Verslaafd aan sporten en bewegen

Wat onschuldig begon loopt inmiddels de spuigaten uit. Steeds een stapje verder, een trapje harder. Steeds een beetje erbijn, mijn eigen record verbreken. Toen ik jaren geleden door ziekte veel gewicht verloor en moest aankomen besloot ik het roer om te gooien. Ik ging naast goed eten ook wat bewegen.

Voorheen had ik altijd een hekel aan sporten en bewegen vond ik stom, beschamend en vervelend. Met name omdat het verplicht was, maar nu was ik volwassen en niet meer afhankelijk van anderen. Nu kon ik kiezen wat ik wilde doen wanneer ik dat wilde. Ik ontdekte dat sport en bewegen helemaal geen straf is, maar heel fijn. Het gaf me voldoening, het gaf me ruimte in mijn hoofd, maar na een tijd een gezonde relatie te hebben gehad met eten en bewegen ging het toch mis.


bron foto

Het sloop er samen met de stress en angst in. Steeds een beetje meer sporten, steeds een hapje minder eten. Een lange, vermoeiende weg. Opnieuw wist ik te herstellen, maar ook opnieuw kreeg ik een terugval. Ik kwam met een burn-out thuis te zitten. Ik had weer te veel gesport, te weinig gegeten en door andere privé omstandigheden kreeg ik het niet meer voor elkaar.

Nu zijn we 2,5 jaar verder, ben ik bijna 30 jaar en kamp ik weer met een extreme sportverslaving. Uren achter elkaar sporten en bewegen. Het is vreselijk. Het is niet leuk en het geeft geen voldoening. Ik beweeg en sport door erge ziekte heen, want die heb ik inmiddels gekregen, door eigen nalatigheid en door het verpesten van mijn lichaam.

Het is een totale verslaving. Pas als ik mijn doel (of eigenlijk meer) heb behaald voor de dag mag ik rusten en dan pas valt er een last van mijn schouders af. Helaas zijn ook de kilo’s weer van mijn schouders afgevallen… Ik ben onlangs begonnen met meer en beter eten, waardoor de weegschaal fors omhoog gaat: Alarm, paniek, angst, stress. Ik wil meer bewegen, ik wil het weg hebben, ik wil controle, ik wil heersen.

Toch weet ik dat ik zo niet verder kan. Ook ik wil kunnen rusten. Ik wil mijzelf niet straffen, ik wil mijn lichaam niet verder verpesten. Mijn lichaam is op, doodmoe. Mijn angst voor verdere, extreme gewichtstoename is enorm, maar ik wil een normaler leven hebben. Daarom start ik een bewegingsbeperking.

Ik vind het spannend. Ik kom nu al erg aan, hoeveel gaat er bijkomen? Wat als het nooit meer stopt? Wat als? Wat als ik de controle kwijtraak…? Voor mij breekt een nieuwe fase aan, maar ik ben gemotiveerd. Ik weet dat het een ‘nu of nooit’ situatie is. Mijn doorzettingsvermogen die ik toon in sporten moet ik nu tonen in mijn beperking.


bron foto

Ik wil vrij zijn.

Hebben jullie ervaring met deze verslaving? Hoe gaan jullie hier mee om? Mocht je hier ook mee kampen, doe jij met mij mee?

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

14 reacties op “Verslaafd aan sporten en bewegen”

  1. jeetje dit is serieus alsof ik mezelf hoor praten maar echt precies ik ben bijna 30
    en ook bij mij staat sport op 1 alles en iedereen moet ervoor wachten ik kan niet normaal functioneren pas na me.lange sportsessie sochtends mag ik of.werken of wat leuks doen maar s avonds moet ik weer en ook dan op mijn vaste tijden veel mensen zeggen altijd wat ben je gezond bezig terwijl het voor mij me hele leven beheerst eten sporten compenseren ga zo maar door het is elke dag een nieuwe strijd en sĺopend slaapproblemen blessures.
    het meeste wat me raakt is dat er vaak word gezegd ja maar het gaat nu toch goed met je je eet toch en hebt geen ondergewicht mijn strijd is nu zwaarder dan ooit.
    liefs

    1. Dankjewel voor je reactie op mijn blog, doe je met mij mee?

  2. Zo herkenbaar!! Ook dat anderen mensen die je probleem niet kennen vinden dat je ‘sterk’ bent omdat je zo vaak sport, terwijl het juist voor mij veel sterker zou zijn om niet/minder te sporten..

    1. Dankjewel Rosa, helaas werkt dat inderdaad zo. Moeilijk, he? Doe je met mij mee in deze uitdaging?

  3. … ook voor deze veertigjarige – helaas – alsof ik mijn eigen gedachten lees… we komen er wel, wij allemaal!

    1. Doe jij je best om te herstellen en dit aan te pakken? Hoe ga jij hier mee om? Dankje dat je hierin meedeelt, het is fijn om te weten dat er meer mensen hier tegen vechten.

