Verloren ben ik,
verloren tussen dun en dik
Ben ik dat meisje dat ik zie,
ik ben verloren en ik weet niet wie..
Starend in de stilte,
vechtend door de kilte
Kilo’s die verdwijnen,
de zon die stopt met schijnen.
Wie is er in mijn hoofd gekropen,
de eetstoornis is in mijn leven geslopen.
Vechten tegen mijn eigen leven,
niemand die om mij kan geven.
Een eenzaam en alleen bestaan,
ik heb het mezelf aangedaan.
Het houdt me vast,
dat meisje dat in het duister tast.
Het is donker en zij verwoest,
elke dag dat ik afvallen moest.
Ik verdwijn en zij wint,
verliezen tot ik me aan haar bind.
Dat meisje ken ik niet,
tranen van onmacht en verdriet.
Wie is dat meisje, zo breekbaar en klein,
dat meisje ben ik en het zal zo voor altijd zijn.
Afvallen en verdwijnen tot ik vlieg,
mensen die zorgen hebben maar ik lieg.
Wie is dat meisje, zo verloren en alleen?
Ik ben het, de eetstoornis is zo gemeen.
Geen weg terug die mij nog helpen zal,
enkel de strijd door dit diepe dal.
Het meisje in de spiegel dat ben ik,
ze lijkt mager, maar voelt zich dik.
Controle over eten,
om mijn problemen te vergeten.
Ik ben mezelf niet meer,
ik verlies keer op keer.
Wegvluchten van het leven,
eten en weer overgeven.
Het leven is te zwaar,
mijn gewicht een gevaar
Zal die tweede persoon ooit weggaan?
Of laat ze mij niet los in haar controlewaan?
Geef een reactie