Verwerking van je eetstoornis: een belangrijk proces

Een tijdje geleden schreef Nouska een blog over de impact van herstellen van een eetstoornis en de ervaringen die het achterlaat. Doordat ik al voor een langere tijd geen last meer van mijn eetstoornis heb, maar de details mij nog goed kan herinneren raakte mij deze tekst enorm. Soms wordt er weleens gezegd ‘Vergeven is Vergeten’, maar daar heb ik zelf grote twijfels over.

Vanaf mijn elfde tot ongeveer mijn zeventiende heb ik een eetstoornis gehad, waarbij sommige periodes minder gingen en andere periodes weer beter. Het vreemde is dat ik mij voornamelijk de moeilijkere momenten nog precies kan herinneren. Tijdens en ná mijn eetstoornis heb ik mezelf dikwijls verwijten gemaakt waarom ik dit ooit heb gedaan en hoe ik mijn lichaam zo in de vernieling heb kunnen helpen. Uiteindelijk heb ik het mezelf wel vergeven, maar ben ik het absoluut niet vergeten.

Confrontaties
De reden dat ik deze blog schrijf en mij dit onderwerp aanspreekt, is doordat ik op dit moment zelf veel te maken heb met herbelevingen uit die periode en met het proces om het uiteindelijk allemaal een plaatsje te kunnen geven. Dit jaar moet ik voor mijn studie stage lopen en het eerste waar ik aan dacht toen ik dat hoorde was de plek waar ik zelf voor mijn eetstoornis heb gezeten. Aan de ene kant misschien een beetje vreemd, maar aan de andere kant was het een gevoel dat mij hiertoe bracht. Ik heb toen een sollicitatiebrief geschreven en werd direct aangenomen. Dit was voor mij echt een fantastisch moment en ik was vastbesloten dit tot een prachtige stage te gaan brengen.

Uiteindelijk is dit ook zeker gelukt en heb een heel mooi project kunnen neerzetten, maar deze stage is niet zonder slag of stoot gegaan. Meteen al de eerste dag kreeg ik een beetje een vreemd en bijzonder gevoel in mijn lichaam. Ik werd ingewerkt en moest alle protocollen en dergelijke van de afdeling doorlezen.

Tegelijkertijd zag ik de beelden van vroeger toen zij bij mij ook deze protocollen hadden toegepast. Verschillende gedachten raasden door mijn hoofd, wat heb ik eigenlijk allemaal meegemaakt, waarom hebben ze mij dit ooit aangedaan en wat maken die jongeren die hier zitten nu allemaal wel niet mee? Aan het einde van mijn eerste dag vroeg mijn stagebegeleidster hoe ik het had ervaren. Ik zei prima en zeer interessant, maar mijn hoofd gloeide als een boei en wilde het liefste alles vertellen wat ik over die protocollen en dergelijke al niet wist. Natuurlijk durfde ik dat niet en schaamde ik me rot.

De weken van mijn stage gingen verder en ik had regelmatig deze terugblikken. Toch voelde het op een bepaalde manier goed en ging ik het ook van een andere kant bekijken. Ik ben daar zelf inderdaad opgenomen geweest en heb toen in mijn beleving een verschrikkelijke tijd doorgemaakt, maar nu sta ik aan de andere, de ‘betere’ kant. Nu kan ik de meiden via mijn stage proberen te helpen en kan ik mijn eigen ervaring hierop toepassen. Dat maakt het heel bijzonder.

Praten en vertrouwen
Doordat ik zoveel geconfronteerd werd met het verleden kon ik het na een tijdje niet meer verborgen houden voor mijn stagebegeleidster en heb uiteindelijk alles wat ikzelf daar heb meegemaakt verteld. Ik was voor dat gesprek echt onwijs zenuwachtig en had al scenario’s in mijn gedachten dat ik misschien nu wel moest stoppen met deze stage of dat ze misschien wel boos zou zijn, omdat ik dit bij mijn sollicitatie had verzwegen. Het tegendeel gebeurde. Ze reageerde zeer begripvol en zag het ook als iets positiefs. Ze zei dan kan je je wel heel goed verplaatsen in deze stage. Door deze reactie was ik echt enorm opgelucht en kon nu alles nog beter gaan verwerken.

Natuurlijk liet mij deze periode niet koud en heb in deze tijd meer teruggedacht aan mijn anorexiaverleden dan in de meeste tijd na mijn herstel. Mijn allerbeste vriendin merkte dit ook aan mij en ik heb toen voor het eerst in al die jaren met haar hierover gesproken. Ze vertelde dat ze dit eigenlijk allemaal al wist en dat ook zij precies nog die plaats en periode kan herinneren. Opnieuw ging er weer een vreemd gevoel door mijn maag en ik was zo blij dat ik het eindelijk eens zelf tegen haar heb durven vertellen.

Toekomst
Zoals ik al schreef is mijn eetstoornis voorbij en wil ook nooit meer terug. Ik wil graag mijn ervaringen blijven delen en proberen jongeren die nu aan een eetstoornis lijden te helpen en te steunen. De herinneringen zullen misschien altijd wel blijven, maar ik wil ze wel een plekje kunnen geven. Ik verwacht dat dit ook enige tijd nodig heeft, maar ik ben al heel blij dat ik nu aan sommige personen mijn verhaal kwijt kan en zij mij begrijpen en mij niets verwijten. Daarvoor ben ik hun heel erg dankbaar.

Ik hoop dat jullie na het lezen van dit blog ook weer een beetje meer hoop krijgen om je herstel aan te gaan en alles tijd te gunnen. Herstel is de eerste stap en het verwerken is de tweede, maar geloof me het komt goed!

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

4 reacties op “Verwerking van je eetstoornis: een belangrijk proces”

  1. Het lijkt me vooral heel erg heftig dat je nu op een afstand naar jezelf terugkijkt. Of althans, naar anderen waar je je destijds heel erg mee zou hebben geïdentificeerd. Ik vind het fijn om wederom de herkenning te vinden dat na het genezen van de eetstoornis er een soort herstel/verwekkingsproces komt. Ik dacht altijd dat dit heel vreemd was.
    Veel succes met je stage.

  2. Heel mooi! Echt mooi geschreven! Ik heb een vraagje… Kun je nu eten wat je wilt zonder schuldgevoel en eetlijsten etc?

  3. Wat super knap dat je die stage bent gaan lopen, dat zou ik ook graag willen doen, maar twijfel nog. Ik ben ook al enige tijd ”hersteld” van mijn eetstoornis, doe de opleiding MWD en wil ook graag andere meiden helpen met een eetstoornis. Als MWD’er is het helaas lastiger om op dit soort plekken terecht te komen, mag ik de naam van de instelling weten?

    Mooie blog en ik herken het over die herbelevingen. Petje af voor jou en ik hoop dat je nog vele meiden mag inspireren in hun herstel!

    Liefs Joanne

  4. Je bent moedig om terug te gaan naar de plek waar je niet al te blije herinneringen aan hebt overgehouden. Wat ik nog knapper van je vind is dat het niet als trigger werkte, maar dat je er gewoon even naar zwaaide en weer verder ging.

    Ik hoop dat je op deze voet verder gaat en het ga je goed!

    xxx Laura uit Amstelveen

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *