Verslaafd aan laxeren

Regelmatig lees ik berichtjes op het forum over het gebruik van laxeermiddelen. Bij elk berichtje dat ik lees stokt mijn adem even. Ik word kort even meegezogen terug naar mijn laxeerperiode. Een tijd vol verdriet, walging en afgunst. Een periode vol dwang en angst. De eetstoornis had in mijn ogen gewonnen en ik had het zo goed als opgegeven. Het maakte me niet meer uit, die strijd wilde ik niet meer aangaan. Mijn hoofd werkte niet meer en mijn lichaam maakte ik elke dag meer kapot.

Ik wist dat laxeermiddelen niet voor gewichtsverlies zouden zorgen. Ik had de bijsluiter gelezen en ik had de preken van de artsen aangehoord. Toch bleef ik doorgaan. Ik kocht meer en meer pillen en ik ging steeds sneller door die doosjes heen. Mijn drang werd groter en mijn darmen leger. De eetstoornis had totale controle en ik kon niet meer nadenken. 

Tussen mijn eerste behandeling en mijn tweede terugval heb ik ze ontdekt. Ik zag het in een film. Ik wist al lang van deze ‘truc’ af, want zo zag ik het. Altijd was ik er een beetje bang voor geweest. Ik wist dat het niet goed was, ik wist wat de invloed kon zijn. Toch stond ik op een vrijdagmiddag in de Kruidvat. Mijn hart klopte in mijn keel. Al vier keer was ik langs de schappen gelopen. Paniek toen ik ze de eerste keer niet meteen zag liggen. De opluchting, maar ook de dreigende stem toen ik ze bij het volgende rondje spotte. Nu moest het, ik had geen keuze meer. Er was geen weg meer terug. Zenuwachtig liep ik met een pakje nog twee rondjes door winkel. Ik durfde niet af te rekenen.

Heel even schoot het idee door mijn hoofd om het maar gewoon mee te nemen. Dat idee vond ik eigenlijk nog enger dan het afrekenen zelf. Na een kwartier treuzelen ben ik in de rij gaan staan. Ik had nog twee nagellakjes uit een misplaatst rek gepakt en een gezichtsmaskertje. Voor mijn gevoel lag de nadruk nu minder op dat doosje pillen. Bij de kassa werd gevraagd of ik nog advies nodig had en of ik de bijsluiter wilde lezen. Ik had mij niet voorbereid op deze vraag en schrok een beetje. Ze heeft dus gezien wat ik heb gekocht.. Ik knikte haastig en met een rood hoofd liep ik snel de winkel uit. Buiten waaide het en de koele wind liet me een beetje aarden. In een rap tempo fietste ik naar huis, het doosje pillen onderin mijn tas verborgen.

Hierna volgde maanden met af en aan gebruik. Af en toe gebruikte ik een pilletje, maar ik vond het te spannend om te blijven gebruiken. Ik wist wat voor risico’s eraan zaten en dit hield me ook echt tegen.

Tijdens mijn terugval ben ik niet alleen in het eten teruggevallen, maar ook in het pilgebruik. Ik begon ze vaker te slikken, meer te nemen. Die drempel was ik allang over en het maakte me niet meer uit. De pilletjes begonnen steeds minder goed te werken en ik raakte er aan verslaafd.

In die tijd studeerde ik aan de kunstacademie. Ik kon mij moeilijk focussen, alles draaide om die eetstoornis. Omdat mijn hele leven hier op dat moment over ging, besloot ik een groot project op te starten. Over mijn eetstoornis. Vooral omdat ik verder geen inspiratie meer had. Dagen heb ik foto’s gemaakt, van mijzelf, op een lege kamer in mijn oude studentenhuis. Wat ik er niet bij vertelde is dat ik die dagen minimaal twee keer heb gedouched. De wc haalde ik toen namelijk al niet meer. Dit zegt denk ik nog meer over mijn eetstoornis dan die geposeerde foto’s. Ik kon niet meer zonder de laxeerpillen. Ook al zat het me zo in de weg. 

