Bij een verslaving denk je waarschijnlijk al snel aan een alcohol- of drugsverslaving, maar verslavingen zijn er in allerlei vormen en maten. Klein, groot, schuldig en misschien zelfs onschuldig. Een verslaving kan in een klein hoekje zitten en is soms op het eerste oog niet eens zichtbaar voor jezelf of voor anderen. Ik was zelf verslaafd aan mezelf beschadigen.
Toen ik 12 jaar oud was, kwam ik voor het eerst in aanraking met zelfbeschadiging. Ik zat niet goed in mijn vel, was heel streng voor mezelf en voelde me nergens thuis. Ik was eenzaam en zocht naar een manier om me beter te voelen. Op een gegeven moment hoorde ik van zelfbeschadiging en ik was eigenlijk wel nieuwsgierig: zou dit helpen om me beter te voelen? Ik besloot de gok te wagen en het te proberen.
Abel is sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Hij blogt onder andere over de LHBTQ+ community, zijn transitie, mantelzorger zijn en zijn eetstoornis. Wil je meer lezen van Abel? Dat kan via de tag ‘Abel blogt‘. Wil je zijn voorstelblog (nogmaals) lezen? Die vind je hier.
Ik wou dat ik het die eerste keer niet gedaan had.
Het hielp, maar alleen op de korte termijn. Ik bleef mezelf beschadigen en het ging van kwaad tot erger. Het werd meer, dieper, zichtbaarder. Ik liep zomers lang met lange mouwen aan omdat ik me schaamde voor de wonden en littekens die het achterliet. Er waren periodes dat het goed ging, dat ik het nauwelijks ‘nodig had’, maar als het slecht ging, viel ik vrijwel gelijk terug, soms meerdere malen per dag.
Ik voelde me als een junk die zijn shot nodig had. Het stond symbool voor rust.
Wanhopig was ik: constant op zoek naar rust, weg van de chaos in mijn hoofd. Zelfbeschadiging bleef een hardnekkig copingmechanisme. Totdat ik in zag dat het een verslaving was en dat het me steeds meer ellende bracht.
Ik begon te zoeken naar alternatieven, maar merkte al snel dat dit voor mij niet (goed) werkte. Daarna begon ik te schrijven en te praten: dit werkte wel! Ik vond het fijn: zodra ik schreef of met iemand praatte, kon ik me uiten. In plaats van dat ik het fysiek uitte, uitte ik het verbaal. Wat me ook enorm hielp is onder de mensen zijn. Ik vond het lastiger om de drang uit te zitten als ik alleen was, ik ging dan in de woonkamer zitten, bij mijn ouders. Letterlijk uit de situatie stappen.
Zelfbeschadiging kan lastig zijn om over te praten. Dit vond ik ook heel lang en af en toe schaam ik me nog steeds voor de littekens die ik heb, maar ik heb besloten dat ik dit wil accepteren. Dat het nou eenmaal is gebeurd en dat ik de tijd niet terug kan draaien. Het is een hele weg geweest om hier te komen en ik probeer de littekens te zien als battle wounds.
Nog steeds heb ik weleens de drang om mezelf te beschadigen, maar ik weet ook dat het niet de oplossing is. In plaats van ernaar te handelen, kijk ik naar wat de aanleiding voor de drang was. Mezelf beschadigen gaat het probleem niet oplossen, sterker nog: het kan het zelfs erger maken of een compleet nieuw probleem creëren.
Een verslaving is niet zomaar voorbij, je bent er niet zomaar ‘overheen’. Waarschijnlijk blijft het een gevoelig puntje en moet je er alert op blijven. Er niet naar handelen is key, net als uitspreken.
Zelfbeschadiging is niet de oplossing, echt nooit, zelfs al lijkt dat misschien wel zo op dat moment.
Geef een reactie