Wanneer jouw eetstoornis of andere problematiek ontzettend veel ruimte inneemt, zal je misschien merken dat er minder overblijft voor andere zaken. Dat is best logisch. Je kan hierbij denken aan grotere dingen zoals school, werk of je sociale leven. Maar ook kleinere taken kunnen er bij inschieten. Denk aan het huishouden of lichaamsverzorging. Hoe was dat voor de redactie? Hoe gingen ze daarmee om? Of hoe hadden ze daar achteraf gezien mee om willen gaan?
Irene: “Ik voelde me vies”
Ik kan me mijn studentenkamer nog zó voor me halen. Het was een fijne kamer met grote ramen en geel glas in lood. Ik heb goede herinneringen aan die kamer, maar ook herinneringen rondom mijn eetstoornis blijven eraan kleven. Vooral de viezigheid en troep die ik achter kon laten na een eetbui. Ik vond het hebben van die eetbui al erg genoeg en dan werd ik daarna ook nog eens geconfronteerd met een vieze wc, de afwas en volle vuilniszakken. Ik kon dat er gewoon niet bij hebben.
Ik herinner me nog dat de mouwen van mijn truien door het zelfopgewekt braken ook heel zuur konden ruiken. Maar ja, ik wilde per se die enorme trui aan om me in te verschuilen. Ook kon mijn lijf stinken door de eetbuien. Het was een rommeltje van binnen. De confrontatie met mijn lijf vond ik ook veel om te dragen. Zeker op die slechtste dagen. Een vies lijf in viezige kleding en een viezig huis. Het deed mijn eigenwaarde niet echt goed.
Ik denk dat de belangrijkste functie van kleding is dat je je er goed in voelt. Als dat een legging en een grote trui is, prima. Maar kleding moet niet vies zijn. Dan ga je je zelf ook vies voelen en dat deed ik al genoeg. Destijds heb ik me er vaak rot over gevoeld. Nu zou ik mezelf aanraden om toch schone kleren aan te trekken – maakt niet uit wat – en de eetbui weer op te ruimen uit je huis. Hoe confronterend dat ook is. Je voelt je daarna echt beter. Maar wees er niet perfectionistisch in, want je hebt het ook gewoon even zwaar. Dat is oké. Doe wat nodig is, maar kom jezelf ook tegemoet. Het is een beetje zoeken naar de balans.
Daphne: “Alles was een warboel”
Ik schaam me eigenlijk een beetje als ik aan deze periode terugdenk. Mijn leven was zo overgenomen door alles wat met eten te maken had, dat ik in die tijd zelf niet eens doorhad hoe mijn huis erbij stond. De standaard dingen zoals de was, de afwas en stofzuigen waren echt een enorme taak in mijn hoofd. Voor mijn gevoel moest ik daar altijd een hele dag voor inplannen en omdat ik die tijd helemaal niet kon maken voor mezelf, gebeurde het ook weinig tot niet.
Dat gold eigenlijk op heel veel vlakken. Het was een warboel in mijn hoofd. En pas later besefte ik op welke gebieden in mijn leven dat nog meer invloed had. Ik kwam vrijwel altijd te laat, liep lang in kapotte en vieze kleding – want geen was gedaan natuurlijk – en ik vergat verjaardagen. Dingen die ik heel belangrijk vind, maar die simpelweg volledig langs mij heen gingen in die tijd.
Het is bijzonder om te merken hoe dat kan veranderen. Het verschil met nu is namelijk heel erg groot, terwijl ik dacht dat ik daar nooit ‘goed’ in zou worden. Dat ik altijd achter de feiten aan zou blijven rennen. Maar je eigen gemoedstoestand speelt dus echt een hele grote rol. Je kan dingen makkelijker aan en beter overzien als het helder is in je hoofd. Er komt letterlijk ruimte vrij, als de eetstoornis minder wordt.
Lonneke: “Het moest perfect”
Net als Daphne schaam ik me ook een beetje als ik hieraan terug denk. Op meerdere manieren. Aan de ene kant ervoer ik tijdens mijn depressie (en burnout) daadwerkelijk geen energie en behoefte om mijn huis op te ruimen en schoon te maken. Het maakte me niet zoveel meer uit. En toch ook weer wel, want die schaamte ervoer ik wel degelijk als er mensen op bezoek kwamen. Toch kon ik mezelf er niet toe zetten dit te veranderen. Voor mij was alleen de afwas doen al zó’n opgave dat ik al begon te hyperventileren als ik eraan dacht. Hierdoor bleef ik het uitstellen, maar dat hielp natuurlijk ook niet mee. Want de afwas werd groter. Net als de paniek.
Een tijd later werd ik opgenomen voor een eetstoornis. In de kliniek leerde ik vooral wat meer orde scheppen. In mijn hoofd werd het iets lichter. Langzaam aan kwam er meer ruimte om me ook weer met andere dingen bezig te houden, zoals schoonmaken en opruimen.
Helaas gebeurde daarna het tegenovergestelde: Ik begon mijn eetstoornis te vervangen. De dwanggedachtes bleven, alleen de focus werd anders. Schoonmaken werd ineens een obsessie. Ook omdat ik op dat moment geen baan had, werd het voor mij heel makkelijk – en verleidelijk – om me continue in huis te bevinden en alles te willen ‘perfectioneren’. Het heeft echt wel even geduurd voordat ik hier hulp bij zocht, maar uiteindelijk was dit wel heel belangrijk. De vorm was hetzelfde, alleen de uiting was anders.
Gelukkig heb ik hier nu wel een goeie balans in gevonden. Soms heb ik echt behoefte om even schoon te maken, maar dat is vooral omdat het dan ook wel echt nodig is. Er is weer ruimte voor andere dingen en dat is heel waardevol om te merken. Ik vind het uiteindelijk vooral belangrijk dat mijn huis vooral gezellig is. 😉
♥
Geef een reactie