  4. Na jaren van compenseren en te weinig eten. Is het nu bij mij omgeslagen in extreem bewegingsdrang. Ik sport inmiddels geen 14 uur meer per dag masr wel nog dwangmatig veel en dat is echt een controlemiddel. Ook is mijn gewicht nu goed maar heb een extreem laagvetpercentage dit heb ik nog nooit meegemaakt. En natuurlijk ook veel spiermassa ik doe niet eens aan bikinifitness. En was me hier niet eerder bewust van tot ik me woog op de sportschool. Dit is echt een lange zware weg van herstel. Ook voor goede hulp. Diëtiste krijg ik maar 5 uur vergoedt zit nu bij een voor topsporters

    1. Dankjewel voor je reactie op mijn gastblog! Heftig, he? Het is inderdaad moeilijk om juiste hulp te vinden, wat goed van je dat je nu bij een zit voor topsporters. Kun je daar mee? Het is inderdaad een controle middel, het is echt dwangmatig. Ga je ook naar een psycholoog bijvoorbeeld?
      Het is vermoeiend, he? Zowel lichamelijk als mentaal. Hoe oud ben je, als ik vragen mag? En ga je samen met mij de strijd verder aan? Misschien kunnen we, met de gedachten dat we het samen doen, stappen blijven zetten en samen werken aan een betere toekomst.

      1. Hai Karin was dat aan mij gericht die vragen?

        1. ja die waren aan jou gericht! als reactie op je berichtje

  5. Kun je niet beter op een andere manier (privé) ingaan op vragen / antwoorden?
    Natuurlijk roept herkenning de behoefte op om ervaringen uit te wisselen. Dit kan ook zeer nuttig zijn, is mijn ervaring.

    Ik zou zeggen: DOEN, maar wil je dat 100e mensen meelezen? ….. ?

  6. Lijkt me belangrijk dat je jezelf leert kennen, waar word je echt gelukkig van? Met vrienden en familie zijn, muziek maken of iets creatiefs? Laat het aan mensen weten dat je afleiding nodig hebt omdat je je anders verliest in het sporten, en daarmee verlies je jezelf. ik hoop dat je er iets aan hebt, maar volgens mij is het écht belangrijk om jezelf te leren waarderen. Wat vind je leuk aan jezelf? Noem eens (elke dag) leuke dingen van jezelf op, uiterlijk én innerlijk. Je wordt er een leuker en positiever mens van! Dankbaarheidsboekjes werken ook 💕

  7. Wel een beetje irritant dat iemand dan weer moet typen eerder 14 uur per dag te hebben gesport, eerlijk gezegd… ik dacht dat ik al veel sportte eerder… ben nu aan het afbouwen en ga niet meer elke dag hardlopen, ook geen 5 dagen meer, maar 3 keer per week zoiets. En ernaast rustiger dingen doen, zoals stukje wandelen, fietsen of skaten soms. Ook spreek ik wat meer met mensen af. Maar soms raak ik ineens bijna in paniek… bang het fout te doen, mijn conditie te verliezen, steeds dikker te worden, etc. Erg lastig is dat… Soms denk ik dat ik dan maar beter helemaal niet meer kan gaan hardlopen, want het is meestal als ik wil gaan, maar geen zin heb / me te moe voel en ga twijfelen het wel te moeten gaan doen, dat ik zo bang wordt ook… dan ga ik maar wel, maar voel me er ook niet meer zo fijn bij. Misschien moet ik die angst aangaan??? Dus voorlopig maar niet meer gaan? Wat denken anderen hiervan? Herkent iemand het en heeft iemand het al geprobeerd ook, helemaal te stoppen ??? Hoe ging dit? Hoe kom je door de onrust en angsten heen? Ik ben daar nu al bang voor, daarom durf ik het steeds net niet aan, denk ik…
    Daarnaast voelt het soms alsof ik steeds meer moe wordt, als ik meer rust neem… daarom ben ik ook banger, dat dit steeds meer toeneemt… ik steeds meer toe moet geven aan die moeheid dus… en uiteindelijk alleen nog maar in bed lig en depressief wordt en niks meer kan of wil… De laatste dagen ben ik ook al snotterig en heb keelpijn, wordt ik ziek… wat ik lang niet meer geweest ben. Komt alles eruit? Hoe lang duurt dit? Kan ik dit doorstaan? En wordt het dan wel een keer beter? Wanneer? Wanneer? Kan ik erop vertrouwen… dat het ooit nog komt in mijn leven???
    Lekker verhaal… sorry… Maar het is dus herkenbaar bovenstaande… Ik worstel nu ook ermee… en hoop dat we allemaal eruit komen, gewoon gelukkig kunnen worden en zijn ! En dat we daarmee stralen, als onszelf… waarvan er maar 1 is …!!!

  8. Ik heb er op dit moment ook optimaal last van. Zit in een hele verkeerde spiraal maar het lukt me niet hem te doorbreken. Het is echt slopend…..

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *