Bam, daar lag ik. Met een geknakte enkel op het natte gras. Toen ik overeind wilde komen, werd het even zwart voor mijn ogen van de pijn. Voor de hand liggende vragen kwamen op: hoe kan je nou zo hard vallen over iets kleins? Waarom ving je jezelf niet op? Ik wist het niet, eigenlijk leek het me ook wel duidelijk: ik zag toch niet aankomen dat ik zou vallen? Dan schrik je en val je extra hard. Zo gek is dat toch niet? Pas na een paar dagen viel ineens het kwartje. Trauma aan het werk. Lijf te strak gespannen, kop niet helder.
boos op boos
Twee jaar geleden begon ik aan een gastblog met als werktitel Boos op Boos. Het lukte me niet om die af te maken. Ik wilde erin vertellen dat mijn eerste reactie op de schokkende uitzending van Boos over de misstanden bij The Voice er een was van blinde woede. Een heel verwarrende woede. Woede op Tim Hofman en zijn team, terwijl ik het eigenlijk heel goed vind dat de misstanden werden blootgelegd. Woede, zeker woede die gelinkt is aan trauma, richt zich nou eenmaal niet altijd op degenen waar je diep van binnen écht boos op zou moeten zijn.
Ik wilde de uitzending zien maar ik wilde er niet over horen. Ik wilde niet op onverwachte momenten geconfronteerd worden met triggers uit het programma. En ik wilde al helemaal niet ongecontroleerd geconfronteerd worden met de onvermijdelijke stroom aan meningen en victim blaming. Ik keek het programma, scande wat van de reacties, en toen zette ik het uit. Letterlijk en figuurlijk. De tv ging uit, de nieuwsapps en ook mijn gedachten over Boos en The Voice.
The body keeps the score
Maar, zoals de treffende titel zegt van een boek dat ik al jaren niet durf te lezen: the body keeps the score. Het lichaam onthoudt wat er is gebeurd, trauma laat sporen na. In je lichaam, maar ook in je geest – voor zover lichaam en geest überhaupt al van elkaar te scheiden zijn.
En ergens zet zulk nieuws zich bij mij toch vast in die sporen. Ik heb het lang niet begrepen en ik kan het nog steeds niet goed uitleggen. Maar het is niet voor het eerst dat me zoiets gebeurt, dat een ogenschijnlijk kleine valpartij fikse gevolgen heeft. Achteraf waren de signalen er al. Gespannen spieren, onrustige slaap en signalen dat ik met mijn hoofd nergens helemaal bij was.
Het leren herkennen van zulke signalen, zelfs al is het achteraf, heeft mij erg geholpen om te begrijpen waar mijn eetstoornis vandaan kwam. Die paste in een reeks strategieën die ik in de loop van mijn leven had ontwikkeld om met stress en paniek om te gaan. Manieren die op korte termijn wel even verlichting gaven, maar zich uiteindelijk tegen me keerden en meer kwaad deden dan goed.
Niet wegduwen, maar zien
Inmiddels ben ik al jaren hersteld. Maar dat wil niet zeggen dat ik nu alles perfect doe of dat er geen traumasporen meer aanwezig zijn. Meestal belemmeren ze me niet meer in mijn dagelijks leven. Maar soms worden de oude wonden ineens weer even geraakt door nieuwsberichten die plots heel dichtbij komen, zoals afgelopen week het nieuws over de rechtszaak tegen Ali B. Ik neem het mezelf niet kwalijk dat ik mezelf dan weer even helemaal afsluit. Het is menselijk om jezelf te willen beschermen, zeker als je onbewust even heel sterk wordt herinnerd aan je vroegere ontredderde, eenzame ik. Het is ook effectief: je voelt even niks, kunt doorgaan met je dagelijkse bezigheden. Maar dat is maar het halve verhaal. Dat vergeet ik telkens, maar daar word ik door de gevolgen van zo’n val wel weer even heel hard met mijn neus bovenop gedrukt.
Als ik de herinneringen en gevoelens alléén maar wegdruk dan keert de strategie zich tegen mij. Als ik boos word op dat kwetsbare meisje van toen, dat nog altijd ergens in mij verscholen zit, als ik haar blijf wegduwen en niet wil zien, dan wordt de oplossing een probleem op zich. Dan ben ik met mezelf in strijd en verlies ik mijn alertheid op mijn omgeving. Dan is mijn lijf te gespannen en mijn hoofd te weinig helder om een kleine verstapping soepel op te vangen en zit ik nog weken in het verband.
We zijn niet alleen
Een puur lichamelijk ongemak, op het eerste gezicht. Maar ik weet wel beter. En ik neem het mezelf niet meer kwalijk, al hoop ik de signalen ooit te gaan herkennen vóór ik een smak maak. Zo blijft er altijd nog iets te leren. Het kwetsbare meisje niet wegdrukken maar zien, haar zelfs laten zien aan mensen die ik dat toevertrouw. Want delen helpt.
Herken jij dit? Weet dat er mensen klaarstaan om je hierbij te ondersteunen. Je bent altijd welkom om te delen in de dagboekjes op onze site of om te spuien in de chat, zeker als het nieuws je in je eetstoornis raakt. Weet ook dat, als het een thema is waar je dieper op in wilt gaan, je terecht kan bij Centrum Seksueel Geweld en Fier.
We staan er niet alleen voor.
Geef een reactie