Zaterdagavond. Die dag erna hadden ik en mijn toenmalige vriend een familie uitje. Ik pakte vast mijn tas en zocht mijn spullen bij elkaar. Toen ik naar mijn vertrouwde doosje reikte, schrok ik. Hij was leeg. Hoe had ik dit nou gemist? Waar is mijn voorraad? In paniek rende ik het huis door opzoek naar meer. Alles was op. Ik vond alleen lege doosjes en hier en daar een lege strip. Weggemoffeld onder het bed. Google vertelde mij dat de winkels al dicht waren, morgen had ik geen tijd meer om wat te halen. Ik werd overspoeld door een grote golf paniek. Hoe kwam ik nu die zondag door? Dit was ook meteen de eye opener die ik nodig had. Wilde ik echt mijn hele leven afhankelijk zijn van die pilletjes? 

Ik wist dat laxeermiddelen er niet voor gingen zorgen dat ik ineens heel veel afviel. Ik wist het wel. En toch was ik ervan overtuigd dat het bij mijn lichaam anders zou werken. Ik zag toch dat mijn buik platter was? Ik zag toch de getallen op de weegschaal afnemen? Wat ik echter niet wist is dat ik alleen maar vocht verloor. Het vocht dat je lichaam juist zo hard nodig heeft om te kunnen functioneren. Ik wilde mijn lichaam beter, gezonder en mooier maken, in plaats daarvan maakte ik het alleen maar kapot. 

Tijdens mijn herstel heb ik twee keer bij de spoedeisende hulp gezeten. Mijn lichaam was echt op. Ik wilde echt graag stoppen, maar ik wist niet hoe. Via de arts kreeg ik zakjes movicolon mee. Een poederoplossing die ik tijdens de maaltijd moest innemen met water. Het smaakte echt ontzettend vies. De bedoeling was dat ik nu kon gaan afbouwen met de laxeerpillen. Lang heb ik iedereen nog om de tuin geleid, maar uiteindelijk was het moment daar. Het was nu of nooit. Samen met mijn toenmalige vriend heb ik, heel eerlijk, alle pillen die ik nog had weggegooid. De opluchting maakte helaas al snel ruimte voor de welbekende paniek. Niet lang hierna begon ik de zakjes movicolon te misbruiken.

Die ontzettende drang naar controle, het niet uit handen willen geven. Hoe meer controle ik kreeg, hoe groter de drang hiernaar. Gelukkig viel het in de kliniek op dat ik echt te veel zakjes leegmaakte en is dit probleem snel bespreekbaar gemaakt. 

Hoe makkelijk deze oplossing ook lijkt, het is allemaal schijn. Laxeren gaat jou niet helpen, op wat voor manier dan ook. Het is denk ik helpender om jezelf af te vragen waarom je dit zo nodig lijkt te hebben.

Laxeren is niet de oplossing. 

Wat gaat jou wél helpen? 

 Als je meer wilt weten over de gevaren van laxeren, lees dan deze blog. 

Lonneke

Geschreven door Lonneke

Reacties

18 reacties op “Verslaafd aan laxeren”

  1. ik snap net zo weinig van mensen die beginnen te laxeren als mensen die beginnen met roken, het is vies, je weet dat het niks oplost én dat je er aan vast komt te zitten, en dat je je lichaam er ook nog eens schade mee doet. waarom begin je dan? ben je dan niet zo slim dat je denkt dat het werkt?

    1. En, voeg je nu wat toe? Is dit positieve bijdrage? Ik snap niet dat je zo’n belachelijke reactie kunt plaatsen. Het gaat hier om een verslaving, Google het maar: jij bent degene die overduidelijk niet zo slim is.

    2. Ik heb dit ook altijd gedacht. Ik heb iig nooit geloofd in laxeermiddelen. Begreep niet dat mensen dachten daarmee het eten ‘weg’ te maken of dat het dan niet verteerd oid. Heb altijd wel begrepen dat het ontzettend naar is, eenmaal verslaafd hieraan en kan me daar wel iets bij voorstellen en ook dat het uiteindelijk schadelijk en levensbedreigend kan zijn. Het lijkt me echt een hel, ook zoals Lonneke beschrijft in dit blog.

