Daar zat hij dan, in mijn maag. Een klein maar gemeen beest. Het beest maakte mij misselijk en liet mij afvallen zonder dat ik het wilde. Een terugval zit echt in een klein hoekje, in een klein grammetje, in een klein hapje, in een klein onbewaakt ogenblik, in een klein beestje… Dankzij de openheid van Scarlet tijdens haar terugval via haar blogs en vlogs werd en word ik stil gezet bij mezelf. Ik heb jarenlang een onzichtbare eetstoornis gehad. Daar ben ik al een tijdje van hersteld. Totdat er ineens een nieuwe bewoner was gekomen in mijn maag. Toen veranderde alles…
Ik viel namelijk af een aantal maanden geleden. Het was vreselijk verwarrend. Ik bleek na lang zoeken naar de oorzaak een maagzweer te hebben, al een flinke tijd, die mij mijn eetlust en eetplezier flink ontnam. Bij alles wat ik at kreeg ik maagpijn, maagzuur, misselijkheid. Ik zat ook ineens sneller vol, alsof dat beest enorme meubels had neergezet in mijn maag en daar de hele boel overnam. Het was verwarrend, mede doordat ik tijdens mijn eetstoornis nooit heel erg ondergewicht gehad heb. Ik balanceerde toen namelijk tussen gezond en ongezond gewicht op de BMI schaal en ook al zat ik middenin mijn eetstoornis; het was toen echt niet duidelijk aan mij te zien. Door de maagzweer woog ik weer hetzelfde als tijdens mijn eetstoornis. Dat was echt een heel gekke ervaring.
Ik kreeg flashbacks van de tijd dat ik een eetstoornis had, toen ik de cijfers zag op de weegschaal. “Huh? maar ik heb toch geen terugval?”. Ik was echt in de war. Ik was namelijk door die maagzweer echt gaan letten op wat ik at, ik kreeg bij bepaalde voeding meer last dan bij andere voeding. Ik was minder gaan eten om minder pijn te hebben. “Houd ik mezelf voor de gek?” vroeg ik mezelf af. Ik moest toegeven dat ik ergens ook die vreugde voelde bij het feit dat ik was afgevallen. Ergens voelde dat eventjes fijn. Ik begon daardoor heel erg te twijfelen aan mezelf en ik begon laag na laag in mezelf af te pellen. Ik vroeg mijzelf helemaal uit om maar te ontdekken of ik écht een terugval had of dat dit er op leek. Ook vroeg ik feedback aan mijn partner.
Als een ui was ik vervolgens naakt en koud. Het was soms naar om eerlijk te zijn naar mezelf toe, over bijvoorbeeld het feit dat ik ergens blij was dat ik afviel. Maar ik kwam er achter: “Ik wilde niet terugvallen en ik besloot dat ik dat ook niet zou gaan laten gebeuren”. “Ik was afgevallen door de maagzweer, maar ik wilde eigenlijk helemaal niet afvallen”. Het kleine sprankje blijdschap bij het verliezen van gewicht besloot ik te omarmen en ondanks dat toch te vertrouwen op mijn wil. Ik wist namelijk zeker dat ik gezond wilde zijn. Ik wilde weer een paar kilo’s erbij. En toch gaf dit cijfertje mij ergens die oude vertrouwde schijncontrole en keek mij heel lief en onschuldig aan met haar halfschele oogjes. Maar weet je wat het was? Ik had zo geen zin om al die energie en die moeite te gaan stoppen in nog meer afvallen.
Ik begon het uit elkaar te trekken: 1. Ik was moeiteloos afgevallen door dat nare beest in mijn maag. 2. Ik heb geen zin om af te vallen en ik wil graag gezond zijn. Ik moest dus echt eventjes alles op een rijtje zetten. Als ik ineens afval ga ik toch mezelf wantrouwen en eigenlijk is dat juist heel goed voor mij. Nadat ik mijn beweegredenen had uitgekleed, wist ik dat de omstandigheden mij hadden getriggerd en dat ik juist heel goed en alert had gereageerd op de situatie! Ik kreeg een enorme antibiotica kuur en de arts deed een test waarna we zagen dat mijn maagzweer verdwenen was, uitgeroeid, dood. Het beestje was morsdood. Was het maar zo makkelijk met een eetstoornis, dacht ik. De weken daarna kon ik weer genieten van eten zonder dat ik maagpijn kreeg en op bed moest liggen. Ik besloot de kilo’s die ik was afgevallen er weer bij te eten en nog wat meer. Nu weeg ik weer lekker genoeg, al zal de omgeving dat misschien niet eens zien. En daar gaat het mij niet om eigenlijk. Het gaat mij om gezond zijn. Het heeft mij wel stilgezet.
