De herfstvakantie staat alweer voor de deur. Toen ik een eetstoornis had vond ik vakanties altijd ontzettend lastig. Een gebrek aan structuur, niet vanzelf allemaal mensen zien, niet naar buiten hoeven en dan die ontzettend lange dagen waarop je je zo ontzettend kan vervelen. Zit je dan, alleen met jezelf. Die verveling wilde nog best wel eens een trigger zijn voor eetbuien en de kans dat het mis ging was dan ook 10x zo groot. Nee, vakanties keek ik niet per se naar uit.
Verveling, wat is dat nou eigenlijk? We hebben ons allemaal wel eens verveeld, denk ik. In de wachtruimte bij de dokter, in de file, op je werk, tijdens een avond thuis of zelfs wanneer je tussen allemaal mensen was. Verveling is een gebrek aan prikkels. Je gaat je vervelen als je geen zin hebt om iets te doen, als de dingen om je heen niet leuk of interessant zijn of als je niet in staat bent om ze te kunnen doen.
Als ik me verveelde voelde ik me saai. Daaruit maakte ik dan een soort van op dat ik ook saai was. Je kan je voorstellen dat dat niet echt een fijn gevoel was. Ik voelde me saai, stom, sloom en nutteloos. Ik ging opzoek naar prikkels en vond die prikkels in een eetbui. Al eerder schreef ik een blog over waarom we eten uit verveling. Deze blog kan je hier lezen, maar in het kort komt het erop neer dat voedsel een onwijs sterke stimulans is voor onze hersenen.
Het is dus een logisch iets om naar te grijpen wanneer je je verveeld. Zeker als je je bedenkt dat voedsel zo aantrekkelijk mogelijk wordt gefabriceerd. Ik verlangde ernaar, maar ik mocht het niet van mezelf. Toch at ik het. Daar oordeelde ik dan ontzettend hard over. Ik mocht het niet eten en ik mocht er niet naar verlangen, maar het gebeurde toch. Zo kwam ik in een onwijze vicieuze cirkel van zelfafwijzing terecht. Wat vond ik mezelf een stom persoon zeg.
Toch grijpt niet iedereen naar eten. Zo grijp ik wanneer ik me verveel ook wel snel naar m’n telefoon. Daar kan ik eindeloos filmpjes en foto’s op het internet bekijken. Toch geeft dat me uiteindelijk niet echt een gevoel van voldoening. Sterker nog, misschien voel ik me eigenlijk nog wel meer verveeld! Want, wat doe ik nou eigenlijk? Als ik dingen oprecht leuk vind is het wel oké, dan kan ik ervan genieten of geïnspireerd raken, maar de meeste dingen die ik op social media bekijk vind ik helemaal niet écht interessant.
Social media is tot op zekere hoogte leuk en handig, maar enkel als je het actief en niet passief gebruikt. Alleen maar kijken naar wat anderen doen plaatst je in een toeschouwer rol en zorgt er niet voor dat je daadwerkelijk contact maakt. Je zet jezelf aan de zijlijn en zo gaat dat dan ook voelen. Alsof je niet mee doet. Alsof jij verkeerd bent. Toch is social media niet helemaal slecht. Actief social media gebruik zorgt er namelijk wel weer voor dat je contact maakt met mensen en wellicht dingen afspreek buiten de digitale wereld.
Allemaal leuk en aardig, maar hoe stop je dan met vervelen? Of hoe kan je dat vervelen leren accepteren? Hoe kan je het als iets fijns ervaren?
Belangrijke factoren die spelen bij verveling zijn: Een saaie omgeving en herhaling. De wereld om ons heen gaat ontzettend snel en voor je het weet kom je in een sleur van dagelijkse dingen terecht. Om het vervelen te stoppen is het belangrijk om een nieuwe, interessante prikkel te creëren en dan natuurlijk het liefst een prikkel waar je je niet achteraf schuldig over voelt, maar waar je juist een fijn gevoel van krijgt.
We leven echt in een prachtig mooie wereld die we soms helemaal lijken te vergeten. Het klinkt simpel en cliché, maar dat is, denk ik, omdat het werkt: Laat je telefoon eens thuis en ga een wandeling maken. Het is herfst. De bladeren van de bomen veranderen van kleur. Er liggen kastanjes en nootjes op de grond en hier en daar zijn paddenstoelen omhoog geschoten. Het ruikt naar regen en dorre takjes en de zon schijnt dikke banen van zonnestralen door het wolkendek. Dat doet me altijd denken aan de Leeuwenkoning.
Hoe meer je om je heen kijkt hoe meer dingen je op beginnen te vallen. De wereld is helemaal niet saai. Vogels die ritselen in de bosjes en fluiten en sjirpen vanuit de bomen. De mensen die hun hond aan het uitlaten zijn en de honden die nieuwsgierig onder elk blaadje snuffelen. Een stukje verderop springt een kind zonder regenlaarzen in een grote plas. Mama is niet blij. Ik moet er om lachen en ik bedenk me hoe ik als kind in de herfst door het park bij ons in de buurt liep. Op zoek naar de fuut die meters onder water kan zwemmen en speurend naar beukennootjes, want die verzamelde ik het liefst om ze vervolgens weer in het bos achter te laten. De dingen hoefden niet nuttig te zijn.
Iets anders dat je kan doen tegen verveling is om een keer buiten je comfort zone te gaan. De herhaling te verbreken. Iets nieuws proberen. Dat kan al heel simpel door bijvoorbeeld eens een andere route te fietsen naar je werk, maar het kan ook door een nieuwe hobby uit te proberen, andere muziek te ontdekken, iets creatiefs te doen of wat je maar wilt.
Maar wat ook niet onbelangrijk is, is om te accepteren dat verveling af en toe ook gewoon oké is. We vervelen ons allemaal wel eens, dat is niet per se leuk, maar niet voor iedereen hangt er zo’n onwijs negatieve lading aan. Dat een moment saai is, betekent niet dat jij saai bent. Dat een moment geen nut heeft, betekent niet dat jij niet nuttig bent. Hoezo is vervelen eigenlijk niet nuttig? Toch had ik die overtuiging soms. Kon ik niet gewoon even zijn? Me even vervelen zonder daaruit meteen te concluderen dat ik nutteloos en stom was? Verveling wordt pas echt vervelend als je er een negatief oordeel over hebt. Mijn ervaring is dat yoga, meditatie en/of mindfulness hierbij kunnen helpen. Heb jij een oordeel over verveling?
Hoe is verveling voor jou?
Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2020
Geef een reactie