      1. (Gedacht zoals Pien)

    3. Hee Pien,

      Ik snap heel goed wat je zegt.
      Zelf ben ik een tijd verslaafd geweest aan laxeermiddelen.
      Ik ga een poging doen om aan je uit te leggen hoe dat is begonnen:
      Vier jaar geleden had ik mijn allereerste eetbui. Ik voelde me walgelijk. Van de eerste kwam de tweede en zo ging het door.
      Een paar weken later had ik een afspraak bij de huisarts (over iets anders) en ik wist dat ik gewogen zou gaan worden.
      Ik had hier zoveel stress door, dat ik greep naar mijn copingsmechanisme (eetbui). Maar dit maakte de stress erger, want nu was ik nóg zwaarder met wegen. Iedereen weet (door reclames en gewone kennis) dat laxeermiddelen je helpen je darmen te legen. Na mijn eetbui voor de huisarts voelde ik mij zo opgeblazen dat ik er heilig van overtuigd was dat als mijn darmen in ieder geval leeg waren ik minder zou wegen. Daarom ben ik een laxeermiddel gaan gebruiken. Mijn buik werd gelijk weer platter en dat gevoel was mega opluchting. En zo is het begonnen. Het is ook een vorm van controle hebben over je gewicht (als ik dit nu neem, is mijn buik zo minder opgezet / als ik dit nu neem, weet ik dat mijn buik leeg is.). Voor iemand met een eetstoornis kan dit een hele verslavende gedachte zijn.

      Zo is het bij mij begonnen.

    4. ja en anorexia en bulimia is ook zeer dom bezig zijn
      ook nooit gesnapt voordat ik zelf anorexia kreeg.
      toen snapte ik bulimia nog niet.
      tot mijn AN naar BN switchde.
      toen snapte ik anorexia weer niet, waarom zou je je uithongeren het lost niks op
      voor ik daar weer een terugval in had.

      echt wat wil je zeggen met je reactie op deze site
      mensen nemen lax echt niet voor hun plezier of omdat ze denken slim bezig te zijn
      ik vind je reactie respectloos

    5. ik vraag me af of je zelf ook ervaring hebt met eetstoornissen aangezien je op deze site zit? Dan kan je je toch wel een beetje indenken hoe mensen vast zitten in ‘niet zo slimme’/ongezonde patronen?

    6. Dat heeft niets met intelligentie te maken. Het is soms het enige wat je in een panieksituatie kan doen.

      Deze reactie is wel erg ongenuanceerd. Ben je dan niet zo slim als je overgeeft? Te weinig eet? Eetbuien hebt? Jezelf snijdt? Hyperventileert?
      Al die dingen meer, brengen schade toe.

  2. Pien, op mijn beurt vind ik dit niet zo’n slimme opmerking van jou met een behoorlijk oordeel. Denk je ook zo over niet eten, eetbuien enz enz of is dat opeens in jouw hoofd wél anders? -vraag ik mij oprecht af.

