzachten. Verlatingsangst gaat vaak samen met een laag zelfbeeld en gebrek aan eigenwaarde, het kan moeilijk zijn om hier op een constructieve manier mee om te gaan. Dat geduld is er niet en het voelt alsof je die ruimte niet kan of mag nemen.
Echter, geen wilde actie zal die leegte vullen, geen wanhoopsdaad zal die angst wegnemen. Het enige wat op den duur kan helpen is om die angst er te laten zijn en te ervaren dat jou niets hoeft te gebeuren. En als jou wel iets gebeurd, dat je dat zult overleven. Door te ervaren dat je jezelf al die tijd meer pijn hebt gedaan dan nodig was. Door echt te kijken naar waar die angst vandaan komt en hoe je hier in de toekomst mee om kunt gaan. Dat geeft de mogelijkheid tot verbetering, de mogelijkheid tot echt verbinden en de mogelijkheid tot geluk.
♥ Accepteer dat jij liefde verdient
Er is een reden waarom die angst zo sterk is, die reden is echt en verdient alle aandacht. Dat betekent niet dat dit nu nog steeds een aannemelijk scenario is. Je doet jezelf en anderen tekort door diezelfde angst nu zo’n grote rol te laten spelen. Door diezelfde angst te projecteren op deze, totaal andere relatie.
De controle die ik over een eerdere situatie had gewild, die misschien de pijn had kunnen voorkomen, zette ik nu in bij een situatie waarbij het helemaal niet nodig was. Ik wilde controle over deze relatie, gebaseerd op angst en op het gevoel dat ik over mijzelf had. Het gevoel dat ik die liefde of vriendschap niet waard was. Dat voelde inderdaad zo, maar ik was de enige die moest accepteren dat dit gevoel niet terecht was.
Misschien voel jij het ook in elke vezel van je lichaam, dat jij die liefde en die aandacht niet waard bent. Maar dan is dát iets wat mag veranderen, dat is waar de aandacht naartoe zou moeten. Niet naar het wegduwen van anderen of saboteren van relaties. Die angst hoeft niet jouw identiteit te worden en hoeft jouw gedrag niet te beïnvloeden. Accepteren dat jij ook liefde verdient gaat niet vanzelf, maar dat is wel de eerste stap. Geef jezelf de tijd om dat echt te voelen en dus ‘simpelweg’ te accepteren. Te accepteren dat het echt mag en dat je dat mag toelaten.
♥ Begrijp je verlatingsangst
Hoe beter jij je angst begrijpt, hoe makkelijker het wordt om ermee om te gaan. Om het een plekje te kunnen geven en jou niet elke dag te laten beïnvloeden. Waar komt jouw gevoel vandaan? Soms is dat makkelijk terug te halen en soms is het nodig om dit met hulp te achterhalen. Wat is er gebeurd en wat heeft dit voor invloed gehad op hoe jij over jezelf dacht? Heeft dit misschien nog steeds invloed op hoe jij tegen jezelf praat, ook al is dat niet terecht.
Toen ik mij echt realiseerde dat mijn angst niets te maken had met die andere persoon of mijn huidige relatie, kon ik pas echt verantwoordelijkheid nemen voor dit gevoel. Hoe beter ik mijn angst begreep, hoe meer ik ook inzag op welke manier ik hiermee omging. Natuurlijk kun je niet in één keer die knop omzetten, maar bewustwording kan echt helpen om dingen te veranderen.
♥ Accepteer dat die angst er soms kan zijn
Pas door echt te ervaren dat mijn doemscenario’s geen werkelijkheid hoefde te worden, door het echt de kans te geven, kon ik mijn angst loskoppelen van de werkelijkheid. Dat betekent natuurlijk niet dat die angst ook meteen verdween. Die angst is er soms, maar dat is niet erg meer. Door die angst te onderzoeken en er open over te zijn tegen anderen, krijgt het de kans om minder te worden. De angst mag er zijn, zonder dat ik er naar hoef te handelen.
Accepteer dat die vorm van controle niet gezond is en dat het tijd kost om daar nieuwe manieren voor in de plaats te brengen. Hoe zou je met die angst willen omgaan? Wat heb je nodig om dat te kunnen?Vaak genoeg betrap ik mijzelf erop dat ik behoefte heb aan controle. Dat ik verlang naar zekerheid over hoe alles zal verlopen. Zekerheid dat ik niet verlaten zal worden. Die zekerheid zal ik nooit krijgen, ik zal nooit invloed hebben op hoe het in de toekomst zal lopen. Het enige waar ik invloed op heb is hoe ik mij nu gedraag en hoe ik omga met de angsten die ik nu voel.
Het is niet zo dat ik kan voorkomen dat ik verlaten wordt, door mij er eerst eens lekker druk om te maken. Als het gebeurd, kan ik mij er altijd nog druk om maken. Daar heb ik dan alle tijd voor en het is zonde om die tijd er al in te steken als dit nog niet nodig is. Door vooral alles aan te grijpen om dit te voorkomen werkt het juist averechts en geeft het mij een veel ongelukkiger gevoel.
Door mij op mijzelf te focussen en in het hier en nu proberen te leven nemen de angsten niet meer de overhand. Ik mag bang zijn, ik mag het een plekje te geven en ik mag het daarna weer loslaten. Jij mag dat ook. Het is menselijk en gun jezelf dat je hier op een fijne manier mee kunt leren omgaan. Jij bent het waard om geliefd te worden. Jij bent het waard om fijne en gezonde relaties te hebben.
Geef een reactie