Als ik nog een eetstoornis had gehad, had ik waarschijnlijk deze maagzweer als een nare maar ook welkome gast beschouwd; als een motivatie om minder te eten en nog meer af te vallen. De weg lag voor mij open. Waarom koos ik die weg dan niet? Als ik heel eerlijk ben denk ik dat mijn neiging naar (schijn)controle niet weg is. Ik denk veel na, ik pel vaak mijzelf af als een ui en ik ben er toch wel achter dat ik de controle de laatste tijd wat meer zoek in leven en dood. Misschien is dit wel mijn nieuwe monster en is de anorexia vervangen.
Ik wil heel graag gezond zijn, ik wil vooral niet ziek worden, en als ik daar weer verder over nadenk ben ik vooral heel bang om te lijden en om dood te gaan. Ik voel mij dus niet meer gemotiveerd om af te gaan vallen door niet meer te gaan eten, of zelfs om niet meer te snoepen. Ik wil gewoon niet meer afvallen omdat ik nu op een gezond gewicht zit en ik eindelijk kan genieten van eten. En ik wil niet ongezond zijn. Die anorectische motivatie is dus gewoon echt helemaal weg. Wat er voor in de plaats is gekomen, is dat ik gezond wil zijn om misschien ergens wel controle te kunnen voelen over ziekte en dood. Tja, denk jij nu. En dat denk ik zelf ook en at zeg ik regelmatig tegen mezelf. Tja.
Het klinkt wel raar dat misschien het nieuwe monster; “Ik moet gezond leven” mij gered heeft tijdens mijn maagzweer van een terugval naar het leven met eetstoornis. Het verschil tussen mijn leven met een eetstoornis en nu is dat ik nu veel beter reflecteer en alerter ben. Zo heb ik dus door vreselijk eerlijk te zijn tegenover mezelf toegegeven dat ik volledig genezen ben van mijn eetstoornis /anorexia, maar dat ik daarmee niet per se genezen ben van mijn neiging naar controle. Dit hoort ook een beetje bij mij en dit is iets waar ik altijd alert op zal willen blijven. Het is wel gek dat het nieuwe monster om de hoek is komen kijken, juist doordat ik herstelde van mijn eetstoornis. Op een bepaalde manier werd tijdens mijn herstel duidelijk hoe ongezond ik bezig was, dit kon alleen maar doordat ik kennis kreeg over wat ongezond is en wat dus wél gezond is.
Toen ik beter werd van mijn eetstoornis ging ik namelijk ook steeds gezonder eten, dat was alleen maar goed. Ik at weer normaal, at weer fruit, groente, brood, kaas, eieren. En ik had geen eetbuien meer en at chips, en koekjes en snoep als ik zin had. Aangezien ik genezende was wilde ik gezonder worden. En misschien sloeg ik toen weer heel langzaam door naar de andere kant; controle willen over gezond zijn. Het is niet zo dat ik niet snoep. Ik wil namelijk heel graag genieten van het leven. Maar ik wil niet te veel snoepen, en niet te weinig bewegen, en niet te weinig water drinken, en niet te weinig groente eten en niet te weinig vitamines binnenkrijgen. Tja, zeg je dan. Tja zeg ik dan. Tja, als ik elke dag de bewegingsdrang voel, niet om af te vallen maar omdat dit moet om gezond te blijven. Tja, als ik bij elk pijntje bang ben voor ziektes.
Tja, als ik bij elke keer patat eten denk aan de ongezonde stoffen die erin zitten die kankerverwekkend zijn. Ik eet dus wel patat, ik weiger namelijk om niet meer te mogen genieten van lekker eten maar toch heb ik er last van. Het overheerst vaak echt mijn gedachten omdat het nooit gezond genoeg is. Ik voldoe wederom niet aan mijn maatstaven en het geeft mij onrust. Tja, dan lijkt mijn eetstoornis inderdaad vervangen in een mindere mate. Zou de onderliggende oorzaak dan deels niet zijn opgelost? Nee, ik denk deels niet omdat dit ook een beetje bij mij hoort en mijn valkuil kan zijn. Ik kan deze vervanging niet vergelijken met de ernst van mijn zieke gedachten en lijden tijdens mijn eetstoornis. God zij dank is dat voorbij.
Een balans in andere zaken waar je enigszins controle op kunt hebben, zoals in mijn geval gezondheid, dat lukt mij soms niet. Het blijft dus een monstertje waar ik op moet blijven letten. Dit is ook waarom ik besloten heb om toch hulp te zoeken in het vinden van de balans tussen genieten van het leven versus piekeren en controle zoeken over mijn gezondheid. Ik ben ergens blij dat ik getriggerd ben door mijn maagzweer, daardoor ben ik echt even stil gezet en zo ontdekte ik dat er weer andere monsters op de loer liggen. En weet je wat wel mooi is? Tijdens mijn eetstoornis wilde ik niet leven en niet gezond zijn. Nu wil ik gezond zijn en heel graag leven. Dat gaat de goede kant op vind je niet!
Heb jij ook een ervaring met een ogenschijnlijke terugval? Wat zou bij jou een vervanging kunnen zijn of worden van je eetstoornis? Ik lees je reactie graag.
Geef een reactie