  3. Goed dat er op een gezonde manier gedacht wordt, maar is het niet zo dat de meeste eetstoornis dingen zoals Ieleen met wat voorbeelden noemt niet ‘goed’ is. En dat het daar in deze blog niet de kwestie is of het wel of niet ‘goed/dom/onverstandig ‘ is maar het verhaal wat het met iemand doet. Is het dan helpend om te zeggen dat het dom is? Ik heb zelf vaker de gelijkenis getrokken met roken. Ik heb nooit gerookt maar ik neem aan dat de eerste paar sigaretten niet lekker zijn. Maar ( en er zullen 100 andere redenen voor zijn) mensen in de omgeving roken, het geeft afleiding, weet ik veel wat voor reden..
    Met laxeren net zo, je denkt niet oh dat lijkt me lekker laxeren. Net als bij roken, als je een eetstoornis hebt hoor je vroeger of later over laxeren. En meestal zit je dan al zo in de eetstoornis dat de gezonde kant minder sterk is. En dan hoor je erover. Nee ik ga het nu niet promoten het nare deel komt nog 😉
    En dan denkt je gezonde verstand never nooit dat ik dat ga doen wánt ze zeggen het heeft geen effect. Totdat je eetstoornis dusdanig sterk is dat het je niets meer uitmaakt ( is dat niet net als met te weinig tot niets eten, braken, overmatig bewegen etc) of je vocht of voeding/vet verliest. Als je lichaam maar dunner wordt als er maar minder op de weegschaal staat. Je eetstoornis (mijn eetstoornis) maakt(e) het niets uit of ik lichaamsbenodigd water verloor of wat dan ook. Dat was de uitleg nu komt het gevolg voordat jullie denken dat ik het ga promoten ( absolúút niet!!!) goed de nieuwschierigheid is gewekt je probeert net zoals Lonneke beschrijft het voor het eerst.. en zit de hele nacht (of dag..of dag én nacht) op de wc ( hoop je dan want je kunt dat niet altijd onder controle krijgen waardoor je ook wel eens te laat bent) en dan gaat door water onttrekking ( lees uitdroging) je gewicht veranderen. En dat ( niet het laxeren) triggert. Maar je lichaam went ook waardoor het steeds niet hetzelfde effect heeft. Waardoor je meer gebruikt en door je eetstoornis het gevoel hebt dat je niet terug kunt ( net als met eten als je meer gaat eten vanuit niets/weinig veranderd je gewicht) maar ondertussen word je er ontzettend ziek van. Maag en darm krampen, tot aan (nachtelijk) (maagzuur/gal) braken aan toe, tot uitdroging tot je op een gegeven moment als je het zelf niet stoppen kunt in het ziekenhuis beland om uitdroging ongedaan te maken en ermee te stoppen. Omdat je lichaam het al eigenlijk niet aan kan maar je er zelf niet mee kan stoppen omdat de eetstoornis zo sterk is.
    Dom? Misschien.. maar zullen we elkaar niet veroordelen het lijkt misschien zo dat er domme en minder domme dingen zijn qua eetstoornis destructief en misschien zelfs ziek is het allemaal. Laten we vragen naar de reden erachter en elkaar in de waarde laten. Lijkt me een veel beter idee

    Sorry hoor Lonneke voor deze uiteenzetting.
    Ik vind het super dapper dat je er een blog over hebt gemaakt. Laxeren, dat is heel persoonlijk bij mij, is best lastig om bespreekbaar te maken. Ipv het dom te vinden dat je er aan begon vind ik het veel mooier een diepe buiging voor je te maken dat je ermee stopte!!!

  4. Ik ben er ook verslaafd aan geweest. Totdat ik een keer ergens aan het logeren was en het niet kon ophouden en het iemands bed heb gedaan. Ik heb me nog nooit zo geschaamd en sinds dien heb ik ze nooit meer gebruikt.

  5. Hoi Lonneke,

    Jou verhaal is hee herkenbaar, ik had heel veel buikpijn maar voelde me beter/slanker als alles eruit was. Had alleen steeds meer nodig en durfde/ durf er totop heden niet over te praten.
    Het is me gelukt om het zelf af te bouwen, alleen heb ik nu voor mijn bipolaire stoornis medicatie waardoor ik “verstopt” raakt en dan toch laxeer middelen moet nemen # lastig. Ben ook bang dat ik groei door de medicatie. Maar zonder gaat ook niet

    Liefs

  6. Lonneke, hoe ben jij van de laxeerpillen afgekomen als ik vragen mag?
    Ik wil zo graag, maar door te stoppen word ik ziek (op een andere manier)
    Mensen zeggen altijd dat je moet doorzetten, dat het de enige manier is. Maar ik ben eens zo ontzettend veel kilo’s aangekomen in een paar weken tijd, dat dat ook ongezond veel was. Ik was echt ongezond veel aangekomen, zo ontzettend veel vocht. En het verdween niet. Ik kon toen ook niets, en voelde me erg ziek. Ik kon ook echt wekenlang niet naar de wc toen ik stopte, ook niet door 2 liter water per dag te drinken, veel vezels, voldoende vetten, movicolon zakjes, klysmas, het hielp helemaal niets…
    Ben toen uitiendelijk weer teruggevallen in de laxeerpillen. Nu nog steeds zit ik eraan vast.

    Ik wil heel graag ervaringen horen en tips van anderen om er blijvend vanaf e komen. Mensen die langdurig veel (echt heel veel….) laxeerpillen hebben geslikt, hoe hebben jullie dit aangepakt? En is het bij jullie weer hersteld?
    Ik hoor het heel graag. Ik ben zo wanhopig, wil er zo graag vanaf 🙁

    1. Wat verdrietig om te lezen Lizzy, zo te zien heb je al erg je best gedaan, dat alleen al vind ik heel knap van je. Ieder lichaam is anders en reageert anders, deze vraag kan je dan ook het beste aan een arts stellen.

