Verloren schoonheid

Ter nagedachtenis aan Sharony, een hele speciale meid, die voor altijd een plekje in mijn hart zal hebben…

Ik schrijf dit om een hele lieve en mooie meid te herdenken. Een meisje dat er helaas niet meer is.

Ze heeft zelf de keuze gemaakt om uit dit leven te stappen. Ze was al zo lang aan het vechten, en ze kon gewoon niet meer.

Op 16-06-2009 is ze op 27-jarige leeftijd overleden.

Ik heb haar leren kennen in een kliniek, waar we allebei zaten om tegen onze eetstoornis te vechten. We deelden samen een kamer, en konden het meteen al goed vinden. Ik herkende heel veel in haar, en zij ook in mij.

We konden samen goed praten over de dingen die we tegenkwamen tijdens ons gevecht. Allebei deden we het voornamelijk voor anderen, en niet voor ons zelf. We wisten ergens wel dat het niet goed was waar we mee bezig waren, maar we konden niet anders. ###

Het deed me heel veel verdriet om te zien hoe diep ze in haar eetstoornis zat. Ze was zo’n ontzettend lieve meid, leuk en grappig, ik heb echt fijn met haar kunnen praten en kunnen lachen.

Maar het deed me zo’n pijn om haar te zien lijden onder haar eetstoornis. Hoe moe ze ook was, ze was constant aan het bewegen, ze ging maar door… alles om nog een beetje gewicht te verliezen. Ze was al zo mager, zo breekbaar, maar het was niet goed genoeg. Nog meer moest er af…

Ik kon haar zo vaak zeggen dat ze mooi was, dat ze bijzonder was, maar zij zag het niet. Zij kon niet anders dan toegeven aan haar eetstoornis. Die eetstoornis had haar helemaal in zijn macht. Steeds minder zag ik van haar, steeds meer eetstoornis.

Hoe graag ik ook wilde, ik kon haar niet helpen. Ik kon haar er niet uit trekken, niet in laten zien hoe erg ze de moeite waard was. Ik had het zo graag gewild, ik had haar zo graag geholpen… maar het lukte me niet. Het lukte mij niet, het lukte niemand. We konden steeds minder tot haar door dringen. Iedereen stond zo machteloos, niemand wist hoe we haar nog konden helpen.

Uiteindelijk heeft ze besloten om op te geven, ze was op. Het leven kon ze niet aan, en ze verlangde er naar om er niet meer te zijn. Niks meer te moeten, eindelijk vrij te zijn. Haar allerliefste droomwens, noemde ze het. Dat vind ik zo verdrietig, ik had haar zoveel meer en zoveel moois gegund. Maar ze kon gewoon niet meer.

Op 22 juni hebben we haar begraven. Het was een mooi afscheid, precies zoals ze was. Het doet me zoveel pijn dat zo’n lieve meid door die rot eetstoornis op heeft moeten geven. Ik had het zo graag anders gezien!!!

Alles wat ik nu nog kan doen, is door blijven vechten. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor haar. Ik vecht voor twee, en het gaat me lukken om hier boven op te komen… voor Sharony.

Linda