Wat onschuldig begon loopt inmiddels de spuigaten uit. Steeds een stapje verder, een trapje harder. Steeds een beetje erbijn, mijn eigen record verbreken. Toen ik jaren geleden door ziekte veel gewicht verloor en moest aankomen besloot ik het roer om te gooien. Ik ging naast goed eten ook wat bewegen.
Voorheen had ik altijd een hekel aan sporten en bewegen vond ik stom, beschamend en vervelend. Met name omdat het verplicht was, maar nu was ik volwassen en niet meer afhankelijk van anderen. Nu kon ik kiezen wat ik wilde doen wanneer ik dat wilde. Ik ontdekte dat sport en bewegen helemaal geen straf is, maar heel fijn. Het gaf me voldoening, het gaf me ruimte in mijn hoofd, maar na een tijd een gezonde relatie te hebben gehad met eten en bewegen ging het toch mis.
Het sloop er samen met de stress en angst in. Steeds een beetje meer sporten, steeds een hapje minder eten. Een lange, vermoeiende weg. Opnieuw wist ik te herstellen, maar ook opnieuw kreeg ik een terugval. Ik kwam met een burn-out thuis te zitten. Ik had weer te veel gesport, te weinig gegeten en door andere privé omstandigheden kreeg ik het niet meer voor elkaar.
Nu zijn we 2,5 jaar verder, ben ik bijna 30 jaar en kamp ik weer met een extreme sportverslaving. Uren achter elkaar sporten en bewegen. Het is vreselijk. Het is niet leuk en het geeft geen voldoening. Ik beweeg en sport door erge ziekte heen, want die heb ik inmiddels gekregen, door eigen nalatigheid en door het verpesten van mijn lichaam.
Het is een totale verslaving. Pas als ik mijn doel (of eigenlijk meer) heb behaald voor de dag mag ik rusten en dan pas valt er een last van mijn schouders af. Helaas zijn ook de kilo’s weer van mijn schouders afgevallen… Ik ben onlangs begonnen met meer en beter eten, waardoor de weegschaal fors omhoog gaat: Alarm, paniek, angst, stress. Ik wil meer bewegen, ik wil het weg hebben, ik wil controle, ik wil heersen.
Toch weet ik dat ik zo niet verder kan. Ook ik wil kunnen rusten. Ik wil mijzelf niet straffen, ik wil mijn lichaam niet verder verpesten. Mijn lichaam is op, doodmoe. Mijn angst voor verdere, extreme gewichtstoename is enorm, maar ik wil een normaler leven hebben. Daarom start ik een bewegingsbeperking.
Ik vind het spannend. Ik kom nu al erg aan, hoeveel gaat er bijkomen? Wat als het nooit meer stopt? Wat als? Wat als ik de controle kwijtraak…? Voor mij breekt een nieuwe fase aan, maar ik ben gemotiveerd. Ik weet dat het een ‘nu of nooit’ situatie is. Mijn doorzettingsvermogen die ik toon in sporten moet ik nu tonen in mijn beperking.
Ik wil vrij zijn.
Hebben jullie ervaring met deze verslaving? Hoe gaan jullie hier mee om? Mocht je hier ook mee kampen, doe jij met mij mee?
Geef een reactie