      Ik kan je wel vertellen hoe het voor mij was. Na langdurig en heel erg veel laxeermiddelen wilde ik in 1x stoppen, ik was de troep zo zat. Helaas reageerde mijn lichaam ook zoals jij schrijft. Toen ben ik uiteindelijk onder begeleiding van een arts rustig gaan afbouwen. Gelukkig trof ik iemand die het begreep en mee wilde denken. Nog steeds hield ik veel vocht vast en mijn darmen kwamen moeilijk op gang. Na een paar maanden afbouwen kon ik stoppen. Ik kreeg toen wel nog een hele tijd movicolon. Het heeft ruim een jaar geduurd voordat mijn darmen zelf weer wat op gang kwamen. Nog steeds doen mijn darmen niet wat ze zouden moeten doen, maar dat heeft ook met mijn glutenintolerantie (coeliakie) te maken. Ik ken ook verhalen van mensen die net als jij en ik veel en lang hebben gebruikt, maar die er uiteindelijk helemaal geen last van hebben. Het kan dus echt!

      Mijn advies is zoek een arts die je hierbij wil helpen en hou vooral vol. Het is best lastig om te minderen, ik vond het namelijk heel gek om iets te moeten doseren waarvan je weet dat het slecht is 🙂 Maar het is echt de moeite waard. Sterkte!

    2. Hee Lizzy,

      zo te lezen heb je al een hele mooie reactie gehad 🙂
      In tegenstelling tot MIssbeta wilde ik niet in 1 keer stoppen. Eigenlijk wilde ik helemaal niet stoppen, maar het was een voorwaarde voor de behandeling dus ik moest wel. Samen met een arts heb ik een plan opgesteld om te minderen en te beginnen met movicolon. Uiteindelijk heb ik zo het pilgebruik kunnen afbouwen en zijn mijn darmen weer een beetje uit zich zelf op gang gekomen. Toen dit eenmaal goed ging ben ik ook de zakjes gaan afwerken en dat is allemaal goed gegaan. Het was bij mij echt helpend om iemand te hebben die met mij meekeek zodat ik niet alsnog ergens begon te steggelen. Zoals MissBeta ook al aangeeft, een arts die met je meekijkt kan echt heel fijn zijn. Ik denk dat het vooral ook belangrijk is om echt geduld te hebben. Je lichaam heeft het echt even lastig en heeft hierbij tijd nodig. Ik hoop dat je er wat meer verrouwen in hebt. Succes!

      Liefs,
      Lonneke

  7. Ik kan mij ook weinig voorstellen van laxeren, maar heb zelf wel gekkere dingen gedaan, waarmee ik ook in het ziekenhuis ben beland.. Wanhoop kan gekke dingen met een mens doen.

  8. ik heb al heel lang een microlax verslaving…
    misschien niet zo ernstig als laxeertabletten. maar wel duur. had vele mooie dingen doen met dit geld. helaas raak ik in paniek als ik dit niet in huis heb, zonder gaat niet meer. daarvoor eet ik te weinig en onvoldoende gevarieerd. zucht. was het maar zo gemakkelijk….

  9. Lonneke dank je wel voor het delen.
    Echt super knap dat je ervan af bent gekomen. 💪
    Ooit hoop ik dat ook, maar nu is de hoop weg dat dit ook gaat lukken. En hoe graag ik er ook vanaf wil ik mag van de artsen niet eens meer stoppen vanwege de lichamelijke en mentale afhankelijkheid. 😢 Ik worstel al jaren (+25jr 🙈) met een lax.verslaving. Ik ben kwijt hoeveel pogingen ik heb gedaan om er mee te stoppen. Ziekenhuisopnamen, afbouwen onder begeleiding niets heeft tot nu toe geholpen. Mijn lijf kan niet meer zonder, maar ook niet meer met. Ik walg van die pilletjes, neem ze ook met tegenzin. Dan zou je toch zeggen neem ze niet, was het maar zo eenvoudig dat is het helaas niet.

    Laat het niet zo ver komen, stop ermee zolang je nog kunt. Het maakt meer kapot dan je lief is!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *